voel me zo down..

Heeey,
ik herken het helemaal.
Wij zijn best lang bezig geweest om zwanger te worden. Hadden gehoord dat het niet ging lukken en PLOP, de maand erna was ik zwanger. Niet heel erg klachtjes...maar god, wat chaggo en ongelukkig was ik. En dan ging ik me ook nog eens schuldig voelen, want dit wilde ik zo graag en was ons bijna niet gegund...
Zo kom je in een neerwaartse spiraal. Mensen om mij heen zeiden dan voor de grap dat ik een pre-natala depressie had...
Na de 16 weken ( ben ik wel halve dagen gaan werken ivm bekkeninstabiliteit) ging het beter.
Kan nu met 20 weken zelfs zeggen dat ik me wel blij voel...
Maar god, die eerste drie maanden waren echt hel....
Tip: doe dingen die je leuk vind. Ik heb een pretecho met 12 wk laten maken (aangezien mijn termijnecho met 9wk was)....
Babywinkelen en shoppen had ik totaaaaaaaaal geen zin in. Toch een keer gedaan en merkte dat ik er toch wel beetje blij om werd.

Ik herken het, laat je niet meeslepen, maar voel je ook niet extra schuldig..Hormonen kunnen veel hoor....
Probeer je te richten op leuke dingen!!
sterkte

 

Hoi,
Rottig hè? Je wil, of voelt je verplicht om je blij en gelukkig te voelen, maar je voelt je aardig depri. Voel je niet schuldig hoor, je hormonen kunnen een behoorlijk loopje met je nemen. Ik weet er alles van!
Als het goed is gaat het vanzelf weer over, zo niet , dan moet je even aan de bel trekken bij je huisarts oid, want voor jezelf is het ook niet leuk om niet lekker in je vel te zitten.
Sterkte ermee!

 

sterkte meid!!
zoals je leest: je bent niet de enige!!
voel je vooraaaaaaaaaaaaal niet schuldig..
je gaat vanzelf weer stralen

 

Hier hetzelfde verhaal, hoor! Het zijn inderdaad 'de hormonen'. Ik lijk soms wel manisch depressief, haha. Het ene moment zit ik diep in de put en een paar uur later kan ik de hele wereld aan.

Dat is het gekke van hormonen. Iedereen gebruikt de uitdrukking dat ze 'door je lijf gieren'. Maar zo voelt dat niet. Je voelt ze niet fysiek door je lijf gaan en daarom weet je soms ook niet zeker of het zo is.

Ik probeer dan altijd even afstand te nemen van mezelf en eens kritisch te kijken naar hoe ik reageer op iets. Dat lukt meestal wel (soms ook niet ). Anders gewoon ff flink huilen of boos worden. Lucht ook weer op.

En je hoeft je echt niet schuldig te voelen t.o. je kind, hoor. Succes met je verdere zwangerschap.

 

Stom hè...totaal geen controle meer hebben over je emoties?
Ik werd (en word soms nog) echt een beetje moe van mezelf af en toe, zo is er niks aan de hand en zo kon ik uren huilend op de bank liggen om ....niks?!?
Het zullen echt de hormonen zijn, normaal heb ik dit gedrag echt niet, snel geirriteerd, niets is leuk, iedereen is stom...
Maar, het gaat over, gelukkig. Hou vol

 

Hier helaas hetzelfde probleem..heb eigenlijk bijna geen zwangerschapskwaaltjes, maar vind dit neerslachtige depressieve gevoel vele malen erger...

Ik verveel me, heb nergens zin in, kan de hele tijd wel huilen, en kan totaal niet genieten!! terwijl je nu toch blij moet/hoort te zijn?
Ik wil er graag tussenuit met manlief, gewoon saampjes ff dagje weg (dat is al héél lang geleden kan ik je vertellen, vanwege eigen bedrijf), maar helaas zit dat er niet in! Ik baal van mezelf! ik heb vanmorgen extra lang in bed gelegen tot een uur of 10, omdat ik toch niet weet wat ik vandaag moet doen.... wat een kl*ten dag....
Dit moest ik ff kwijt, sorry! Ik hoop echt dat dit snel voorbij is, ik wil zo graag gaan genieten!!!

 

Toen ik opnieuw zwanger raakte na een MK, stond onze hele wereld op onze kop. We wilden het heel graag en het was gepland, maar ineens gaat heel je leven veranderen. Daarnaast had/heb ik last van extreme vermoeidheid, miselijkheid en mijn hormonen. Toen ik 2 weken geleden 's avonds voor de 4e keer boven de wc hing dacht ik wel even: waar ben ik aan begonnen. Daarna voelde ik me meteen schuldig. Onzeker en bang mag je je zeker voelen (het is ook niet niets) en het is het beste dit gevoel gewoon toe te laten. Praat wel met je gevoelens met je vriend/man, vriendin of (schoon)moeder. Mocht je dit moeilijk vinden, snij het onderwerp eens aan bij de VK. Ik spreek uit ervaring dat dit erg de lucht doet klaren. Het gaat echt beter worden, mocht het niet beter worden ga dan echt na een VK of dokter en laat je doorsturen naar een specialist.

@ Vlinder: Wat rot! Zou je niet met een goeie vriendin een lekker dagje weg kunnen (b.v. beautycentre) en je daar top tot teen laten verwennen. Het is natuurlijk niet hetzelfde als met je partner, maar je bent er wel even lekker uit!

 

Hier ook heel herkenbaar!
De ene dag ben ik super blij en gelukkig, en het volgende moment wil ik in bed blijven liggen met de dekens over mij heen.
Ben soms ook ontzettend kattig tegen mijn vriend, slaat echt nergens op. Maakt hij een (stom) grapje, waar ik normaal om kan lachen, kan ik nu wel janken!!! Ik ben zo'n muts..! Gelukkig zijn het de hormonen maar soms wordt ik ook écht gek van mezelf!!

 

Ik heb vorig jaar een lichte depressie gehad en was hier net lekker uitgeklommen. 2010 zou helemaal ons jaar worden en we besloten voor een 2e wonder te gaan. Ik telde vrij snel aan maar door die rothormonen kreeg ik ook een soort terugval, ik kon nergens van genieten en werd weer somber en angstig maar omdat ik me niet meer probeer "gek" te laten maken in mijn hoofd ben ik ook veel bezig om zoveel mogelijk positief te denken. Ik merk vanaf de 13e week wel dat het alweer beter gaat dus ik denk/hoop ook dat het ergste nu voorbij is want ik weet zeker dat dit de juiste keuze is en dat ik het aan kan.
Ik weet nog wel dat ik een aantal weken geleden een vriendinnendag had, ik had net die dag een baaldag en 3 andere vriendinnen zijn ook zwanger en die straalde in mijn ogen helemaal. Toen ik thuiskwam heb ik een flink potje zitten janken, waarom hun wel en ik niet, het slaat nergens op maar ik baalde op dat moment zo van mijn gevoel.
Gun het een beetje tijd en hopelijk komen de goede buien snel aanwaaien. Maar blijf er zeker niet te lang mee rondwandelen, je kan dit bij je verloskundige aankaarten maar ook bij je huisarts, het is niets om je voor te schamen.