Bij mijn dochter totaal geen voorgevoel gehad. Tot op de dag zelf, ik werd wakker en het eerste gedacht dat in me opkwam was: vandaag ga ik bevallen. Maar ik negeerde het want ik was nog maar 34 weken en totaal geen aanwijzingen ervoor. Later die dag kreeg ik buikkrampen, diarree, misselijk, ik dacht dat ik buikgriep had zoals zoveel mensen die periode. En zo was het de hele dag door, tot 22u savonds toen plots mijn vliezen braken en de paniek los brak Baby lag in stuit dus het was een echte waterval. Uiteindelijk had ik al 5 cm ontsluiting zo bleek.. De "darmkrampen" waren weeën. Soit, uiteindelijk alles goed gekomen hoor, maar was toch heel heftig. Ook nooit een reden gevonden voor het prematuur breken van mn vliezen. Nu geen voorgevoel, wel een angst dat het weer zo zal zijn.. Ik wil zo graag mijn baby bij mij hebben na de bevalling :/
Heb jij geen andere bezigheden? Werkelijk 90% van jouw reacties zijn altijd zo enorm zuur, veroordelend of ronduit onbeschoft. Vraag me serieus af of je ooit in aanraking bent gekomen met een Dementor? Je weet wel, zo'n wezen uit Harry Potter
Hier heb ik alle zwangerschappen dit gevoel heel sterk gehad vanaf het prille begin, en helaas ook uitgekomen.
Bij de eerste zei ik dat ik vast ergens na de 40 wkn zou bevallen, het werd iets eerder 😬. Nu had ik ook het gevoel dat ik m'n vluchtkoffer gereed moest maken (had geen klachten) en die nacht werd ik opgenomen en twee dagen later was hij er.
Bij de eerste wel sterk het gevoel dat ze eerder zou komen. Ik moest uiteindelijk ingeleid worden met 37 weken. Bij de tweede geen gevoel en braken mijn vliezen met 39.6 en bevallen met 40.1... laaaaaange bevalling -___-
Ik had ook het gevoel. Toen met 30 weken 5 uur elke 5 min het gevoel van een wee. Uiteindelijk met 41 weken geboren na ruime week met 4 cm ontsluiting te lopen.
Mijn eerste uitgerekende datum was 21 december, bij de termijn echo zei de VK de uitgerekende datum is 26 december. Ik heb de hele zwangerschap geroepen dat zoon op 21 december geboren zou worden, en dat is uiteindelijk ook gebeurd!
Hier 1x goed en 1x fout. Bij de oudste wist ik zeker dat ik 42 weken zou halen, maar ik beviel spontaan op de uitgerekende datum Bij de jongste had ik de hele zwangerschap het gevoel dat ik zonder vk zou bevallen, termijn geen idee. De vk nam dat ook serieus en we spraken af dat ik bij de eerste wee moest bellen. Ik woonde toen letterlijk boven de praktijk. Uiteindelijk ben ik idd zonder vk bevallen..in het ziekenhuis. Het ging zo snel dat enkel mijn man en zusje erbij waren. Ik wist wat ik moest doen en het was niet eng maar bijzonder.
Ik heb juist het tegenovergestelde: ik maak mij, ondanks een tweeling, niet druk over vroeggeboorte. Misschien naief of nonchalant te noemen dacht ik, maar ik heb het met de gyn besproken en die zei: ik zou er lekker van genieten dat gevoel: als ze toch ineens vroeg komen of er tekenen, dan is het vroeg genoeg om je zorgen te maken. Ik denk dat ik gewoon twee babies 3 kilo plus op de wereld ga zetten.... Gebaseerd op? Helemaal niets, puur gevoel. Maar ik vind gevoel best een mooie graadmeter hoor. Zorg lekker gewoon dat je je zaakjes vroeg op orde hebt, dat geeft je vast rust en dan zie je het wel. Alleen als je dan uiteindelijk overtijd gaat, dan duurt het wachten wel heeeeeeeel lang
Ik weet nog goed dat ik dit eens uitsprak naar mijn moeder, dat ik het gevoel had dat hij eerder geboren zou worden. Later heb ik het los gelaten. Mijn ks stond in de 39e week gepland. We hadden besproken wat we zouden doen als hij eerder zou komen maar gezien mijn angst voor de bevalling was de gyn daar niet bang voor Met 36 weken een weekje op vakantie en dat weekend thuis wat bloedverlies. Ik had helemaal niet het idee dat de bevalling begonnen zou zijn maar mijn sm vond dat ik even contact op moest nemen met het ziekenhuis. Moest langskomen en idd de bevalling was begonnen! We zouden voor de 37 weken natuurlijk proberen te bevallen en na 37 weken zouden ze meteen ks doen. Uiteindelijk een heel end zelf geprobeerd en toch een ks geworden. Was de perfecte bevalling! Zo relaxt en rustig en goed overleg. Bespreek even met je gyn wat je moet doen en wat er gaat gebeuren mocht je kindje eerder komen. Misschien geeft dat een bepaalde rust.
Dat heb ik een paar weken geleden al gevraagd. Door een medische indicatie moet ik bevallen in het ziekenhuis in Leuven, wat best een eindje rijden is van onze woonplaats. Sowieso moet het een keizersnede worden. Als mijn vliezen breken, moet ik zo snel mogelijk maken dat ik in het ziekenhuis ben. Als het enkel weeën zijn dan heb ik nog even tijd. Ik mag wel dadelijk bellen naar het bevallingskwartier zodat zij zich kunnen klaarhouden voor de keizersnede.
Zelf heb ik dit gevoel tijdens de derde zwangerschap ook gehad. Dit gevoel ontstond al vroeg in de zwangerschap, dacht steeds "wat als ik veel te vroeg beval?". Met 31 weken was ik uitgegleden en in een 2 meter diepe greppel gerold. Gelukkig niets aan de hand. Maar een aantal dagen later kreeg ik bloed met slijmverlies + regelmatige buikpijn. Normaal wilt een vk niet toucheren op dat termijn, maar ze wou het toch voor de zekerheid doen. Bleek mijn bmm wat te zijn verstreken. Dacht op dat moment dat mijn gevoel in het begin toch waar was. Uiteindelijk bevallen met 39+3 weken, ook doormiddel van strippen anders had het misschien langer geduurd. Het beste is om het gevoel, hoe moeilijk het ook is, los te laten.