Wat ik er precies mee wil weet ik ook niet, maar in ieder geval fijn om even van me af te schrijven!! Mijn man en ik hebben 2 kids van 6 en 7 jaar. Ik heb al een jaar of 4 een wens voor een derde kindje. Mijn man vond het wel goed zo en wilde genieten van alles wat we nu hebben. Ik had daar veel moeite mee maar heb me er op een gegeven bij neergelegd dat het bij twee kindjes zou blijven. Nu ongeveer een half jaar geleden zei mijn man opeens: laten we de condooms in de kast laten en voor een derde kindje gaan. Je wilt niet weten hoe blij ik was en omdat ik ook niet meer de jongste ben (40) ben ik ook meteen met ovulatietesten aan de slag gegaan. Mijn man was ook helemaal enthousiast en samen zaten we te fantaseren hoe het volgend jaar met hopelijk drie kindjes zou zijn. Nu zegt hij hij opeens gisteravond (op oudejaarsavond) dat hij eigenlijk toch geen derde kindje wil omdat 1) hij bang is dat de familie negatief gaat reageren. onze jongste was een huilbaby en we hebben toen niet zo'n leuk eerste jaar gehad 2) financiën: oke we hebben geen tonnen op de bank staan maar komen prima rond en kunnen zelfs nog sparen 3) te kleine woning: we wonen in een driekamerappartement maar zijn op zoek naar iets anders, wanneer dat is weet niemand. kan volgende week zijn maar ook pas over een paar jaar 4) het feit dat je weer rekening moet houden met een klein babietje terwijl onze kids nu al redelijk zelfstandig zijn. 5) hij dit jaar een burn out heeft gehad en bang is dat de "stress" niet aankan. Het viel mij zo koud op mn dak dat hij het opeens niet meer wilde..... smiddags hadden we het er nog over gehad dat we savonds als de kids op bed lagen aan de slag zouden gaan om een mooie 2018 baby te maken. ik was zo verdrietig dat we een rot oudejaarsavond en oud en nieuw hebben gehad. ik snap het gewoon niet: eerst mijn hoofd op hol brengen en dan na een half jaar heeft hij er nog eens goed over nagedacht en wil het toch niet. Begrijp me niet verkeerd ik ben superblij en trots met ons duo maar een derde kindje zou het geluk voor mij compleet maken. En ik weet ook dat het allemaal rozegeur en maneschijn is en dat het soms zwaar zal zijn. Maar er zijn ook zoveel positieve argumenten om wel voor een kindje te proberen. Sommige zullen zeggen: wees blij met wat je hebt, en dat ben ik ook zeker!! Ik weet ook dat ik het gevoel van mijn man moet respecteren en dat je er samen achter moet staan maar dit zag ik gewoon helemaal niet aankomen! misschien klinkt het allemaal egoistisch van mij maar ik voel me er echt rot over
Lieve lilo Wat een lastige situatie zeg! Ik snap best dat je teleurgesteld bent! En vind dat je daar ook alle recht toe hebt je man geeft eerst aan te willen en vervolgens niet meer ik zelf vind dat de argumenten die hij geeft niet echt redenen ( das mijn persoonlijke mening er zijn dan juist tegen argumenten om het wel te doen maar nogmaals dat is mijn eigen mening zoals dat die van je man is ) wel zou ik toch met hem het gesprek aangaan en uitleggen hoe dit voor jou is dat je het een aantal jaar geleden naast je neer gelegd hebt en hij je nu dus blij maakt en je hier nu wel mee kwetst. Ik hoop dat je er samen uit komt en er misschien toch een 3e wondertje voor je bij mag komen! Oh en ik vind je helemaal niet egoïstisch hoor!
Zo zeg. Nou het is je goed recht om even heel boos te zijn! Net als het zijn recht is om van gedachte te veranderen. Maar ik zou als de emoties weer gezakt zijn eens goed om tafel gaan zitten hierover. Want binnen 24u je gedachte veranderen is wel een beetje gek natuurlijk. En al die redenen heeft hij een half jaar geleden ook aan de kant geschoven dus waarom nu ineens niet meer. Vindt het ook niet echt redenen om het niet te doen behalve de stress door zijn burn out maar goed dat was ws werkgeraleteerd. Want voor slaaptekort zijn er genoeg opties. Ik heb dezelfde wens als jij en als mijn man dit mij zou aandoen is echt het huis even te klein! Dus nee je bent absoluut niet egoistisch!
Vanavond zegt hij opeens weer dat hij er nog na gaat denken en dat hij morgen definitief laat weten wat ZIJN besluit is. Ik heb dat maar te accepteren. Ik heb hier dus ook weer gemengde gevoelens over want wil ik wel nog een kind met iemand die zo twijfelt/ de ene dag dit de andere dag dat?? vreemd is ook dat hij zegt: stel je zou nu zwanger zijn, zou namelijk kunnen (we hebben het niet op mn piek vruchtbare dagen gedaan maar wel de dagen ervoor) dan zou het meer dan welkom zijn.... ik zeg wat wil je, dat we eerst iedereen toestemming gaan vragen of ze het er mee eens zijn (er zullen mensen in onze naaste omgeving zijn die heel negatief zullen reageren waarschijnlijk). Hij ziet vooral (eigenlijk alleen maar) de negatieve dingen. Verhoogde kans op een kindje met een afwijking (ik ben 40), kans dat ik een postnatale depressie krijg (heb ik niet gehad maar wel er tegen aan vanwege slaapgebrek), niet meer op vakantie voorlopig (zijn we de afgelopen 7 jaar ook al niet geweest en naar mijn mening niks gemist) maar vooral dat familieleden ons laten vallen omdat het voor hun onbegrijpelijk zou zijn dat we voor een derde zouden willen gaan gezien het eerste heftige jaar van mijn dochter. ja, als het zou gebeuren dat zou het prima zijn hij maar hij wil er niet mee bezig zijn! hoe dan, hoe moet het dan gebeuren?? dat er per ongeluk een gaatje in het condoom zit ofzo?????ik zeg ik ben 40 ik kan niet nog een jaartje effe proberen en wel zien of het wel of niet lukt, nee ik ben meteen met ovulatietesten aan de gang gegaan. vind het toch iets anders dan dat je 25,30 of 35 bent.
Wat een vervelende situatie zeg! Wij gaan momenteel ook voor een 3e kindje (ik ben 35). Ik zou lichtelijk gek worden als mijn man ineens zou zeggen dat hij het niet meer wil! Heeft niks te maken met dat je niet gelukkig bent met wat je hebt. Dat ben ik ook met mn 2 kids. Maar als je eerst samen voor de wens van een 3e kindje gaat en de andere partij wil het toch ineens niet, dan is dat even niet te rijmen. Probeer erachter te komen waardoor hij deze negatieve punten ineens zo zwaar laat meewegen! Heeft ie met iemand gepraat die het heeft afgekeurd? Laat zeker merken hoe dit voor jou is! En dat het toch wel raar is dat ie pas na een half jaar met deze nadelen komt, ipv te kijken naar alle leuke dingen die het gaat brengen!
He bah wat vervelend! Wij zijn net zwanger van de derde en ik kan maar dus wel goed voorstellen hoe jij je moet voelen. Tegelijkertijd heb ik zelf ook afgelopen jaar last van burn-out klachten gehad. Ik weet dat werken voor mij niet per se nodig is financieel, maar als dit wel zo was dan had ik het niet verstandig gevonden om aan een derde te beginnen. Dus in die zin begrijp ik je man ook wel goed en ik denk ook zelf dat het heel verstandig is dat jullie samen kritisch kijken naar of het haalbaar is. Een derde kindje levert nou eenmaal meerwerk, slaaptekort en stress op. Ik weet niet of het iets is wat nog acuut speelt, maar in dat geval zou ik het een tijdje aankijken. Veel sterkte!
Ik ben het met je eens dat TO het recht heeft om even flink boos te zijn en het is ook niet netjes om een half jaar geleden te zeggen wel te willen en zo ineens als een blad aan de boom om te draaien en je vrouw voor een voldrongen feit te stellen (want hij bepaald nu in feite of er nog een kind komt of niet zonder overleg) Dus ik denk dat het ook inderdaad verstandig is om eens met elkaar om de tafel te gaan als de emoties wat gezakt zijn. Wat ik echter wel vind is dat je hem niet mag vragen om met "goede" redenen te komen. Jij hebt waarom ook geen goede redenen waarom je ze wel wilt, rationeel gezien is het krijgen van kinderen namelijk helemaal niet handig. Het is een gevoel, je wilt er nog eentje of je wilt het niet en bij hem is dat gevoel voor een derde blijkbaar nu weer weg en daarvoor hoeft hij niet 100 argumenten te geven, net zoals dat jij geen argumenten hoeft te geven waarom je het wel wilt. Ik hoop dat jullie er uit komen!