Zal proberen mijn verhaal in t kort te doen maar weet nu al dat dit niet zal lukken en hoop uiteindelijk een keus te kunnen maken voor mijzelf door de reacties die zullen komen of iig wat steun te krijgen zodat ik daarmee misschien wat sterker in mijn schoenen kan gaan staan. Ik ken mijn vriend bijna 3jr. Hij word 22 en ik ben 27jr.We hebben nu een zoontje van bijna 9mnd waar we beiden apetrots op zijn! Er zit mij zoveel dwars en in mijn hoofd dat ik nu niet eens weet hoe t te verwoorden waar ik nou precies mee zit. We gingen al vrij snel met elkaar nadat we elkaar leerden kennen, eerste 3mnd ging t goed totdat we ruzie kregen over partypeepssite die hij had. Ik maakte t uit want had al 2 relaties achter de rug waarbij ik flink op mijn bek ben gegaan en emotioneel, lichamelijk en geestelijk helemaal kapot ben gemaakt!!! Hij wilde mij niet kwijt en beloofde niets meer te doen met de site...Dit ging even goed totdat t weer opdook en hij er toch opzat. Herhaaldelijk ruzies over gehad tot 2008 toen stopte hij er echt mee. Hij had een msnlijst zo vol als een bevolkingsregister!!! en een telefoonlijst alsof t een telefoonboek is.Geen probleem maar op 10% na zijn dit meisjes/vrouwen. Partypeeps weg, nu heeft ie tagged al een tijdje waarbij dus ook bijna allemaal vrouwen zijn vrienden zijn...Hij heeft ze vast ook op msn ( weet t bijna zeker) en van enkele zelfs nr! Ook supppperrrrvaak ruzie over gehad en zelfs aantal keren uitgegaan hierdoor. Een maand terug was t definitief over tussen ons( in zijn ogen dan) en waren we 2 dgn uit elkaar en toen kwam hij alweer terug , omdat ik aangaf t wel weer willen te proberen en hem een kans te geven...wat gebeurd er vorige week??!! Word ie 11u in de avond gebeld op zijn telefoon waar hij nooit op word gebeld( heeft 2 tels) en ik zie een meisjesnaam staan.Meneer neemt niet op met de mededeling: na 11u in de avond neem ik mijn tel niet op, sinds wanneer???!!! Uiteindelijk komt na lang zeuren van mijn kant het verhaal dat ie haar via tagged had leren kennen, en haar heeft gebeld omdat t toch uit was tussen ons. HET WAS MAAR 2 DGN OVER EN DAN BEN JE AL OVER MIJ HEEN????? Na een helse ruzie gaf ie zijn fout toe, maar toch volhouden dat ik geen recht heb om te weten waar ze over spraken want t was toch uit:x En zo zijn er dus vaker dingen gebeurd dat zijn msn overloopt van meisjes, word gebeld door meisjes gekste tijden, sites waar die op zit totdat ik erachter moet komen, want zelf zeggen dat ie er zit doet ie niet etc etc etc. Dit alles ter zijde, we hebben 5 vd 7 dgn wel ruzie, soms helse ruzie.Meneer loopt dan weg van huis, negeert mij, lacht me uit, is met zijn tel bezig als ik praat over ONS, als ik huil geen emotie, kleineert me, geen respect en ga zo maar door met alle negatieve dingen.. Hij zal de schuld nooit op zich nemen, naar mij wijzen is makkelijker en op mij afschuiven dat t zo slecht gaat tussen ons sinds de geboorte vd kleine, want ja sex is er ook niet meer zegt ie dan. Dan zeg ik ook: vind je t gek??? Onze relatie is een tikkende tijdbom en dan moet ik in zo een situatie zin hebben in je??? Communicatieprobleem hebben wij heeel erg, als er iets gebeurd praat ie er nooit gelijk over met me, maar blijft mij net zolang belachelijk maken en negeren totdat ik doordraai en dus begin te schreeuwen, schelden, aanraken. Ik weeg nog maar 40kilo van alle ellende, stress, angst, wantrouwen, verdriet, diepongelukkig. Heb paar keer gezegd ik ben er klaar mee, maar zodra t werkelijkheid moet worden durf ik de stap niet aan en laat ik hem maar hangen bij me, maar ben dit zooo zat elke x weer te moeten huilen en pijn lijden. Lichamelijk trek ik t nie meer, handen gaan trillen, kortademig, hart gaat tekeer en tjah ik val steeds meer af. Ik denk niet dat er nog wat te redden valt en toch maak ik geen duidelijke keus, wat is mijn angst?? Financieel red ik t makkelijk alleen, maar dit was niet mijn droom om alleen te blijven met een kindje en daarom geef ik x op x kansen en dan belooft ie ook te verbeteren, meer te communiceren op t moment zelf, niet meer te rotzooien en toch gaat t elke x weer fout en zitten we in zelfde situatie dat hij niet met mij wilt praten en als ik dit wel doe om de relatie te willen verbeteren word ik belachelijk gemaakt omdat meneer dan hele andere dingen gaat doen ondertussen.. Ow meiden, het is een heel verhaal geworden en dit is de helft nog niet eens!!! Ik heb zoveel meegemaakt en had hier echt mijn hoop op gevestigd eindelijk gelukkig te mogen en kunnen zijn. Wat gaat er nou mis en wat moet ik nou, het begint zijn tol te eisen en t einde nadert lijkt wel vd de relatie, maar meneer doet dan alsof t hem niets kan schelen. Ach dat heeft ie ook wel laten merken toen t maar 2 dgn ff over was dat ie al verder ging... Ik zei tegen hem: liever dan verder zonder jou maar wel zeer gelukkig samen met de kleine , dan wel een papa in huis en diepongelukkig en elke x gezeik wat de kleine echt wel meekrijgt. Wat moet ik meiden, ik ben gewoon een type van: wil altijd alles bespreken gelijk, wil weten wat er aan de hand is, bereid er wat van te maken, verbeteren, best doen en nog ben ik de boosdoener al is t meneer die fout zit!! Hij zal altijd naar mij wijzen en dan nog durven zeggen tegen mij: je wijst altijd naar mij Ppfffff, superlang verhaal, maar toch lucht t ietsjepietsje op.Dankje voor degenen die de moeite toch hebben genomen mijn lange verhaal te lezen(K)
ik zou hem dumpen, maar ja ik heb makkelijk praten ik blijf dan niet alleen met mijn kind achter maar als je in een relatie zoveel wantrouwen en ruzie hebt is, loopt het mijns inziens toch op een keer stuk
Wat een verhaal meid! Ik wens je heel veel sterkte in de keuzes die je gaat maken. Dikke knuffel vanaf hier!
@ninien: ja dat is dus t probleem en waar ik mee zit. Waarom kan ik hem niet dumpen, wat is mijn angst?? En idd geloof me, t is makkelijker gezegd dan gedaan, want mijn verstand zegt t zooooo vaak en dan als ik het uit dan krabbel ik zo snel weer terug omdat mijn gevoel eraan kapot gaat @n4th4li3:dankje voor je knuffel en t lezen van mijn verhaal (K) KOn ik maar een keus maken meid, dan hoefde ik mijzelf dit niet al 3jr aan te doen
Meid,ik zou wegwezen, hoe moeilijk het ook is. Maar dit is toch niet goed. De jongen wil niet, dat is duidelijk. Anders had hij er een stuk meer voor over gehad. Hopelijk kan je zoon in een fijne omgeving opgroeien met een lieve papa! En sorry, het klinkt misschien makkelijk, maar zo is het echt niet bedoeld. HEt is super moeilijk dat begrijp ik. Maar dit is geen goede situatie... Heel veel sterkte met je besluit.
het is zo moeilijk om het echt te eindingen maar je zult er echt doorheen komen hoe moeilijk het ook lijkt. je moet voor jezelf en voor je zoontje kiezen en zo'n vent is jou niet waard! veel sterkte
Wat een moeilijk verhaal.. Het is natuurlijk heel moeilijk om een mening te geven, want ik lees alleen jouw kant van het verhaal.. Als je verder met elkaar wilt zal er veel moeten gebeuren, hebben jullie weleens relatietherapie overwogen??? Misschien heb je (door je vorige relatieperikelen) ook wel een heel scheef zelfbeeld, en sta je toch moeilijker in deze relatie.. En als je denkt dat er echt geen toekomst meer inzit, houdt het gewoon op...hoe moeilijk dat ook is. Heel veel sterkte!
jeetje wat een verhaal. Maar het gaat nu al zo lang fout na al die beloftes. Ik zou voor je eigen rust/geluk, en dat van je kind kiezen. Sterkte met het nemen van een beslissing
je weet zelf wel wat je moet doen.. het uitmaken met die lul... .. alleen je durft het niet... het is ook moeilijk lijkt me als je veel van iemand houdt en je hoopt dat die gene zal veranderen... maar je zult het toch moeten doen !! is het niet voor jou, dan is het voor jou kind ! wil je dat jouw kind opgroeid tussen ruziende ouders? een vader die 'vreemdgaat????' als het even alweer niet goed zit tussen jullie.. een heel verkeerd beeld krijgt van een gelukkig gezin.. een kind dat zijn moeder steeds ongelukkiger en zieker en ongezonder (dat magere wat je beschrijft) ziet worden.. en dat jou kind zelf ook diep ongelukkig word??? als jij zelf gelukkig wilt worden, en als je wilt dat jou kind een normaal en gelukkige jeugd krijgt dan moet je deze relatie (wat je het niet eens kunt noemen) achter je laten.. hoe moeilijk het ook is.. misschien kun je zelf bij een psycholoog gaan praten.. waarom je het niet wilt/durft.. en dat je zo met hulp van die psycholoog zelf ook inziet dat het moet en zodat je uiteindelijk ook die stap kunt zetten....
Snoopy..jeetje mina wat een verhaal. Ik denk dat je heel goed moet gaan nadenken over wie er het belangrijkst is in je leven. Als het goed is is dat je kleine man en jezelf. Hoe moeilijk de keuze ook is, het is volgens mij het belangrijkste dat die twee gelukkig zijn en zoals ik je verhaal nu lees ben je alles behalve gelukkig. Mijn advies, kies voor jezelf en voor je kleine.
@Loe: weet dat je t niet zo bedoeld meid. Ja wat jij zegt zie ik ook in hoor na alles wat ie doet en vooral hoe die tegen mij doet en met mij omgaat, hij wilt idd niet. Maar toch elke x als ik aangeef er voor te willen vechten wilt meneer dit ook want houd van ons blabla en komt dan terug. Gaat dan 2dgn goed met alle goede voornemens en dan weer helemaal fout! @annaoo9:ik zei t hem net nog dat hij het dus niet waard is dat ik straks door hem dood neerval van alle ellende en stress ( mijn lichaam trekt t echt allemaal niet meer!!!) Kan de knoop niet doorhakken....!!! @Sientje: relatietherapie heb ik aangeboden, maar meneer wilt dit niet.Dat er veel moet veranderen/gebeuren als we bij elkaar willen blijven hebben we ook al uhmmm 30x afgeproken, maar meneer kan zich niet aan zijn beloftes houden en valt snel terug in zijn karakter. Tuurlijk ik ben ook geen engel, maar eerlijk is eerlijk: ik geef meer als 100% om er wat van te maken, wil altijd blijven communiceren om iets gelijk op te lossen, loop op met tenen elke dag met een clownsglimlach om meneer niet boos te maken of irriteren. Kortom: ben allang mezelf niet meer en leef om hem te plezieren, en zelfs nog lukt t dus niet. geef zoveel van mezelf dat ik mezelf een hoopje zieligheid vind hoe goed ik me best doe om hem maar gelukkig te maken omvervolgens mezelf te vergeten en dat ik ook goede dingen verdien. Tuurlijk hebben we ook onze goede dagen, en is hij ook lief, goede papa, kookt ie, onderneemt dingen. Maar 5 vd 7 dgn ruzie zegt wel genoeg denk ik dat die dingen snel vergeten worden wanneer het wel leuk is geweest
Ow meiden sorry dat ik niet iedereen meer op zijn verhaal kan beantwoorden, word teveel werk.. Maar om iedereen even antwoord te geven op hun berichten: Ik weet dondersgoed dat dit niet gezond en leuk is voor mij zowel me kleine...Ik zeg ook vaak tegen hem: heb dit kind niet op de wereld gezet om dit mee te maken, het is de kunst je kind t goede van alles mee te geven en niet alleen eruit poepen en dat was je taak dan.. Hij beweert en zweert nooit tijdens onze relatie vreemd te zijn gegaan, maarja moet je perse afspreken, zoenen of secx hebben wil je t vreemdgaan noemen?? ADat je ze belt, msn etc etc is ook erg respectloos naar de moeder van je kind toe terwijl je zelfs bij ze inwoont!!! Ik weet diep in mijn hart dat het snel genoeg toch wel over is, als ik t niet zeg zal ie zelf wel opstappen als t zo doorgaat. maar het houden van is er, stom he!!! Zit als een klein kind te janken hier, is toch #@$%*& niet normaal dat ik mijzelf zo laat behandelen als een hoopje stront terwijl er genoeg mannen een gat in de lucht zouden springen als een vriendin als mij...Ik schep niet op begrijp me niet verkeerd, maar ik ben een vrouw die echt alles doet en enige wat ik ervoor terug wil??? Een glimlach, gezelligheid en rust/geluk/warmte...verlang na jaren ellende zo naar een beetje geluk zonder tranen te laten vallen. Wil oud worden en me kindje zien opgroeien en niet dood neervallen omdat ik t allemaal niet meer trek of weggestopt worden in een gesticht omdat hij me gek maakt...Psycholoog zou kunnen, heb die stap nooit durven te nemen, heb vanaf mijn 14de echt veel meegemaakt. Hoe ik in deze relatie ben heeft niet veel te maken met mijn verleden. Enige vergelijkenis die er is dat is: dat hij nu dus veel weg begint te krijgen van mijn ex, kutkarakter, vrouwen, stiekeme gedoe en totaal geen respect voor mij of waarde!!!!! Soms zit t me zo diep dat ik denk: als ik geen kindje had dan wilde ik niet eens meer dit kutleven lijden en gwn lkkr doodgaan en de rust vinden
Er is een plekje vrij in de hoge eikelboom.. Bovenin.. als t dan eens hard waait donderd ie keihard naar beneden... Kl**e die tweestrijd tussen gevoel en verstand... Eigenlijk weet je wel wat je moet.. maar t gevoel houd je tegen.. Misschien ben je soms op t punt "NU kap ik er mee" en gebeurd er iets waardoor je toch weer een goed gevoel over hem krijgt.. ( ik schrijf dit vanuit een eigen ervaring.. zo hoeft t bij jou niet te zijn.... ) Uit eindelijk denk ik dat je nu/ zo snel mogelijk voor jezelf en je kindje moet kiezen.... Hoe moeilijk de periode na die beslissing ook is...
Ik denk dat het veel beter is als jullie niet meer samen zijn. Jij gaat hier aan onderdoor.. als jij nog meer gewicht kwijt raakt dan kan dat ook nooit gezond wezen. Het is volgens mij zelfs levensgevaarlijk. Nee meid kies voor jezelf en je kind. Dit is absoluut niet goed en wanneer jij je niet goed voelt dan voelt je kind dat ook..
Heel veel sterkte voor jou! Ik weet niet wat ik zou doen als ik in jouw schoenen stond, want dat is zo makkelijk praten als je er buiten staat. Sterkte met beslissen wat je doet...
Volgens mij heb je 2 keuzes, accepteren of wegwezen. Ik geloof niet dat hij ooit nog gaat veranderen. Voorlopig zobiezo niet, want je hebt hem al laten zien dat je hem toch wel weer terug neemt. Het klinkt misschien wel een beetje gemeen maar de ervaring heeft hem al geleerd dat je uiteindelijk toch weer voor hem kiest. Dit weet hij, dit voelt hij.. Daarom neemt hij je ook niet serieus als jullie in gesprek zijn, het zijn voor hem toch loze woorden. Het is heel jammer maar ik denk hij ook steeds nog wel een stapje verder zal gaan hierin om over je grenzen heen te gaan. Die verleg je in principe steeds zelf. Ik hoop dat je het niet verkeerd opvat hoor en begrijpt wat ik ermee bedoel. Maar kies voor jezelf meid, je verdient echt beter dan dit. Succes, Liefs Gwen
@annemarie76: je zegt t preices goed!! Elke x als ik op t punt sta ermee te kappen dan gebeurd er iets wat mij tegenhoud...En de grootste factor is: wil mijn kindje niet laten opgroeien in een gebroken gezin, maar al helemaal niet in een ongelukkig gezin. @Channie: jah t is ook niet goed/gezond in zo een situatie zitten waarin elke dag afwachten is hoe meneer zich voelt en hoe hij is. Ene keer ben ik dolverliefd want dan is de man er weer waar ik verliefd op werd, maar ik flikker al snel weer van die mooie roze wolk @waardevol: dankje meid, t is idd makkelijker praten als je er niet in zit. Zo geef ik ook vaak adviezen aan anderen alsof t niets is, terwijl t voor diegene wel erg moeilijk is... @Gwen81:jij zegt precies de dingen die dus dagelijks door mijn hoofd gaan. Ik heb hem nu al zo vaak teruggenomen na zulke lage acties tegenover mij dat ie denkt: ze wilt me toch te graag, ze accepteert t tocch elke x weer, ze neemt me toch weer in huis. NA tijdje ben je niet meer geloofwaardig en zodra je weer eens zegt dat t over is dan lacht ie gewoon en zegt dan ja als dat is wat je wilt...ppffff Ben ik bang alleen te zijn? Zijn ook net verhuisd, vanuit t centrum verder buiten t centrum met weinig in de buurt...Heb nu nog grotere angst hem kwijt te raken als toen we in t centrum woonden, wat een domme smoes he!!!
Meis ik zou zeggen, trap hem eruit! Dit is geen leven, bereid je voor op een periode van verdriet en zwakheid maar aan het einde van die tunnel brandt er licht!!! En haal de kracht uit je zoontje, kijk naar hem en kies voor jullie geluk!
Ik weet of je bang bent om alleen te zijn, ik denk alleen dat de hoop dat het goed komt sterker is in elk geval. Tja ik zit al 11 jr in een relatie die ik eigenlijk niet wil, ik heb voor optie 1 gekozen zeg maar, accepteren. Ik heb de relatie al zo vaak verbroken om hem daarna toch kans nr zoveel te geven. Dus ik kan je helaas geen advies geven over het wegwezen. Maar nou is onze situatie natuurlijk ook wel ietsje anders, ik ga er lichamelijk niet (meer) aan onderdoor.
pfoeh, als ik het zo lees lijkt het wel een verhaal van 2 16jarige pubers. Wat een wantrouwen en jaloezie! Al heeft mijn man 1000 meiden waar hij contact mee heeft, hij doet maar wat hij niet laten kan! Ik vertrouw hem, zou ik dit niet doen is het voor mij heel simpel, dan is de relatie over.