Mijn dochter is 1 we gaan wel eens naar de speeltuin. Ze is nog geen anderhalf. Ze kan prima lopen en klauteren (op toestellen) en de speeltuin waar ik heen ga, heeft een apart peutertoestel. Het staat op zandondergrond, dus lekker zacht vallen evt. Nu ben ik in deze wijk wel zo'n beetje de jongste die met haar kind naar de speeltuin gaat. Er zijn meer peuters, maar die zijn meestal toch wel ruim 2. Het speeltoestel is echt leuk: trapjes omhoog, een wiel om mee te sturen, 2 glijbanen, een huisje eronder, etc. De meeste mama's gaan op afstandje op het bankje zitten. Maar goed, hun kinderen zijn dus wel groter. Laten jullie je kind (1 jaar) los spelen of blijf je er bij staan? Nu ga ik vaak naast de glijbaan staan om mijn dochter te helpen glijden etc. Anders blijft ze vaak een beetje bovenin hangen zonder actief te spelen. Op zich kan ze zelf goed de trap op klimmen. Maar glijden durft ze vaak nog niet alleen. Wat zouden jullie doen?
Ik zou er eerst een paar keer bij blijven ! Maar als ik het idee had dat ze het wel zelf zou kunnen zou ik het van een korte afstand observeren lees dat je kind het idee heeft dat ze alleen mag maar als er iets gebeurd dat je er gelijk bij bent
hoi ik zou er lekker bij blijven staan als je denkt dat dat goed is voor jou kindje. als je het gevoel hebt dat ze het alleen wel kan dan zou ik op een stoel gaan zitten en als het nodig is er naar toe gaan. Wat ik altijd denk is dat kinderen rond deze leeftijd geen dingen doen die ze niet kunnen qua ontwikkeling. Dus ik heb mijn dochter altijd zelf laten spelen en als het nodig was kon ze roepen en dan was ik er om haar te helpen.
Op deze leeftijd bleef ik in de buurt maar helpen doe ik niet, alleen wanneer het echt nodig is. Ga maar lekker op ontdekkingstocht. Het helpt wel dat ik voorzichtige durfalletjes heb
Ik zat laatst met hetzelfde dilemma. Tygo is ook 1 en nog geen 1,5 maar vind de speeltuin reuze interressant. Ik blijf er echter wél bij maar dat komt voornamelijk omdat Tygo een wat onvoorzichtige Ikke-Durf-Alles-doerak is. Dat gaat dus wat sneller fout als een wat rustiger kindje. Tygo is echt wel een wervelwind wat dat betreft! Als ik mijn oppaskindje daarnaast zet van ongeveer dezelfde leeftijd dan zou ik haar met een gerust hart zelf haar gang kunnen laten gaan. Denk dat het voornamelijk ligt aan hoe het kind in elkaar zit!
Mijn kindjes zijn ruim 1,5 en 3, ik blijf altijd in de buurt. Dat komt omdat wij een hele grote (betaalde) speeltuin hebben, waar ook veel grotere kinderen komen (dus ook speeltoestellen die nog te groot/gevaarlijk zijn) en ik ze anders snel kwijtraak in de drukte. Mijn jongste durft heel veel, maar doet alles wel voorzichtig. Hij valt ook bijna nooit. Maar schommels en draaidingen vindt ie geweldig, en loopt daar ook gewoon tegenaan... Mijn oudste is een beetje bangig, dus als hij mij niet meer ziet is het huilen geblazen. Vandaar dat ik altijd dichtbij blijf. Maar als het een kleine speeltuin is, je maar 1 kind hebt en je vanaf het bankje alles goed kan zien, zou ik lekker gaan zitten.
mijn eigen zooontje hoefde ik niet bij te blijven en anders riep hij wel. Hij is motorisch erg handig en kan veel, al is hij soms net t klein om ergens op te klimmen en dan roept hij. Maar ik heb ook een oppasje waar ik wel bij bleef op die leeftijd (nog steeds). En en ander wil graag dat je vlakbij blijft voor het geval ze het niet meer durft. Hangt dus sterk van je kind af!
wij blijven er toch vaak nog bij hoor... ook al doen veel ouders dat niet. En terwijl je dat doet, merk je vaak dat andere kinderen soms ook écht iets niet alleen kunnen dus die help je dan ook gelijk , of je troost alvast een kind wat gevallen is ofzo of helpt het weer op weg...
View attachment 269722 ik zit lekker op het bankje met een boek. heerlijk onze jongste is zo'n sneller jelle, ik houd mijn hart vast. Maar ze valt juist als ik erbij ben. Klinkt raar, maar het geeft haar een soort schijnzekerheid, en dan laat ze zich maar gewoon vallen. Onderstaand klimrek klimt ze aan het ronde gedeelte 3 treden op om zich er volgens tussendoor af te laten glijden, waardoor ze dus aan haar armen hangt. ik houd mijn hart vast, maar goed, het lukt haar wel. edit: dit is niet ons kind
Bedankt voor jullie reacties. Ik lees vooral veel dat het aan het kind ligt. Wat dat betreft moet ik de volgende keer gewoon goed naar haar kijken en vertrouwen op mijn gevoel. (ik ben wel type bezorgde moeder ) Ik denk niet dat kinderen alleen doen wat ze ook echt kunnen: waarom bestaan er anders traphekjes? Omdat kinderen toch naar boven klimmen, ook als ze dat misschien nog niet zo goed kunnen. Mijn dochter is zelf al best voorzichtig, maar valt natuurlijk toch ook regelmatig. Dr motoriek moet toch nog verbeteren (maar dat gebeurt natuurlijk alleen als ik haar laat doen.) Ik help haar overigens bijna nooit, sta er alleen bij. Nog een paar keertjes kijken en dan durft ze misschien ook wat makkelijekr zelf te glijden.
Onze jongste is echt een klimmertje. De eerste keer bij een nieuw toestel ging ik er in het begin (toen hij zo'n 11/12 maanden was) wel bijstaan maar meneertje maakt vaak zelf wel duidelijk dat hij mijn hulp niet duldt. Blijf in de buurt zodat ik kan ingrijpen als het misgaat maar verder laat ik hem dus al ruim een half jaar lekker z'n eigen gangetje gaan...
Het ligt aan de speeltuin, sommige zijn redelijk hoog zonder beveiliging aan de zijkant, dan blijf ik er dus bij, Eva kijkt wel uit, maar Lisa niet altijd. Een jaar geleden, Lisa was toen 1,5 jaar, klom ze een keer in zo'n touwladder en die ging best hoog, in ieder geval zo hoog dat ik er niet goed meer bij kon. Gelukkig hielp een andere moeder toen . Lisa zat bovenin, ik kon er nauwelijks bij en mevrouwtje wilde niet loslaten, want ze kon het zelf wel... Pfff doodeng vond ik het!