Zou je het bespreekbaar maken met familie? Ik weet gelukkig wie mijn echte vrienden zijn, maar misschien zie ik het wel helemaal verkeerd als het om familie gaat. Misschien zijn ze te druk, ach, ik praat het eigenlijk altijd goed. Ze zoeken het maar uit ook
Sja, ik ken het. Nadat mijn ex en ik uit elkaar gingen, zag ik de mensen, die ik als vrienden beschouwde, ook ineens niet meer en ineens gingen de wildste verhalen rond over mij die niet eens maar iets van waarheid in zich hadden. Ben er echt kapot van geweest. Daarna ging ik het als een voordeel zien: Die mensen hebben iig laten weten dat ik aan HEN geen aandacht meer hoefde te besteden. Scheelde mij weer een berg energie en moeite voor de toekomst die ik in WARE vriendschappen heb kunnen investeren Niet dat ik daar veel van heb, maar wat dat betreft heb ik liever 1 goeie vriendin dan 10 fakers. Sterkte ermee iig!
Ik herken het maar al te goed. Van familie steekt het nog net ff meer. Ik weet niet wat er bij jou speelt. In elk geval een digitale "Knuff" voor je!
Hier ook meegemaakt helaas.. Na een relatiebreuk (jaren geleden) was ik helemaal de weg kwijt maar mijn 3 zogenaamd beste vriendinnen,met wie ik alles samen deed, wisten opeens mijn telefoonnummer niet meer en ook mijn adres waren ze kwijt.. Grappig was dat 1 van die meiden mij een keer perongeluk belde (telefoon in haar zak ofzo) en dat ik ze heel gemeen over mij hoorde roddelen.. Ik heb direct de vriendschap verbroken,dat soort mensen ben ik liever kwijt dan rijk..
Ik weet niet precies wat er bij jou speelt, maar ik weet hoe rot het is als je iets meemaakt wat heel ingrijpend is en je wordt niet gesteund door de mensen van wie je dat verwacht en hoopt. Zeker als je nog middenin het verdriet van zo'n gebeurtenis staat, is dat heel moeilijk en extra verdrietig. Voor mij is een en ander wat langer geleden dat ik voor het eerst ontdekte dat vrienden en familie niet altijd reageren zoals je zou willen. Ik kan er inmiddels wel wat positiever naar kijken. Ik weet nu inderderdaad wie mijn echte vrienden zijn en daar ben ik juist dankbaar voor. Ik weet nu in wie ik 'moet' (en vooral wil!) investeren. En bij wie ik zelf wat minder of geen moeite hoef te doen. Dus degenen die over zijn gebleven zijn echt de moeite waard. En dat is juist ook iets heel waardevols waarmee ik mezelf gelukkig prijs! Dat zijn de mensen waar ik op kan bouwen. De rest heb ik niet nodig. Bij één vriendin die niet reageerde toen ik iets heel ergs meemaakte, heb ik trouwens destijds wel mijn hart gelucht. (In het kort: kleuter gereanimeerd, niet gelukt.) ik ben met haar wel in gesprek gegaan omdat zij voor die tijd ook al het nodige voor haar kiezen had gehad en ik er wel voor haar was. Ik was dus extra teleurgesteld in haar en wilde wel dat zij dit zou weten. Blijkbaar heeft ze erg onderschat wat dit met mij deed. Zij is er erg van geschrokken en heeft echt heel oprecht haar excuses gemaakt. En nog belangrijker: in latere verdrietige periodes was ze er wel echt voor me. Het excuus was dus niet alleen maar woorden. Ons contact is ook weer gewoon goed. Buiten een paar vrienden en familie waarvan ik weet dat ik er altijd terecht kan, in 'goede en slechte tijden' heb ik trouwens ook wel wat 'gewoon leuke' contacten. Geen idee of dat (h)echte vrienden zullen blijken te zijn. En ik hoop ook niks mee te maken waardoor ik daar achter kom. Maar als er iets gebeurt, zie ik het wel. Ik verwacht niks van ze en als ze wel een steun blijken te zijn is het mooi meegenomen. En anders heb ik nu toch gewoon een gezellige tijd met ze. Daar geniet ik nu van. Ik moet zeggen dat ik het wel verdrietig vind voor mensen die helemaal geen vriendschappen meer aan durven gaan. Ik hoop dat jullie toch ooit ook ontdekken dat er heus ook mensen bestaan waarmee een hechte vriendschap mogelijk is en waarvan je wel steun kunt verwachten in moeilijke tijden.
Wat herkenbaar... Na t overlijden van ons dochtertje ook echt ontdekt wie je vrienden zijn en wie niet... En van de mensen waarvan ik t vantevoren niet zou verwachten krijg ik de meeste steun. En inderdaad misschien moet je niks verwachten van anderen dan valt t ook niet tegen, maar soms lukt dat gewoon niet en kan me ook niet voorstellen dat mensen zo kunnen reageren of eigenlijk gewoon niet reageren. En ja dan kunnen ze zeggen misschien vinden ze het moeilijk, maar dat is het voor ons ook...
Heb het eerder in positieve zin meegemaakt, steun gekregen van mensen waarvan ik het niet verwachtte.
Dat is ook erg verdrietig. Ik heb ontzettend veel meegemaakt in mijn leven...ben behoorlijk getraumatiseerd(ik ga er hier maar niet over uitwijden, maar het is al begonnen toen ik een meisje was van een jaar of 8,en sinds een paar jaar is er eindelijk rust/geluk en blijdschap in mijn leven gekomen). Alles en iedereen waar ik op dacht te kunnen bouwen en vertrouwen, liet me vallen. Ik ken geen vriendschappen meer,durf het ook niet meer aan te gaan. Zodra mensen iets te dicht bij me komen,haak ik af en neem ik afstand. Het is niet iets wat je zelf wilt...maar ik ben gevormd en niet gevormd naar eigen keus(noem het eerder misvormd,maar niet letterlijk,maar figuurlijk) TS: ik kan je zo goed begrijpen. Maar kan je gevoel niet wegnemen. Ik hoop dat je weer vertrouwen in de mens zult krijgen maar ik weet zelf hoe moeilijk het is.Ik leef voor mijn man en kinderen en een enkel familielid...en thats it. De rest hoeft voor mij niet meer. Ik ben na heel veel hulp en begeleiding weer overeind gekrabbeld,maar ik kom nog veel kuilen tegen. Ik ga veel met mijn honden de polder in en daar geniet ik erg van. Veel sterkte met alles!
Stom genoeg waren er een heel hoop (onverwachte) mensen voor ons toen ons meisje overleed en stopten al die contacten toen we getrouwd waren en ons zoontje kregen. Alsof het niet meer interessant genoeg was toen we eindelijk alles op de rit hadden en gelukkig werden ofzo! Ik vertrouw mensen ook niet echt! Altijd bang en onzeker of ze iets van me willen of me eigenlijk niet mogen. Inmiddels heb ik met bijna iedereen gebroken, zelfs met mensen waar ik al 7 jaar heel goed bevriend mee was maar die het toch ook niet konden laten ons te kwetsen. Zelfs op mijn werk ben en blijf ik me afvragen wat mijn collega's nu van me vinden terwijl de meesten echt heel aardig zijn. Maar ik heb dus het motto dat ik niet daar ben om vrienden te maken maar om mijn geld te verdienen. Ik sluit niet of nauwelijks meer vriendschappen de laatste jaren! Mijn beste vriendin is de ex van mijn man en dat is sinds ruim een jaar! Ik weet dat zij echt oprecht en eerlijk is, en ook al komt het soms keihard over, dat is wel iets waar ik echt iets aan heb omdat ik weet wat ik aan haar heb. Zij is er voor ons en andersom, dit is echte vriendschap! Ik heb me neergelegd bij de kleine sociale kring, het kost me te veel energie anders!
Dat heb ik dus ook ja, mensen die je eigenlijk voor je gevoel verder wegstaan die er voor ons waren en mensen vna wie wij het verwachten lieten ons vallen als een baksteen......
Boh ik krijg er helaas ook een naar gevoel van Helaas ook te veel mee gemaakt en te verwerken gehad Maar blijf praten met je man heel open en eerlijk en je zult zien dat het jullie alleen maar sterker maakt en zo kun je dadelijk de hele wereld aan!!
Heel herkenbaar allemaal. Heb zelf altijd voor bepaalde mensen klaar gestaan. Maar toen ik in scheiding lag hoorde ik niks meer en kon ik het alleen opknappen. Toen alles achter de rug was en ik mijn leven weer op de rit nam kwamen ze weer eens kijken hoe het ging. Tja helaas, de deur was toen dicht en heb ze nooit meer gesproken! In goede en slechte tijden hoort een vriendschap te zijn en niet alleen in goede tijden!
Hier ook heel herkenbaar. Vooral de laatste tijd. Blijft gewoon niemand meer over.. zo voelt het tenminste..maar hier meer familie wat mij heeft teleurgesteld. Helaas moet er eerst altijd wat gebeuren voordat je pas door hebt hoe mensen echt zijn..
Ik heb geen contact meer met mijn familie. Door omstandigheden waar niemand iets aan kon doen is het niet mogelijk om contact met hen te onderhouden, bovendien heb ik sowieso nooit het gevoel gehad gesteund te worden door ze. Dus ik zou niks bespreekbaar maken met familie. Ik zei altijd: ik maak mijn eigen familie wel, tot nu toe heb ik vrienden. Maar nu heb ik zoiets van: oké, applausje voor mijzelf, ik heb mijzelf en mijzelf is de beste vriendin en familie ooit! Ik laat mij nooit in de steek Hoera hoera! Weet je wat het punt is? Familie kun je niet uitzoeken... En aan sommige mensen heb je gewoon echt helemaal compleet totaal nul komma nul niks en leveren enkel meer toestanden op dan dat je er iets van plezier aan beleefd. Dan kun je ze maar beter niet hebben!
Herkenbaar, helaas... Ons meisje heeft al een hele medische geschiedenis achter de rug. In het begin alle begrip, maar op een gegeven moment niet neer, en dus minderde een aantal contacten. Er was vooral geen begrip omdat ik gewoon geen avonden weg kon, en continue ziekenhuis in, ziekenhuis uit ging. Afspraken maken ging moeizaam. Ook voor, tijdens en na de operatie van mijn man bleek maar weer eens wie wel en wie niet onze echte vrienden zijn. Helaas. En zo is het de afgelopen jaren aardig uitgedund, wat we in het begin echt heel jammer vonden, maar we gaan verder, ook zonder hun. Vooral toen mijn man geopereerd moest worden bleek wel hoe sommigen zich opstelden. Zo wist een vriend van mijn man écht wel dat hij geopereerd zou gaan worden, of geopereerd was, maar pas na een week of 8 belde hij op, en gaf aan van niets te weten! Terwijl zijn vrouw het wist, meerdere malen over gehad. Vooral voor mijn man vond ik het erg naar dat sommigen het totaal lieten afweten. Maar.... door de komst van ons meisje en dat zij naar het kdv gaat, komen er langzaamaan andere contacten bij. Ik sta er nog niet volledig voor open, merk ik. Ik heb me wel pas voor een heel lief buurstel met 2 kindjes opengesteld, want daar waar vrienden het lieten afweten, stonden zij voor, tijdens en na de operatie van mijn man, klaar voor mij om ons meisje op te vangen daar waar nodig. En dat gebeurd ook andersom, hun zoontje komt hier nu regelmatig en hij en mijn dochter zijn dikke vriendjes!
Dit had ik geschreven kunnen hebben! Ik heb een hele moeilijke jeugd achter de rug, veel trauma's en zit eigenlijk pas de laatste jaren in rustiger vaarwater. Maar het zijn juist familieleden die mij/ons keer op keer teleurgesteld hebben en verraden, echt verschrikkelijk. Gelukkig weet ik wèl wat ECHTE VRIENDSCHAP inhoudt en ik heb een stuk of vijf, zes mensen van wie ik weet dat ze door het vuur gaan voor mij. Deze lieve mensen zijn mijn zelfgekozen familie en zijn veel belangrijker dan een 'bloedband' ooit zal kunnen zijn. Ik heb inmiddels geleerd om mensen die mij een rot gevoel bezorgen acuut uit mijn leven te verbannen, zonde van de tijd, moeite en energie!
Ja helaas ben ik er laatst ook weer achter gekomen. Probeerde er altijd voor diegene te zijn en te luisteren. Maar nu het met mij wat minder ging hoorde ik niks. Het is ook nog eens familie. Gelukkig heb ik vrienden die er wel voor mij zijn en waar ik wel mezelf kan zijn en ik er ook voor hun ben.