kennen jullie dit? dat je bij alles denkt doe ik het wel goed genoeg, ben ik wel een goede moeder? overdrijf ik niet? eet ze wel goed? drinkt ze wel goed? heb ik wel genoeg aandacht voor haar (vooral na werk of na schoonmaken) ik wil graag alles zo perfect doen met haar maar ik wil ook weleens kunnen denken dat het gewoon lekker loopt! mijn meisje is super lief lacht de hele daggroeit super, huilt vrijwel nooit! Waarom blijft dan toch die onzekerheid? ik begrijp dat je dat in het begin hebt maar ze is nu al 8 maanden. hebben jullie dat ook? dat je altijd twijfeld of je het wel goed doet?
Ja hoor, ik wel Ik moet soms ook even horen van mijn man dat ik een goede moeder ben. En eigenlijk weet ik ook wel dat het gewoon allemaal lekker gaat, maar toch twijfel ik altijd.
Ik ben ook regelmatig onzeker. Bij mij komt het in buien. De ene keer denk ik dat ik alles mooi op ritme heb en de andere keer (en dat wordt meestal veroorzaakt door mensen die commentaar hebben) denk ik dat ik het niet kan en dat ze te dik is, te veel verwend wordt oid. Meestal stap ik daar weer snel overheen, omdat wij ook een gelukkig en vrolijk kind hebben, maar soms heb ik daar echt mijn vriend voor nodig. We hebben nu bedacht dat we op alle opmerkingen "ja, goed hè" gaan zeggen. Zij: "Die heeft dikke billen!" wij: "ja, goed hè!". Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat het dan niet meer binnen komt! Ik denk ook dat je je altijd wel moet blijven afvragen of de ingeslagen weg de juiste is omdat je anders dingen over het hoofd gaat zien. Maar als je er last van hebt dan is het misschien handig om eens een lijstje te maken van wat er allemaal goed gaat, zodat je het op papier kan zien! een deel van die van ons is bijvoorbeeld: *Eline is erg vrolijk de hele dag. *Eline ontwikkelt zich goed (tijgert de hele kamer door momenteel) *Mijn vriend en ik zijn het aardig eens over wat we wel en niet toestaan (bijvoorbeeld: niet aan de krantenbak zitten en géén veters in de mond ) , en als we van mening verschillen dan hebben we het er over. Succes!
Ik herken het Tico, ook ik blijf het me afvragen, zeker nu ze ziekjes is. Of als ze huilt en ik geen idee heb waarom. Soms kijk ik haar even aan, dan begint ze te huilen en dan red ik het om te denken dat ze mij gewoon niet leuk vindt als haar moeder. Ik heb hier al elf maanden last van. Dagelijks vraag ik me af of het goed gaat en ook vraag ik me af waarom ik dat doe. Daar begin ik wel grip op te krijgen; in mijn omgeving is er eigenlijk niemand die mij wel eens een compliment geeft over het mama zijn. Natuurlijk wel van de papa, gelukkig dat wel. Maar soms is dat niet genoeg. Ik voel me vaak heel alleen staan in het moeder zijn en mis vriendinnen om hierover te delen. (Ze wonen heel ver weg en dus even een kop koffie en lekker even hierover kletsen, is lastig) Het lijkt allemaal zo vanzelfsprekend dat je het doet etc. En in mijn geval, als ik het vertel tegen een aantal mensen, krijg ik alleen maar te horen; "kun je nagaan hoe dat bij mij was toen.... " en hup, daar komen de verhalen die mij duidelijk moeten maken dat zij het veel en veel erger hebben gehad en dat ik niet moet zeuren. Daarnaast ben ik hooggevoelig en lijkt het daardoor soms wat intenser. Kortom; zijn er mensen in jouw omgeving die jou wel eens een compliment geven? Vriendinnen met kindjes waarmee je dit kunt delen? Ouders/ schoonouders? Natuurlijk weet jij diep van binnen dat je het goed doet, dat zie je aan alles in je kindje, maar het is fijn om dit ook wel eens hardop bevestigd te krijgen natuurlijk. Sterkte daarmee!
Ik herken het nauwelijks eigenlijk. Ik heb het de afgelopen periode een beetje gehad mbt het KDV omdat zoonlief zich duidelijk een tijdje minder goed voelde. Toen bracht ik hem wel met een rot gevoel weg en heb ik hem vaker thuisgehouden. Maar verder? Ik vind mezelf een prima moeder! Af en toe wat ongeduldig, maar manlief is hierin gelukkig mijn redder in nood
Heel erg herkenbaar. Ondanks dat we hier 3 gelukkige babys hebben die altijd vrolijk zijn en zich prima ontwikkelen (achterstand al ingehaald) twijfel ik constant of ik het allemaal wel goed doe, en of ik ze niet te weinig aandacht geef (per kind). En of ze daardoor wellicht iets tekort zullen komen. Die twijfels en onzekerheid heeft alleen een goede moeder vind ik.
Ik moet eerlijk zijn die twijfels verdwijnen niet meer ook al worden ze ouder. Me zoon van negen daar bij heb ik het ook nog vaak. Als er wat gebeurt. Geef ik hem te wijnig aandag. ( Net nieuwe zusje) of wat dan ook. Je leert er wel mee leven maar of het echt overgaat. Neeeeeeee.
hier word het wel minder nu Emma ouder is. In het begin had ik het heel erg. Soms heb ik het wel als er iets nieuws gebeurd.
ben blij te lezen dat ik niet de enige ben! Heb wel eens een uitdrukking gehoord: als je kinderen hebt ben je nooit meer zorgeloos. En ik denk dat het klopt. Kinderen zijn altijd mijn grote wens geweest vanaf heel jong al en nu het dan zo ver is wil ik het zo graag goed doen. ik hoop zo dat als ze later terug kijkt op haar jeugd dat ze dan blij is met ons, en weet dat ze altijd bij ons terecht kan. Maar ja meer als mijn best kan ik niet doen. ik las net ook dat het altijd blijft dus moet er maar me leren leven, maar ik hoop dat het wel ietsje minder word dan. want het lijkt me heerlijk om gewoon vertouwen erin te hebben dat ik het beste voor haar doe. (en ook al weet ik dat ik daar alles voor doe blijft die onzekerheid pffff vrouwen hihih) Mijn man zegt ook vaak dat ik een goede moeder ben maar ja ik denk dat alle mannen dat wel tegen hun vrouw zeggen. al vind ik het wel heerlijk om te horen hihi.
Ik voel me ook wel steeds iets zekerder, maar dat komt denk ook omdat je zelf meer groeit in het mama-zijn. Ik kan alleen wel heel onzeker worden over opmerkingen in mijn omgeving, of van die terloopse opmerkingen van: "oh maar baby x zegt al papa en mama!" En die is dan 2 maanden jonger! Dan ga ik meteen denken, oh jee, die van mij brabbelt maar wat, misschien praat ik wel te weinig tegen haar, ik ben vast geen goede moeder heeelp! Gewoon zulke kleine rotopmerkingen, daar kan ik dan wel last van hebben. Maar ik lees ook veel over babies, en dat sterkt mijn zelfvertrouwen ook wel weer. Hoewel, laatst kreeg ik het verwijt naar mijn hoofd: jullie doen alles uit de boeken. Alsof ik geen eigen intuitie heb. Maar ja, als je baby 9 maanden is, en nog steeds niet goed slaapt, dan lijkt mij het niet zo raar om daar wat over te gaan lezen. Mmmm, toch nog wel erg onzeker geloof ik hahaha!
heel herkenbaar hoor. het wordt wel iets minder dan in het begin maar ik denk dat het gewoon jouw en mijn karakter is. (en zoveel meer vrouwen) ik moet regelmatig tegen mezelf zeggen je doet het goed! het hoeft niet perfect!