hoi zit met een dilemma ... heb al jaren een "vriendin", ik zet ze tussen aanhalingstekens omdat ze me alleen maar belt om zelf haar verhaal te doen. telkens als ik iets wil vertellen reageert ze amper en begint dan over iets anders & weer over haarzelf. Of ze vraagt hoe het gaat en luistert dan amper. ze woont nogal een eindje van mij dus contact is meestal per telefoon. Ik vind het heel lelijk van mezelf maar de laatste tijd pak ik de telefoon nogal eens niet op. ze heeft ook de geweldige eigenschap om 's avonds laat te bellen, een tijd geleden was het steevast om 21u30 terwijl ze wéét dat ik moe ben en dat ik om 22u ga slapen. Ik heb het momenteel niet makkelijk en trek die telefoons even niet meer ... ze snapt ook niet dat ik de laatste tijd doodmoe ben en dus niet 's avonds nog tot bij haar kan gaan rijden (zij heeft één dochter van 16, ik heb twee kinderen van 3 en 6 die zeer druk zijn en ik werk 28u). ik heb niet zoveel vriendinnen, en ik denk dat ik vooral om die reden het contact aan hou uit schrik om niemand meer te hebben. is niet de juiste reden, weet het. als ik met haar afspreek om iets te gaan doen dan valt ze wel mee en dan luistert ze wel maar we spreken dus niet zo vaak af. weet niet wat ik hiermee moet, zouden jullie dit zeggen? ze heeft nogal een kort lontje ... Hoe zouden jullie dit aankaarten? Vinden jullie het heel erg van mij ?
ik vind het helemaal niet erg van jou! deze vriendschap in niet goed in balans en het is logisch dat jij je er niet goed bij voelt. meid ik zou het wel zeggen, miscchien heeft ze zelfs niet eens door dat zij zo doet en dus ook niet hoe jij je voelt! eerlijk zijn meid, en als ze dan boos wordt op jou, dan zegt dat meer over haar dan over jou... dan verdient zij jou niet als vriendin. als je het moeilijk vind om te vertellen kan je misschien ook een brief schrijven en die persoonlijk aan haar geven en erbij zijn als ze hem leest zodat je het na de tijd kan toelichten. succes meid
Hmm hier de andere kant van het verhaal... Ik werd ooit bij mijn chef op het matje geroepen Zowel direct leidinggevende als de directeur (letterlijk iedereen met een hogere functie dan ik dus) Of ik soms ergens problemen mee had... Of dat ik misschien autistisch was........ (Geloof mij.. Dan val je redelijk van je stoel als je dat als volwassene ineens te horen krijgt op notabene je werk ) Want zeiden ze... In gesprekken sla je vaak net de plank mis... Je praat wel door over het onderwerp maar de essentie waar het over ging... Dat dan weer niet. Stel.. Iemand is sip.. Vertelt.. Huisdier dood. Bla bal.. Volgens hem haakte ik dan wel enthousiast aan in het gesprek.. Maar dus door te vertellen over dat ik ooit zo'n zelfde huisdier had... Weinig van doen dus met het feit dat diegene sip was over zijn huisdier. En nee, dat was niet tof.. Heel erg niet tof zelfs. Maar eenmaal dat gehoord ben ik er wel op gaan letten. En doe ik dat inderdaad Zo'n actie als jouw vriendin dus regelmatig heeft... Dat zou mij elk gesprek weer kunnen overkomen... Geheel zonder opzet en helemaal niet beseffende dat ik op dat moment dus de plank mis sla of het gesprek naar mezelf toe wil trekken. Er is maar 1 ding dat helpt... Diegene bewust maken van dat het gebeurd. En ja, dat is niet leuk om te horen en ongetwijfeld ontkent diegene het om het hardst aanvankelijk. Maar als je niks zegt.. Weet diegene het ook niet. En voor hetzelfde geld doet ze het net als ik.. Compleet onbewust. (En ja, ik doe tegenwoordig mijn best om er op te letten.. Dat scheelt toch)
ow bah zo'n vriendin had ik ook , altijd maar over haarzelf en haar vriendje te praten , sommige stukjes steeds in herhaling , ik wist het al uit mijn hoofd. En nooit eens vragen hoe het nou met mij gaat. Nu appt ze af en toe waarom ik nooit wat van me laat horen nou heb echt geen zin in hoor om haar verhalen aan te horen ik ben toch geen psycholoog