Ik ben sinds half februari alleen met de kids. Mn man/ex woont tijdelijk bij zijn ouders. Er is veel gebeurd afgelopen jaren waardoor dit nu is zoals het is. Het is teveel om allemaal te typen. Afgelopen maanden ben ik mij gaan realiseren wat we samen hebben opgebouwd en dat ik met hem verder wil. Maar hij twijfelt heel erg. Het ene moment is hij heel lief, zoenen en zelfs hebben we nog weleens sex. Maar op andere momenten is hij weer zo bot en afstandelijk. Ik vind het heel moeilijk om ermee om te gaan. Een ander zou zeggen. Laat hem in zijn sop gaar koken en cijfer jezelf niet helemaal weg voor hem. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. We zouden in augustus 11 jaar samen zijn, we hebben samen een koophuis, drie kinderen, zwanger van de vierde, hebben al veel tegenslagen doorstaan. Ik zou graag willen dat hij weer thuis komt. Maar hij blijft zeggen dat hij dat moeilijk vind. Wat zouden jullie doen in mijn situatie? Of hebben jullie tips? Als jullie meer willen weten, zeg het maar. Oh ja ik vind het best pittig alleen met drie kinderen, fulltime thuis, zwanger van de vierde, spierziekte waar in veel pijn en last van heb. Ik ben ook zo dood en doodmoe..
Hij is in mijn ogen geen man! Een man verlaat zijn familie nooit. We hebben allemaal wel af en toe ff ruzie met onze partner, maar mijn man heeft nooit gezegd; ik heb tijd/ruimte nodig, ik ga ff bij mijn ouders/vriend/zus/opa/buurman slapen en nadenken. Nou, dan kan ie van mij nooooooit meer terugkomen. Familie ben je samen, je hebt ervoor gekozen om een familie te stichten. Ik snap dat het voor jou ook moeilijk is met 3 kids en met een ongeboren, maar denk ook aan jezelf.
Dank je wel voor je lieve reactie. Ik hang ook teveel aan hem.. Dat weet ik. Maar heb weinig vrienden, kennissen, familie in de buurt. Mijn ouders wonen in Frankrijk. Ik ben voor hem verhuisd van Amsterdam naar Den Helder. Heb daar mijn hele leven achter gelaten. Ik ben net als mn moeder.. Alles over hebben voor een man ten koste van jezelf.
Ik vind het echt vervelend voor je dat je in deze situatie zit. Dat je man twijfels heeft, dat is echt zijn probleem en daar moet hij zelf uitkomen. Ieder mens heeft makkelijk te praten als ze het niet zelf hebben meegemaakt. Ik zit nu in een dergelijke situatie en ben 4 maanden zwanger van de eerste. Er zijn genoeg momenten die moeilijk zijn, maar probeer de situatie te relativeren en te bedenken wat jij wilt. Wat hij denkt, voelt en wilt kan je niet beïnvloeden, maar je kunt wel de kracht in jezelf zoeken. Wie ben jij en waar sta jij voor, wat vindt jij belangrijk? Ik wens je veel sterkte toe en probeer met anderen erover te hebben Laat tranen zien als het moet. Geen emoties opkroppen.
Ik denk dat het misschien goed is om bij jezelf na te gaan waarom je hem graag terug wil. Is het omdat je nog zoveel van hem houdt, of omdat je het erg zwaar vindt in je eentje met drie kids, zwangerschap, spierziekte en geen sociaal vangnet? Bij de eerste reden, kan ik me goed voorstellen dat het lastig is om hem te laten gaan. Liefde moet echter wel van 2 kanten komen en zoals je het nu schetst wil hij graag de lusten en niet de lasten. Als het om de tweede reden is, is het heel begrijpelijk, maar wel gedoemd om te mislukken, ben ik bang. Ik denk dat je je energie in dat geval beter kan steken in het opnieuw opbouwen van een vriendenkring of evt. Dichterbij familie gaan wonen. Daarbij: je bent nu zwanger, dus je hormonen spelen ws ook mee dat je graag je man bij je wil hebben, ondanks hoe hij je behandelt. Moeilijk hoor! Sterkte gewenst!
Ik hou zeker nog van hem. Maar ik denk ook dat ik teveel van hem pik. Ik zou harder moeten worden. Ik heb ook afgelopen tijd vaak genoeg laten merken en verteld dat ik hem mis. Ik moet denk ik sterker worden in zorgen voor mijzelf en de kids. Is wel lastig als je al zo lang samen bent geweest.
Voor een goede relatie moet liefde wel van 2 kanten komen en als alleen jij degene bent die probeert om daar energie in te steken, kost dat je heel veel. Ik snap dat het heel moeilijk is om iemand los te laten als je samen zoveel hebt meegemaakt en zoveel deelt. Heb je er hulp bij?
Het lastige is ook dat ik hier vast zit in dit huis. Ik heb geen baan. Ik heb me ingeschreven bij woningstichting maar dat gaat op punten en die heb ik veelste weinig om kans te maken op een huisje. Particulier is ongelooflijk duur en ze willen me ook niet omdat ik straks een bijstandsuitkering krijg als ik uit dit huis ga. Dit huis kan ik ook niet betalen. Ik heb in februari /maart op veel huizen gereageerd en bezichtigd. Maar helaas allemaal niks. En ik wil niet te ver weg van hun vader wonen. Dat heb ik vroeger meegemaakt, mijn vader zag ik amper doordat er 2 en half /3 uur reizen tussen zat.
Wat ik ook zo lastig en oneerlijk vind. Is dat hij om de week in het weekend hier is. In het begin ging weleens bij een vroegere collega slapen. Maar ik wil niet steeds weg moeten. En de weekenden dat hij dus niet hier is zit hij bij zijn ouders. Lekker niks doen enz. Maar in 'mijn' weekenden alleen kan ik dus nergens heen. Dus moet ik wel thuis blijven met hem en de kids. Snappen jullie? Ik ben graag met de kids, tuurlijk, maar ik wil ook wel eens even niks. Als ik op een geven moment een eigen huisje heb dan ben ik dus om het weekend alleen. Dat zal wel enorm wennen zijn. Maar ook wel even lekker om bij te komen van alle drukte van de rest van de dagen. En afgelopen jaren. Vrienden van hem of zijn ouders zeggen tegen hem, watot zie je er uitgerust uit. Ja logisch als je na je werk geen kinderen hoeft te verzorgen. Om het weekend twee dagen niks hoeft. Echt zo niet realistisch.
En hij hoeft geen huishouden te doen of te koken. Zn kleren worden gewassen en gestreken. Hij hoeft niet na te denken over wat hij gaat eten. Hij word helemaal in de watten gelegd. Ik kan er gewoon boos om worden..
Ik kan me je frustratie goed voorstellen! Is er niet een mogelijkheid dat hij wat meer verantwoording gaat nemen wat betreft de verzorging van de kinderen?
15 weken geleden kon hij je wel zwanger maken. Maar nu zit hij bij zijn ouders omdat hij het allemaal niet meer zeker weet??? Ik zou vooral stilaan duidelijkheid willen. Wat hij wil. En hoe hij het ziet - vooral met de kinderen - als jullie uit elkaar zouden gaan. Ik zou stilaan ook alle hulptroepen die je nog hebt gaan inschakelen op zoek naar een goedkoper eigen dak boven je hoofd. Wat mij met binnenkort 4 kinderen en een beperkt inkomen sowieso al niet simpel lijkt. Den Helder - Amsterdam is op kaart een dik uur rijden. Is het een optie om daarnaar terug te keren - je hebt er waarschijnlijk meer bekenden zitten dan waar je nu woont - en dat hij "weekendvader" wordt? Tenzij hij dus met een ander plan zou komen. Of ineens toch zou willen terugkeren.
Hij werkt bij de marine. Hij begint iedere dag om 6.30 met werken. Hij heeft nu nog een walplaatsing maar binnenkort word dat waarschijnlijk een varende plaatsing. Dus we kunnen geen co ouderschap doen. Ik vind inderdaad dat hij duidelijk moet zijn. Hij heeft nu 3 maanden de tijd gehad om na te denken. En ik ben steeds aan het vechten voor ons. Terug naar Amsterdam heeft geen zin, ik ken daar amper nog mensen. En dat is ook duur wonen. Daar krijg je ook niet zomaar een huisje.. Ik reageer straks verder. Zit nu in de bus.
Heftig zeg!!! Ik wil je in ieder geval veel sterkte wensen. Het komt op mij een beetje over als de typische ik doe wat ik wil man. Ik heb even geen zin in een gezin. Dan ga ik toch weg? Ik heb even geen zin in jou. Dan doe ik toch bot? Ik heb zin in sex. Oh das makkelijk, want dat doet ze wel... Het klinkt heel hard maar zolang hij weet dat jij hem terugwil kan hij een hoop blijven flikken. Want ze wil me toch wel terug... Snap je wat ik bedoel? Probeer echt aan jezelf te denken. Wat wil jij? Waar sta jij als vrouw? En niet alleen als moeder, want naast dat je op de eerste plaats natuurlijk moeder bent, ben je ook een vrouw met behoeftes en wensen. Laat hem maar eens even met zijn neus tegen de deur lopen. En meestal kan dat twee kanten op. Of hij vindt het prima, of hij beseft ineens wat hij moet gaan missen... Het is enorm moeilijk, maar je kunt het! Heel veel sterkte
Twirler, dank je wel voor je lieve berichtje. En het klopt wat je zegt. Ik moet harder worden. En mezelf en de kinderen op voorgrond zetten. Hij heeft het te makkelijk. Dit weekend is hij bij zijn ouders en vanavond heeft hij een of ander feest. Maandag is hij vier middagen en avonden hier vanwege de avondvierdaagse van onze zoon. Mooie test voor mezelf om me niet zo makkelijk mee te laten slepen.
Hij ligt nu naast me en ik heb hem zo gemist.. Ik heb zin om tegen hem aan te kruipen. Hij is hier een paar dagen ivm de avondvierdaagse van onze zoon. Zo tegenstrijdig allemaal...
Dat snap ik heel goed hoor... Misschien toch verstandiger apart te slapen? Voor je eigen veiligheid? Je kunt op deze voet niet verder. Het is of samen vechten of stoppen... In je eentje kun je geen relatie in stand houden
Klopt twirler.. Ik word gek van de onzekerheid.. Ik moet in mn kracht komen en grenzen stellen. Ik laat me aan het lijntje houden. Maar het is zo moeilijk... Ik hou nog van hem en hij is toch de vader van mn kinderen.
Hij ligt naast je? Hij wordt in de watten gelegd? Zijn kleren gewassen en gestreken en zijn eten gemaakt? Daar ben je echt zelf bij....
Hier thuis ligt hij naast me als hij hier slaapt. Er is geen andere plek om te slapen. Verder doe ik niks voor hem. Bij zijn ouders word hij in de watten gelegd.