Hallo allemaal, Hier even een vraag aan jullie? Mijn zoontje word volgende maand twee en op het moment hebben we het even moeilijk met elkaar. (ik en zoontje) Hij is best rustig en goed te doen wanneer zijn vader erbij is. Maar zodra ik alleen met hem ben dan begint 't. Hij huilt dan en word kei boos wanneer hij zijn zin niet krijgt. En hij slaat me... Alleen mij verder niemand. En dat klinkt schokkender als dat het is. Hij doet het uit frustratie omdat hij iets niet mag. Nu slaapt hij ook al maanden heel beroerd en zijn we sinds gisteren begonnen met de actie hou hem in zijn eigen bed. Dus hoe vaak we hem nu ook terug moeten leggen hij gaat terug in zijn eigen bed. Maar goed hierdoor slaapt hij dus slecht maar ik ook. Waardoor ik ook wel weet dat ik wat minder goed in mijn vel zit. En al met al zitten we dus elkaar behoorlijk in de weg. Als hij zo kwaad word omdat hij zijn zin niet krijgt word ik weer boos omdat hij zo gruwelijk tekeer gaat. (en met boos zijn verhef ik mijn stem) Hebben jullie tips en trucs die het voor ons op het moment wat makkelijker kunnen maken? Of misschien hebben jullie een idee waar het vandaan komt? Is het nu gewoon zijn leeftijd? Of moet hij gewoon weten waar zijn grenzen zijn en moet ik die duidelijker stellen. En hoe reageer ik op het slaan? Alles tips of adviezen zijn welkom. Ik hoor het graag van jullie!. Groetjes joyce
Het lijkt me heel erg moeilijk voor je. Ik zou als tip willen geven: probeer erachter te komen waarom hij zo bij jou doet. Voelt hij zich niet gehoord? Benoem tegen hem wat hij wilt zodat hij snapt dat jij hem snapt en leg dan uit dat het niet altijd kan wat hij wilt. Andere keren moet je dan weer wel toegeefelijker zijn zodat hij door heeft dat hij soms ook wel zijn zin kan krijgen (zo raakt hij minder snel gefrustreerd) Wees consiquent maar niet al te streng. Kinderen van tegenwoordig MOETEN al zo veel, soms te veel. Ze zijn nog maar kinderen maar ook echte mensen die ook zo behandeld willen worden. Snap dat kinderen nog niet weten hoe ze hun frustraties kwijt kunnen en dus maar slaan. Leg hem uit wat hij dan beter kan doen (bijv. ik ging tegen de muur slaan en zei: kom, doe mama maar na als je boos bent. Roep maar: ik ben boos en sla de muur) Leer ze hoe ze met hun gevoelens om moeten gaan en maak er desnoods een spelletje van. Vertel iedere dag hoe veel je van je zoon houdt. ZELFS als hij stout is hou je van hem. Vertel hem dat, dat doet zijn eigenwarde goed en ziet hij jou in een ander dag licht. Bedenk nog hoe jij je voelde toen je nog kind was en dan kijk je naar je zoon en bedenk, ja hij is nog zo jong. En tot slot: onthou: dit is waarschijnlijk een leeftijdsfase waar je even doorheen moet. Het gaat ECHT wel over!!! Heel veel succes en sterkte
Hoi, bedankt voor je reactie. Ik zeg hem dagelijks dat hij de liefste mooiste en allerknapste van de wereld is, dat ik trots op hem ben en veel van hem hou. En dat doe ik ook!!! Ik leg hem veel dingen uit, en probeer duidelijk te zijn, maar ik ben ook wel een beetje bang dat hij juist een beetje teveel heeft gemogen en dat hij daarom juist nu boos word als ik hem wel iets zeg dat ik liever niet heb..
Ik zou idd juist een andere methode kiezen: - Stel duidelijke grenzen. Bepaalde regels kun je (en moet je waarschijnlijk) honderd keer herhalen, maar gelden altijd, bijv. 'wij slaan hier niet', of 'slapen doe je in je bed'. Dat zijn geen regels voor straf, maar het zijn grenzen die hem veel veiligheid bieden. Zie het zelf ook zo!!! - Stel duidelijke consequenties. Hij is oud genoeg om een strafplekje/hoek in te stellen waar hij kan afkoelen. Langzaam invoeren (dus bij 10 sec. netjes staan/zitten op die plek al naar hem toe gaan), maar wel consequent: je mag niet weg daar als je zelf opstaat en wegloopt. Dus ook daarin corrigeren en goed uitleggen daarna wat er gebeurde en waarom hij daar moest staan/zitten. Kies een plek met zo weinig mogelijk afleiding! - Maak het weer goed! En dat is precies het moment waarop je hem de hemel in kunt prijzen. Hij moet leren om sorry te zeggen (als hij het woord kent, anders kun je bijv een knuffel invoeren als zijnde 'goedmaken') en daarna knuffel je hem even lekker om te laten zien dat het weer goed is. Grenzen zijn als vangrails voor kinderen. Ze beschermen hen tegen gevaar! Die grenzen vinden ze niet altijd even leuk, want het botst wel eens en je moet ze eerst leren kennen. Maar uiteindelijk leid je ze met die grenzen wel op de goede weg en leren ze dat ook van jou aannemen! Je moet het alleen ook zelf op die manier gaan zien. Jij biedt hem grenzen omdat het goed voor hem is. Hij heeft het nodig en zijn woede aanvallen en huilen/driftig worden is een uiting van maar 1 hele grote vraag: 'Wat bedoel je nou mama?' Want je zegt het een, maar soms mag het ander. Hij snapt het gewoon niet meer! Voel je daar niet schuldig over, maar bedenk je dat goed wanneer je hem voor de zoveelste keer in bed moet leggen. Je verteld hem op dat moment: 'De grens is er nog steeds, ik zeg nog steeds hetzelfde als wat ik net zei, en dus ben ik nog dezelfde moeder. Ik ben te vertrouwen in wat ik zeg.' Dat laatste is erg belangrijk voor hem. Dat zal hem zeker een heleboel rust geven! Weet wel, dit is een fase en ook al is deze methode écht goed voor hem en zal het rust brengen, het zal ook gewoon met ups en downs gaan het komende jaar of langer. Ze leren hun eigen 'ik' kennen en dat gaat gepaard met veel nee en ik wil niet. Dat geeft ook niks. Waarin je hem kunt helpen om die ik te leren kennen is veel kleine, simpele keuzes geven. Welk hapje hij wil opeten, welk koekje, welke sjaal. Zodra jij denkt dat hij wel zelf mag kiezen (als het jou niet zoveel uitmaakt), geef je hem de keuze. Liefst tussen 2 dingen, zodat het overzichtelijk blijft. Zo leert hij dat hij in een heleboel dingen wél zelf eigen keuzes mag maken en inbreng heeft in wat er gebeurd. Poeh, alweer een heel verhaal zie ik. Ik hoop dat het je wat helpt, en als je even je ei kwijt wilt, dan PB je maar hoor Succes met je ventje!!!
Dit is denk ik wat je zelf ook moet leren. 'Ik heb het liever niet' kun je veranderen in 'Dat doen wij hier niet'. Zodra je er 'wij' van maakt, en het in het algemene trekt, is het veel gemakkelijker om van iedereen te verwachten dattie hier achter staat. 'Dat doen wij hier niet' draagt ook iets uit van een verwachtingspatroon: ik ga er vanuit dat hij dat niet doet. Wees maar verbaasd als hij iets doet wat niet mag! "Nou jaaaaaa zeg, dat doen wij toch nooit???? Dan gaat het stuk/wordt het vies/kun je vallen/etc." Maak er maar een soort gedragscode van. In het idee 'Ik heb het liever niet' zit nog heel erg veel ruimte. Je zegt het vast niet zo tegen je ventje, maar zo zit het wel in jouw hoofd!!
Wauw! Heel erg bedankt voor jullie tips. Hier kan ik echt iets mee. En dit zet mij zeker aan het nadenken!. Het is dus waar ik zelf ook al bang voor was dat ik niet consequent genoeg ben. Ik ben veel te lief voor hem waardoor er vage grenzen zijn en dit voor hem onduidelijkheid met zich meebrengt!. Zeker iets waar ik meer over na moet gaan denken en duidelijkheid in moet brengen. Ik zal voor mezelf eens duidelijke regels opschrijven en dit als houvast voor mezelf gebruiken en me hier ook aan houden. En idd als algemene regel brengen!!. Thanks meiden!.
Hier 2 kereltjes die over 2 maanden 2 worden, zelfde fase dus Ik heb gemerkt dat stemverheffen absoluut niet helpt ( ja, ik ben ook zon'n moeder die dat weleens doet, uit frustratie of als ik moe ben ). In 1 of ander opvoedprogramma wat ik laatst zag op tv, werd de tip gegeven om juist wat zachter te gaan praten, omdat ze dan "nieuwsgierig"'worden naar wat je zegt. Dus ik loop nu naar ze toe, ga op mijn knieën zitten en vertel ze dat het niet mag wat ze aan het doen zijn. Dan vraag ik of ze me begrepen hebben. Als ze ja zeggen dan weet ik dat de boodschap idd overgekomen is, zo niet dan zeg ik het nog een keer. Vervolgens laat ik ze sorry zeggen, door mij een kusje te geven. Als ik wil dat ze sorry tegen elkaar moeten zeggen, laat ik ze een handje geven.
Ik sluit me aan bij Gentle, heel goed verwoord. Mijn dochtertje kwam ook een tijdje uit bed, meerdere keren, de eerste keer als ik haar terug legde, vertelde ik haar dat het nu tijd is om te slapen, dat we geknuffeld hebben, boekje hebben gelezen etc. Daarna legde ik haar zonder iets te zeggen terug, telkens opnieuw, tot ze ging slapen. Op een gegeven moment kwam ze elke keer als ze even wakker werd uit bed om even te kijken waar en of we er nog waren, ook 's nachts, heel fijn en erg goed voor je nachtrust.. Ik heb haar toen weer in een slaapzak gelegd, haar gezegd dat ze met slaapzak niet uit bed kan, omdat ze dan gaan vallen en ze niet kan lopen met de slaapzak. Probleem opgelost! Ze is er vanaf dat moment niet meer uitgekomen, als ze ons nodig heeft of ze is 's morgens wakker, dan roept ze ons, zoals ze daarvoor ook deed. Liefs Huismus
Precies zoals Gentle zegt. En verder; geduld, rustig blijven, afleiden en loslaten. Alles komt op z'n tijd goed. Het kost alleen een berg energie.
Waarschijnlijk voelt hij zich bij jou zo veilig dat hij juist bij jou zijn grenzen aan het verkennen is. Hier is het herkenbaar. Vanmorgen tijdens het eten 2x met eten gegooid en 2x met een bord. Dan moet ze direct naar de gang, de nanny methode zeg maar. Soms is het voor mij ook even zoeken naar de juiste weg.
Ik heb niet alles gelezen, maar wat hier helpt is om onze zoon te laten huilen als hij boos is. Dat is zijn uiting, maar hij probeert daarmee natuurlijk ook zijn zijn te krijgen en aandacht. Ik probeer hem 1x te troosten, daarna laat ik hem gaan. Ik blijf in de buurt, bij voorkeur op de grond en hij komt als hij daar klaar voor is. Als hij het te bont maakt ga ik door met iets anders. Maar het aller belangrijkste is dat het mij nu niet meer frustreerd. Voorheen wilde ik hem stil krijgen en raakte ik gefrustreerd omdat dat niet lukte.