Ik heb zelf geen twijfels maar mijn vriend. We hebben 2 schatten van kinderen en nu wil ik graag een 3e maar mijn vriend twijfelt. Niet over de financiele kant of de ruimte maar omdat het nu zoveel makkelijker is geworden nu ze wat groter worden. Oudste is bijna 6 en jongste is 3.5 jaar. Dan moeten we weer opnieuw beginnen....tja en wil je dat. Bij wie twijfelde de man eerst ook voor een 3e kindje en waarom is je man wel of niet bijgedraait. Ik ben zelf 34 en de tijd tikt, graag zou ik half weg volgend jaar voor een 3e willen proberen mocht mijn vriend ook graag willen. Dan wordt de kleine geboren als de jongste naar de basisschool gaat....Zo had ik het al een beetje in mijn hoofd
Tja, op zich wilde mijn man wel een derde (zelfs nog eerder dan ik) maar hij vond het nooit het juiste moment . Nu moet ik ook eerlijk zeggen dat er een langere tijd is geweest, dat ik zelf ook wel inzag dat een 3e er op dat moment echt niet bij kon (m.n. rondom diagnose en start behandeling van mijn zoontje, dat heeft tijd/energie gekost). Maar het was altijd, "Nu is even niet handig, later." en er gebeurde telkens wel weer nieuwe dingen die niet 'handig' waren... Het echte keerpunt was hier een ongeplande zwangerschap (geen aanrader overigens ), waardoor we opeens moesten schakelen (en accepteren) of het nu 'uitkwam' of 'handig' was, de zwangerschap was er. Ik moet zeggen dat mijn man daar heel goed mee omging, hij gelooft ook heel erg in 'het heeft zo moeten zijn', en zag het ook echt als een teken dat een 3e kindje gewoon bij ons gezin hoort. We wisten beide dat het niet makkelijk zou zijn (gezien zorg die oudste nodig heeft), maar er was vertrouwen dat we daar onze weg wel in zouden vinden. We zijn sterke mensen, we passen ons wel aan! Helaas werd het een miskraam, maar ja, omdat we al zo geschakeld waren in ons hoofd, was het, ook voor mijn man, alleen maar logisch om daarna bewust voor een 3e te gaan. Hij had alleen 1 praktische eis, dat baby pas geboren zou worden als andere 2 kinderen op school zaten, dus dat betekende nog een half jaartje wachten. Omdat ik verstandelijk zijn argument wel begreep, hebben we idd nog netjes anticonceptie gebruikt. Inmiddels hebben we ons drietal en we hebben beide nog geen seconde spijt gehad. Het is heerlijk en eerlijk gezegd is een baby met 2 kleuters veeeeeeeeeel makkelijker dan een baby en peuter! Juist omdat ze zo zelfstandig zijn. Ik kan nu ook veel meer genieten van alle baby dingetjes . En tja, het is inderdaad wel opnieuw beginnen, weer de luiers, de gebroken nachten, het rekening houden met kinderwagen, slaapjes... Maar ach, ook dat duurt niet eeuwig en doordat we nu 'ruime' ervaring hebben met de 2 anderen staan mijn man en ik echt een stuk relaxter in het ouderschap. Voor dat je het weet zijn ze groot! Ik wil je veel succes wensen, hopelijk komen jullie er samen uit! (en even vraagje, hoe groot is jouw aandeel in zorg m.b.t. baby/kids? Ik doe het grootste gedeelte, geef BV en de nachten zijn eigenlijk allemaal voor mij, dus als ik het zie zitten, wat kan hij dan nog zeuren ?)
Bedankt voor je reactie! Het is trouwens ook een eis van mij, dat er een kleine geboren mag worden pas als de jongste ook naar de basisschool gaat. Dat komt doordat mijn dochter 2.5 jaar was toen haar broertje werd geboren. Hij had last van verborgen reflux en was daardoor een huilbaby. En met nog een peuterpuber erbij vond ik het zelf heel zwaar. Dus hebben we afgesproken mochten we een derde willen dan niet eerder dan wanneer de jongste 4 wordt. Dat is dus volgend jaar na de zomervakantie, dan mag ie naar school. Ik weet ook nog wel dat ik na de heftige babytijd die we hebben gehad van de 2e ook stellig heb geroepen dat er geen 3e komt...en zie nu. Wij verdelen de zorg. Wij deden samen de nachtvoeding, hij gaf een schone luier en ik de fles, of andersom. Met badderen net zo. Ik vind het ook wel fijn om te horen dat het zoveel makkelijker gaat met 2 kleuters en een baby, dan met baby en peuter. Nou was mijn dochter vergeleken bij mijn zoontje echt een engeltje tijdens het puberen. Mijn zoontje is veel pittiger. Maar toch met een kleine baby die constant huilde was dat erg zwaar, en daar kwam nog het schuldgevoel bij natuurlijk. Het enige waar ik wel even voor moet slikken zijn de eerste gebroken nachten. Onze andere kinderen zijn altijd goede slapers geweest dus gebroken nachten hebben wij al heel lang niet meer gehad. Ik weet dat dat maar even is ( als het goed is) . Ik weet dat je van een kindje geen spijt krijgt, weet dat je wel spijt kunt krijgen als je het niet hebt gedaan..