Succesverhalen

Nou dan zal ik als eerste een succesverhaal plaatsen.

Ik werd in november 2006 zwanger. Helaas eindigde dat in een MK. In september 2007 zijn we naar de gyn gegaan, omdat ik nog steeds niet zwanger was.

Oktober mochten we onderzoeken laten doen: HSG, zaadtest, bloedonderzoeken, etc. Mijn vriend zijn zaad bleek iets zwakker te zijn dan gewenst.

Gyn zei dat het, gezien uitslag en ook mijn eerder zwangerschap, gewoon moest lukken, maar wilde ons graag helpen dus stelde IUI voor. Hij gelooft niet in mensen terugsturen die een grote kinderwens hebben.

In november 2007 ben ik gestart met Puregon (75) en Pregnyl. Eerste IUI hadden we 11miljoen zaadjes, maar was helaas negatief. In december bij de tweede IUI hadden we 5 miljoen zwemmers en op 30 december bleek ik zwanger!

Sara is op 25 augustus jongstleden geboren... dus in ons geval was IUI een groot succes!

 

Mijn succesverhaal is alweer bijna 4,5 jaar oud.
Ik ben ondanks de destijds slechte zaadkwaliteit en onregelmatige cyclus toch zwanger geworden. De gyn vond het echt een wonder omdat ik nog een samenlevingstest heb gehad waarbij geen enkel levend zaadje werd teruggevonden. 2 weken later bleek ik zwanger te zijn. Ons ventje word in maart alweer 4 jaar oud. Nu zijn we alweer 2 jaar bezig en hebben 4 IUI pogingen achter de rug. Vandaag 1 dag overtijd..........!

Alle meiden heel veel succes!

Liefs Maaike

 

Wij zijn na ruim een jaar zelf proberen eind januari in het ziekenhuis beland.
Na verschillende echos,sperma onderzoeken en een operatie voor het doorspuiten van mijn eileiders. Bleek dat wij meer kans hadden om zwanger te raken via iui.
Bij ons in het ziekenhuis doen ze alleen iui met hormonen.
Maar omdat de wachtlijst voor het leren spuiten lang was en het tegen de zomervakantie aanliep wilde ze het een keer zonder hormonen proberen.
Dus 9 mei begon het circus. Na tien dagen mocht ik komen voor mijn eerste fm. Die bleek al 18 mm te zijn. Dus werd besloten dat ik savonds terug mocht komen voor een spuit pregnyl.En anderhalve dag later werd de inseminatie gedaan.Twee weken later na drie negatieve thuistesten toch een bloedtest gedaan en wat bleek ZWANGER!
Nu zijn we 33 weken verder en met de laatste loodjes bezig. Ik moet er veel aan terug denken. En wij weten wat voor een geluk wij hebben gehad dat we na 4 maanden de mm weer konden verlaten. IK hoop dat het geluk voor meer mensen is weggelegd. Succes voor iedereen die er nog in zit.Hopen dat 2009 jullie jaar wordt.

 

Succesverhaal tot nu toe!

Wij zijn vanaf nov 2006 bezig om zwanger te raken. Na 9 maanden proberen was het nog niet gelukt en had ik sterk het gevoel dat er iets niet klopt. Dus naar de huisarts in sept '07. Daar bloedafgenomen en zaad ingeleverd. Bloed was goed, zaad was zeer slecht (bijna niks en weinig beweeglijk 0.3/mlj. Was direct een ICSI indicatie. Dus ivf en iui is bij ons niet eens ter sprake geweest. Omdat probleem bij man lag eerst naar uroloog in okt '07. Daar bleek spatader in balzak te zitten en is bloed opgestuurd naar Nijmegen voor chromosoomonderzoek (standaard bij ICSI). Op 5 dec '07 geopereerd. 17 dec '07 eerste afspraak gyn. Direct met ICSI starten in januari '08. Echter op 21 dec '08 kregen we uitslag chromosoomonderzoek. 5% kans op afwijking en die troffen wij! Alles in de ijskast. Op naar Nijmegen klinisch geneticus voor uitleg. Ook nog uitleg in ons eigen ziekenhuis en toen de relatiecrisis in. In april '08 na vele gesprekken en "biologielesse" verder, toch gestart met ICSI poging. Risico op zeer ernstige afwijking is aanwezig, maar niet heel groot. Wens op eigen kind en geen zaaddonor is groot, dus toch proberen. April '08 dus gestart met hormonen spuiten (Lucrin en Gonal-
F). Ben hier zeer depressief van geweest. De hormonen pakken bij mij erg sterk en was een lopende tijdbom. Punctie ging prima, 10 eitjes en 4 bevrucht. Helaas is poging mislukt, maar wel 2 emmy's ingevroren. Tweede poging icsi kon dus even wachten omdat eerst de cryo's opgemaakt worden. Dit kan zonder hormonen in eigen cyclus, dus dat scheelde. Ivm crisisrelatie (vanwege alle perikelen, je moet tenslotte ook dealen met het feit dat je man een chromosoomafwijking heeft...je ziet niks aan hem hoor, alleen de vruchtbaarheid wordt hierdoor aangetast en toekomstige kinderen kunnen het overerven), even gewacht met cryo terugplaatsing. Dit is uiteindelijk op 21 aug '08 wel gebeurt. 1 emmy is teruggeplaatst, de andere was gesneuveld bij de ontdooiing.


En nu komt het succesverhaal: 10% kans dat je zwanger wordt van een cryo......maar het is gelukt. Ben morgen 21 weken zwanger en het lijkt allemaal goed te gaan. Onze baby heeft niet de ernstige afwijkingen en lijkt in orde. Wel kan het kindje de chromosoomafwijking hebben, maar is dan wel gezond, maar mogelijk ook minder vruchtbaar als het een jongetje wordt.

Succes allemaal. Geef de hoop niet op. Wij hebben relatief toch niet heel lang er over gedaan nadat we de MMM in gingen, maar hebben in korte tijd erg veel dingen voor onze kiezen gekregen.

Nu hopen op een voorspoedige zwangerschap en bevalling!

X Jille

 

het is nog wel pril, maar voor mezelf al wel een succesverhaal.

bezig sinds juni 06 na ruim een jaar naar de huisarts, van daaruit in oktober naar ziekenhuis voor onderoek zaad van mijn man, dat bleek slecht, naar ander ziekenhuis daar werdt ik ook helemaal onderzocht en het zaad van mijn man ook weer.
ik was helemaal goedgekeurd en zaad was al iets verbeterd, dit was januari dit jaar.
maar omdat ik overgewicht heb werden we zonder pardon naar huis gestuurt met de boodschap af te vallen.
ben bij dieetiste geweest, maar heeft niet geholpen.
september weer ziekenhuis gebeld voor gesprek , en uiteindelijk, na veel gepraat en telefoontjes werden we toch geholpen.
kon gelijk starten met iui want deden het zonder hormonen in iegen cyclus en met ovulatietesten.
en gelijk zwanger . ben nu 6 weken

 

Ik heb er ook nog wel 1 voor je in de aanbieding!

Mijn man is zo'n 4 jaar terug aan een gedraaide zaadbal geopereerd. Dit gebeurde 's nachts. In de ochtend naar de huisarts, die stuurde hem door naar de EHBO, daar vermoeden ze dus de gedraaide zaadbal, onder het mes..en weg was ie. Hij, de bal, was inmiddels afgestorven en dus geamputeerd. Een zaadcheck was niet nodig, dit zou geen gevolgen hebben..tot ziens.

Het voelde voor ons niet goed. In het Barrahus in Leeuwarden (Wirdum) hebben wij een onderzoek laten doen. De uroloog van het UMCG vond het dan niet nodig, maar wij eigenlijk wel.
Ook zouden we bij verminderde kwaliteit daar behandelingen kunnen starten. Vlak voor de feestdagen zouden we de uitslag krijgen....
Het was dramatisch slecht. ICSI zou onze enige uitweg zijn (op een biologisch kindje van ons beide).

Weer contact opgenomen met het UMCG. Na lang wachten, veel onderzoeken, nog meer wachten en veel verdriet konden we eindelijk beginnen met de ICSI behandelingen in eigen cyclus.

Behandeling 1: een eicel, bevruchting, een tp, zwanger: mk
Behandeling 2: een eicel, geen bevruchting: einde oefening
Behandeling 3: een eicel, bevruchting, een tp, zwanger: mk
Behandeling 4: een eicel, geen bevruchting: einde oefening
Behandeling 5: een eicel, geen bevruchting: einde oefening
Behandeling 6: een eicel, geen bevruchting: einde oefening

Voor de 6e behandeling mochten we op de wachtlijst voor de standaard ICSI, dit was voor ons w.s. een beter methode (ivm de bevruchting steeds). Met lood in de schoenen hebben we die laatste dus nog gedaan.
In november 2006 mislukte deze.
In januari 2007 gestart met de standaard behandeling. 14 februari de tp gehad van 1 mooi embryo. 28 februari was de testdag: ZWANGER!
Deze keer was mijn hCG 182 en dus een hele mooie waarden (andere keren was dit erg laag).
Na veel bloedverlies in het begin heb ik echt een fantastische zwangerschap gehad!
Het UMCG heeft ons echt fantastisch geholpen. We zijn echt enorm blij met hun fertilliteitsteam zeg! Inclusief verpleegkundigen en de lab medewerkers! Het was mooi dat we dit konden afsluiten en naar een gewone verloskundigenpraktijk konden.
We hebben van elk moment genoten, zo mooi! Ik was ook echt ontzettend trots op mijn buik. Na ongeveer 3 jaar groeide daar eindelijk ONS wondertje in...fantastisch!

De bevalling ging minder soepel. Uiteindelijk dmv een spoedsectio is Ruben op de wereld gezet. Ik had door omstandigheden een algehele narcose en heb zijn geboorte dus niet mee kunnen maken.
Dat steekt nog steeds...maar we kunnen daar niks meer aan veranderen.
Ik kreeg ons wonder aangekleed en wel...zelf nog in een roes van Morfine.
Hij was er met 5 uurtjes, thuis begonnen (daar zou ik bevallen), met keizersnede en al is dat ook erg snel gegaan. De persweeen waren er wel, de drang ook.....maar de ontsluiting niet. Ruben lag er helaas finaal verkeerd voor waardoor de ontsluiting op 2 cm stagneerde. Wat je dan voelt...

Inmiddels is ons wonder 1 jaar en stapt hij vrolijk rond de tafel!
Dinsdag heeft meneer zijn eerste schoentjes gekregen!

 

Ik heb er ook nog een. Oktober 2004 zijn we 'gestart'. Geen pil meer, maar wel een heel onregelmatige cyclus. Na een jaar ging dit beter, dus nog niet naar de dokter. Oktober 2006 toch maar die stap gezet, en wat was dat moeilijk!

Goed, alle onderzoeken gehad, niets gevonden. M'n man's zaad was iets minder van kwaliteit, maar ik zou er wel zwanger mee moeten kunnen worden. HSG, kijkoperatie, allemaal in orde.

Dus toen maar met IUI gestart. Ik zeg 'maar', want het interesseerde het ziekenhuis niet wat er dan wel mis was. Je denkt dat ze alles op kunnen lossen, maar er is veel wat ze nog niet weten. Maar wat echt frustrerend was, was de desinteresse. Drie IUI poginingen gedaan eind 2007/begin 2008, allen mis, werd al ongesteld 8 dgn na de inseminatie. Vierde poging begonnen in juni 2008 na een kleine pauze, en toen raakten ze het eitje kwijt. Jawel, de ene dag zat er een, de tweede dag niet meer. Ik:"Hoe kan dat", antwoord:"geen idee mevrouw". Dus ik moest een zwangerschapstest doen (wat?!) en wachten tot ik weer ongesteld werd om poging vier te herhalen.

En toen was ik zwanger. Teruggerekend is de bevruchting geweest 1 of 2 dagen voor ik weer met menopur begon en was ik toen helemaal niet ongesteld, maar was het een doorbraak- of innestelingsbloeding. Daarom waren ze het eitje kwijt, het was er nooit geweest. Na bijna vier jaar was ik vooral nog bezig met de acceptatie van onze kinderloosheid (de kans met onverklaarde infertiliteit was na vier jaar zeer klein, ook met IVF). Het heeft me twee maanden gekost om van de schok te bekomen En nu ben ik zo gelukkig. Onze kleine jongen is nu 27 weken ver en alles is keurig in orde met hem. Nog drie maanden wachten tot ik hem vast kan houden...

Liefs en veel succes allemaal!

 

Leuk topic! Blijf deze onderwerpen toch altijd lezen om andermans verhaal te lezen.

Ons verhaal:

April 2007 gestopt met de pil.
2x Ongesteld geworden, daarna bleef menstruatie ongeveer 5 maanden uit. Testen bleven negatief. Doorverwezen door de huisarts naar een gynocoloog in het ziekenhuis in Veghel: Wat een kwal! Afschuwelijke man: Geen bloed geprikt, geen echo gehad enz. Hij schreef me iets voor, ik was toch niet zwanger zei hij, (blijkbaar kan hij dat zo zien in 1 gesprek), ik kreeg medicijnen om de menstruatie op te wekken en dan moest ik maar terugkomen. Als ik iets vroeg was het maar een domme vraag volgens hem want hij wist heus wel waar hij mee bezig was. Ik ging hier dus niet met een prettig gevoel de deur uit. Mijn moeder was ook mee geweest, en toevallig had haar buurvrouw hetzelfde gehad, die was wel zwanger, maar te weinig hormoon zodat de test het niet kon lezen. Voor hetzelfde geld was dat bij mij ook het geval en zou ik dan die pillen innemen wat dan zeer gevaarlijk te zijn.

Zekere voor het onzekere genomen en toch een nieuwe verwijzing bij de HA gevraagd om naar het ziekenhuis in Den Bosch te gaan. Wat ben ik blij dat we dat hebben gedaan! Ik kreeg een echo, bloedtest, gesprek enz. enz. Ik bleek dus niet zwanger te zijn. Er zaten cysten op mijn eierstok. Ik leed aan PCOS.

Ik kreeg Clomid voorgeschreven, maar na 8 maanden reageerde mijn lichaam hier niet meer op. Bij mijn man was intussen ook alles getest en dat was allemaal perfect.

Na lang wikken en wegen ben ik begonnen met hormonen spuiten (Puregon & Pregnyl). Wat was dit zwaar! De 2e maand dat ik eraan begon zou eigenlijk de laatste zijn, want onze relatie begon er behoorlijk onder te lijden en we waren gewoon niet meer te genieten, maar blijkbaar moest het toen zo zijn: Op 4 okt. deed ik een positieve test! De mooiste dag uit ons leven, wat een geweldig moment! We hebben tenslotte "maar" anderhalf jaar in de MMM gezeten, maar als je ermee bezig bent gaat het je zeker niet in de koude kleren zitten, maar nu zijn we het alweer vergeten en is ons kleine wondertje eindelijk onderweg!

 

na 50 rondes waarin ook een miskraam zijn we bij de 1e IUI zwanger geworden.
marin is nu alweer bijna 17 maanden

 

Mijn vriend en ik hadden een kinderwens in 2003. Ik was 33 en mijn vriend was 42 jaar. Diagnose: onverklaarbare onvruchtbaarheid. Na 6 x IUI en 1 x IVF werden we zwanger. In 2007 bevielen we van ons zoontje.

 

Hier is het 'wonder' alweer 30 jaar, dat ben ik zelf namelijk (volgens mijn ouders).

Getrouwd toen mijn moeder 18 was en mijn vader 29, na een jaar proberen en dus nog niet raak naar de dokter gegaan, ze moest gaan tempen, na een jaar temperaturen nog niet raak, doorverwezen naar de gyneacoloog.

Daar alles nagekeken, mijn vader had onvoldoende zaadjes, een natuurlijke zwangerschap was zo goed als onmogelijk volgens de gyn. Ouders nog steeds geprobeerd en na 3 jaar proberen (ruim) werd mijn moeder zwanger tijdens de vakantie van mij! Zonder hulpmiddelen etc. (ik moet eerlijk zeggen dat ik niet weet of dat toen allemaal al bestond), toen ze bija 4 jaar getrouwd waren werd ik geboren, daarna lukte het helaas niet meer....

Ik hoop dat ik dit verhaal hier mag plaatsen....

 

Tuurlijk mag dat Fem!

 

Na mk in febr. 2007, werd ik steeds onregelmatiger ongesteld. In nov. 2007 naar fertiliteitsarts (Ik was 36, mijn vriend 41 jaar). Na de standaardonderzoeken bleek ik pco te hebben.
4 maanden clomid leidden wel tot eisprong, echter omdat Clomid mijn baarmoederhalsslijm aantastte, konden de zaadcellen niet door de 'barriere' komen.
1 maand hormoonspuiten gehad. Dat vonden wij echter niet onze manier om zwanger te worden. Als het zo moest, dan liever niet. We wilden eigenlijk helemaal geen ziekenhuis, controles, onzekerheid, teleurstelling meer. We vonden het allemaal te kunstmatig, te medisch worden. Het voelde gewoon niet goed, dus geen hormonen meer, besloten we.

Als laatste optie kozen we voor een kijkoperatie waarbij mijn eierstokken, eileiders en baarmoeder werden bekeken. De eileiders zijn doorgespoeld, de eierstokken 'aangestipt' (LEO, kleine gaatjes in gebrand; voel je niets van hoor, ook niet achteraf). Van dit laatste is bekend dat het de natuurlijke cyclus weer op gang kan brengen.
En ja hoor, bij mij werkte het, na de operatie was ik weer heel regelmatig: 28-30 dagen. Joepie, een natuurlijke zwangerschap kon gewoon weer!

En in november 2008, 5 maanden na de operatie: positieve test! Inmiddels 12 weken zwanger en achteraf gezien kan ik zeggen dat de kijkoperatie ons dit heeft opgeleverd en we zijn uiteraard superblij!

 

Ook van mij nu eindelijk een succesverhaal: vandaag een positieve test...

mijn geschiedenis in een notedop:
juli 2005 gestopt met de pil
juli 2006 MMM. was op dat moment in een jaar 2 keer ongesteld geweest. PCO dus! Eerst Clomid t/m mei 2007 (waarvan laatste maand 150mg in combi met Metformine), maar slechts 1 keer met 100mg.

mei 2007 pauze ingelast. Begin 2008 weer begonnen... eerst weer clomid 150mg nog een keer proberen en vervolgens LEO behandeling 11 augustus 2008. Die heeft helaas niet helemaal gewerkt, maar wel bleek Clomid weer te werken... heb nu 2 rondes 50mg achter de rug (met ei) en nu een van 100mg... was eigenlijk al voorbereid op 150mg, aangezien de eisprong pas heel laat in de cyclus was, maar nu dus 4 weken en 2 dagen zwanger..
nog erg onwerkelijk en ben ook best een beetje bezorgd (zal het wel goed gaan?)...


Behandeling kan frustrerend zijn, maar zoals alle andere verhalen in dit topic ook laten zien: er is hoop!

Chrizzzy

 

Begin februari 2007 eerste gesprek in ziekenhuis gehad omdat het niet wilde lukken via de natuurlijke weg. Alle testen (incl. kijkoperatie) gehad en hieruit bleek dat alles in orde was behalve mijn vijandige baarmoederslijm. We mochten starten met IUI. In augustus 2007 1e IUI gehad met behulp van hormonen (gonal-f en pregnyl) en jippie, gelijk zwanger. Onze zoon is ondertussen alweer ruim 7 maanden oud.

 

Bijna 6 jaar geleden wilde we graag zwanger worden, ik gebruikte de pil al lang niet meer en was heel onregelmatig ongesteld, zat tussen 1 maand en 5 maanden tussen de menstruatie's, dus wanneer heb je dan je eisprong ?
We werden door de HA doorgestuurd naar de gyn. daar de standaart onderzoekjes gehad (bloed, inwendige echo, uitsrijkje en zaadonderzoek) ik bleek PCO te hebben en kreeg Clomid voorgeschreven om een eisprong op te wekken.
De ene keer sloegen de medicijnen wel aan en de andere keer niet. Na een paar maanden had ik het helemaal gehad en zetten ik de MMM stil.
Een jaar later waren we verhuisd en ging ik naar een andere gyn. daar kregen we weer de standaart onderzoekjes en dit keer ook een HSG zoals we al wisten had ik nog steeds PCO, mijn eierstokken waren toegangkelijk maar het zaad van mijn man was wat minder geworden dus werd het nu IUI met Clomid, na een paar rondes kreeg ik een kijkoperatie waarbij ze ook de cystes weg zoeden branden die de PCO veroorzaakte, verder niets bijzonders gevonden.
Ik had voor de operatie wel weer een half jaar pauze ingelast dus inmiddels waren we al weer 2,5 jaar verder.
Na de operatie kwam mijn cyclus op gang ! we konden het nu op de natuurlijke manier proberen ondanks de verminderde zaadkwaliteid, dat was voor mij minder belastend want ik had het er toch wel behoorlijk moeilijk mee (in de MMM) alles gebeurde met mijn lijf en ik werd gek van de hormonen.
Na een jaar zelf geklust te hebben klopte we weer aan bij de gyn. en starte wederom met IUI behandeling 8, dit keer was het zaad echt niet goed (onder de 1 miljoen) en moesten we 3 maanden wachten voor we verder mochten. En weer was het zaad niet goed en werden we doorgestuurd naar een IVF kliniek, inmiddels waren er al 3,5 jaar voorbij gegaan.
Nu ik ook wat ouder was geworden begon de biologische klok ook nog eens te tikken en we stonden op de wachtlijst voor het intake gesprek.
In het nieuwe ziekenhuis moesten alle onderzoeken weer opnieuw, hele cyclus monitoren, bloed uitstrijkje 3 keer een zaadmonster en nu was het zaad weer iets beter en kwamen we niet in aanmerking voor IVF, toen storte ik in ............. na 4 jaar en alle mogelijke onderzoeken en een operatie en 8 keer IUI kreeg ik het voorstel toch nog door te gaan met IUI en weer een HSG en later een kijkoperatie !
WAT, weer de hele MMM opnieuw opstarten weer beginnen van voor af aan ! wij willen nu de laatste stap en dat is IVF en als dat niet lukt nou jammer dan dan houd het dus gewoon op.
We vroegen een gesprek met het hoofd van de afdeling, deze las ons dikke dossier en vond dat we wel mochten starten met IVF want wij paste niet in het protocol gezien onze geschidenis.
Toen de eerste IVF, zo spannend maar ik had zo sterk het gevoel dat dit moest lukken.
De punctie was verschrikkelijk maar goed 18 eicellen en 5 miljoen zaadjes en 7 embryo's, ik kreeg de mooitste terug geplaatst de rest kon helaas niet worden ingevroren.
Ik was zwanger maar de week erna kreeg ik een bloeding, het vruchtje was afgestoten.
Twee maanden daarna starte ik met de 2e poging, weer het zelfde verhaal als de eerste keer maar nu was er maar 1 embryo ontstaan van de 19 eicellen ! maar ik was positief ik voelde me zo goed.
Waarschijnlijk is het dus het probleem om zwanger te worden de bevruchting die nooit lukte, als deze keer niet zo aanslaan hadden we nog een kans en dan zouden ze ICSI gaan doen.
Een week na de terugplaatsing werd ik ziek en had veel buikpijn, ik melde me in het ziekenhuis, ik had een complicatie van de hormonen en werd opgenomen in het ziekenhuis, mijn bloed was aan het indikken omdat mijn eierstokken al het vocht onttrokken uit mijn bloedbaan en zo in mijn buikholte belanden, mijn buik werd met de dag dikker en ik kwam in 1 week 8 kilo aan van het vocht.
Toen ik daar in mijn bedje lag belde mijn man op ........... ik zag net een ooievaar en keek me aan en vloog toen weg !
Nog geen uur later kwam de arts aan me bed om te vertellen dat het HCG in mijn bloed flink gestegen was en ik dus zwanger was.
Eindelijk na al die jaren van pijn en verdriet, hoop en wanhoop wat ware we blij.
Gelukkig bleef alles goed gaan en ben ik nu 26 weken zwanger van een jongetje, volgende week krijgen we een 3-D echo.
Meiden, geef de moed niet op !

 

Ik heb PCO en ben na 1,5 jaar proberen waarvan 1 jaar Clomid 150 mg slikken zwanger geworden van mijn dochtertje Sophie! We zouden eigenlijk de maand erop gaan beginnen met spuiten en IUI dus dat maakte het nog extra bijzonder! Heel veel succes meiden en houd de moed erin!

 

Hier ook een succesverhaal:

In 2000 begon onze kinderwens, maar na een jaar proberen nog niet zwanger. Toen naar de gyn, die zei eerst maar afvallen, dat geprobeerd maar het werkte niet echt. Alles is toen op een laag pitje gekomen, in 2004 in eens spontaan zwanger wat helaas eindigde in een missed abortion. Toen had ik zo iets dat we nu ook door wilden gaan, dus de mmm in. Echo's, onderzoeken, 12 keer clomid etc... resultaat was 1 keer een zwangerschap die eindigde in een vroege miskraam... Toen doorverwezen voor IVF naar het LUMC in Leiden, weer het afval verhaal... daar wilden ze me zonder begeleiding verder laten gaan en me over zoveel tijd terugzien. Zag ik niet zo zitten, dus begin 2007 overgeplaatst naar het Reinier de Graaf in Voorburg. Daar waren ze echt veel beter. Wel het afvalverhaal ook ivm pcos, maar met begeleiding van een speciale dietiste. Ik moest een beperkt aantal kilo's kwijt en dan zouden we beginnen. Maaarrr.... na een paar weken bleek ik ineens spontaan zwanger. Meteen gebeld en ik mocht voor een echo komen, daar bleek ik ruim 6 weken zwanger en zagen we een hartje kloppen. Wist echt niet waar ik het zoeken moest!

Wel een hele zware zwangerschap met extreme misselijkheid en ziekenhuisopname en een hele zware bevalling met wee-opwekkers, been en rug weeen, ruggeprik, vacuumpomp en knip maar toen was Thijmen daar (Oh ja, kleine verrassing: we hadden een meisje verwacht dat was ons met de 20 weken echo verteld, door de misselijkheid geen pretecho laten doen dus het was een complete verrassing dat het ineens een jongen was). En nu is ons wondertje al aan het rondrennen met zijn nijntje auto!

Hoop dat alle succesverhalen veel inspiratie en moed opleveren voor iedereen die nog op zijn wondertje wacht!

 

Hier ook een succesverhaal.

Eerst een jaar met de pil gestopt en voorzichtig om de vruchtbare dagen heen geklust (manlief was er nog niet klaar voor). Toen vanaf de zomer van 2006 voor het echt proberen zwanger te worden.
Zelf had ik altijd al het idee dat het wel es langer zou kunnen gaan duren. Daarom eind januari 2007 al naar de huisarts gegaan en om een verwijzing naar de gyneacoloog gevraagd. Daar bleek naar allerlei onderzoeken dat het zaad niet erg goed was; traag, niet levend en ook anders van vorm. Na bewerking zou het net genoeg zijn voor IUI.

In september 2007 hadden we onze tweede IUI, met 1,2 miljoen goede zaadjes (dus net boven de grens waarbij ze nog IUI doen). En hoera... ZWANGER!

Dus meiden houd moed, ook met weinig en slechte zaadjes kan het! Hoop op een vruchtbaar 2009!