Mijn eerste huwelijk was in Las Vegas.... door Elvis..., super kitcherig geen gasten en de fotograaf was tevens getuige.... Wij hadden wel Mn ouders ingelicht maar voor de rest niemand.... de rest kwam er na een Facebook post achter
Wat lief dat jullie allemaal de moeite hebben genomen om zo uitgebreid te reageren. Bedankt voor jullie inzichten, tips en ervaringen. Ik ga alles op een rijtje zetten en overleggen wat ons het beste bij ons lijkt passen.
Nog geen ervaring maar wij gaan in augustus heel klein trouwen. 6 gasten zijn er bij, fam leden die het dicht bij ons staan. Daarna ergens taart en koffie en tussen de middag lunchen met zijn allen. Daarna gaan wij samen 2 nachten weg zonder dochter ff lekker samen. Puur voor ons gezin is het trouwen. Jaar erop of daarop vieren we het met een tuinfeest waarschijnlijk. Aantal mensen vonden niet dat het zo hoort. Maar dikke vette pech voor hun. Het is ons feestje.
Ik zou als getuigen jullie ouders nemen (als de band goed is), je hebt toch getuigen nodig, en daarna met z'n zessen uit eten gaan. Zou zelf ook broers/zussen mee vragen. Maar verder niemand en ik kan me niet voorstellen dat andere familie daar dan moeilijk over zou doen. Ook als je broers/zussen niet mee vraagt trouwens. Is jullie keuze toch.
Wij vinden geel goud ook niet mooi maar wit goud ziet eruit als zilver, maar blijft veel langer mooi, dus daar hebben wij voor gekozen.
Tenzij je echt volledig gebrouilleerd bent met je ouders, zou ik het toch op zijn minst aan hen vertellen en ze ook vragen om erbij te zijn. Ik zou er zo verdrietig van zijn als ik niet bij het jawoord van mijn eigen kind mocht zijn..... kan er nu al tranen van in mijn ogen krijgen, bij de voorstelling dat mijn kind blijkbaar zo'n hekel aan me heeft dat hij 'zijn geluk niet met me wil delen', zoals jij schrijft. Je hoeft toch geen feest te geven? Je hoeft niet eens een kop koffie te drinken achteraf. Maar gun je ouders wel om dat moment dat jij je met iemand anders in liefde verbindt, mee te maken.
Ik had jou blond verwacht! (Geen idee waarom, in elk geval niet om IQ gerelateerde redenen) Waar zijn jullie getrouwd?
Wij zijn stiekem samen getrouwd. Getuigen van het gemeentehuis. Onze ouders hadden we wel ingelicht overigens, de rest hebben we het achteraf verteld. Dat viel niet bij alle broers even goed 1 broer was vet boos.. maar ach 11 jaar later is de ergste pijn daar ook wel af
Wij zijn ook met zijn tweeën, of eigenlijk met zijn drieën aangezien dochter van 1,5 jaar ook mee was, in het gemeentehuis getrouwd met getuigen van de gemeente. Ik was ruim 8 maanden zwanger van de 2e, we zaten midden in een verbouwing, en hadden dus niet zo veel zin in een feestje. We hebben het van te voren alleen aan onze ouders verteld, die het op hun beurt aan zo’n beetje de halve wereld verteld hebben...... Ik heb nog nooit zoveel bloemen gehad Sommige mensen vonden het niet leuk, maar ik zou het achteraf gewoon weer zo doen.
Wij zijn met z'n drietjes getrouwd: man & ik en onze buikbaby. We hadden een fotograaf die je ook voor een of twee uurtjes kan inhuren (mocht je zijn gegevens willen hebben, stuur maar een bericht) en na de fotoshoot zijn we gewoon lekker een ijsje gaan halen, uit eten gegaan en heerlijk relaxed naar ons hotel gegaan. Geweldig. Ik had de beste trouwdag die je maar kan wensen. Oh, en hier wist mijn familie het wel en die van mijn man niet, want daar was op dat moment geen contact mee. Vrienden en collegae wisten van niets. Reden dat we het zo deden was dus o.a. omdat man toen geen contact had met zijn ouders, maar ook omdat er in mijn familie gezeik was. Lees: ik heb een oervervelende stiefvader die mij altijd trakteert op bijtende opmerkingen ten overstaan van iedereen, dus om het nou klein te houden en alsnog met zo'n kwal opgescheept te zitten, nee bedankt.
Bijzonder dat er zulke uitersten bestaan. Jouw mening is precies het tegenovergestelde van de mijne. Ik zou het het grootste cadeau vinden als mijn ouders mijn keuze voor een klein huwelijk zonder gasten zouden accepteren. Even ervan los staand of ik het zelf zo zou doen. Het feit dat iemand op zo'n belangrijk punt jouw wens respeceert, is pas echt liefde. Als mij zoon het zo zou doen, denk ik dat ik het echt jammer zou vinden, maar ik zou zeker zijn wens respecteren. Dat heeft in mijn ogen dus juist niks te maken met een 'hekel' hebben aan de ouders.