Legends of the Fall. Een draak van een film, de muziek alleen al is om te janken. En dat doe ik dan ook .
Million dollar baby The green mile Titanic Hachi The boy in the striped pajama's Intouchables 12 years a slave
ik mis pearl harbor nog... the fault in our stars en now is good vind ik erg op elkaar lijken.. zelfde sfeertje. Wel erg mooi!
Dombo! En dan de tekenfilm dus, de live-action versie heb ik niet gezien. Ik moest als kind al vreselijk huilen bij het stukje dat alle kindjes bij hun moeder slapen en Dombo niet bij zijn moeder kan omdat ze opgesloten zit. En dan wiegt ze hem met haar slurf door de tralies heen Poosje geleden koos mijn dochter Dombo als nieuwe disneyfilm, ik had hem al jaren niet gezien. Ik weer helemaal in tranen, dochter kijkt vrolijk verder. Ze heeft een periode gehad dat ze alleen maar Dombo wilde zien. Ik ging dan telkens even boven de was eruit halen ofzo bij dat stukje En sinds ik zelf een vruchtbaarheidstraject heb meegemaakt moet ik trouwens ook huilen bij het begin als alle andere dieren kleintjes krijgen en de moeder-olifant telkens teleurgesteld is dat de ooievaar niet voor haar komt...
Ik huil al als ik de titels hier alleen al lees Ben echt een jankerd bij films. Bijna alles wat hier genoemd is zijn tranentrekkers bij mij. En iemand zei ook Toy Story 3, als het speelgoed werd weggegeven. Pfff ik moest echt hard huilen haha. Welke volgens mij nog niet genoemd is: About Time
Oh en elk jaar weer als ik The Snowman kijk. Als ze gaan vliegen en dat nummer begint, tranen stromen over mijn wangen. Zo mooi.
Hachi, The Green Mile, Eight below Verder kan ik ze snel niet bedenken. Sommige films kun je 20 keer kijken en de 21e keer moet je ineens huilen bij diezelfde film, alleen maar omdat je net even niet lekker in je vel zit.
Yup, Marley and me inderdaad! Ik huil niet snel om een film (lees: helemaal nooit) maar deze heb ik preventief voor het einde maar uitgezet om de waterlanders te voorkomen.
O inderdaad Dombo! Ik weet nog dat ik als kind die op school gezien heb. Heb zo hard zitten huilen toen. Heb hem daarna nooit meer gekeken.
Net gekeken op Netflix: Miracles from Heaven. Over een meisje van 10 die ernstig ziek is. Pfff make up hangt op mijn tenen.
Oh Dombo (de oude versie), ik zag hem al voorbij komen, maar hier ook met stip op 1. Dat stukje dat zijn moeder gevangen zit en ze hem door de tralies heen wiegt in haar slurf, terwijl alle andere babydieren bij hun moeders liggen te slapen. De tranen springen - zonder dollen - in mijn ogen terwijl ik dit typ. Maar ik ben ook echt een huilebalk bij films, vroeger nooit geweest, maar sinds mijn eerste zwangerschap staan de sluizen open. Mijn domste huilsessie was bij I am legend. Een belachelijke Will Smith-film, waarin zijn hond op een gegeven moment dood gaat. Tranen met tuiten, mijn man pest me er nog steeds mee. Verder moet ik altijd huilen bij: - Heel veel Disneyfilms (de tekenfilms, de remakes vind ik bijna allemaal een beetje zielloos), soms omdat het zielig is (Bambi, Frank en Frey, het begin van Up en Finding Nemo, alle delen van Toy Story), soms omdat ik het zo mooi vind (de lampionnen in Tangled, Frozen, de opening van de Lion King) - de begrafenis uit Four weddings and a funeral - the time traveller's wife - Slumdog millionaire - Ghost - ET - Sophie's choice - The green mile - Annie ( de originele)
Me before you (leuk en prachtig, staat op Videoland) The Green Mile The Boy in the Striped Pyjamas Schindlers' List
Ik heb pas free willy met dochter gekeken en ik huilde al bij de openings scene, die orca's in her wild met die mooie muziek eronder.
Ja hier ook! Vreselijk En de laatste waarbij ik zo moest huilen: 1917. In een volle bios... fantastisch die hormonen...