Ik ben gewoon even benieuwd: na jarenlang gezegd te hebben dat we niet wisten of we wel kinderen wilden en eigenlijk dachten dat we ze niet wilden, zijn we ineens omgeslagen. Gelukkig ook allebei, het lijkt me echt heel erg als de een heel graag wil en de ander niet. Maar nu we ervoor willen gaan, zijn we er ook helemaal mee bezig! We praten over namen, opvoeding, de babykamer....Het is ook niet van 'we zien wel of het gaat lukken' ofzo, nee we gaan er meteen helemaal voor Ik vind dat ergens zo gek, dat dat zo snel kan veranderen in een paar maand tijd...Het kwam ineens, terwijl we toch al 11 jaar getrouwd zijn. Hebben meer mensen dit gehad dat ze ineens van gedachten veranderden?
yep, moest eerst niks van kids hebben. werd gek van dat gejank in de supermarkt e.d. op een dag liep ik langs een winkel met babykleertjes en toen ben ik naar binnen gegaan om te kijken wat ze allemaal hebben.. ik dacht nog; als ik bekenden zie, dan zeg ik dat ik aan het shoppen ben voor mijn jarige nichtje.. het gaf wel een raar gevoel, omdat ik kort daarvoor nog tov mijn collega's/vrienden bij hoog en laag beweerde dat ik nog niet aan kids toe was... het kan dus van het ene op het andere moment hoor! da's helemaal niet raar!
Ik had dat ook van het één op het ander moment... Altijd wel geweten dat ik kinderen wilde ooit, maar nu nog niet... Mn mannetje riep het al langer, maar ik dacht: nee nog echt niet. Maar ineens dacht ik: ik stom gewoon met de pil! En nu wil ik niets liever...
hier nog 1 heb mijn hele leven gezegt dat ik geen kinderen wou en mijn man ook. opeens wilde we er voor gaan en gestopt met de pil. toen weer spijt en begonnen met de pil we zouden nog 1 jaar nadenken. dat is een paar maanden geworden toen zijn we weer gestopt en waren snel zwanger helaas miskraam. waarom we ons opeens bedacht hadden om er wel voor te gaan ik weet het niet. het gekke is dat we het ook allebei wilde. ben nu weer zwanger en er heel erg blij mee. heel veel sterkte met zwanger worden. liefs chantal.
Dat 'gek worden' van de kinderen van een ander herken ik ook heel erg. Veel vriendinnen hadden al kinderen en als ik die een paar uur om me heen had gehad, was ik zo blij met de rust en stilte van mijn eigen huis....Gek dat dat zo ineens kan veranderen! Nu kan ik echt niet wachten tot het zover is...
Hihi, hier ook... Mijn man kwam een jaar eerder, ik heb er een jaar over "na gedacht".. En toen was daar ineens dat gevoel.. Heel bizar. Wij riepen ook altijd voor ons geen kids, maar ergens weet je heus wel dat het er eens van gaat komen. Het is ook een stukje zelf bescherming denk ik. Het is gewoon niet zomaar iets... Vind ik dan. Ergens overheerste bij mij ook het gevoel dat ik alles in orde wil hebben.. Maar besef me nu ook dat het nu allemaal wel voorelkaar kan zijn, maar dat dat geen garantie is. En nu? Ik kan mijn geluk niet op.. Ik ben zoo verliefd op dat kleine wonder in me. We genieten er allebei ontzettend van.. Heerlijk!
Mijn hubbie en ik hadden beide verwacht dat we zouden wachten totdat ik een jaartje of 32 was. En op een dag in de auto zei mijn man dat zijn neefje toch wel een heel leuk mannetje was. Ik antwoordde daarop of hij er eentje van mij zou willen? Hij antwoordde bevestigend. En plots was ik ook om, zo opeens binnen vijf minuten besloten. Maf hoor! Maar om eerlijk te zijn irriteer ik me nog steeds aan kinderwagens op zaterdag in een druk winkelcentum, aan neefjes en nichtjes die aan alle knopjes van de stereo komen, maar dat schijnt te veranderen als je er zelf een hebt (en die van ons is natuurlijk voorbeeldig Succes ermee!
Dat zeggen mijn vriendinnen ook, dat je je kunt ergeren aan kinderen van een ander maar dat dat anders is met die van jezelf. Dat hoop ik dan maar, haha! Gisteren hadden we vrienden op bezoek met een kleintje, nou daar kon ik me best aan ergeren aan de drukte die dat meebracht...maar dat kwam ook omdat ze niet helemaal consequent zijn met opvoeden...kind mag dus gewoon te veel
ik irriteer me mateloos aan andermans kids maar wil zelf heel graag kinderen. Mijn moeder heeft zich ALTIJD geirriteerd aan andere kinderen (slechte opvoeding, het maar blijven gillen, drammen e.d.) maar met ons was het anders zei ze, wij kregen gewoon een grote mond als we dat probeerden hahaha, mijn ma kan nogal streng zijn maar wel streng maar rechtvaardig zeg ik dan altijd Ik hoor zo vaak van die verhalen dat ze opeens toch kids willen daarvoor neem ik eigenlijk nooit iemand serieus als ze zeggen voor hun 35e dat ze geen kids willen want zo zie je maar het kan zo veranderen (gelukkig!)