Afgelopen week heb ik dus te horen gekregen dat bij mijn moeder een ernstige ziekte is vastgesteld, longkanker. Het is nog twee weken afwachten tot de uitslagen van alle onderzoeken, maar het ziet er eigenlijk niet zo goed uit.. Dat zijn dingen die je liever niet hoort. Ben er vooralsnog wel redelijk rustig onder. Normaal ben ik namelijk best wel gevoelig voor stress enzo, en ik merkte eigenlijk de afgelopen maanden al dat ik door de zwangerschap heel rustig ben. Maar nu voelt het een beetje als verdoofd ofzo - voel een bepaalde afstand, alsof het me niet echt raakt nu. Al laat ik af en toe een klein traantje.. maar ik blijf er wel nuchter onder. Is dat zelfbescherming? Ben eigenlijk bang dat het vandaag of morgen ineens tot me doordringd, of dat ik ineens in de stress schiet en daardoor toch nog een miskraam kan krijgen. Heb donderdag en vrijdag al in het ziekenhuis gezeten.. en weet zeker dat het de eerste bezoeken waren van velen in de komende maanden. Als de uitslagen van de onderzoeken tegenvallen, is het een kwestie van maanden, zei de arts. Dat betekent dus dat het dan maar de vraag is of mijn moeder uberhaupt nog oma gaat worden... Klotezooi. Sorry voor het vloeken en niet zozeer dat het om mij gaat hier, maar ik had me mijn eerste zwangerschap heel anders voorgesteld. Ik heb geen idee waar dit toe gaat leiden allemaal en waar ik de kracht vandaan moet halen om het allemaal maar te kunnen handelen. Nou ja. Neem nu alles maar dag voor dag en stap voor stap. We zien het allemaal wel weer... XX Ma2Be
Jemig Ma2Be wat een rotnieuws.....en nee...zo had je je zwangerschap niet voorgesteld...al die zorgen om je moeder en uberhaupt de vraag of ze jullie kleine mee zal mogen maken....Zit hier met brok in mijn keel. Maar is volgensmij ook geheel niet raar dat je je nu verdoofd voelt, je hebt een flinke tik met de hamer gekregen....duurt altijd een tijdje voordat je echt de pijn voelt. Ik kan niet veel voor je doen, maar wens je wel heel veel sterkte de aankomende tijd. Want hoe de uitslagen ook zullen zijn...het zal een zware, onzekere tijd zijn. Het is gewoon een kl*te ziekte..heb het helaas ook te vaak van dichtbij moeten meemaken en denk wel beetje te voelen wat je nu door moet maken. Hele dikke knuffel en veel kracht toegewenst, Eva.
Meid, ik weet wat je nu doormaakt. Heb het helaas afgelopen jaar ook moeten ondervinden. Je leeft nu idd in een roes. Straks als ze alles gaan onderzoeken en sommige uitslagen vallen mee, krijg je weer hoop. Hou je aan die hoop vast. Alle beetjes helpen, echt. En de kracht...op één of ander manier krijg je die. Je mag me pb-en als je er over wilt praten. Veel sterkte meis.
potver zeg! Zit met tranen je verhaal te lezen, het eerste wat in me opkwam, waarom? Het is gewoon niet eerlijk Snap dat je je verdoofd voeld, herken dat gevoel maar al te goed ook al is het jaren geleden. Wou dat ik je tips kan geven maar dat kan ik niet, wil jou, je moeder en de rest van de familie heel veel sterkte en kracht wensen. Dikke knuff
Bij m'n vader waren er hersentumors gevonden, 7 stuks, de grootste had de doorsnede van een tennisbal (stel je voor, dat allemaal in 1 schedelpan!) Wat begonnen was met epilepsie-aanvallen, eindigde in een ware nachtmerrie. Alle hoop was opgegeven, maar toch laten opereren om z'n leven te verlengen, chemo er tegenaan en dat was het dan. Na een maand bleek uit de onderzoeken dat de chemo had geholpen, kregen trug hoop (vader had crematie al helemaal geregeld, testament opgemaakt enz enz) en vader volgde nog een chemokuur. 3 maand geleden de bevestiging gekregen dat àlles weg is, vader is kankervrij. Natuurlijk moet hij nog 2-maandelijks op controle gedurende een jaar en daarna om de 6 maand, maar dat kan het goede gevoel niet drukken. Hetzelfde verhaal bij m'n tante, maar dan met longkanker (ze had nog nooit een sigaret aangeraakt!). 1 long volledig weggenomen, chemo ertegenaan, ook het gezwel dat in d'r luchtpijp en slokdarm zat weggenomen, en na enkele maanden was er niets eer te vinden. We zijn bij haar nu 4 jaar verder, en ze is een levensgenieter eerste klasse. En dat terwijl ze amper 3 maand had gekregen van de specialisten Het hoeft niet altijd fout af te lopen meid, hoop doet leven. En het is volgens mij idd onbewuste zelfbescherming hoor, heb dat ook gehad. Bij m'n tante was de kanker er als ik zwanger was van m'n jongste en bij m'n vader tijdens deze zwangerschap, en ik heb mezelf ook onbewust 'geblokkeerd'. Ben normaal een nogal stressy type, jaag me in alles op en ben nogal paniekerig, en tijdens de zwangerschappen dus helemaal niét. Denk dat het moedertje natuur is die de beeb wil beschermen, heb er geen andere verklaring voor. Ik wens je veel sterkte toe, ik weet hoe moeilijk het is in deze situatie.
Meid;wat een rotnieuws! (zacht uitgedrukt) Ik hoop dat de uitslagen meevallen en wens jou en je familie heel veel sterkte toe!
Dat is heel slecht nieuws. Ik voel met je mee, weet waar je door heen gaat momenteel. Enkele weken geleden is er bij mijn vader longkanker vastgesteld. Je leven staat stil en je bent inderdaad verdoofd, ook ik sta verbaast van mezelf hoe rustig ik er af en toe onder blijf. Er komt een periode aan van veel emoties en spanningen. Het wachten op uitslagen...killing. Toch hoop houden meis! Ik wens jou, je moeder en familie veel sterkte. xxx Kristel
jeetje dat is echt niet mis,heb het helaas ook mee moeten maken. mijn moeder is er sinds 4 jaar niet meer ook door die ziekte maar dan in haar lever. ben ook verdoofd geweest en functioneerde op automatische piloot. wil je heel veel sterkte wensen.
Ik weet helaas niet hoe je je voelt, maar wil je heel veel sterkte wensen en hoop dat het allemaal goedkomt
Heel veel sterkte meis. Helaas heb ik beide ouders al moeten verliezen, mn moeder ook aan kanker (eierstok) Ik weet dus hoe je je voelt.... Ik weet dat ik me verslagen voelde. Het ligt nl buiten je macht om er iets aan te doen, en dat ik zo een naar idee. Ik snap ook dat je bang bent, het is natuurlijk wel je moeder. Een fase die jou in t verschiet ligt en waar je wil dat ze deel van uit maakt! Ik duim zo hard voor goeie uitslagen! En zoals hierboven ook verteld, het kan ook goed gaan! Daar moet je op hopen. Positief is voor jullie (jij en je beeb) en je ouders belangrijk. Hoop doet leven! Heel veel succes meis, voor jou en je ouders! Liefs Chris
Lieve Ma2 Be Ik vind dit echt heel erg voor je. Meid ik hoop voor jou en je moeder dat het mee valt en dat ze iig nog oma wordt en dat jullie nog ervaringen kunnen delen. Ik geloof dat je verdoofd bent omdat je dat nodig hebt op dit moment voor je baby. Wees niet bang dat je een klap krijgt, maar aanvaardt dat gewoon, dat het komt op het moment dat jij er genoeg kracht voor hebt om het te verwerken! Ik zal voor je bidden! (ook al zegt het je niets, het is het enige wat ik voor je kan doen) Ik leef met je mee!
Ook ik wil je heel veel sterkte wensen, en voor je moeder ook natuurlijk. Ik hoop dat de uitslagen toch nog een beetje positief zullen zijn! Sterkte!