Lieve allemaal, Ik denk dat ik dit voornamelijk schrijf met de vraag of iemand mijn gevoel herkent.. En ook om het allemaal eens van me af te schrijven en iemand erop kan reageren.. Ipv. in een schrift alles te schrijven. Ik ben moeder van een dochter van 2.5 en zwanger van een lieftallig tweede kindje. Natuurlijk ben ik ERG blij dat het ons gegund is om zwanger te raken.. Maarrrrr!! Met onze eerste M heb ik een opname gehad met 10 weken.. en hele zwangerschap ziek geweest door HG. Met onze tweede (frummeltje) een opname gehad met iets meer dan 6 weken ook door HG. Het enige wat ik op dat moment voelde was; haal het aub weg.. ik kan niet meer!! Dit heeft met het vele overgeven te maken, het absoluut NIKS kunnen eten/drinken en het NIET voor je eerste kunnen zorgen. Daarbij komt dat zo gauw ik zat te overgeven mijn dochter bij mij kwam en mij kwam troosten. Dit heeft mij zoooo geraakt en erg veel pijn gedaan dat mijn kindje dit moest zien!! Ik ben uiteindelijk ontslagen uit het ziekenhuis en met een sonde thuis gekomen! Gelukkig maar kort een sonde gehad doordat ik hem mee uit heb gespuugd en geen nieuwe wilde. Dit was immers al de 3e! sonde binnen 2 weken! Het gaat sinds week 14 iets beter... Ik geef nauwelijks over vaak maar 1 of 2 keer per dag. Dit is natuurlijk een hele verbetering bij 6 keer per dag!! Doordat ik veel plat heb ik gelegen en niks kon.. heeft mijn lichaam een enorme dreun gehad.. waardoor mijn bekken nu erg instabiel zijn en ik bij de fysio loop! Ook ben ik nu binnen een week al 4 keer flauw gevallen.. omdat mijn lichaam alles te veel vindt! IK VOEL ME IN DE STEEK GELATEN door MIJN EIGEN LICHAAM!! Gelukkig gaat met ons kindje alles GOED.. groeit goed.. combinatietest had een hele mooie uitslag. En ik heb 6 mei te horen gekregen dat ik word overgedragen naar de verloskundige. Maar toch.. voel ik me schuldig tegenover mijn man en dochter. Mijn man moet nu alle taken op zich nemen.. en mijn dochter heeft niet de mama die ze normaal heeft! Sorry voor het lange verhaal! Maar bedankt voor het lezen en/of reageren!
Jeetje... Ik kan me voorstellen dat je er af en toe even doorheen zit. Ik herken je verhaal in zoverre dat ik me ook ernstig in de steek gelaten voel door mijn lichaam en me ook schuldig voel tegenover de mensen waar ik mee samenleef (moeder + broertje) dat die nu bovenop hun werk en studie ook al mijn taken moeten overnemen. Ook snap ik wel dat je ergens van je af wil praten waar mensen reageren die zich in je verhaal herkennen ipv mensen in je omgeving die het wellicht niet snappen/vinden dat je je aanstelt omdat het de moeite waard is.
Heel herkenbaar, Helaas. Ook hier voor de tweede keer hg en deze keer valt het me veel zwaarder omdat ik maanden niet voor me zoon heb kunnen zorgen. Langzaam lukt het nu weer een paar uurtjes maar zodra ik te veel van mijzelf vraag is het weer mis. Lichaam heeft veel te verduren gehad en kost een een hele tijd om weer te herstellen. Accepteren en luisteren naar je lichaam is mijn advies. Weinig prikkels en veel rusten zeggen ze hier in het ziekenhuis. En merk dat dit het beste werkt. Hierdoor heb ik minder pieken en dalen. Helemaal herstellen zal pas na de bevalling maar gelukkig gaat het sinds 18 weken met mij steeds iets beter. Voor die tijd ook totaal niet kunnen genieten van niks of niemand zo ellendig voelde ik mij. Ook hier ging door mij Heen ' haal de kleine weg ik kan niet meer' zo wanhopig voelde ik mij. Heeft natuurlijk niks met de kleine te maken maar met je ziek zijn en je beter willen voelen. Ook ik voelde me schuldig naar mijn zoon toe rn Heb hierover een paar gesprekken gehad met psycholoog (ervaren in hg) en dat was heel prettig. De laatste weken kan ik langzaam weer genieten van mijn eigen zoon en kom de dagen redelijk door. Nu hopen dat de weken steeds sneller omgaan,het is echt aftellen. Ik hoop zo voor jou dat je je ook steeds iets beter gaat voelen. Daarnaast nog bekken klachten maakt het wel dubbel op, bah! Hopelijk helpt fysio een beetje en kun je daarna langzaam je conditie een beetje opbouwen. Maar eten drinken is het belangrijkst er moet eerst energie binnenkomen! Hopelijk heb je wat san mijn verhaal en weet dat je dus niet de enige bent! Sterkte meid,,, ook deze Keer slaan we ons zelf er doorheen!
Och, meis, ik herken het zo... In mijn geval dan niet met overgeven en niks binnen kunnen houden, maar met zware bekkeninstabiliteit en vanaf week 12 al bijna niet meer kunnen lopen. Heb ook een kleuter van 5 die alle liefde en aandacht van de wereld verdient. Ik kan hem niet tillen en naast zijn bedje staan om een verhaal voor te lezen doet gewoon zeer... Zwanger zijn is gewoon niet voor iedereen leuk, ondanks dat het kindje wel leuk kan zijn. En ik snap heel goed dat je wolk grijs is pv roze. *knuffel*
Dit vind ik allemaal zo begrijpelijk meis...HG is vreselijk, ik heb het er ook heel zwaar door gehad en voor mij is het zelfs een reden niet voor een tweede zwangerschap te gaan. Het voelt zó vreselijk en lijkt me indd afschuwelijk dat je niet voor je andere uk kunt zorgen... Maar om je een hart onder de riem te steken: je lijkt aan de beterende hand en hoe het ook gaat lopen, het ergste is achter de rug en over een dikke 5 maanden is de baby er en is de misselijkheid meteen voorbij. Hopelijk lukt het om de rust die je nodig hebt te nemen en krijg je veel (praktische) steun van je omgeving. Heel veel sterkte, en mopper hier maar lekker van je af!
Hg was hier ook de reden waardoor ik lang heb gezegd geen tweede te willen. maar manlief en ik beide enig kind dus gunnen het onze dochter enorm! Tuurlijk is het geen garantie dat ze een goede band hebben! Maar krijgen wel de kans op iets moois.. Na veel getwijfeld, gelezen en informatie ingewonnen te hebben over kans op hg bij een nieuwe zwangerschap... Toch de stap durven zetten. En eerlijk? Als WIJ dit hadden geweten dan....? Juist dan bleef onze prachtige dochter alleen!
Jij geeft de burger moed Nee, ik snap het heel goed. Ik moet er niet aan denken het nog ooit door te moeten, zeker niet met een kleintje ernaast. Dat, samen met mijn prikkelbare baarmoeder en te korte cervix, maakt dat ik het houd bij eentje... Heel heel heel veel sterkte!
Pinklove; ik bedoel het absoluut niet negatief hoor! Maar iedereen zei ach meisje bij een tweede gebeurt het echt niet nog eens hoor! Dat gaf mij moed! Maar nu vind ik HG veel zwaarder dan bij de eerste! Nu is mijn HG ook veel heftiger dan bij de eerste. Vind het vreselijk dat mijn dochter mij komt troosten als ik weer eens bevriend ben met de wc Ook vind ik het heel erg om te zien dat ze het elke keer eng vind als mama naar het ziekenhuis moet voor de baby. En ik vind het aller ergst.. het niet kunnen zorgen voor mijn gezin. En juist mijn meisje verwennen en leuke dingen doen. Nu is het zo dat als manlief weg moet boodschappen doen met mijn schoonvader dan komt schoonmoeder hier ivm dochterlief! Dit vind ik vreselijk!! Zie momenteel bijna elke dag mijn schoonouders en dat staat mij enorm tegen!!