Hoi dames, Ik heb een vraag. Een kennis van mij is er onlangs achtergekomen dat ze kanker heeft en het is helaas niet te behandelen. Ze begint binnenkort met een chemokuur om haar levensverwachting te verlengen/uitzaaingen te vertragen (het is dus niet om te genezen). Als het hopelijk aanslaat, dan is de verwachting dat ze nog ongeveer een jaar leeft. Het is allemaal een verschrikkelijk nachtmerrie. Ik wil graag een kaart sturen om te laten weten dat ik aan haar denk en voor haar bid. Maar weet absoluut niet wat ik moet schrijven. Bellen durf ik hierom ook niet. Bang dat ik iets stoms zeg en haar kwets. Hebben jullie misschien mooie woorden die ik kan gebruiken? Dank alvast.
Houd het zo simpel mogelijk. Schrijf gewoon op dat je aan haar denkt en voor haar bid. Dat is genoeg.
Helemaal eens met bovenstaande! Het Het gaat erom dat je aan haar denkt. Je kunt zelfs opschrijven of zeggen dat je “er geen woorden voor hebt” of “stil van bent”. Als je maar wat stuurt of laat horen! Toen mijn vriendinnetje kanker had, vond ze de inhoud eigenlijk niet zo belangrijk- het was erger om van veel mensen gewoon opeens niks meer te horen omdat ze niet wisten wat ze moesten zeggen.
In dit soort situaties zet ik een gedichtje in de kaart. Ben een Friezin, en familie is ook Fries heb een mooie gedichtenbundel in huis met prachtige Friese gedichtjes. Mijn vader moest tranen wegpinken toen hij het kaartje kreeg.
Gewoon schrijven wat je denkt en voelt. Dat je niet goed weet wat te zeggen. En dat je aan haar denkt en voor haar bidt. Ik denk dat ze het heel fijn zal vinden om te lezen dat je met haar meeleeft.
Precies dit. En bellen met hetzelfde. Dat je bang bent iets verkeerds te zeggen, maar dat je het belangrijk vind dat zij haar verhaal kwijt kan. Of als zij behoefte heeft om er juist even niet over te praten jij altijd een of ander verhaal kan vertellen over je werk/de buurvrouw/iets anders. Vraag welke frequentie zij fijn vindt en elke momenten haar goed uitkomen. Geef aan dat als ze moe/niet lekker /geen zin heeft, ze gewoon niet moet opnemen en dat jij het dan later gewoon nog een keer probeert. Ziek zijn is zo ontzettend isolerend, helemaal zodra het woord kanker is gevallen. Men roept al snel "laat maar weten als er iets is wat ik kan doen", maar daardoor ligt het initiatief bij de zieke. Die het vaak beschamend vindt hulp te vragen en vaak geen energie heeft initiatief te nemen. Ik vond het altijd fijn om problemen van vriendinnen aan te horen, daardoor had ik het idee dat ik niet de enige met ellende was. En ja, chemo is iets anders dan ruzie met je vriend over de wcbril. Maar dat waren voor mij de gesprekken waarin ik me even minder ziek voelde.
Je woorden zijn minder belangrijk dan de gedachte en het gebaar. Toen mijn vader zo ziek was liet een vriendin mij in de steek toen ik haar zo goed kon gebruiken. Via haar moeder hoorde ik dat ze niet wist wat ze moest zeggen. Toen zei ik ook al alles is beter dan niks. als je schrijft met je gevoel is het altijd goed.
Dank allemaal voor de reacties. Ik heb het kort en bondig gehouden. @Beheer er kan hier een slotje op.