Ik heb tijdens mn icsi periode ontslag genomen om tijd voor mezelf te nemen. Ik raakte toen zwanger en bleef thuis omdat we wisten dat ik thuis zou blijven voor onze zoon. Ik ben nog elke dag thuis voor hem. En eerlijk? Ik vind het heerlijk. Heb soms enorm het idee dat ik mijzelf moet verantwoorden maar vind het zo fijn om er voor hem te zijn. Als hij tzt naar school gaat komt mijn carriere wel weer.
Hihi @iMoeder uw adviseur van ICT tot loopbaan coaching Maar zonder gekheid. Ik ben het helemaal met je eens. Dat is precies de reden voor mij om toch te neigen naar nu echt een definitieve beslissing te nemen
Tijdens de zwangerschap van nr 3 thuisgezeten t.g.v. de burn-out (hoge werkdruk icm mijn perfectionisme) daarna wel weer opgebouwd, maar ik was het zat het gevoel te hebben dat ik alles maar half deed, ik kon niet alle ballen in de lucht houden en dat frustreerde me onwijs. Continue het gevoel van falen is niet fijn. Daarnaast was mijn werkveld ook veranderd, meer werk in minder uren door bezuinigen, meer rapporteren en minder behandeling, dus qua werk ook niet meer waar ik blij van werd. Toen groeide de wens voor nog een kindje en ik heb besloten om mijn hart te volgen en daarmee de bal ‘werk’ voorlopig neer te leggen. Ik was 10 weken zwanger toen ik stopte en heb genoten van mijn zwangerschap zonder werkstress. Gelukkig kon het financieel, anders had het een ander verhaal geworden natuurlijk. En aan de ene kant vind ik het nu heerlijk, hoef nergens over na te denken, ik kan mijn kinderen de aandacht geven die nodig is, kan weer genieten van dingen. Maar ik mis nu wel de mentale prikkeling. Al weet ik ook dat ik het nu er gewoon niet bij kan hebben. Maar ik hoop straks wel weer. Maar voor nu is het helemaal goed zo. Wat zijn je redenen om deze baan te houden? En bedenk door wat laat je je leiden, je angst of je hart? Ik geloof namelijk altijd dat er wel weer iets anders moois op je pad kan komen. Ene deur dicht, andere open, dat verhaal. Dus ik hoop dat je je niet laat leiden door je angst nooit meer zoiets te vinden. Ik hoop dat je de knoop snel kunt doorhakken. Succes met je beslissing!
@Eppo82 bedankt voor het delen van je verhaal! De voornaamste reden voor mij om nu niet op te zeggen is dat ik misschien een mooie kans (namelijk een baan op hoog niveau en toch maar 18 uur per week) te snel laat varen het misschien na mijn verlof eerst nog een kans zou moeten geven. Ik heb de afgelopen jaren vaker getwijfeld of ik zou stoppen met het werk, maar dat was altijd op een plek waar ik meer uren moest werken en ook nog een tijd op een afdeling waar de sfeer niet goed was. Mijn collega’s nu zijn leuk dus dat is het niet, het is een optelsom van een historie van overbelasting en het me afvragen of ik niet iets heel anders wilt doen. Hierdoor overweeg ik dus om in ieder geval een jaartje thuis te blijven en vanuit daar te kijken hoe ik herstel en waar mijn interesse naar uitgaat.
Ik wil deze stap ook gaan maken vanuit bestaand bedrijf van mijn man. Je had toen ook niet naar schoolgaande kinderen. Is dat met een eigen onderneming te doen? Als ik het doe, doe ik het niet voor het geld. In die zin; ik neem taken van mijn man uit handen. Alleen moet er financieel gezien, net als TBM, wel voldoende binnen komen.
Toen ik stopte met werken had ik alleen de oudste van toen 3. En toen ik als zzp'er begon was de oudste 4 en de jongste 5 maanden Mijn man verdiend genoeg om de vaste lasten, boodschappen e.d. te betalen. Wat dat betreft kwam er hier dus voldoende binnen. Met mijn geld kunnen we dus luxe dingen doen.
Ik ben ruim 8 jaar geleden gestopt met mijn werk. Het was niet mijn droombaan maar ik had leuke collega’s en verdiende leuk. Het was ook geen baan waarin ik een studie had gedaan. We kwamen in een reorganisatie en de sfeer was echt vreselijk. Ik merkte dat ik daar heel slecht tegen kon. Na veel gedoe en een vraag vanuit mijzelf kwam ik in een mobiliteitsplan. Tijdens dat project raakte ik zwanger. Ik heb er een jaar in gezeten en daarna verhuisden we naar een andere woonplaats. Nu ben ik zo’n 8 jaar tbm. Voor mijn kinderen was het denk ik erg fijn dat ik thuis was. Zij zijn niet standaard. Mijn oudste is slechtziend geweest (zag met bril 25%) maar nu gelukkig niet meer en mijn jongste zit nu in een traject vooor ADD/ADHD . Ze zijn beide erg druk, prikkel gevoelig. Doordat ik thuis was kon mijn man ook als zzp-er aan de gang en hij is ook vaak van huis. Voor mij zelf, ik vond het in het begin erg fijn! Ik ben er voor mijn kinderen, had veel gesprekken op school waar ik altijd bij kan zijn. Maar ik ben ook een beetje mezelf kwijt nu. Ik vind het moeilijk om te bedenken waar ik goed in ben en wat ik wil doen. Ik ben hbo plus maar op dit moment vind ik het moeilijk om weer een vacature te vinden waarin ik pas omdat ik er al zo lang uit ben. Mijn advies zou eigenlijk zijn houd voeling met het geen je doet. Het is best moeilijk om weer terug te komen
Geen ervaring met stoppen ivm tbm te zijn, maar wel ervaring met het opzeggen van je baan. Ik heb begin maart na 8 jaar dienstverband mijn baan opgezegd. Er was de afgelopen periode teveel gebeurt en er staat nog heel wat aan te komen, dus heb de gok gewaagd. Gelukkig had ik binnen één week weer een andere baan. Tuurlijk mis ik mijn collega's, ik moet nog wennen aan mijn nieuwe collega's. De meesten zijn een stuk jonger, zitten nog vol in de party modus, geen vriend/man of kids. Dus dat heeft even tijd nodig, denk ik. Maar heb absoluut geen spijt van mijn beslissing. Achteraf gezien, had ik het veel eerder moeten doen.
Ik ben TBM, al jaren en het bevalt mij uitstekend. Lekker de hele dag niks doen, beetje Netflixen, boodschappen en huishouden doen wanneer ik zin heb......... Nee Just joking, dat is het beeld wat een gemiddelde ZPer hier heeft van een TBM. Maar goed, ben wel een TBM en geniet er wel van. Ik help nu veel op school, pas tussen de middag en na school vaak op op de Kids van vriendinnen. Sinds kort doe ik wat thuiswerk voor een bedrijf hier op het winkelcentrum dus ben weer iets meer van straat. Spijt van mijn ontslag? Nooit, ik krijg vaak de opmerking " je hebt nu een enorm gat op je CV, dat komt nooit meer goed" dat is gewoon gelul, als ik zie hoe makkelijk ik nu weer aangenomen ben en er niet gekeken word naar het gat maar naar de dingen die ik wel kan dan zullen er vast wel meer bedrijven zijn die zo denken. Of iedereen dit zou kunnen? Denk het niet. Of je er spijt van zult krijgen? Dat kan niemand je vertellen, dat moet je zelf ondervinden.
Het zit je wel hoog he! Gelukkig heb je het maar een heeeeel klein beetje uit zijn verband getrokken..
Is het niet verstandiger om door te werken tot je verlof en dan erachteraan al die vakantieweken te plakken? Op die manier creer je zelf een soort situatie waarin je langer de tijd thuis hebt met je kindje. Tijdens die maanden kun je dan een definitieve beslissing maken. Je weet namelijk nu niet hoe je je voelt als je bevallen bent. Ik dacht ook dat ik het thuisblijven heerlijk zou vinden. Na zes maanden kroop ik tegen de muren op en was ik blij dat ik weer kon gaan werken. Die zes maanden waren bij mij ook het standaard verlof en alle vakantieweken.
Ik ben geen tbm maar wel na beide zwangerschappen lang thuis geweest. Tijdens de zwangerschap van de eerste werd mijn contract niet verlengd en toen ben ik zeven maanden na de bevalling weer gaan werken (bewust rustig aan gedaan met solliciteren, alleen op vacatures die me echt wat leken) en nu heb ik vakantiedagen en ouderschapsverlof opgenomen zodat ik pas na de zomervakantie weer hoef te gaan werken (baby is dan een half jaar). Ik vind het heerlijk om zo lang thuis te zijn en ik mis mijn werk totaal niet. Ergens vind ik het ook wel fijn om mijn huishouden zonder stress op orde te hebben, de was eens gewoon in de kast te hebben liggen en eens tijd te hebben om een kop koffie te drinken met de buurvrouw maar toch... als ik eenmaal weer aan het werk ben voelt dat ook weer goed. Ik werk niet veel (16 uur) maar ik haal wel voldoening uit mijn baan. Ik help echt kinderen en hun ouders en ik vind het ook fijn om niet altijd alleen maar “mama” te zijn maar ook eens gewoon Novastar. Wat al eerder is gezegd: ik zou een sabbatical nemen of een tijdje ouderschapsverlof en dan kijken of het thuis zijn bij je past. Dat is niet meteen een definitieve beslissing (al dan niet onder invloed van hormonen) en je kunt zien of je je baan niet mist. Werken en thuis blijven, het heeft beide voor- en nadelen.
Dit zou ik doen. Een baan op hoog niveau voor 18 uur in de week wordt niet wekelijks aangeboden. Als dat een optie wordt, dat proberen en anders kan je altijd opzeggen. Hoeveel uur werk je nu? En probeer veel uit te besteden waar mogelijk. Schoonmaakster, boodschappen laten bezorgen, zodat je het jezelf thuis zo makkelijk mogelijk maakt. Maar het is zo’n persoonlijke keuze, alleen de beslissing waar je niet achter staat is de verkeerde beslissing.
Dat zeg je iedere keer maar dat heeft niemand ooit gezegd en dat denkt ook helemaal niemand. Iedereen die werkt heeft ook dagen dat ze niet werken. En dan hangen we ook niet de hele dag op de bank. Daar heeft niemand met kinderen tijd voor.
Ik heb ook na zwangerschapsverlof ontslag genomen. Ik heb er echt geen spijt van. Beste beslissing ooit. Ik geniet elke dag van mijn zoontje. Ik ga weer werken als mijn zoontje of de tweede (die er nog niet is) naar school gaat.
Ik zou me niet haasten om ontslag te gaan nemen, zeker niet als je ook nog allemaal vakantiedagen achter de hand hebt die je straks op kunt nemen. Het is gewoon een zakelijke beslissing, dat lossen ze op je werk heus wel op. Als het kan, zou ik zelf belangrijke beslissingen uitstellen tot na de bevalling
Als ik zou kunnen stoppen dan zou ik t doen. Qua financiën lukt dat helaas niet maar als er iets anders op mijn pad komt dan zal ik dat wel doen. Dus als jij aangeeft dat je ontslag kan nemen dan zou ik dat doen. Je kan altijd weer aan t werk.
Ok een baan op hoog niveau, super. En de uren zijn natuurlijk ook mooi. Maar wordt je gelukkig van het werk? Van het niveau waarop je werkt? Of vind je dat je darrmee gelukkig moet zijn omdat je een goed stel hersens hebt en het dus ‘verplicht’ bent? Ik had dan niet een baan op heel hoog niveau (hbo) maar qua tijden was het ook ideaal, ik kon onder schooltijd werken als ik wilde, kon schuiven met uren, kon evt deels thuis werken, dus heel flexibel. En best een goed salaris. Gouden handboeien, want ik was er niet gelukkig in, ik was niet mezelf. Nu ik een jaar gestopt ben, zie ik ineens weer zoveel mogelijkheden. Ik denk dat het voor jou goed is om inderdaad een time-out te nemen, al dan niet met ouderschapsverlof.
Ik denk dat je de situatie heel goed aanvoelt en de spijker op zijn kop slaat @Eppo82 ... Dat is fijn om te horen dat je nu zoveel mogelijkheden ziet, dat is als je in de situatie zelf nog zit moeilijk te overzien en te voorspellen.