Hallo, Ik vroeg me af hoe jullie (schoon)vaders en (schoon)moeders omgaan met jullie zwangerschap. Zijn ze enthousiast? Tegen? Ongeïnteresseerd? Bij ons hebben we aan één kant hele enthousiaste opa's en oma's en aan de andere kant een wat afzijdige opa en oma. Dat is verder geen probleem, je hebt nou eenmaal niet met iedereen een sterke band ongeacht of het je ouders zijn of niet. Maar wat er nu gebeurt. Eigenlijk al een tijdje. De afzijdige ouders maken vervelende opmerkingen naar de enthousiaste ouders. Niet in hun gezicht natuurlijk, wel van die vage opmerkingen die niet leuk bedoelt zijn. Ik krijg ook van de afzijdige ouders te horen dat ze "bang" zijn dat we meer naar de andere familie toe trekken en je merkt hoe vervelend ze het vinden als we vertellen dat we iets leuks hebben gekregen van de enthousiaste ouders. Eigenlijk heb ik te maken met een jaloers stel ouders naar de andere familie. Hopelijk ben ik een beetje duidelijk! Wat moet ik nou hiermee? Iemand dit ook meegemaakt of momenteel last van? Ik vind het heel vervelend dat de enthousiaste ouders zouden moeten afremmen om hun tevreden te houden. Is natuurlijk onzin! Maar ik merk dat er nu al een kleine spanning ontstaat en het kleinkind is er nog niet eens! Liefs, Leaf
Mijn schoonouders lieten bij de eerste duidelijk weten het niet eens te zijn met de zwangerschap ze vonden zichzelf nog te jong om al opa en oma genoemd te gaan worden en zagen het niet zitten dat wij een kleintje zouden krijgen Opa was meteen om na de geboorte.... Oma was nog steeds niet zo happig, ze voelde zich achter gesteld omdat de kleine meer had Met mijn ouders omdat die leuk met hem omgingen Pas toen de tweede geboren werd en die een half jaar was en wij een goed gesprek hebben gehad met schoonmoeder is er bij haar een knop omgegaan, ze is nu de meest geweldige schoonmoeder die je je kunt indenken en een super lieve oma, ze helpt me met de kindjes wanneer het nodig is en de kinderen gaan Graag af en toe een nachtje bij oma slapen of met oma bij een voetbalwedstrijd van papa kijken, Ook schoonvader is blij met al zijn kleinkinderen, hij is trainer geworden van het voetbal team van onze zoon en hij is gewoon een mega trotse opa, hij kan het zichZelf niet eens indenken dat hij ooit gedacht heeft niet blij te zijn mt het kindje dat wij Kregen Ik zou het even tijd geven, na de geboorte wanneer ze dat kleine hummeltje zien zullen ze vast bijdraaien en een stuk enthousiaster zijn
Hier aan beide kanten juist enthousiaste ouders aanstaande opa's en oma's. Schoonpa moet af en toe beetje afgeremd worden, maar bedoeld het allemaal goed. Geef duidelijk aan waar je grenzen zijn bij over enthousiaste ouders. Maak afspraken over foto's op internet /Facebook plaatsen. Geef aan wanneer je ruimte wil hebben. Ben zelf kleine irritatie momenten tegen gekomen. Vlak na mijn keizersnede iedereen bij de couveuse kijken en tegen mijn bed aan botsen. AU DAT DOET PIJN! Foto's maken met flits, kleine schrok zich apenlazerus. STOP HET IS EEN MENS GEEN OBJECT. Constant over mijn buik wrijven, voor maar ook na de bevalling. Doe maar even niet, dat doet pijn. Klik klik klik, leuk schoonpa maakt foto's terwijl jij borstvoeding geeft zucht.... Halleluja. Stukje bij beetje leer ik grenzen aangegeven, en weten overenthousiaste opa en oma binnen die lijnen te blijven
Hier aan beide kanten enthousiaste ouders. Totaal geen jaloezie of angst dat er iemand voorgetrokken wordt. Stuurden elkaar zelfs een kaartje met: gefeliciteerd, een kleinkind op komst!
Mijn moeder is heel enthousiast, denkt met alles mee en helpt nu ook veel in huis. Heeft geholpen met klussen en noem maar op. Mn schoonouders houden zich wat meer afzijdig alhoewel ze ook heel blij zijn. Dit heeft denk ikeer te maken met wat er bij mn vorige bevalling is voor gevallen, schoonma stormde bevallingskamer in omdat ze vond dat ze er bij mocht zijn. Dit wilde zowel ik als mn partner niet, nadat ze weg gestuurd was kwam ze weer terug op moment supreme.. Toen zoontje geboren werd. Daarna in mn kraamweek stond ze te pas en te onpas voor de deur. Heb het haar heel lang kwalijk genomen. Denk dat dat de reden is dat ze nu wat meer afstand nemen. Ze zijn welkom, absoluut. Maar ook ik ben meer op mn hoede nu de bevalling steeds dichterbij komt.
Heb niet precies die ervaring want alle opa's en oma's zijn erg enthousiast. Wel ervaring met dat we meer naar de ene oma trekken dan de ander. Mijn schoonmoeder stelt zich nogal afhankelijk op en woont op anderhalf uur rijden, waardoor ze ons kind niet zo vaak ziet. Mijn eigen moeder woont dichtbij en zien we minstens een keer in de week. Laatst waren ze allebei op een feest en mijn zoontje trekt heel erg naar mijn moeder en wil ontzettend niet bij de andere oma zitten. Ze is superenthousiast en wil iets te graag met hem knuffelen en spelen en schrikt hem daardoor af. Hij vluchtte zo recht in de armen van de andere oma(mijn moeder dus). Is ook al eerder gebeurt dat zoontje lekker bij opa (mijn vader) zat en zij wilde hem overnemen, maar zoontje deinde gewoon achteruit omdat ze te graag wilde. Vervolgens kreeg ik uiteraard de schuld daarvan omdat ik mijn zoontje tegen haar op zou zetten (hij was toen 8 maanden). Daarna was het heibel omdat ze hem geen loempia mocht geven van ons, maar mijn moeder hem wek een hapje taart mocht geven. Het geeft dus best wel lastige situaties als er jaloezie is tussen opa's en oma's. En in ons geval wordt het op ons afgereageerd, maar zolang de opa's en oma's onderling elkaar niet zien is er niks aan de hand. Op de eerste verjaardag van zoontje was er ook niets aan de hand. Het is alleen een probleem dat schoonmoeder overenthousiast is en daarmee de kinderen enorm afschrikt...
Hier suuuuuuuuper enthousiaste opa en oma. Mijn ouders. Zelfs zo enthousiast dat ze elke keer iets voor de kleine halen. Mijn moeder wilt liever zelf ook geen oma genoemd worden omdat ze nog maar 45 jaar is, maar nana vind ze helemaal leuk hahaha. Nou als zij nana genoemd wilt worden vind ik dat helemaal prima. Schoonouders... tja.. boeit ze niet zoveel lijkt wel. Houden totaal geen rekening met mij (roken in mijn gezicht etc.) Maar ze vinden het wel leuk dat er een meisje komt want ze hadden 2 kleinkinderen, 2 jongens. Verder hoor ik niet zoveel van ze. Maar mijn schoonpapa is dan ook al 68 en schoonmoeder is 58. Toch hele andere leeftijd dan mjjn ouders! En hun cultuur is anders. Misschien dat dat ook een rol speelt
Wil nu niet zeggen dat leeftijd zo zeer een rol moet spelen, maar mijn schoonouders zijn beide wel echt oud. Ook qua lichaam en gezondheid.
Mn moeder en zusje zijn superebthousiast, wel van een afstandje omdat wecweten dat ik het enthousiasme ongemakkelijk vind. Ben benieuwd hoe groot decdoos met kleren is als ze op kraamvisite komen. Gok dat ik komende 2 jaar niet veel kleren hoef te kopen. Mn vader is meer praktisch ingesteldcen ziet overal drempels op de weg. Weet dondersgoed dat we niets te kort komen, maar vind het toch een grote verandering. Is verder wel trots, verteld aan iedereen dat ie opa wordt Schoonmoeder was eerst over de zeik, kwam dr niet uit. Dochter net een maand ervoor samengaan wonen en toen wij. Was te veel om te verwerken. Hebbrn t er best kwalijk genomen dat ze zo negatief en ehoistisch reageerde. Is later helemaal bijgedraaid en wil nu alles uitlenen en regelen voor ons. Weet inmiddels dat ik liever alles zelf doe en heeft stapje terug genomen. Schoonvader was vanaf begin al trots. Had ook al iets door. Vertelde iedereen dat ie opa werd, nog voordat we bij mn ouders waren geweest. Heeft ie goed op zn flikker voor gehad . Over het algemeen houd iedereen zich koest. Ook omdat we er zelf heel nuchter in staan.
Hier geen opa's en oma's. Die van mijn man zijn al overleden en die van mij waren het al niet eens met mijn partnerkeuze, dus laat staan dat ze blij zouden zijn met een kleindochter. Mijn moeder heeft altijd gezegd dat ze geen oma wou worden...Maar goed ze is ook niet helder in haar bovenkamer.
Hier maar aan een kant ouders die van mn man. En bij de eerste waren ze niet blij, bij de tweede werd ik niet eens Gefeliciteerd maar kreeg ik een boze blik en bij de derde vroegen ze of ik nog nooit van abortus had gehoord. Toen ze er eenmaal waren vinden ze het wel leuk maar zijn niet echt betrokken en liefdevolle grootouders.
Mijn vader wordt voor de 4e keer opa, wel het eerste kleinkind van zijn dochter. Hij is enthousiast en altijd blij om iets te horen, maar hij is wat meer teruggetrokken. En mijn schoonouders worden pas voor de eerste keer opa en oma, omdat mijn vriend enigskind is. En die staan overal bovenop en maken zich al zorgen als ik na de afspraak met de vk niet gelijk laat weten dat alles goed is. Daar merken we dus goed het verschil in. Ook is bij ons de afstand een reden tot verschil. Mijn vader woont 65km verderop en de schoonouders wonen op 15 minuten rijden. Dus de schoonouders zien we daardoor regelmatig. Ik merk wel dat mijn schoonouders zich zelfs nog een beetje inhouden af en toe. Ze hoopten bijvoorbeeld heel erg op een meisje en toen we het vertelden dat het een meisje werd, reageerden ze heel ingetogen. Terwijl ik weet dat er van binnen een mega dans afspeelde. Ik ben dan ook erg benieuwd hoe het is als de kleine daadwerkelijk geboren is.
hier een heel enthousiaste oma(mijn moeder), die ik af en toe wel moet terugroepen met dingetjes voor de kleine kopen. Ze wil graag helpen en probeer dat ook wel toe te laten. mijn vader is ook wel trots maar heeft op het werk nog niet vertelt dat hij opa wordt. Hij is nog altijd bang dat het mis gaat door dingen die mijn ouders samen hebben meegemaakt, en belt dus ook elke keer na een afspraak met de verloskundige of alles nog goed is. Bij de schoonouders is wat meer afstand. schoonpapa is op het moment flink ziek(nu aan de betere hand) en is dus op het moment niet echt bezig met opa worden vind ik ook eigenlijk wel logisch. We weten wel dat hij blij is om een 2e kleinkind te mogen krijgen dat is voldoende. Schoonmama hebben we eigenlijk bijna geen contact mee. We zien haar max 2 keer in het jaar. We hebben ook niks meer van haar gehoord sinds we vertelt hebben dat ze oma wordt. ach verschil is er altijd wel.
Ze zijn nu blij en enthousiast, het is voor mijn ouders hun 1e kleinkind en voor mijn schoonmoeder de 1e die in Nederland woont.... ze gaan ook allebei oppassen. Maar het was wel even een shock voor mijn ouders,want ze waren er net een beetje aan gewend dat mijn vorige relatie na 14,5 jr over was, en nu was ik met mijn nieuwe vriend (ongepland maar heel erg welkom) na 3 maanden zwanger... (terwijl ik met mijn ex bijna 2.5 jr bezig was)
Jeetje wat zitten er verhalen tussen. Voor mijn ouders is het hun eerste kleinkind dus ze zijn erg enthousiast en betrokken. Mijn vriend en ik vinden dat ook erg leuk natuurlijk. Mijn schoonouders zijn het afstandelijke stel. Vind ik verder geen probleem, iedereen is anders. Maar ik vind het zo jammer dat ze jaloezie vertonen naar mijn ouders. Als je kiest om afstandelijk te zijn, maak dan geen opmerkingen naar de anderen die ervoor kiezen om wel betrokken te zijn :s. Ik vind het erg moeilijk, familie!
familie is ook moeilijk. Hier wel enthousiaste oma's en opa's, maar heb heel erg het idee dat mijn schoonmoeder denkt dat ik heel veel van mijn ouders krijg (wat niet zo is) en ze dat op haar manier weer aan het compenseren is. Wij hadden al een financiële bijdrage gehad van schoonouder, waar we beide van zeiden dat wel het eigenlijk een beetje te gek/te veel vonden. Het maar zo gelaten en niet een gedeelte terug gegeven, want dan zijn ze beledigt. Maar nu krijg ik ook steeds weer kleertjes enz. En dat dan terwijl ze zelf zitten dat het leven best wel duur is (nadat ze een aantal flinke rekeningen binnen hadden gehad)
Jaloezie is echt het ergste .. hier zeurt schoonma altijd tegen manlief "Ja en *naam mijn moeder* ziet hem veeeeeel vaker" euhm.. tsja... dan moet je misschien ook eens initiatief tonen en gewoon over je angst heenstappen en hierheen komen. (ze durft niet met de trein en het is een rechtstreekse trein. Wij moeten altijd daarheen, anderhalf uur hen anderhalf uur terug). Je kunt ervoor kiezen niet hierheen te komen, maar dan moet je het nu eenmaal hebben van de momenten dat wij daar zijn. Mijn ouders steken er wel moeite in en proberenvaak langs te komen, vooral mijn moeder. Je oogst wat je zaait!
Wat leuk om al die ervaringen te lezen.. familie is ook gewoon heel lastig, dat vind ik ook. Mijn ouders (en met name mijn moeder) zijn ontzettend enthousiast. Mijn moeder woont in dezelfde wijk, en is heel erg betrokken ook, en ik zie haar vaak.. we hebben altijd al een goede band gehad. Ze is een dekentje voor de baby aan het maken, wil vanalles doen en regelen, ik moet haar soms wat afremmen Gelukkig kan ik dat bij haar heel goed zeggen, en dan bindt ze wel wat in. Ze weet dat ze pas na de geboorte gebeld gaat worden enzo, daar heeft ze ook vrede mee. Mijn vader is ook erg blij en enthousiast en vertelt het tegen iedereen, maar hij is wat gereserveerder, kan zichzelf nooit zo goed uiten. We hebben een prachtige kinderwagen gehad van hem, dat is zijn manier van uiten denk ik. Schoonmoeder is een heel ander verhaal.. van nature al een ontzettend moeilijk mens, zonder goede band met haar zoon en dochter. Alles is altijd moeilijk bij haar, en het is niet gauw goed genoeg. Mijn vriend is sinds hij weg is uit dezelfde woonplaats en wij samenwonen, niet zo vaak meer langsgeweest, en ze geeft mij daar eigenlijk de schuld van. Ze denkt dat hij niet vaak meer komt door mij, en dat neemt ze me geloof ik kwalijk. Dat ik het 9 van de 10 keer ben die hem aanspoort om naar zijn moeder te gaan, of haar te bellen, dat weet ze natuurlijk niet.. ik heb het gedaan. Nou ja, prima, ik kan er niets aan doen als mensen mij anders zien dan dat ik ben.. als ze daarvan overtuigd zijn dan krijg ik dat toch niet veranderd. Het komt vanuit mijn vriend zelf, hij heeft er gewoon geen zin in.. ik kan hem niet dwingen. Dat zegt hij ook gerust tegen haar, maar zij denkt toch dat ik het veroorzaak. Ze is tot nu toe ook erg afstandelijk over de baby.. als mijn vriend belt om te vertellen over de echo, reageert ze met ja, en?.. dat vond ik erg pijnlijk. Ze heeft toch al kleinkinderen (van mijn schoonzus) dus dat is dan haar redenering.. tsja. Ze laat ook regelmatig merken dat haar ouders die kleine dan wel veel vaker te zien krijgen. Ja, duh.. sorry hoor. Die doen zelf ook moeite, wonen in de buurt, mijn moeder gaat 1 dag oppassen in de week.. natuurlijk gaan die hem vaker zien. We zullen wel regelmatig die kant op komen maar doordat zij geen vervoer heeft en het 30KM verderop is, zal het vanuit ons moeten komen. Ik ga er zo goed mogelijk en neutraal mogelijk mee om, maar merk wel dat het bij mij (zeker nu met de hormonen) een flink frustratiepuntje wordt. Ach ja, het is wat het is