Twijfel

hallo meiden.

Volg dit deel van het forum al langer maar heb nooit zelf wat gepost omdat ik dat aanmeldproces van deze site zo raar vind. Dat een beheerder je account moet activeren enzo beetje vreemd en naar mijn idee onnodig omslachtig. Maar goed uiteindelijk toch maar het geduld voor opgebracht. Ik heb zowat alle verhalen hier gelezen en ik heb er best veel aan gehad moet ik zeggen. Ik deel nu mijn verhaal in de hoop dat een ander er ook wat aan heeft. Het is een lang verhaal maar ik vond dat zelf altijd wel fijn om te lezen.

Nog niet zo heel lang geleden was ik een rechtenstudente die alles wel voor elkaar had. Had een prima baan, woonde op mezelf, auto, motor, en daar kwam zelfs een vaste vriend bij. Heb hem leren kennen op het werk en we waren direct onafscheidelijk. Voor het eerst in mijn leven tolereerde ik iemand zo veel in mijn toch wel zelfstandige bestaan. Ik had echt het gevoel dat hij het gewoon voor me was. Er was wel sprake van een leeftijdsverschil maar dat leek niets in de weg te staan. Hij woonde in Rotterdam, ik 20 kilometer verderop en omdat ik een eigen huis had en een auto zat hij vaak bij mij. Wegens problemen bij hem thuis werd het min of meer samenwonen en dat ging maandenlang goed. Tot er scheurtjes in de relatie begonnen te ontstaan. Ik weet niet precies wat me bezielde maar ik durf wel toe te geven dat ik de relatie flink verziekt heb. Ik ben vaak belazerd en ik denk dat het zo goed ging dat het me benauwde en ik het eigenlijk zelf al begon te saboteren zodat ik in ieder geval niet meer gedumpt kon worden. Klinkt raar maar achteraf kom ik toch tot die conclusie.

Ik slikte keurig de pil en dat is vanaf mn 15de ofzo goed gegaan. Ik ben normaal echt nooit ziek en begon me ineens raar te voelen. Ik wist gewoon dat er wat anders was. Maar goed even aangekeken en na 2 weken kwam ik in mijn badkamerkastje nog 2 dipsticks tegen die ik ooit gekocht had toen ik een zeer onregelmatige menstruatie had (om zeker te zijn). Maar ja, wel ruim een jaar over datum. Toch maar gedaan. Twee hele duidelijke strepen verschenen. Nog een gedaan, zelfde verhaal. Ik bagatelliseerde het nog wel een beetje want ja tis een jaar over datum die houdbaarheid is er niet voor niets. Niets laten merken die avond. De volgende dag toch even een mailtje naar mn vriend gestuurd. Dat het waarschijnlijk niks was maar ik het hem toch even wou laten weten. Hij belde me op. Duidelijk van slag. Beetje geirriteerd zelfs. Later die dag een test gedaan. Ik heb de test gedaan, in de badkamer laten liggen en hem verteld dat hij maar moest gaan kijken want ik wou het eigenlijk neit weten. Jawel, toch echt zwanger... Door de pil heen.

Dat was op een vrijdag en het hele weekend moest ik wachten op de afspraak met de huisarts. Ik slikte ondertussen gewoon de pil door namelijk dus had echt geen idee hoe lang ik al zwanger was. Mn moeder ingelicht, die kreeg bekant een hartverzakking maar zei wel dat we er wel uit zouden komen. Omdat ik op de hoogte was van de bedenktijd gelijk een afspraak gemaakt voor een abortuskliniek. Maandag huisarts, doorverwijzing naar de echografist in het ziekenhuis. De volgende dag kon ik terecht. Mn vriend ging mee. Jawel hoor, zwanger en ongeveer 6 weken. Ik heb met mn vriend er goed over gepraat ook wat hij wilde en na enig overleg hebben we besloten om het te houden. Hij leek in de wolken te zijn en vertelde iedereen dat "zijn meisje" zwanger van hem was. Ging met me mee naar mn ouders en vertelde iedereen over zijn kind. Ik stond gelukkig al een tijdje ingeschreven bij de woningbouw en diezelfde week kregen we een huisje aangeboden. Eensgezinswoning, heel mooi. De relatie was echter op sterven na dood. Dat bleek een tijdje later toen de ruzies bleven en ik merkte dat het echt dusdanig was dat ik last van buikkrampen kreeg en alles in mijn lijf zei kap hiermee. Het voelde als een laatste waarschuwing. Toen de zoveelste ruzie escaleerde heb ik hem dus gevraagd om rust en hij vertrok (na te zeggen dat ik het maar weg moest laten halen want als we niet bij elkaar meer waren was zo´n kind ook maar lastig). Ik heb hem echter een paar dagen daarna op het hart gedrukt dat hij moest gaan overwegen wat hij wou omdat de keuze tussen houden/weg laten gaan echt al gemaakt was. Het was namelijk tegen die tijd meer dan alleen een klompje cellen en ik was er zeker van dat dit kind een goed leven kon krijgen.

Het enige wat ik terug kreeg was dat hij het moeilijk had en dat ik dat maar moest accepteren en hij "kwam wel weer wanneer dat hem uitkwam". Ondertussen moest ik afscheid nemen van mijn studie en de voorbereidingen op de nieuwe woning treffen. De woning zou op mijn naam komen te staan maar hij moest nog wel een kopie van zijn legitimatiebewijs aan mij opsturen om het tekenen van het huurcontract rond te maken. Een tijdje was verstreken en heb toen al mijn moed verzameld om hem een mailtje te sturen met het verzoek om zijn legitimatiebewijs op te sturen. Dit zegde hij eerst toe en later zei hij dat als ik dat wilde ik maar naar hem toe moest komen met excuses. Zijn laatste mail was dat hij er niets meer mee te maken wou hebben en het was waarschijnlijk toch niet eens van hem en het ging mij toch alleen maar om het geld. Oftewel ik kreeg dat kopietje niet. Heb de woningbouwvereniging alles uitgelegd en hun antwoord was (het was een vrij gelovig dorp) dat als ik geen duurzame relatie had ik geen recht had op de woning. Ik had hun namelijk aangeboden dat mijn broer zich met mij in kon schrijven zodat er voldaan werd aan de eis dat het bewoond moest worden door 2 personen. Ondanks alle pogingen was het duidelijk dat ook mijn hoop op een huis zou sneuvelen... Het ergste was nog dat ik wel de huur van mijn eigen woning al had opgezegd omdat er geen moment in mij was opgekomen dat hij zijn medewerking niet zou verlenen aan het verkrijgen van de woning. Ik had hem altijd onderdak geboden en was nu zelfs zwanger van zijn kind dan doe je zoiets toch niet ? Hij was op de hoogte van het feit dat als hij dat niet zou doen ik op straat kwam te staan. Willens en wetens heeft hij dus nagelaten mij een dak boven mn hoofd te verschaffen en dit kwam er op neer dat de bevalling dus moest gaan plaatsvinden bij mijn moeder. Helaas, dag oude woning, dag nieuwe woning. Ik moest dus terug naar mijn moeder. Daar liep het natuurlijk al helemaal niet (familieband is goed zolang we uit elkaar wonen maar onder 1 dak...). Ik kreeg steeds meer last van buikkrampen en stressgerelateerde problemen. Ik wist dat het zo niet langer kon.

Mn ex is enigskind en heb zijn moeder (het was immers ook haar kleinkind) nog een brief gestuurd met wat verwijtende woorden erin. Het was ook haar eerste kleinkind en haar zoon die mij zo liet stikken en zij had nog niet eens een telefoontje eraan gewaagd om mijn kant van het verhaal te horen of wat dan ook! Onvoorstelbaar. Geen reactie natuurlijk. Dus het werd verhuizen en na dat achter de rug was heb ik een aangetekende brief naar mijn ex gestuurd met een aanbod daarin. Heel zakelijk maar dat ik ondanks wat hij mij had aangedaan ik hem aanbood om toch deel uit te maken van het leven van zijn kindje. Hij had namelijk rondgebazuind dat hij het van mij nooit mocht zien wat hij ook zou doen. Een keurige brief. Hij zou recht hebben op omgang, werd ingelicht bij de bevalling, mocht meedenken aan een naam, enz. Wat hij mij had misdaan hoefde geen gevolgen te hebben voor mn kleintje. Helemaal geen reactie op gekregen.

Weer een paar weken verstreken. Ineens kwam hij met smsjes en mailtjes dat hij spijt had van zijn daden. Heb met hem afgesproken en hij zat echt in tranen. Hij heeft zijn excuses aangeboden en vanalles beloofd. Hij zou me overal mee helpen, zou zijn steentje bijdragen aan de kosten van de babyuitzet, zou druk bezig zijn met een eigen huisje, enz. Het klonk allemaal te mooi om waar te zijn. Het is allemaal zo eng om het allemaal alleen te moeten doen en ik wou zo graag geloven wat hij zei. Ik miste zo iemand waar ik op kon leunen en al wist ik eigenlijk wel beter toch gaf ik hem een kans. Hoe heerlijk zou het zijn om mijn kleine jongen of meid een vader te kunnen bieden? Of dat ik eindelijk weer wat steun had! Hij bood zijn excuses aan aan mijn moeder en heeft even toch wel zijn best gedaan. Een aantal concrete zaken afgesproken. Hij zei dat ik alles op papier mocht zetten zolang dit redelijk was en hij er alles aan zou doen om zijn taak als vader na te komen. Na enkele tijd toch wederom moeten constateren dat geen van alle beloftes ook maar een klein beetje zijn nagekomen. Hij had niets geregeld en alles was weer eens teveel. Ik was echt kwaad op mezelf dat ik hem de kans had gegeven om weer de boel te belazeren. Toen ik hem ermee confronteerde voor de tweede keer dat hij eens een keer wat moest gaan doen was het weer het oude liedje. Hij had het moeilijk, hij had het zwaar, enz. Ineens had hij ook geen geld meer (hij had echt nog geen eurocent uitgegeven aan de babyspullen terwijl hij geen huurlasten had, niks, hij woonde immers bij zijn moeder met fulltime salaris). Ik heb hem een ultimatum gesteld. Een leven van een kind is geen speelbal en of je besluit om ervoor te gaan of je besluit om je terug te trekken. Ik heb de keus na alles wat hij gedaan heeft zelf maar gemaakt en vindt het wel mooi geweest met dat wisselvallige gedoe. Mijn kleine schiet niks op met een vader die zo egocentrisch is en zo wisselvallig. Bovendien is mij zo duidelijk geworden dat het nu even niet meer om zijn sores ging. Inmiddels heb ik van hem dus ook niks meer gehoord en dat zal ook wel niet meer gebeuren. Ik had het dus aan het juiste eind.

Als klap op de vuurpijl kreeg ik ook te horen dat mijn contract niet zou worden verlengd. Met zes maanden zwangerschap sta ik dus dalijk op straat. Inmiddels ben ik 21 jaar en 20 weken zwanger. Woensdag heb ik mijn 20 weken echo en ik ben echt nerveus of al deze stress een negatieve impact heeft gehad om mn kleintje.

Ik vertel jullie dit verhaal niet om medelijden of wat dan ook maar meer om het af en toe zelf nog even terug te kunnen lezen om me te herinneren aan wat er allemaal is gebeurd. Ik merk gewoon aan mezelf en dat zullen jullie vast herkennen dat je naar mate er meer tijd verstrijkt steeds meer gaat goed praten wat hij heeft gedaan. Ik weet niet of dat met de zwangerschap te maken heeft of met het vermogen van de vrouw om zichzelf weg te cijferen, maar het is bij mij echt aanwezig. Ik weet dat er niets is wat zijn gedrag kan goedpraten en dat als hij ook maar iets om dat kind had gegeven hij dit nooit had gedaan maar er is ook een deel in me dat verlangt naar de makkelijke weg. Ik probeer mezelf te dwingen te onderkennen dat dit geen "happily ever after"-verhaal wordt en dat dat ok is maar ik blijf hem missen. Ik ben als de dood voor wat komen gaat en of ik dat hele moederschap wel kan. Ik ben binnen een half jaar echt alles kwijtgeraakt wat me wat deerde en dat begint eigenlijk nu pas door te sijpelen. Inmiddels heb ik wel weer oog op een ander huisje maar zijn er maar weinig mensen die me kunnen helpen. Ik zal dus met ongeveer 6 maanden zwangerschap zelf mn verhuizing moeten doen. Dit is iets waar ik eigenlijk alleen maar naar uitkijk maar het is zo ongelofelijk moeilijk om in dit soort situaties sterk te blijven en te blijven staan achter je beslissingen. Ik doe er alles aan, heb al zijn contactgegevens gewist, zn smsjes, mailtjes, alles. Maar het blijft me gewoon achtervolgen. Ik ben op veel punten sterk maar wat hem betreft blijf ik toch maar een simpele zwakkeling.

Wanneer hebben jullie besloten dat het echt klaar was met je ex en dat je er toch echt alleen voor stond? Ik blijf de neiging hebben om steeds maar weer contact op te nemen omdat ik me gewoon zo niet kan voorstellen dat je zo makkelijk afstand kan doen van je kindje!

 

Bedaankt voor je reactie. Heb je helemaal gelijk in. Aan de andere kant ben ik ook van mening dat je een kind geen plezier doet met een vader die continu zijn eigenbelang voorop stelt. En ik denk dat als dit hem allemaal al teveel is hoe moet dat dan in hemelsnaam als het kindje er is? In principe heeft hij niks in moeten leveren, ik ben degene die alle offers heeft gebracht. Ja hij blijft altijd de vader zal hier ook nooit over liegen maar als hij zelf ook maar iets om dat kleintje gegeven had dan was dit ook niet zo gelopen.

Ik ben echt heel redelijk geweest, hem in praktisch alles tegemoet gekomen. Hij mocht het zien, mocht het erkennen, naam verzinnen, meebeslissen, enzovoorts. En hij wimpelt het zo weg. Is de beste weg dan om hem maar te laten gaan en dan maar eens een keertje te kijken of meneer nog een keer zin heeft om de leuke papa uit te hangen? Of ligt er ergens een grens en is te laat ook echt te laat? En waar ligt die grens dan?

Over zijn rechten en plichten weet ik alles en maak ik me niet druk maar de beslissing is geen lichtvoetige en vraag me dan ook af wat ik nog meer kan doen en of ik uberhaupt nog wel wat moet doen. Natuurlijk wil je altijd een vader en een moeder in het leven van een kind, maar ten koste van wat? Geldt het criterium beter iets dan niets?

 

@Missflower

Bedankt voor de lieve woorden. De (aanstaande) moeders in dit land hebben zoveel te zeggen maar daarmee ook zoveel verantwoordelijkheid de juiste keuze te maken. Hoewel ik het erg fijn vindt dat de keuze aan mij is vindt ik het eigenlijk ook een last.

Ik ben het type wat alles wil regelen wat in mijn handen ligt en dat ik juist hier niets mee kan en moet afwachten dat stoort me echt. Maar waarschijnlijk heb je daar wel gelijk in.

Het probleem met dit soort dingen is dat iedereen altijd wel een mening heeft. Meestal ongenuanceerd. Mijn moeder bijvoorbeeld is er heel stellig in dat hij zijn kans heeft gehad en dat hij dit toch niet meer goed kan maken en dat ik beter af ben zonder hem. Eigenlijk heeft mijn hele omgeving hem al uitgekotst en ik snap best wel waarom maar met dat soort geluiden is het lastig om nog een beetje redelijk te blijven.

Toch staat heel dit forum vol met meiden/vrouwen die er gekozen voor hebben de vader niet te betrekken bij hun zwangerschap. Topics volgeschreven over hoe je de rechten van de vader kunt beperken en hoe je kunt voorkomen dat hij in het leven van de baby is. Ik weet niet of je dit zelf ook hebt gedaan MissFlower of dat je in een vergelijkbare situatie zit maar ik ben toch wel benieuwd hoe die meiden dan tot die beslissing zijn gekomen. Wanneer was het tot hier en niet verder?

 

31 jaar oud (bijna 32). Leeftijdsverschil van 10 bijna 11 jaar. Dat stoort me dus ook zo. Als het iemand was van mijn leeftijd dan kan ik me helemaal voorstellen dat het idee van een kind je soms benauwd, doet het bij mij ook wel maar op zijn leeftijd zou je er toch wel wat volwassener mee om moeten gaan.

Inmiddels heb ik mijn 20 weken echo gehad (hij was op de hoogte van datum en tijdstip) maar heb niks meer van hem gehoord. Met de baby is godzijdank alles in orde. Maar dat ik niks meer heb gehoord zegt denk ik wel genoeg over waar hij staat. Het interesseert hem weinig.

Heb wel weer een huisje waar ik mn energie in kan stoppen en ben daar super blij mee maar ik zie er echt op tegen alles in mn eentje te moeten doen. Mn moeder helpt me maar werkt veel en de rest van de familie vind dat alles mn eigen schuld is en laat me maar een beetje tobben. Dus verbouwen en verhuizen komt op mij aan. Deze hele zwangerschap is van begin tot nu al een beproeving geweest maar je wordt er zoveel wijzer van. Zodra ik over ben verbreek ik het contact met mijn broer en een ieder die bewezen heeft het probleem alleen maar groter te maken en misschien kan ik dan eindelijk een beetje achterover leunen.

 

Even een update van mijn kant.

Heb heel erg het gevoel dat ik dag voor dag leef maar kan inmiddels wel wat afstand nemen van al het gezeik. Nog steeds geen contact met mn ex maar moet zeggen dat het nu ongeveer voor het eerst is dat ik dagen heb dat ik hem gewoon niet mis. Ik ben bezig met mn huisje en dat loopt echt super mijn mannetje gaat alles krijgen wat hij nodig heeft.

Ik moet wel zeggen dat het erg zwaar is en dat het echt de moeilijkste periode is die ik heb mee moeten maken. Of het nu de hormonen zijn of niet het is zo moeilijk om je neer te leggen bij situaties als deze. Daarentegen voel ik me inmiddels sterker dan ooit. Wij vrouwen hebben geen mannen nodig we weten het alleen zelf nog niet

Het is nog wel een beetje onrealistisch. De tijd is zo snel gegaan! Nog drie maandjes en dan ben ik ineens mama en dat is ongelofelijk vreemd. Nog steeds kan ik er niet echt van genieten maar zodra mijn huis af is en alles is naar mn zin ga ik echt nog wel eens achterover zitten en een beetje genieten van al dat getrappel.

 

Dank je wel. Ik weet ok wel dat het gaat lukken, maar net nu ik dacht dat het weer beter ging heb ik ontdekt dat mn ex alweer het bed heeft gedeeld met een ander. En net op het moment dat je denkt dat hij je niet meer kan raken en dat je je richt op je toekomst hoor je dat.... Pfff... Hoop dat het de hormonen maar zijn en dat ik snel weer gewoon normaal kan doen.
Zo stom, we hebben geen relatie meer en toch doet dit meer zeer dan ik ooit had gedacht.