Ben even op google gaan zoeken en vond het volgende.... Unconditional Parenting is een opzienbarende en controversiële nieuwe manier waarop met opvoeden wordt omgegaan. Het draait allemaal om onvoorwaardelijke liefde van de ouder voor het kind. Het is de bedoeling dat het kind die onvoorwaardelijke liefde altijd voelt, ook als het iets doet wat misschien niet goed is of niet door de beugel kan. Daarom wordt er niet gestraft of beloond binnen deze manier van opvoeden, want daarmee krijgt het kind het idee dat er voorwaarden verbonden zijn aan het verkrijgen van de liefde van de ouder. Straf wordt daarbij gezien als het onthouden van liefde wanneer het kind iets 'fout' doet. Mijn inziens is straf geven/corrigeren iets wat erbij hoort en een moeder (ikzelf) ook doet uit liefde. Dit moet je juist uitdragen en erbij vertellen. Daarnaast lijkt deze manier van opvoeden me erg onmogelijk....wat doe je als je kind al enkele keren naar de hete thee grijpt, of aan de knopjes van het fornuis zit....dan moet je mijn inziens wel corrigeren, voor de veiligheid van het kind. Maar verder weet ik nog te weinig van deze manier van opvoeden om een duidelijke visie hierover te hebben, dus ga even meelezen. Ben persoonlijk niet zo van het strafbankje of de hoek. Maar kleine man is nog maar 1jaar dus dat gaat misschien nog wel veranderen. Misschien lees ik in dit topic nog wel betere alternatieven.
Als ik zo kijk naar wat unconditional parenting inhoudt denk ik dat je meer mensen tegenkomt die dit doen op het dragen en voeden forum.
Op dragen en voeden wil ik niet. Mijn ex zit daar. Ik vroeg me af of er hier ook mensen zijn die dit doen.
Nee, hier niet. Ik ben van mening dat (onze) kinderen duidelijke grenzen nodig hebben; in de zin van corrigeren. Zoals het voorbeeld van aurora5. ik denk ook dat het in de (peuter) puberteit onmogelijk word en je kind onhandelbaar word. Of begrijp ik dat niet goed? Ik bedoel dan het niet boos worden. Lijk me toch lastig?
Het gaat er niet om dat je helemaal niet corrigeert en boos word maar dat je corrigeert op een andere manier zonder naar de gang te sturen bijvoorbeeld. Maar wat mij het meest aanspreekt is het geen voorwaarden stellen. Dus niet dingen zeggen zoals als je je eten opeet krijg je een toetje en als je lief bent gaan we naar de speeltuin bijvoorbeeld. Omdat je dus geen voorwaarden stelt aan liefde en leuke dingen en leuke dingen en die dingen gewoon vanzelfsprekend doet. Dat vind ik het mooist eraan.
Het gedeelte van het niet straffen kan ik wel inkomen. Onze dochter heeft nog nooit op een strafplekje oid gezeten. Als ze iets doet wat niet mag, leggen we haar dat uit en vertellen hierbij waarom niet en wat eventueel wel kan. We corrigeren dus wel, maar straffen niet. Dit past goed bij ons en onze oudste dochter. Als ze ooit in een bepaalde bui blijft hangen (van moppen en zeuren) dan hoort ze dit van ons, en halen we haar uit de situatie (door bijvoorbeeld naar een andere ruimte te gaan). Wat betreft het belonen.. Als onze dochter een mooie tekening heeft gemaakt (en dan bedoel ik echt mooi), dan zeg ik dat haar. Maar ik weet wat ze op dit moment kan, dus als ze een keer drie krassen op een blad papier zet, ga ik haar niet vertellen dat ze mooi getekend heeft. Ook vertel ik het haar wanneer ze bijvoorbeeld goed haar best heeft gedaan bij de zwemles en dus goed gezwommen heeft. Maar aks ze er een keer met de pet naar gooit, laat ik haar dit ook (op een subtiele manier, ze is vrij gevoelig) weten. Ik zeg vaak tegen haar dat ik haar lief vind, dat ze mooi is enz. Maar dat zijn meer complimentjes, ik weet niet of dat onder belonen valt.
Dan moet je dat gewoon doen en geen boeken kopen van iemand die gewoon lekker rijk wil worden. Bedenk zelf hoe je je kind(eren) wil opvoeden en laat je vooral niet voorschrijven hoe het zou moeten door een kwal van een vent Bedenk wel dat onze wereld bestaat uit beloningen (werken = salaris. Een tien voor een rapport = complimenten etc etc). En dat toch maar een heel klein deel van de mensen het idee heeft dat hun ouders alleen van ze houden als ze iets doen.. Wat ik altijd geinig vind aan dit sort dingen is dat ze er vanuit gaan dat ze iets oplossen.. maar feitelijk is het probleem er niet
Onze dochter heeft nooit heel veel last gehad van een peuterpubertijd. Maar ook zij heeft bijvoorbeeld wel eens in de supermarkt op de grond gelegen. Dan vroeg ik haar altijd even aan de kant te gaan liggen, omdat anders anderen over haar zouden kunnen struikelen. Later thuis of in de auto hadden we dan meestal een gesprekje over dat als ze zo gaat doen, dat ze dan beter thuis kan blijven tijdens de boodschappen en dat ze niet mee moet.
Voor sommige kinderen werkt het 'voort wat hoort wat'-principe goed. Bij onze dochter werken andere dingen weer beter. Ik denk dat bij elk kind (en elke ouder) een bepaalde opvoeding past. Of je hierbij nou een bepaalde opvoedingssteil aanhangt, verschillende opvoedingssteilen mixt of zelf helemaal iets nieuws bedenkt.
Voor mij niet in ieder geval. Complimentjes geef ik heel veel maar onder belonen versta ik materieel belonen zoals cadeautjes beloven om ze zich te laten gedragen of een lekker toetje beloven om ze te laten eten of een leuk uitje beloven om ze hun best te laten doen.
Oh helemaal mee eens.. maar daar hoef je geen unconditional parenting voor aan te hangen hoor. Voor mij is dit normal opvoeden. UP gaat wel even een straatlengte verder en moet je de complimenten OOk achterwegen laten. Maar nogmaals... goed gedrag wordt beloond in onze maatschappij, slecht gedrag gestraft. Dat moeten kinderen ook leren, anders is het zo schrikken als ze een keer wat doen wat niet mag
Ja maar in de maatschappij gaat het om zeer ernstige zaken die bestraft worden. Als mijn dochter in huis een glas omgooit ofzo kan ik dat anders oplossen dan met straffen en dat wil ik dan ook graag doen. Voor complimentjes ben ik nog erg aan het zoeken hoe ik dat moet doen. Ik wil haar wel vertellen hoe mooi en lief ze is en hoe knap ik het vind dat ze met 8 maanden al losse stapjes zet. Maar ze hoeft geen complimenten te krijgen iedere keer als ze haar eten opeet bijvoorbeeld. Dat vind ik onnodig.
En dat gaat dan om de innerlijke motivatie dus dat ze eten omdat ze dat zelf willen en niet dat ze eten voor een compliment of beloning. Of andersom dat ze alleen maar hun bord leeg eten om te zorgen dat ze geen straf krijgen.
En dit is juist het grote falen van deze 'methode' vind ik. Vanuit gaan dat een materiële beloning als voorwaardelijke liefde wordt gezien door een kind. En dat is juist wat kinderen niet koppelen aan ouderliefde. Dus niet materieel belonen heeft echt weinig met unconditional parenting te maken. Dat is puur de emotionele beloning -> complimenten van de ouders, die wegen veel en veel zwaarder. Een kind zal veel sneller gewenst gedrag vertonen voor een compliment dan voor een speeltje (als baby/dreumes nog niet, maar als peuter zeker wel), omdat kinderen diep van binnen heel graag hun ouders willen pleasen. Hoe 'niet belonen' vaak wordt ingevuld is dat ze zeggen dat je je kind niet klakkeloos complimenten moet geven. Dus niet bij elke scheet roepen 'goed gedaan!'. Er zijn zelfs veel voorgeschreven reacties die 'verantwoord' zijn binnen de methode. Maar in real life doen de ouders dat juist vanuit hun gevoel. Als het kind wordt vrij gelaten om binnen veilige grenzen op zijn eigen tempo de wereld te ontdekken, kom je vrij snel in de buurt bij de basisprincipes van deze methode. Want eerlijk gezegd: welk ouder houdt nou niet onvoorwaardelijk van zijn kind? En waarom volgen sommige mensen een bepaalde boek dat voorschrijft wat 'de voorwaarden zijn voor de ouderliefde'? Op lange termijn zijn de doelstellingen van de schrijver heel nobel 'er goede willen doen uit eigen motivatie en niet omdat je anders straf krijgt', maar zo zwart-wit vind ik dat niet. Ten eerste zit een enorm grijs gebied binnen die uitspraak (kijk alleen naar jezelf als volwassene en naar je eigen opvoeding. 90% vd mensen zijn prima terecht gekomen ook met af en toe straf in hun jeugdjaren); En ten tweede heeft een klein kind nog geen eigen geweten. Een peuter is nou eenmaal van nature een egocentrisch wezen. En met een bepaalde leeftijd ook niet meer zomaar af te leiden. Dus hebben deze kinderen grenzen van hun ouders nodig, want die hebben ze zelf niet. En dan krijg je automatisch het aangeleerd gewenst gedrag. Kinderen die deze basis niet meekrijgen van thuis krijgen het knap moeilijk in de maatschappij. Zelfs op de pas en basisschool (want van nature is op deze leeftijd ALLES 'van mij')
Ik ben van mening dat straffen nooit zonder liefde is. Ik straf omdat ik weet dat mijn kind zich bijvoorbeeld zou bezeren als hij door gaat dat wil ik niet vraag 3 keer en als hij nee geeft dan moet ik hem wel corrigeren. Krijgt hij daarom een driftbui dan gaat hij naar zijn kamer om af te koelen. We maken het daarna ook uitgebreid goed en praten er over maar als het even niet handelbaar is dan straf ik wel
Ik denk dat je op dit forum niet de mensen zult vinden die jij graag tegen komt. Er zijn wel bepaalde facebook groepen waar jij je denk ik thuis zult voelen en waarin je veel kunt lezen en ervaringen kunt delen. Misschien is dat wat als je niet op DenV wilt?
Hier zitten wel mensen die een wat 'nuchtere' manier van opvoeden hanteren, welke in grote lijnen aansluit op deze methode. Ik noem dat 'opvoeden met gezond verstand ' Wij belonen bijv niet met materiële zaken (werken dus ook niet met stickerkalenders en dat soort dingen), maar wel met complimenten. We kiezen ervoor om vanuit ons gevoel te reageren naar het kind: dus als ik van binnen juich als ze iets doen, doe ik dat ook. Als ik vind dat ze iets doen wat niet door de beugel kan, zeg ik dat ook. Echt straffen doen we ook amper, en pas na 3 jaar. We hebben een afkoelplek in de woonkamer (ik zet hey kind niet in een aparte ruimte), want onze drie peuters/kleuters vliegen regelmatig elkaar in de haren. En wij kiezen ervoor om dat gedrag af te leren, net als niet willen delen, gooien met dingen, kapotmaken in een boze bui enz.
Unconditional Parenting klinkt mij als een herontdekking van een opvoedingsconcept uit de jaren '70, namelijk de anti autoritaire opvoeding. Kinderen die destijds zo opgevoed zijn kregen op latere leeftijd erg veel problemen met leren en werken. Je kan een kind als ouders proberen zo op te voeden, maar de echte wereld strekt nu eenmaal anders in elkaar ...
Daar kun je eindeloos over discussieren maar ik ben van mening dat je de maatschappij niet in het klein hoef na te bootsen binnen de muren van het huis. Juis ons huis wil ik een plek maken waar het anders kan dan in de grote boze buitenwereld.