Wanneer zouden jullie stoppen met proberen om via de mmm zwanger proberen te raken? Wat is voor jullie echt het absolute stoppunt?
hoi Marina, Dat vraag ik mezelf ook wel eens af. Hoe verder ik de MMM in ga meer ik de lat verleg voor mezelf. Eerst alleen clomid, nu IUI en ik denk dat ik zelfs voor IVF en ICSI zou gaan. Ik heb al een zoontje van 3 jaar maar de wens van een 2e is super groot. Wat erg dat je zwangerschap is misgelopen....sterkte meid! Hoe denk jij erover.....kun je het opbrengen om weer verder te gaan in de MMM over een tijdje. Liefs Maaike
hey meid ik weet het zelf niet wanneer ik zou stoppen ja wanneer mijn man niet meer wil. we hebben nu 3 ivf's gehad en toch blijft onze kinderwens te sterk en willen we door.... voor ons gevoel is het zo: hoe langer het duurd hoe sterker de wens word. ik wens je heel veel sterkte meid!
Het belangrijkste is door Caruli gezegd denk ik: als één van ons tweeën er niet meer achter zou staan... We hebben de grenzen continu verlegd. We zouden de MMM niet ingaan, maar zitten daar nu alweer anderhalf jaar middenin ... Vreemd hè hoe flexibel de menselijke geest is? Liefs, Josien
ja idd je verlegt je grenzen steeds ik wilde 2 jaar geleden absoluut geen ivf maar toen ik te horen kreeg dat het niet anders kon heb ik er geen seconde over getwijfeld gek he? je mening kan dan toch ineens snel veranderen
ik geloof ook dat ik door zou gaan totdat niemand mij meer wil behandelen ....... ik heb nog niet echt grenzen verlegd... wij dachten meteen voor ivf te moeten gaan en dat was gelukkig niet zo... mocht nu met clomid beginnen... ik denk dat hoop een heel sterke drijfveer is.... je hoort wel vaker dat mensen pas na 7 ivf pogingen zwanger zijn... nou dan stop ik niet na 3 mocht het ooit aan de orde komen... maar ik vind ivf wel beangstigend... en... eerlijk is eerlijk, je weet pas echt hoe zwaar het is als je het een keer hebt meegemaakt..... en dat heb ik (nog) niet.... als m,n man niet verder wil met behandelingen... ja dan houd het verhaal op.... ik hoop dat dat punt nooit zal komen. veel liefs jose
Ik ga door tot ik het niet meer vergoed krijg van m'n verzekering.En dan is het nog maar de vraag hoe graag ik het dan nog wil en dan zal het uit eigen zak moeten worden betaald. Maar ik heb vorig jaar een ivf poging ondergaan en het is echt heel zwaar,eerst lichamelijk en als de emmie eenmaal is teruggeplaatst komt het geestelijke gedeelte... Ben nu met iui bezig, had er nog recht op, en nu heb ik ook giga last van die hormonsters, maar goed, wil er achteraf geen spijt van krijgen.Wil er echt alles aan gedaan hebben...
Ik heb altijd al geroepen dat ik "hulp" nodig zou hebben bij het zwanger worden. Ik wist niet dat het uiteindelijk ICSI zou worden, maar dat ik hulp nodig zou hebben, stond voor mij vast. Mijn vriend verklaarde mij voor gek....hoe wist ik dat nou? Tja...dat gevoel had ik nou eenmaal en helaas had ik gelijk. Als de wens zó groot is, dan verleg je al snel je grenzen. Mijn vriend was in de 1e instantie "blij" dat het IVF werd en geen ICSI, want met IVF is de bevruchting toch natuurlijker als met ICSI. Maar toen bleek dat dat we met IVF helemaal geen bevruchting hadden, was hij maar al te blij dat ICSI ook nog bestaat. En na mijn miskraam zei hij: "Al moeten we het 10x zelf betalen...zolang de artsen zeggen dat het kan, gaan we door." Tenzij één van ons het niet meer trekt natuurlijk Zeker na mijn miskraam is de wens alleen maar groter geworden! Wel heb ik gezegd...als we eenmaal het geluk hebben dat we een kindje krijgen, dan weet ik niet of ik wel voor een 2e kindje weer de molen in zou gaan. Het vergt zoveel van je en ik weet niet of ik dat weer aan zou kunnen. Maar zover is het nog lang niet....eerst maar eens kijken of het lukt om 1 kindje op de wereld te zetten
Ginny, natuurlijk gaat het lukken!Beetje the Secret denken, dat doe ik ook! 8)behalve als ik eenmaal in de wachtweken ben beland, dan ben ik opeens stukken minder zeker van m'n zaak haha
Ik heb geen idee wanneer ik zou stoppen. We gaan nu voor IUI dus ik sta pas aan 'het begin'. Ik denk dat ik wel voor IVF of ICSI zal gaan als dit niet lukt. Mannetje twijfelt daar nog over. Wat we allebei niet willen is een donor. We willen echt een kindje van ons samen. En als dat echt niet gaat lukken evt. adoptie. Daar hebben we het ook al over gehad.
Ik sluit me aan bij 'als één van ons twee het niet meer ziet zitten' en wat voor ons als een paal boven water staat, als de enige optie een donor zou zijn, ongeacht of dit voor het ei of zaadje is. Daar ligt voor ons de grens. Wij willen graag kinderen van ons samen en niet van één van ons. Onze kinderwens is héél groot en we zitten inmiddels in de medische molen. We willen heel veel proberen, maar dat willen wij beslist niet.
hoe ik er nu over denk zou ik alles aan pakken wat maar mogelijk is maar nu staan wij ook aan het begin van mm. tot zo ver vind ik het nog niet lichaamlijk zwaar maar ik weet natuurlijk niet hoe mijn lichaam en geest reageert als ik met hormonen bezig ben een ding staat bij ons als een paal boven water..... WIJ BLIJVEN NIET KINDERLOOS. als het ons samen niet lukt willen we gaan adopteren. wil ik eigenlijk nu al maar mijn vriend wil eerst proberen of het samen lukt,
Ik heb altijd gezegd geen ivf,dan maar geen kinderen.Maar dan kom je er voor te staan en blijkt icsi enige optie. Na een hoop tegenslagen was ik zwanger,nu n miskraam.Weet niet of ik nog verder wil,maar aan de andere kan ,ik wil ook niet zonder kinderen..Wil ook geen spijt krijgen dat ik nog pogingen over heb van de verzekering. ook heb ik gezegd geen donor,maar dat kan ik niet uitsluiten. Vind het zoo moeilijk.
ik denk dat wij doorgaan totdat 1 van ons het gevoel krijgt dat het geen zin meer heeft.. ik heb tot nu toe nog steeds het gevoel dat het ooit gaat lukken...zolang ik dat heb gaan we door... ik heb nu nog cryo`s maar daarna zou ik beginnen aan de laatste (poging 5) die in de verzekering valt.. maar wij hebben wel besloten dat we het dan maar zelf gaan betalen...
tja moeilijke vraag, net als veel dames tot 1 van ons het niet meer ziet zitten, maar wij trekken ons steeds aan elkaar op zodat we voor elke poging heel veel energie hebben. En na de jongens is ons gevoel alleen maar groter geworden en zien we een leven zonder kinderen echt niet voor ons. Gelukkig heb ik na deze poging nog twee pogingen staan en anders gaan we het toch zelf betalen. De gyn ziet niet in waarom het niet zal lukken en dat gevoel hebben wij ook.
Ik ben nog maar met de eerste ronde Clomid bezig maar heb het er gisteren toevallig met Toon uitgebreid over gehad. Als ik nu ongesteld word, moet Toon zijn zwemmertjes laten nakijken en als die niet goed zijn, moeten we een stapje verder gaan. Voor mij is/was het evident dat we dit dan ook zouden doen, dacht er zelfs niet bij na dat we dat in vraag zouden stellen. Maar Toon zei dat hij het er erg lastig mee heeft dat het zo kunstmatig zou worden. Hij zou, ook al heeft hij weinig/slechte zwemmers, nog even willen verder proberen met enkel de Clomid. We hebben afgesproken dat we eerst zouden afwachten en het er uitgebreid over zouden hebben als dat nodig is maar ik zou het er moeilijk mee hebben als hij (nog) niet mee verder zou willen gaan. Uiteindelijk zou hij er wel in mee willen gaan maar nog niet 'zo snel'. Ik weet ook niet of ik zou kunnen stoppen als hij dat wilde als ik bijvoorbeeld al héél ver stond met behandelingen. De wens is bij mij ook zooo ontzettend groot en ik wil graag adopteren maar ook zelf zwanger zijn en borstvoeding geven en een kindje van ons samen hebben...wil zooo graag al die geweldige en minder geweldige kantjes rond zwanger-zijn en bevalling meemaken.... Ben soms ook héél bang dat ik dat nooit zal meemaken...
Daar ben ik soms ook wel bang voor hoor Elke. Ik wil ook zo graag maanden pronken met een dikke buik. Mijn mannetje stond in het begin ook overal heel sceptisch tegenover. Toen ik voor het eerst naar de huisarts ging ivm mijn onregelmatige cyclus vond hij dat ik meer geduld moest hebben en me niet zo druk moest maken terwijl ik wist en voelde dat het niet goed zat. Maar nu we na ruim 1,5 jaar nog niet zwanger zijn er bij mij PCO is geconstateerd en bij hem slechte zwemmers ziet hij de nood er wel van in en neemt hij het heel serieus.
Net als wat de meeste al gezegd hebben, je verlegd je grenzen steeds verder. Wat de meeste ook zeggen is als een van de twee niet verder wil. Ik ben nu op dat punt beland, we hebben al 5 IUI`s gehad en geen geluk! IVF wil mijn partner niet dus we zitten bijna aan het einde van de MMM en dan.......ik weet niet of ik zonder meer op kan geven...omdat de ander niet meer wil en natuurlijk je moet er samen achter staan...maar het is wel een keus voor de rest van je leven. IK wens iedereen heel veel sterkte met op de weg naar een kind en en hoop voor ons allemaal dat we aan het eind van de reis een mooi kindje vast mogen houden.
Wij zitten pas helemaal aan het begin van de MM, maar zoals we het nu zien wil ik geen ICSI/IVF. We hebben één gezonde dochter (spontane zwangerschap). Ik zou het heel erg vinden om geen tweede kindje meer te krijgen, maar ICSI/IVF gaat voor mijn gevoel te ver. Ik besef me wel dat je gaandeweg je grenzen gaat verleggen, maar dat kunnen we dan pas beoordelen. Pim
Na een missed abortion anderhalf jaar gelden, is mijn cyclus helemaal overhoop gegaan. Diagnose: pco. Heb nu Clomid gebruikt, maar dat tastte mijn baarmoedehalsslijm aan. Vervolgens een maand hormonen spuiten. En in juni een kijkoperatie. Daar bleek gelukkig alles goed. Ik heb na de operatie nu wel een regelmatige, natuurlijke cyclus. We blijven dus hopen op een spontane zwangerschap. Mocht dat niet lukken (voor m'n 40e, want ik ben 37, mijn vriend 42), dan laten we het zo. We hadden pas laat een kinderwens en hebben gezegd, ik wil op een natuurlijke manier zwanger worden, geen medische molen. Uiteindelijk belandden we daar toch in, want je wilt tenslotte weten wat er aan de hand is. Maar ik heb gewoon geen goed gevoel bij al die hormonen in m'n lijf. Telkens als we daarmee bezig waren dacht ik: pff, als het toch zo moet, dan liever geen kinderen. Gelukkig zijn we het altijd eens geweest over de te volgen weg. Bij ons staat eigenlijk niets een natuurlijke zwangerschap in de weg, dus het is niet hopeloos. Ik denk soms wel eens dat wij de enigen zijn die er zo over denken. Een kindje is zo ontzettend welkom. Maar niet ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Niet mezelf vol stoppen met hormonen, terwijl de slagingskans telkens niet echt heel hoog is. Ook zonder kinderen is het leven fantastisch, daar zijn we van overtuigd. Misschien nog wel mooier met een kindje, maar dat weten we pas als het er zou komen. Adoptie is voor ons sowieso geen optie. Ik wens alle stellen heel veel sterkte bij het vervullen van jullie kinderwens, welke keuze je ook maakt!