Hoi allemaal, Ik ben nieuw hier op het forum, maar ik zal gelijk losbranden. Ik ben 30 jaar en heb een relatie van 3 jaar waarvan ik 2 jaar samen woon. Ik heb een dochter van 5 uit een vorige relatie. Mijn vriend en ik hebben het vaak over kinderen. Hij geeft aan dat hij graag vader wil worden maar er is elke keer wel wat. Eerst wou hij dat ik een goede baan zou hebben. Daar geef ik hem natuurlijk gelijk in. Maar toen ik die baan had had hij een bouwkavel gekocht. We zouden een huis gaan bouwen en daar alvast in een keet gaan wonen. Hij wou nu opeens pas gaan proberen als we verhuist waren. De vergunningen waren steeds niet rond en het heeft bijna een jaar geduurt voor we daar uiteindelijk mochten wonen. Toen we hier eindelijk woonden wou hij weer eerst de buitenkant van het huis af hebben voor we aan kinderen beginnen. we wonen hier nu een jaar en de buitenkant is bijna klaar. Ik ben al tijden aan het aftellen. Dit nog even en dat nog even en dan gaan we ervoor. Maar helaas, nu heeft hij weer iets bedacht waar hij eerst nog op wil wachten. Mijn wens is inmiddels heel groot geworden en ik ben elke keer al teleur gesteld. Dit is echt een onderwerp waar we vaak ruzie over krijgen. Het is zelfs al zo dat hij niet meer wil dat ik het er met hem over heb. Ik moet er nu maar met vriendinnen over praten. Met vriendinnen erover praten heb ik al heel vaak gedaan en de adviezen die ik krijg is niet wat ik wil. Zij raden mij aan om "per ongeluk" zwanger te worden. Ik wil niet een kindje wat is ontstaan uit bedrog. Maar wat ik nou wel met deze situatie aan moet weer ik ook niet. Het voelt voor mij alsof hij mij steeds maar aan het lijntje wil houden. Wanneer we d afgesproken datum hebben bereikt weer iets verzinnen waarom het niet kan zodat het weer een periode word uitgesteld. En ik word elke keer teleurgesteld. Ik ben hier echt heel verdrietig over. En ik weet niet wat ik hiermee aan moet. Wie heeft adviezen?
Hoi Pricilla, Er zijn altijd wel redenen te verzinnen om er nog niet aan te beginnen, maar ik vind dat slechte excuses. Natuurlijk moet de basis goed zijn, zoals een baan en een huis. Maar dit is oneerlijk tegenover jou!! Ik zou me ook depri gaan voelen... Het enige dat ik kan bedenken om hem over te halen is dat er 1 hele goede reden is om het wel te doen... en dat is uit liefde. Als het kindje geboren is heb je ook goede en wat minder goede tijden. Dat blijf je altijd houden. Succes meid, geef niet op! Groetjes jufaman
Heb je wel eens aan hem verteld dat het krijgen van kinderen "nooit uitkomt" Ik bedoel er blijven altijd onvoorspelbare variabelen, baanzekerheid heb je nooit, relatiezekerheid is ook niet altijd aanwezig. Wij hebben het ook altijd wel uitgesteld hoor: eerst nav het scheidingstrauma van mn partner (nooooooiiiiiit weer kinderen ), toen ging ik over van vaste aanstelling naar functies met tijdelijke contracten, (ben kostwinner.... dus lastig) verhuisd.... vast contract... nou uhm.... dan nog maar even uitstellen omdat we niet wisten hoe het met werk van vriend ging lopen.... En op een bepaald moment heb ik gewoon gezegd "Lieve jongen, ik ben 34... nu MOET er iets gebeuren, stel dat het niet ineens lukt...." 4 maanden later was ik zwanger Wanneer je er niet met hem over "mag" praten, schrijf hem dan eens een brief waarin je je gevoelens omschrijft. En dan niet in de beschuldigende trant, maar meer inde zin van feedback geven bijvoorbeeld. Schrijf wat het telkens maar weer verzinnen van "uitvluchten" met jou doet. Geef hem in de brief ook een ultimatum mbt een reactie, dus geef hem bijvoorbeeld een aantal dagen de tijd zodat hij een goede reactie kan geven en er over kan nadenken.
Je zult het gesprek moeten aangaan. Hij houd je aan het lijntje; hij wil iets, en als het zo is, dan wil hij weer iets anders. Het lijkt wel of hij bang is ofzo. Misschien kun je het hem vragen waarom hij dit doet (zonder meteen boos te worden). Dit is voor jou ook verwarrend. Daarnaast heb je de leeftijd er ook wel voor om het te willen, en zoals je schrijft wil je vriend het (tzt) ook graag. Toch duidelijkere afspraken maken. Wanneer gaat de pil de deur uit? 1 januari? Misschien kunnen jullie beter een datum afspreken, of na de volgende strip of iets dergelijks. Kortom; gewoon vragen waarom hij het op deze manier probeerd uit te stellen, want dat is wat hij doet!
Ik heb het al meerdere keren er met hem over gehad. Hem gevraagt waar hij bang voor is. Maar hier krijg ik geen duidelijk antwoord op. Ik heb hem al uitgelegt dat er eigelijk niet veel verandert. Ik heb al een dochter uit een vorige relatie en de gebondenheid van niet zomaar even s'avonds weg kunnen dat is er al. Hij zegt dat hij nergens bang voor is maar dat hij het belangrijk vind dat alles goed op orde ik voor ik zwanger ben. Terwijl ik vind dat we alles goed voor elkaar hebben. Maar naar mijn argumenten wil hij niet luisteren. Hij geeft aan dat dit een beslissing is die we samen moeten nemen en niet ik alleen. Daar geef ik hem ook gelijk aan. Maar op deze manier voelt het voor mij alsof hij degene is die de beslissing alleen neemt dat het steeds nog geen tijd is voor een zwangerschap. Ik ben zo bang dat hij mij maar aan het lijntje blijft houden tot ik straks te oud ben. ik weet wel dat ik nog wel even de tijd heb, maar ik wil graag nog 2 kindjes en ik wil pas als mijn volgende kindje een jaar of 2 is pas proberen zwanger te worden van een 3e. ik ben bang dat ik anders strax wanneer de ene eruit is gelijk bezig moet voor de volgende. Het begint bij mij al zo erg te worden dat ik er al een poos over nadenk om bij hem weg te gaan en alleen voor een kindje te gaan. Maar dat is eigenlijk ook niet wat ik wil.
O, ja een datum af spreken om met de pil te stoppen kan niet want ik gebruik geen pil omdat ik hier niet tegen kan. We waren steeds aan het plannen om de condooms de deur uit te doen. Maar dit steld hij dus steeds uit. Een echte datum prikken wil hij niet. Het is steeds als dit geregeld is dan gaan ze de deur uit. Maar wanneer het zover is komt hij met wat nieuws
dat is idd lastig... ik denk dat ie mischien gewoon bang is voor die grote verantwoodelijkheid... en tussen jullie zit et wel goed? geen ruzies enzo?? idd ga een goed gesprek met um aan! en zeg dat je duidelijkheid wil!
Verder met ons zit het wel goed. Tuurlijk hebben we wel eens ruzie. Maar dat hoort er ook af en toe bij. Over dit onderwerp hebben we vaak ruzie. Ik vraag hem steeds om duidelijkheid, Maar die krijg ik niet. Wat moet ik doen als dit zo door gaat? Bij hem weg gaan en alleen proberen om kindjes te krijgen? wat ik eigenlijk niet wil. Want ik ben heel erg gelukkig met hem(op dit na dan). We hebben het harstikke leuk samen en hij is ook heel leuk met mijn dochter en zij is hartstikke gek op hem. Of steeds maar blijven wachten en hopen en teleurgesteld blijven voor ik weet niet hoe lang?
Heb je DIE vraag wel eens aan hem gesteld?? Misschien dat hij dan beseft wat het met je doet? En inderdaad is er nooit een geschikte tijd om aan kinderen "te beginnen" want er is altijd wel iets... Ik kan me je moedeloze gevoel heel goed voorstellen. Ik kan je verder geen advies geven want je moet echt doen waar jij je goed bij voelt. Moeilijk he!
sja lastig hoor, hij maakt het je ook niet makkelijk. Misschien idd een brief schrijven waarin je al je gedachten en angsten neerzet ofzo. Dan kan hij dit rustig doorlezen zonder meteen een weerwoord te geven. Laat hem merken hoe verdrietig dit je maakt en hoe je er over denkt (moet ik dan weggaan?).. misschien dat het kwartje dan valt hoe belangrijk dit voor jou is. En anders heel kinderachtig: een contractje opstellen wanneer de condooms de deur uit gaan. Beide tekenen. Dan heb je het zwart op wit en spreek je af dat het dan echt gaat gebeuren. Verder zou ik het echt niet weten!
Ik heb gister een goed gesprek gehad met mijn vriend. Ik heb hem verteld dat ik al heel vaak twijfel of ik bij hem moet blijven of niet. eerst kwamen we tot de conclusie dat ik beter maar kon gaan. Later is hij wat gaan nadenken en heeft me belooft dat we nou binnenkort echt gaan beginnen. Nou ik ben benieuwt.... Ik heb wel voor mezelf een besluit genomen dat als ik nu weer teleurgesteld word ik toch maar beter alleen verder kan gaan. Ik geef hem nog een half jaar de tijd. Voor de zekerheid heb ik me alvast bij de woningbouw ingeschreven voor een woning zodat als hij mij weer teleursteld ik niet zo heel lang op een woning hoef te wachten
Goed dat je het gesprek bent aangegaan en dat jullie het er over hebben gehad. Wel vervelend dat het nu nog enigszinds vaag blijft en je je nu moet inschrijven omdat je niet weet hoe het komt. Maargoed, het geeft hem wel de gelegenheid om er over na te denken. Hoe is de sfeer nu tussen jullie?
weet hij ook dat je je al hebt ingeschreven voor een woning, misschien dat dit hem echt duidelijk maakt hoeveel verdriet je hierom hebt. Wat houdt het in voor je kindje wat je al hebt. Zij raakt de man die haar opvoeder/vader is hierdoor ook kwijt, mocht jij besluiten weg te gaan. Toch een kanttekening dus hieraan, is de wens een kindje erbij te krijgen groter dan het verdriet dat je je dochter aan gaat doen mocht je besluiten weg te gaan. Want zoals je schreef de liefde tussen die 2 is er zeker.
@Pricilla: Wat herkenbaar! Ik snap heel goed hoe jij je voelt! Mijn vriend stelt het ook maar steeds uit en komt met allerlei smoesjes waardoor we nog niet kunnen beginnen met zwanger raken. Wij zijn bijna 9,5 jaar samen, zijn beiden 25 jaar en ik heb al 9 jaar een kinderwens. Ik ben nu sinds 21 oktober gestopt met de pil. Iets wat hem heel erg tegen staat, want sindsdien ook maar één keer seks gehad mét condoom... Hij wil geen seks, omdat hij te bang is dat het condoom scheurt. Ook ik denk de laatste maanden steeds vaker of ik nog wel bij hem moet blijven. Een gesprek met hem aanknopen hierover lukt niet, dat mond ook uit in ruzies... Hij wil eerst zeker weten dat het tussen ons goed zit. (Dat weet hij blijkbaar nog niet na 9,5 jaar). Hij snapt niet dat ik dood ongelukkig ben omdat hij nog steeds niet wil en dit reageer ik af op hem. Hij is diegene die bepaald wanneer we er voor gaan, maar hoelang moet ik nog gaan wachten? Wat als het straks niet lukt? Of het een paar jaar duurt? Pff... Ik ben het wachten zat en weet niet meer wat te doen...
heeh...jeetje lastiggg!!! Het "per ongeluk expres" zwanger worden vind ik idd ook niet kunnen.. je beslist uiteindelijk samen om papa en mama te worden en niet alleen.. Maar gelukkig zeg je dat zelf al . Maargoed wat ik zeg; je beslist het SAMEN dus de beslissing hoeft niet alleen bij hem te liggen. Neem je standpunt in en stel hem de keus. Dat klinkt misschien grof maar jou zit het behoorlijk hoog en hij blijf waarschijnlijk sowieso wel smoezen verzinnen om het uit te stellen.. Moeilijk!! Sterkte!!
@priscilla, tjeee zeg wat herkenbaar... Wij zitten nu in de fase... wachten op onze bouwpapieren/vergunningen. Mijn man wilde ook wachten totdat ons nieuwe huis af is. Maar dat is pas volgende jaar december of januari/febr. 2013! En aangezien onze zoon al dik 2 jaar is wil ik niet langer wachten. Heb ook duidelijk met hem gesproken en zelfs een paar x ruzie over gehad...! Uiteindelijk heb ik hem een brief gestuurd met hoe ik er over denk. En dat heeft hem echt aan het denken gezet. En wil graag een 2e kindje... Ben ook al heeeeel lang niet aan de pil maar gebruikte condooms, en sinds 2 weken is het "voor het zingen de kerk uit". Hij weet dat we hier zwanger door kunnen worden, maar hij is afgestapt van al het geplan (gelukkig)...!! misschien een brief naar je man schrijven hoe je over alles denkt en wat er de afgelopen paar jaar gebeurt is. Geef hem deze als je een xtje de deur uit gaat zodat hij geen weerwoord hoeft te geven. Mannen denken er vaak over na.. en willen niet altijd geconfonteerd worden. baat het niet dan schaadt het niet.. succes ermee, heel vervelend als jij duidelijk die wens hebt en iemand belooft van alles maar uiteindelijk gebeurt er niets!!!
mijn vriend wou geen kinderen en was daar echt super duidelijk over, het was zelfs zo erg dat hij vond als dat mijn hartewens was ik mischien beter opzoek naar iets anders kon gaan want ik moest mijn hartewensen niet aan de kant zetten voor hem. ook ik heb het er toen de tijd heel moeilijk mee gehad wij waren net samen een relatie aan het opbouwen waar ik super blij mee was en opeens stond deze onzettende grote beer op de weg ,en die leek geen stap te gaan verzetten! hoe ik links om of rechts om ook met hem probeerde praten niks leek nut te hebben hij wilde het niet , niet in deze wereld. het was zelfs zo erg dat hij bij een psycholoog liep ( niet om die rede maar om een burn out) en dat zei over kinderen was begonnen en dat hij compleet was dicht geklapt. van haar kreeg ik het advies om heel even afstand te doen van mijn gevoel ( mits ik bereid was die moeite in onze relatie te stoppen) en samen met hem ging uitzoeken waarom hij geen kinderen wilde. ondanks dat het me hartewens was heb ik twee stappen achteruitgezet en samen met hem gekeken waarom hij echt niet meer wilde en al snel zag ik in dat hij ook echt goede argumente had en ik begon te twijfelen of hij ooit overstag zou gaan ondanks de pijn die het mijn heeft gedaan heb ik hem die ruimt en nog geven en met hem afgesproken dat wij het er niet meer over hadden tot dat we terug kwamen uit turkije met zijn ouders en broers en schoonzus en neefje en nichtje. hij was blij dat ik hem die ruimte gaf. zo gezegt zo gedaan tijdens de vakantie zag ik hem genieten van zijn neefje en nichtje en zag ik hem langzaam milder worden . we waren nog geen 5 dagen in turkije en lagen op bed en toen zei hij ik geloof dat we naar de dokter moeten , ik zo van hoezo we moeten maar is gaan kijken welke medicijnen jij moet gaan afbouwen om te kunnen stoppen met de pil. kortom ik was heel blij met het advies van de psycholoog doordat ik 2 stappen terug had gedaan en met hem in gesprek was gegaan waarom niet en ik hem de ruimte had geven is het uiteindelijk toch nog goed gekomen. het is gewoon een moeilijk onderwerp helaas zouden jullie er samen uit moeten komen en mischien houdt het in dat jij iets meer je best moet doen om te leren begrijpen waarom hij uitstel zoekt ... liefs maaike ps stiekem zwanger worden zou ik nooit doen ! vind dat ook niet kunnen
probeer met hem te praten over zijn angsten hij is duidelijk 'bang'...rustig zonder hem te bekritiseren oprecht geinteresseerd!maak jouw wensen duidelijk en vraag naar zijn beeld van de toekomst. praat er samen over idd is per ongeluk geen optie want dan kan je het allemaal zelf gaan doen en dat raad ik niet aan! hij moet t wel echt willen!!!
de sfeer tussen ons is nu goed. we hebben afgesproken om per 1 juni te gaan klussen en als het niet door gaat dat ik bij hem weg ga. hij geeft aan dat hij dat eigenlijk nog te vroeg vind maar dat hij niet wil dat ik weg ga en daarom heeft hij er wel mee ingestemt. Nu hebben we het er verder ook niet meer over en kan hij ook wat aan het idee wennen dat we er dan voor gaan. Maar het brengt me wel weer aan het twijfelen. Want ik wil dat hij ook echt een kindje met mij wil. en niet alleen omdat hij mij anders kwijt is. misschien als hij nu alvast wat aan het idee went dat hij het dan ook wel meer gaat willen. maar wat waneer dat niet zo is? ik wil graag dat een kindje door beide ouders gewenst is. moeilijk moeilijk moeilijk