Hoi! Het valt ons (en de juffen van de peuterspeelzaal) op dat ons zoontje erg op zichzelf is en niet graag met andere kindjes speelt. Hij stapt nooit op een ander kindje af (echt nog nooit gedaan voor zover zij en wij weten) en hij wacht altijd af tot iemand naar hem komt. En zelfs dan speelt hij nog het liefste alleen. Ook is hij erg bang om zich te bewegen, op de 'gymnastiek'-manier. Dus echt van iets afspringen, over een balk lopen, op een stoel staan. Zo jong als hij is, lijkt hij al iets te hebben van 'doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg'. Ook verkleden vindt hij helemaal niets. (Wordt nog wat met carnaval, als alle andere kindjes wel verkleed komen...) Hij heeft telkens periodes dat hij maar met één stuk speelgoed speelt. Met auto's, met treinen, winkeltje spelen of boekjes lezen. Telkens kiest hij één ding uit en kan dat weken lang alleen maar willen doen. Als we er een hele rambam omheen maken, wil hij nog wel eens iets anders doen samen met ons. Maar liever niet alleen. Nou vragen wij ons af wat we met hem kunnen doen om andere 'vaardigheden' te stimuleren. We gaan soms naar het zwembad en naar de speeltuin, maar ik zoek eigenlijk nog iets anders. En ik heb geen idee wat... Dus mijn vraag aan jullie: wat ondernemen jullie om je kindjes zich wat vrijer te laten voelen? En dan graag iets wat ook te combineren valt met een baby die nog drie slaapjes per dag heeft... Peutergym is helaas nog geen optie, dat is niet op loopafstand en de jongste mag de komende maanden nog niet op de fiets. Ik ben benieuwd!
Dit herken ik heel erg van mijn zoon. De rest niet, maar ik lees toch graag mee voor eventuele adviezen. Wat ik doe is vaak naar balorig gaan (dat kan ook in combinatie met een baby) en zwemmen. Ik merk vooral bij het zwemmen dat hij veel dingen niet durft, die andere kinderen van zijn leeftijd (of jonger) wel durven. Zoals van het glijbaantje bijvoorbeeld. Of in het diepe met vleugels om. Hij wil wel in het diepe, maar zit dan als een aap om me heen geklemd en is snel bang. Over dat verkleden... het kan natuurlijk ook gewoon karakter zijn. Ik zie nu ook al aan mijn zoon dat hij er gewoon niet van houdt om in het middelpunt van de belangstelling te staan. Net als zijn mama. Toen hij jarig was en alle kinderen op het kdv voor hem gingen zingen, zat hij superverlegen in elkaar gedoken op een stoel. Zijn verjaardagshoed wilde hij ook niet op. Maar achteraf zei hij wel dat hij het heel leuk vond. Hij speelt gelukkig ook graag en veel met andere kinderen, en hij ligt 'goed in de groep' om het zo te zeggen. Het is toch een beetje de aard van het beestje denk ik. Niet alle kinderen zijn haantje de voorste, en dat hoeft ook niet wat mij betreft.
Hier ook naar een soort balorig, super leuk. Speeltuin is ook erg leuk (nog een paar maandjes dan kunnen we weer!!!). Ik maak ook weleens een storm- baan in de huiskamer, bijv onder de tafel door, samen koprol maken, op volle pakken papers lopen (voorzichtig). Maar ja, dat moet je kindje ook wel leuk vinden.
Leuk idee! Dat ga ik morgen eens doen. En daarnaast nog een tijdje wachten tot we eindelijk weer naar de speeltuin in de wijk kunnen. Ik mis die fijne herfstdagen wel hoor. Vind het nu veeeel te koud om naast een schommel te staan. Brr.... @Mikky: ik ben het met je eens dat het ook gewoon het karakter van mijn zoontje kan zijn. Ik herken het heel erg, ik was vroeger zelf ook zo terughoudend. Bij mij was het echter wel zo: ik deed alsof ik graag alleen was, omdat ik gewoon niet met andere kinderen durfde te spelen. En ik vond het heel erg jammer dat niemand dat zag. Ik weet natuurlijk niet of dit bij mijn zoontje ook zo is, maar als het zo is, dan wil ik hem uiteraard helpen om wel contact te maken met andere kindjes. Maar dat is natuurlijk even lastig nu. Hij snapt er niets van als ik hem er naar vraag.
Een goede tussenstap voor contact met andere kinderen, zou contact met dieden kunnen zijn. Ik zou met hem naar de kinderboerderij gaan of de dierentuin. Sommige kinderen bloeien helemaal op van dieren en dan gaan alle remmen los. En misschien naar een voorlees uurtje van de bieb? Hier is dat iedere woensdagmiddag. Voor zijn motoriek is inderdaad zwemmen goed en veel (buiten) spelen. hopelijk heb je er iets aan.
Hoe sta je er zelf in? Heb je veel vertrouwen dat het wel goed zal gaan met springen, klauteren of ben je dan gespannen en roep je snel 'pas op' 'mama helpt wel even' 'doe maar niet daar ben je nog wat klein voor'... ? Kijk eens hoe je hier zelf naar kijkt
Inderdaad zelf laten zien dat jij het allemaal erg leuk vindt en niet bang bent. Het eventueel voor doen. Samen op het grote bed springen. Onze zoon wilde als baby niet rollen en op een gegeven moment alleen op het grote bed wél. Bij hem heeft het een hele tijd geduurd voordat hij van alles durfde, maar nu gaat ht gelukkig goed. Hij liep ook pas met 23 maanden. Maak je je er zorgen omdat hij weinig speelt met anderen? Ik ben bijvoorbeeld best op mezelf, ben graag alleen en vermaak me alleen ook heel goed. En dat herken ik in mijn zoon. Maar ik vind het wel belangrijk dat hij wel met anderen kán spelen. Onze zoon speelde - vooral toen hij nog niet kon lopen - ook veel met 1 stuk speelgoed. Het liefst auto's waarmee hij op zijn billen rondjes door de kamer, onder het maken van een monotoon gezang. Hij heeft zelf geleerd ook met andere dingen te spelen, maar hij doet het liefst wat ik doe. De huiskamer ligt vol met speelgoed, maar hij vindt het veel leuker om een doekje te pakken en mij te helpen met poetsen, achter de stofzuiger aan te lopen, te helpen met zijn zusje, te wandelen, buiten naar de kippen te kijken... Hoe is jouw zoon daarin? Heb je het idee dat hij echt in zijn schulp zit, of herken je dingen van jezelf of van de vader?
We letten er inderdaad goed op dat we er zelf niet als twee angsthazen naast staan als ons zoontje gaat klimmen/klauteren/rennen. We laten hem lekker gaan, en hij is ook wel eens gevallen, maar goed, dat was even huilen, kus erop en klaar. Als hij echt hoog klimt, staan we er wel dichtbij, maar dat gebeurt zelden omdat hij dat meestal weigert. Precies, dit bedoel ik. Ik ben ook erg op mezelf, kan me prima vermaken dan. Alhoewel ik gezelschap op z'n tijd ook wel heel fijn vindt. Maar mijn zoontje heeft er niet echt interesse in om met andere kindjes te spelen. Hij gaat nooit naar een ander kindje toe en als er een kindje naar hem komt, dan speelt hij er soms naast of hij wil dat het kindje weggaat. Ik ben er dan bang voor dat hij straks alle kindjes op de psz heeft weggejaagd, en niemand meer met hem wil spelen. En dat dit later ook zo blijft. Samen spelen, samen delen zegt hij vaak als hij bij zijn zusje ligt. Maar dat komt er eigenlijk op neer dat hij haar speelgoed afpakt
Lastig Sweatheart! Op mijn werk (een onderwijszorg-organisatie) lees ik regelmatig dossiers over kinderen die bepaalde vormen van autisme hebben. Natuurlijk is dit wel heel heftig, maar het zou kunnen dat het gedrag van je zoon daar een raakvlak mee heeft?
Dit wou ik ook vragen. Ik herken mijzelf heel erg in je verhaal. Ik was ook zo als kind. Qua fysieke komt het echt doordat mijn moeder vreselijk bang was dat ik me zou bezeren. Maar zij zag het zelf echt niet, nu nog steeds niet. Ik merk dat zij helemaal verstijft als mijn kinderen wild spelen, en dat gaat echt onbewust (bijv constant op 2 stappen afstand van het kind staan tijdens het klimmen en klauteren, of heel vaak 'pas op' roepen. Wat spelen met andere kinderen betreft: ik wist echt niet hoe je dat nou doet, samen spelen. Ik had geen idee wat ik tegen zo'n kind moest zeggen, en ik was altijd bang dat ik iets stoms zou doen. Ik liet me ook alles afpakken en bleef echt uit de buurt bij andere kindjes. Hier kwam het echt goed in groep 3-4 geloof ik. Waarom ik zo deed? Geen idee, ik denk omdat ik het eerste 2-3 jaar amper in aanraking kwam met andere kinderen, ik speelde altijd met volwassenen die natuurlijk er altijd voor zorgden dat alles volgens mijn zin was. Een ander kind doet dat natuurlijk niet, en ik wist me daar geen raad mee. Tips: breng je kind zoveel mogelijk in contact met andere kinderen, zodat hij wat los kan komen als jij in de buurt bent. En zorg voor fysieke uitdaging. Laat liever je man daarvoor zorgen, mannen zijn daarin altijd losser en durven het kind meer uit te dagen.
Dit is zeker waar, en heel belangrijk, zeker met een zoon. Ik merk dat mijn zoon bijvoorbeeld heel veel leert van stoeien met zijn vader. Het is meer dan 'gewoon stoeien'. Hij leert assertief te zijn, fysiek bezig te zijn, zelfvertrouwen te hebben etc. Papa's hebben heel veel in te brengen op dit vlak!!
Ben ik ook wel benieuwd naar!! Ik herken mezelf als kind hier heel goed in, overal bang en angstig voor en best wel op mezelf (volgens mijn oemder was het gewoon een andere tijd). Mijn dochter heeft ook zo'n periode gehad, ze was voor alles en iedereen angstig en zal he liefst bij mama po schoot. Ik heb haar toen zoveel mogelijk "uitgedaagd" door het goede voorbeeld te geven, zonder te pushen. Uiteindlijk is ze helemaal over deze "fase" heen gegroeid (en moeders ook... Zo heb ik op mijn 32e voor het eerst een geit in op de kinderboederij ge-aaid.... Helemaal niet eng )