Nou ja dit herken ik wel. Ik heb geen diastase maar wel gewoon wat opgerekt buikvel. En daarnaast de welbekende muffin tops. Die heb ik altijd al gehad maar nu iets erger. Ik ben echt niet dik te noemen, maar heb ook niet het lichaam van voor de zwangerschap. En mijn manier van ermee omgaan is verhullen. Dus alles wijd. Vind ik normaal prima, maar voor een date wil ik me toch wel iets zelfverzekerder en leuker voelen dan mevrouw hobbezak maar dus geen idee wat ik zou willen kopen.
Heb je weleens corrigerende hemdjes van de hema geprobeerd. Daarmee was mijn muffintop na de bevallingen onzichtbaar en daardoor stond alle kleding van voor de zwangerschappen gewoon heel leuk.
Jeetje wat mij nu overkomt....de tinder man en een oude date nemen bijna tegelijk contact op en willen praten...... Mag ik even gillend wegrennen en heel hard roepen " NU EVEN NIET!"
Die ja en een date van nu toch alweer maanden geleden die een utopie zoekt in een vrouw en nu bedenkt dat ie vaak aan me denkt...wtf
Als je broek strak zit in de band en dan puilt er een rand buik over heen. De vorm van een muffin daarom heet het zo.
Praten of "praten"? En tuurlijk mag dat. Als jij er geen zin in hebt hebben de heren lekker dikke vette pech
Nou ja dit inderdaad. Ook wel 'lovehandles' genoemd. Ik heb ze ook iets zonder dat ik een broek aan heb trouwens dus tis bij mij niet helemaal een broek ding.
Ik heb gisteravond nog een tijdje lopen appen met mn date. En kwam zo langzaamaan tot de conclusie dat ik in de jaren best wel wat bagage heb opgedaan. Zowel in mijn jeugd (allemaal wel verwerkt en geen probleem meer in mn dagelijks leven) als toch ook de laatste jaren wel wat dingen die erin hebben gehakt. Heb het daar niet uitgebreid met hem over gehad maar er kwam hier en daar wel iets ter sprake (zoals hoe ik aan een kind kom van 1,5 terwijl ik al 3 jaar single ben). En alles zelf door mn hoofd malend denk ik: als een man zoveel bagage had, weet ik eerlijk gezegd niet of dat me af zou schrikken. Werd me even heel bewust van mn leven.. bizarre gewaarwording
Nou tot nu toe is het gewoon praten. Vooral de man van vorig jaar. Denkt veel aan me etc......besluit je even niet beschikbaar te zijn voor mannen.....struikel je er zowat over
Denk dat tegenwoordig iedereen wel met wat bagage komt. Het is fijn als je iemand tegenkomt bij wie je het in de gang kan zetten en samen naar de toekomst kan kijken.
Jij beslist. Als je wil praten, dan ga je het gesprek gewoon aan. Praten is nog geen relatie starten natuurlijk. Ik zou alleen op neutraal terrein afspreken. Vaak merk je dan wel of het om jou te doen is of om wat anders. Althans.. dat is mijn ervaring. Als ze moeilijk doen om een neutrale plek en aandringen op een thuis-gesprek, dan kun je de klok erop gelijk gaan zetten dat het doel niet het gesprek is, maar dat het gesprek een middel is. Maar nogmaals; doe wat voor jou goed voelt. Heb je al duidelijk waarom de man van vorig jaar zoveel aan je dacht en nu pas contact opneemt? En die ander die nog nergens aan toe is? Waarom nu wel? Die vragen mag jij dus best heel direct gaan stellen. Dat zijn normale vragen en de man die hier niet op wil antwoorden, daarbij kun je het beste zelf je koffie afrekenen en wegwezen.
Herkenbaar wel wat je schrijft. Ik heb voor mezelf eens het volgende bedacht: Er is een verwerking die je doormaakt in je "eentje" , de theorie en dan komt er nog een stukje "prakijk". Die praktijk daar krijg je mee te maken als je weer richting relaties gaat, daten of in elk geval; afspreken om af te tasten hoe het is om iemand weer toe te laten. Daar zitten dan weer de verschillen in (voor mij dan); is het vluchtig contact? Ofwel een one-night stand of is het een contact dat je de kans wilt geven en zo ja; is dat wederzijds. En daar zit je volgens mij op je meest kwetsbare punt. Want als hij niet hetzelfde daarin staat als jij, kun je weer keihard gekwetst worden. Simpel gezegd; de niet oprechte man is compleet niet geïnteresseerd in jouw gevoel en verleden. Hij heeft alleen interesse in jouw libido. Dat helder te hebben heeft mij wel geholpen om te accepteren dat het leven dat ik had en heb, 100 procent bij mij hoort en laten we eerlijk zijn; in mijn eentje functioneer ik er ontzettend goed mee. Het heeft een plek gekregen en is geen issue meer. MAAR.. het wordt pas weer een probleem als je te maken krijgt met iemand die daar dus niet serieus mee is en die voel je snel genoeg. Vertrouw daar maar op. En als dat wederzijdse stukje oprechtheid er is, dan voel je ook niet de "druk uit het verleden". Maar dan merk je dat je er beide mag zijn met je verleden en dat je erover kunt praten zonder wakker te liggen, je rot te voelen of wat dan ook. En tot slot is er nog het stukje waar je over schrijft dat jij niet weet of iets dergelijks jou af zou schrikken. Dat mag! Ook al heb jezelf veel bagage, de bagage van een ander mag jou afschrikken. Jouw hoeveelheid bagage is geen indicatie voor wie jij in je leven wil. Het geeft denk ik ook wel aan dat je gewoon goed weet wat je wil, welk stuk je verwerkt hebt en volwassen in bent geworden. Zoiets. Ik heb ook wel aardig wat bagage en toch heb ik mijn voelsprieten uit staan op moment dat ik iemand leer kennen. Welke bagage heeft hij? Kan ik daar wat mee? Wil ik daar wat mee? Ik merk bijvoorbeeld dat ik zwaar allergisch ben voor mensen (mannen) met een wat donkere kijk op het leven. Die overal beren op de weg zien of zichzelf vrij snel als slachtoffer plaatsen. Ik heb het pas nog meegemaakt. In een chat-gesprek bleek al vrij snel dat de man in kwestie vond dat al zijn vrienden hem lieten zitten. Ik vroeg wat hij daar al aan gedaan had om dat te veranderen en zijn antwoord was voor mij meer dan genoeg om te bedenken dat het hem niet ging worden. Hij vond maar dat ze naar hem toe moesten komen. Zelfs toen ik zei dat zijn vrienden misschien geen idee hadden van zijn gevoel hierin en dat hij dat zou kunnen delen en over praten. NEE... het moest zwijgend zonder actie opgemerkt worden. Pfff... dan voel ik het in mijn nek als een blok neerdalen. Nou dat soort dingen.. en dat terwijl ik ook wel eens vrij zwartgallig kan zijn, maar het verschil is dat ik in actie kom, ga reflecteren, vragen en delen. Ik heb dus iemand nodig die daar óf doorheen prikt en mij daarin kan stimuleren en/óf iemand die daarin net als ik is. Niet iemand die dan passief blijft, want dan zak ik weg en ik ga letterlijk en figuurlijk schreeuwen. Ja jeetje, een heel verhaal, misschien kun je er geen bal mee, maar ik wil wel als laatste zeggen dat ik het goed vind dat jij in staat bent om naar dit stukje in jezelf te kijken. Mooi!