Ik heb niet meer gereageerd (nogal veel aan mijn hoofd), maar ik lees alle reacties en inzichten, dank!
Kan zo hoor, maar aangezien mijn ex toch niet naar zijn kind omkeek en kijkt had ik zoiets van : doei! Ik leid mijn eigen leven wel
Woon jij nu ook 180km van haar vandaan? ik vind het voor de kinderen echt geen optie. Is het nog een optie dat ze het huis delen? Dus dat de kinderen daar blijven wonen en de ouders om en om daar wonen?
Eigenlijk zijn er 3 opties - Ze zoekt een woning in haar huidige omgeving en steekt in op co ouderschap. Gaat daar haar eigen leven opbouwen. En laat de situatie voor de kinderen grotendeels in stand. - Ze gaat verhuizen en krijgt een weekendomgangsregeling - Ze blijft in de situatie. Uiteindelijk gaat het om de kinderen hun belangen gaan voor. En die hebben totaal niets in een ander deel het land. Hoe ouder ze worden hoe lastiger ook omdat ze een eigen sociaal leven en sport krijgen in hun huidige woonplaats. Die willen niet wekelijks 4 uur in de auto. De situaties die ik ken waar dit speelt is indertijd om de week een lang weekend en de helft van de vakanties. Maar kinderen hebben hun leven in de basis op 1 plek (in dit geval bij vader). Van afpakken kan echt geen sprake zijn. Van co ouderschap ook niet. Tijd voor haar om professionele hulp te zoeken en in actie te komen. En dus ook om te gaan werken. Ze zit in een afhankelijk isolement. Dat is voor niemand goed.
Dat hij een goede vader voor de kinderen is wil niet zeggen dat moeder niet in gevaar kan zijn. Misschien vreest zij wel voor haar eigen leven, lekker makkelijk om er direct vanuit te gaan dat het een gevalletje helaas pindakaas is..
Lekker makkelijk om te denken dat de vriendin van TO voor haar leven moet vrezen. In dat geval kan ze beter bij een blijf van me lijf huis aankloppen ipv 180 km verderop gaan wonen.
Als zij voor haar leven moet vrezen kan ze bij een opvang hiervoor terecht, en wordt ze van daaruit geholpen.
Als die kinderen op basisschoolleeftijd zijn is hun basis bij vader. Het is niet in hun belang te verhuizen naar een plek waar ze geen binding mee hebben en daarnaast hun vader te moeten achterlaten. Een uitzondering is een veiligheidsrisico maar daar lees ik hier niets van. En dan kan je terecht bij tal van instanties. En ook dan wil het niet zeggen dat hij een slechte vader is. Of dat het risico blijft bestaan als ze uit elkaar gaan. Wellicht knapt de situatie daar juist wel van op. Maar het is niet aan moeder om gewortelde kinderen op te pakken en mee te nemen. Ik weet ook niet hoelang ze daar al weg is. Maar het leven daar is natuurlijk ook niet blijven stilstaan. Beter gaat ze investeren in een netwerk hier ipv dromen over wat is geweest. Die kinderen gaan voor het belang van de ouders. Als zij nu niets doet en hij wil dat ze gaan scheiden kan ze inderdaad tijdelijk ze minder gaan zien (hij heeft immers een eigen vertrouwde woonplek die hij kan betalen en zij staat met niets).
Tja het is maar hoe je gelukkig omschrijft, aangezien er best wat logische redenen kunnen zijn om het wel te doen. moeder heeft zoals nu geen familie of vangnet. Ook met oog op werk een prettig iets Bij een nieuwe relatie kan het lastig zijn ik vind het een beetje raar dat het niet meer zou mogen. Ik kan me dat ook niet voorstellen eigenlijk, aangezien mijn ex schreeuwde dat ie het ging aanvechten en gewoon glashard verloor, aangezien Nederland niet zo groot is natuurlijk maar goed, bij een goede relatie tussen vader en kind had ik er ook anders over gedacht
Even weer in 1x… Ik woon op 3 uur reisafstand en kan daar niks in betekenen. Daarnaast heb ik in het verleden me er wel eens ingemengd en uiteindelijk had ik het gedaan. Dat doe ik dus niet meer, hoe schrijnend de situatie ook is. Jullie antwoorden zijn me helder. Ze moet zich focussen op daar. Ik gok zo maar eens dat ze dat niet gaat doen (soort van verlamd nu, niet weten waar te beginnen en ervaringen uit het verleden…) en dat de situatie dus blijf zoals hij is. Er was nog een vraag over veiligheid. Ik weet het niet. Normaal zou ik zeggen van niet maar hij heeft haar zo in zijn klem dat ik het niet uitsluit dat hij tot meer in staat is als zij wel besluit weg te gaan. De kinderen krijgen de ruzies (vooral gedrag vader op dit moment in de zin van dat hij veel dreigt dat als zij nu niet dit dat hij dan… vul maar in) natuurlijk wel mee, lijkt me voor hen geen gezonde situatie, maar niet kevensbedreigend. ik realiseer me dat het allemaal best cryptisch is zo maar wil echt niet teveel op de inhoud in gaan ivm privacy. Ik ben uiteindelijk denk ik bang dat het weer neer komt op hoe het de afgelopen jaren is gegaan: het wordt bijgelegd en over een half jaar barst de bom weer.
Heel begrijpelijk, maar stimuleer haar wel om zich in te schrijven bij de woningstichting. Voor qs €10 per jaar bouwt ze al wel wachtjaren op. En hoe klein ook, help haar om na te denken hoe ze haar netwerk daar kan uitbreiden. Al is het maar dat ze eens een bakkie doet bij die ene buurvrouw.
Ik zou haar toch motiveren om in ieder geval meer een eigen leven op te bouwen. Woont daar familie van hem die haar kunnen helpen dat ze wel een baan kan zoeken? Dat is op zich niet vreemd toch? Ze kan het nu wel accepteren, maar dan veranderd er niets. En als ik het goed heb onthouden staat het huis op zijn naam, zijn ze niet getrouwd, ze bouwt dus geen pensioen op maar heeft straks nergens recht op. Daar zou ik in een gezonde relatie al heel onrustig van worden….
Misschien kan jouw vriendin eerst naar de huisarts en gesprekken krijgen bij de praktijkondersteuner zodat ze hierover kan praten met iemand die er niet emotioneel verbonden mee is. Zodat ze in eerste instantie rustig(er) aan kan loskomen uit deze afhankelijkheids positie. In haar hoofd zullen eerst stappen gemaakt moeten worden voordat ze deze werkelijk kan doen. Wanneer er continue een dreigende manipulator is die al voor zoveel isolement heeft gezorgd, is het heel moeilijk jezelf hier uit te halen. Daarna kan ze wellicht een gesprek aangaan met een advocaat/juridisch loket over haar opties. De belangen van kinderen zijn zeker plek nummer 1. Toch is verhuizen niet altijd uitgesloten. Zelfs als vader niet akkoord gaat. Het is alleen met deze info niet mogelijk hierover te adviseren, de enige manier om dit juist te onderzoeken is via een advocaat gespecialiseerd in familierecht waarbij zij de hele situatieschets neerlegd. Verhuizen an sich hoeft verder niet de issue te zijn natuurlijk. Het opbouwen van een nieuw sociaal leven is inherent aan verhuizen en kinderen passen zich snel aan. Er zijn genoeg verhuizingen per jaar in Nederland waarbij dit gewoon gaat. De scheiding maakt de verhuizing complex. Maar die complexiteit is er ook wanneer ze in dezelfde woonplaats blijft, welliswaar kleiner. Ongeacht hoe de toekomst eruit gaat zien, zodra kinderen ouder worden en helemaal wanneer ze in de pubertijd komen, zitten ze echt niet te wachten om iedere keer tussen huizen te moeten switchen. Wanneer je in dezelfde woonplaats woont, zal het allemaal het makkelijkst zijn maar ook dan kan een kind er de balen van hebben. Heel veel sterkte en kracht voor jouw vriendin maar ook voor jullie, want dit aanzien is zwaar. Misschien kan je vriendin de kinderen met de ib-er van school in gesprek laten komen. De kinderen zien een hele ongezonde situatie en zullen hier last van hebben. Het is fijn voor ze wanneer ze een vertrouwde uitlaatplek hebben. Deze voor de buitenwereld onzichtbare mishandeling, zal zichtbaar gemaakt moeten worden. Nogmaals veel sterkte.
Vorige maand rechtzaak gehoord van bekende, vader en moeder wonen 190km van elkaar vandaan. Kinder rechter vond niet verantwoord dat kind elke week of 14 dagen zolang in de auto zou moeten zitten om naar de andere ouder te gaan en de vader moest een huis dichterbij de moeder gaan zoeken was de voorlopige uitspraak. (Vader was terug gegaan naar oude woonplaats na einde relatie)
Maar ik zeg ook niet dat het zo is. Ik noem maar 1 voorbeeld. Er zitten zo veel nuances in ieders persoonlijke situatie. Je kan er simpelweg niet over oordelen als je er zelf niet in zit. Dat is het punt wat ik probeerde te maken.
To bedenk dat er genoeg mensen zijn die hiervoor kiezen. Dan maar in een ongezonde of afhankelijke situatie blijven. Ook dat is een keuze. Ik zou mij er niet in mengen na jouw vorige ervaring. Hou wel een lijn met haar zodat ze altijd hulp heeft als ze echt wil. Maar ze moet het uiteindelijk zelf doen. Adviseer inderdaad de inschrijving bij de woningbouw, de POH en het opbouwen van een eigen netwerk of baan. Uiteindelijk is haar afhankelijkheid haar keuze. Hoe schrijnend ook (zeker voor de kinderen die krijgen dit ook mee).
Dit is inderdaad de huidige lijn. Ouders beseffen niet dan hun belangen ondergeschikt zijn aan de kinderen. Die gaan voor. Een kind heeft weinig aan een woonplaats aan de andere kant van het land waar geen binding mee is. En hoe ouder ze worden hoe ingewikkelder (want eigen leven, sport in het weekend, bijbaan en vrienden etc).
Denk dat het verschil gaat zijn als ze zelf ook actief bezig is. Ik begreep dat het al jaren speeld.. Dan had ze jaren terug al ingeschreven kunnen staan. Ook staat ze niet in het huis ingeschreven maar ze kan lijk mij ergens aan tonen dat ze er zolang zit. Dat wat ze nu kan doen is stappen maken. Praten met de huisarts is een goede. Ook haar DigiD blokkeren en opnieuw aanvragen hierin kan hij alles zien. Stap naar huur verenigingen (bellen zal ik zelf niet doen). En zo verder. Ik heb een die altijd ook zo klein werd gehouden door man. Tot ze een opleiding aangeboden kreeg en later een baan (zelfde bedrijf). Hier was ze actief vrijwilligers werk gaan doen en zo verder. Nu is ze onafhankelijk en dit pikt hij niet. Ze word uitgemaakt van van alles. En alle papieren zitten achter slot. Maar ze heeft het geflikt. Ze heeft een huis.