Een dierbare van mij ondergaat momenteel een heftig fertiliteitstraject. Ik leef erg mee, en besef dat een luisterend oor bieden (en geen domme 'adviezen' geven) belangrijker is dan alle cadeautjes van de wereld. Maar toch zou ik graag iets doen om te laten weten dat ik mee leef. Wat vonden jullie het fijnst wat mensen voor je deden om te laten weten dat ze meeleven/aan jullie denken? Wat heeft je geholpen? En wat absoluut niet?
Poeh, als ik 1ding heb geleerd is het wel dat iedereen er anders in staat. Mijn vriendin doe je geen groter plezier dan omringen met babies, laten oppassen, knuffelen whatever met kleine kinderen en babies. Voor mij waren babies juist een ontzettende stier bij een rode lap en werd ik er heel verdrietig van. Mij maakte je blij met een lieve kaart en eens vragen hoe het met me gaat, herinneren wanneer ik belangrijke afspraken had en daar naar vragen of juist niks zeggen als ik aangaf er niet over te willen praten maar me mee te nemen voor een bak thee ofzo..
Wat lief dat je zo je best wil doen om haar op een prettige manier te steunen!!! Een luisterend oor is denk ik het aller belangrijkste. Dingen die mij hielpen tihdens het traject waren bijv; - een vriendin die me mee uut high tea nam - uitjes die niks met baby's te maken hebben, bijv bios, etentje - lief kaartje - kaartje en een choco reep in de briebenbus toen ik thuis kwam vd punctie - een appje dat ik het zo goed dapper deed ( steunde me heel erg als ik onzeker was) - een bos bloemen via de post - me gewaardeerd voelen om wie ik ben. Los van of ik ooit zwanger zou mogen raken. Ik vond het bijv ook fijn als mensen vroegen naar werk, hobbies enz. Dat plaatst de kinderwens in een breder perspectief Wie weet heb je er iets aan. Maar het zal voor iedereen persoonlijk zijn denk ik.
Ik vind het eigenlijk gewoon fijn als mensen vragen hoe het met me gaat, dan kan ik zelf vertellen wat ik wil. Ik vertel er aan de meeste mensen niet over omdat ik geen zin heb om het er de hele tijd over te hebben, het liefst denk ik er niet teveel aan als ik niet naar het ziekenhuis moet want daar ben ik al vaak genoeg. Verder vind ik het heel leuk om leuke dingen te doen, maakt niet uit wat. Ik heb geen last van het zien van baby's ofzo en vind het vervelend als mensen voor mij voorzichtig gaan doen met waar ze over praten of zwangerschapsaankondigingen, alsof ik zielig ben ofzo, en zo voel ik me niet. Maar ik weet dat het voor iedereen anders is.
Wat een lieverd ben je! Ik vind het momenteel zelf heel fijn als iemand soms eens vraagt hoe het gaat, en dan oprecht interesse heeft. Ik vind het zelf ook fijn dat als iemand niet goed weet hoe te handelen, dat diegene aan mij/ons vraagt wat wij fijn vinden. Wij zijn best open over ons traject naar onze naasten. Dat geeft sowieso al meer begrip vanuit de omgeving. Wat men niet weet, kan men ook niet begrijpen. Toen wij net onze nare uitslag kregen vonden wij een onverwachts kaartje/bloemetje ook heel fijn. Of gewoon lekker ff wat leuks doen, afleiding zoeken. Het hoeft lang niet altijd om het traject te draaien. Misschien kan je eens aan hen vragen wat zij fijn vinden? Willen ze er openlijk over praten of komen ze bv liever zelf met nieuws? Sterkte! Ook voor de naaste omgeving is het niet niks...
Wat anderen hier zeggen: oprechte interesse tonen. Een kaartje na een zwaar moment (punctie, tegenslag etc) is super lief.
Oprecht interesse tonen is heel fijn. Een kaartje of berichtje oid op moeilijke momenten is extra lief. Verder vond ik zoveel mogelijk knuffelen met een ander zn baby meestal heel fijn, maar dat zal heel verschillend zijn.
Ik vind het zelf heel fijn om over het traject en alles wat we daarom heen meemaken te praten met degenen die er vanaf weten (dat zijn er bij ons niet zoveel, omdat we bang zijn dat het bij onze ouders en naaste vrienden alleen maar onrust zal brengen omdat ze te veel mee zullen leven). Ik weet heel goed dat een ander niet automatisch zit te wachten op verhalen over je leven en wacht daarom meestal af met erover te praten tot een ander er zelf naar vraagt en vind het dus superfijn als iemand interesse toont in het traject in zijn geheel, in afspraken die ik in het ziekenhuis heb en hoe ik me voel. En verder zoals genoemd is afleiding heel prettig, want het traject houdt in dat je vooral heel, heel veel moet wachten en tijdens dat wachten ligt piekeren op de loer. Dus gezellige dingen samen doen zal vast meer dan welkom zijn . Superlief dat je er zo mee bezig bent!
Vind het echt mega lief dat je zo aan haar denkt en mee leeft. Veel in mijn omgeving durfde eigenlijk juist er niet naar te vragen. Luisterend oor is echt al mega fijn. Maar een kaartje in de bus. Of een appje voor een afspraak om sterkte/succes te wensen.
Af en toe een kaartje of klein gebaar als verrassing, bijvoorbeeld een gelukspoppetje of bloemetje. Waar het dan vooral om gaat eigenlijk is je gehoord te voelen. Dat anderen zien wat voor strijd je levert en daar aandacht aan geven. Een smsje/appje voldoet daar ook aan. Wat ik daarbij wel prettig vond is dat er geen reactie terug verwacht werd. Ik wilde het traject (uiteindelijk, na jaren open te zijn geweest) vooral ook met z'n 2tjes doorlopen. Het zwanger worden werd iets teveel met de omgeving, ik wilde dit niet meer. Dus data en mislukte tp deelde ik op een gegeven moment niet meer. Het is wel persoonlijk wat iemand prettig vindt. Zou zeggen vraag gewoon open en eerlijk wat je vriendin zelf prettig vindt. Maar een klein gebaar werd hier altijd als prettig ervaren.
Wat ontzettend lief van je, dat je zo mee leeft! Daar heeft ze ongetwijfeld echt heel veel aan! Een beetje wat hierboven ook gezegd is: Zelf vond ik een luisterend oor echt het fijnst. Gewoon kunnen huilen en zeuren zonder domme adviezen of alles gerelativeerd te krijgen. En een berichtje, kaartje, reep chocola op moeilijke momenten (punctie, terugplaatsing, uitslagen) was ook heel fijn. Een teken dat die mensen echt snappen dat dit moeilijke/ spannende pieken zijn in het traject.
Oprechte interesse net zoals andere zeggen. Ik hechte heel veel waarde aan een “Hoe is het?” “Een appje met succes voor de echo/controle” “Kaartje” iets in de Trent van kop op, dikke knuffel ect. Vaak zonder weinig woorden, maar het deed zo goed. Ik deelde mijn verdriet ook niet met veel vriendinnen... juist omdat sommigen het vaak niet snappen. Alleen mijn beste vriendin, en nichtje deelde ik lief en leed mee. Mijn nichtje was er altijd voor mij om huist na een echo/controle even gewoon een kopje thee te kunnen doen, en dan gewoon even los te barsten in het vertellen hoe de controle was geweest. “Dit waren voor mij de fijnste kopjes thee”