Mijn man voelt zich achtergesteld omdat ik nu zwanger ben, ik ben op het moment erg prikkelbaar en wordt snel boos en geirriteerd. Hij gaat hier op in terwijl ik zeg schat vat het niet persoonlijk op. Hij vind dat ik alleen maar aan mezelf denk en niet meer aan hem! Ik voel me zo kut nu. Ik geef hem wel aandacht, maar ben ook wat meer in mezelf nu. Hebben jullie hier ervaring mee, gaat dit na de bevalling weer over, want ik heb het gevoel als mijn man jaloers is op de baby!
misschien scheelt het als je je man meer overal in probeert te betrekken. nu ik zwanger ben, wil ik dat hij bepaalde dingen doet, ik wil ook dat hij het verteld met kerst aan de famlie. Ik kan wel alles willen doen, maar dat is voor hem ook niet leuk. Misschien doe je dat al wel hoor daar kan ik niet over oordelen, maar ik denk wel dat dat het gevoel een beetje weg haalt bij hem. alles draait nu natuurlijk om jou en de baby.
Dat is het em juist, ik betrek hem juist overal bij, als de baby schopt dan leg ik gelijk zijn hand op mijn buik, we doen samen de baby inkopen, knappen samen de kamer op, maar nog steeds vindt hij dat ik HEM persoonlijk geen aandacht geef, ik ben nu veel meer bezig met het feit dat we dalijk met z'n drieen zijn. en dat begrijpt hij niet hoe vaak ik het ook uitleg...
het kan best zijn dat ie een beetje jaloers is op de aandacht die nu naar jou uitgaat en naar de baby. mensen vragen toch altijd direct aan de vrouw hoe het gaat en hoe het met de baby gaat en de man wordt dan een beetje achtergesteld. misschien kan hij zelf ook niet helemaal plaatsen waarom hij zich zo voelt. misschien moet je iets plannen lekker met z'n tweetjes, misschien wel iets wat even helemaal niks met de baby te maken heeft. filmpje of even eten. en probeer dan even niet over babyzaken te praten. bij ons vrouwen leeft baby voor baby achter de hele dag door omdat we het bij ons dragen. dat is logisch, maar mannen krijgen een positieve test en moeten met hun gedachten er helemaal in zien te leven er veranderd verder niks aan hun lichaam, hun hormonen etc, ze varen mee op jouw golf zeg maar. eigenlijk is niemand iets te verwijten in zo'n situatie, de één past zich makkelijker aan dan de ander.... hoop dat je hier iets aan hebt, in elk geval veel sterkte, hoop dat het gauw weer goed komt...
het is net wat sim zegt,gewoon iets leuks doen wat niks met de baby te maken heeft mannen zijn dat betreft net kleine kinderen
ik denk dat het wel scheelt als het even niet om de baby draait. Dus inderdaad even lekker uit eten met z'n tweeën. filmpje etc.
Niet alleen aanstaande mama's hebben vaak last van de prenatale babyblues (kribbig, huilerig, moe, lastig enz), papa's hebben er ook last van. Die maken zich (meestal onbewust) zorgen over hoe hun leven gaat veranderen, de verantwoordelijkheid, de nachten wakker gehouden worden, het financiële, meer aandacht voor de baby = minder voor hem, enz. Wat er ook een rol speelt, is dat mama de baby draagt, kan voelen, er het meeste en beste contact mee heeft en papa in spe voelt zich vaak uitgesloten. Bij sommige papa's kan je de knop in hun hoofd omschakelen door een goed gesprek te hebben, desnoods met een vertrouwenspersoon zoals je huisarts, bij andere papa's valt er dan weer helemaal niets aan te doen. Moed houden meis, komt wel goec
Ik hoop gewoon dat het na de bevalling wegtrekt, ik wil dat hij zich ook gelukkig voelt met het feit dat we ouders worden. En we gaan trouwen over 5 weken, dus daardoor is er ook stress.
dat zal vast wel overwaaien. maar niks gaat natuurlijk vanzelf, elke relatie moet je keer op keer aan werken. de ene keer werkt de één wat harder dan de ander en volgende keer is dat weer andersom. als jullie straks een kindje hebben is het ook belangrijk dat je dingen blijft doen voor jullie twee. af een toe een keer bij opa en oma en even geen kinderdingen. anders bloed je relatie dood, althans de meesten. en je zult straks ook wel merken dat het soms heerlijk is om je even weer vrouw te voelen en niet alleen maar moeder... (begrijp me niet verkeerd want moeder worden en zijn is het mooiste wat je kan overkomen, maar vrouw zijn is ook belangrijk....)
Voor veel mannen is, zeker bij de eerste, een zwangerschap toch iets onbegrijpelijks. Het gebeurt tenslotte niet in hun lijf. Hun leventje gaat gewoon door, tenminste in vergelijking met dat van de a.s. moeder. Die heeft volop hormonen, voelt de kleine en is in haar hoofd daar vaak volop mee bezig. Ik denk ook dat even iets met z'n tweeen doen, iets zonder baby, je vriend goed kan doen. En jou waarschijnlijk ook. Ik merk aan mijn vriend (hij heeft al 4 kinderen) dat hij zich enorm verheugd omdat hij weet wat er gaat komen. Alle kans dus dat je vriend na de geboorte helemaal verkocht is en stapelgek is op die kleine. Mijn vriend was erg jong toen z'n eerste geboren werd (1 dag na zijn 18e verjaardag). Die relatie is uiteindelijk voor de geboorte van de 2e geknapt. Nu hij ouder en wijzer is, zegt hij zelf dat hij achteraf toen te weinig begrip heeft gehad voor wat zwanger zijn doet met een vrouw. Dat hij niet genoeg rekening heeft gehouden met z'n ex. Gelukkig doet hij het nu heel anders en hebben we het erg goed samen. Maar hij is dan ook zo'n 17 jaren ervaring rijker inmiddels. Een heel verhaal maar wie weet helpt het je wat. Herken je er wat in. Ik hoop dat jullie een leuke tijd tegemoet gaan en heel veel plezier met jullie bruiloft!
Ja ik ben het hier mee eens. Een man voelt nog niks. Voor hem is het allemaal een beetje onwerkelijk nog. Hij weet met zijn verstand wel dat er een baby komt maar hij voelt nog niks en hij ziet wel zijn vrouw veranderen. Dat kan voor een man erg vervelend zijn. Mijn man heeft er ook een beetje last van.. Ik zou er veel met elkaar over praten (als dat lukt) en ik denk dat als de baby er eenmaal is dat het dan compleet zal veranderen... Sterkte ermee.
Geef je man het boekje ´Help, ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt!´van Kluun. Mijn man heeft het gelezen en gaat sindsdien een stuk relaxter om met mijn hormonen, hij ´veert mee´ zoals hij het zelf zegt, ipv overal tegenin te gaan. Het is maar een klein tipje, maar toch .
Wat ik uit je bericht opmaak, is dat de dingen die jullie nu samen doen...vooral met de baby te maken hebben... De baby schopt, de babykamer..etc. Ik denk dat jouw man (net als mijn toenmalige vriend) de aandacht van jou voor hemzelf mist! En als je er goed over nadenkt klopt dat ook wel een beetje natuurlijk. Er gebeurd van alles in je lijf, het is een onbeschrijflijke ervaring om met zijn tweetjes in 1 lijf te zitten! En ikzelf was me er niet van bewust dat ik mijn (ex)vriend niet meer de aandacht gaf als voordat ik zwanger was. Je bent ineens niet meer alleen maar vriendin/vrouw van...maar ook al bijna moeder..... Je man voelt zich waarschijnlijk onzeker, wil weten of je nog wel net zoveel van hem houdt. Plan eens een avondje voor jullie twee...net als voor de zwangerschap. Dus echt om jullie zelf en niet om de baby... ff lekker knuffelen, of een leuk etentje...kaarsjes aan...ff aandacht voor elkaar. Uit ervaring weet ik dat dat soms wonderen kan doen... Sterkte meis...