Hey dames, Zoals de titel al zegt weet ik niet wat ik moet doen. Ben inmiddels 34 weken zwanger en zit niet lekker in mijn vel. Heb eigenlijk nooit kunnen genieten van de zwangerschap. Heb veel stres gehad, werkproblemen, problemen met familie, woningkwestie etc. Ik heb al eerder (maanden terug) mijn verhaal op het forum gezet. Om het even kort te zeggen: was paar maandjes uit met m'n ex, maar we spraken vaak af en hij gaf me het gevoel dat die weer een relatie met me wilde. Kennelijk zei hij die lieve dingen voor de sex.. want toen dus bleek dat ik zwanger was en ik aangaf dat ik het misschien wilde houden was het oorlog. We werken samen want hebben samen een eigen zaak. We zijn nog steeds bezig met de afwikkeling daarvan. Als het goed is stopt hij eind van de maand. Dit was zijn eigen keus, want hij kon er niet mee omgaan dat ik voor het kind heb gekozen. Ik heb 6 maanden moeten aanhoren dat hij niet de vader is, niet de vader wil zijn, het niet accepteert en er niks mee te maken wil hebben. Daarnaast heb ik de hele zomer 60 uur gewerkt omdat hij geen zin meer had om te werken omdat hij er toch vanuit ging dat hij weg zou gaan... Dus liet hij me al het werk doen en zorgde hij ervoor dat hij ook dezelfde salaris kreeg.. Toen kwamen er advocaten in het spel en momenteel zijn we nog steeds bezig met het beindigen van de partnerschap. Het duurt wel erg lang (want hij had in juni aangegeven dat hij wilde stoppen) maar goed hij wil niet zonder lege handen weggaan. Aan de ene kant wel te begrijpen, maar aan de andere kant hebben we nog een schuld openstaan en bestaat de onderneming pa 2 jaar. Ik kon gewoon niet geloven dat de man waar ik ooit zoveel van hield mij zo behandelde omdat ik voor een leven heb gekozen. Dat deed mij erg veel pijn. Hij liet me alles alleen doen en ik werkte elke dag zelfs toen het 30 graden was en hij ging lekker zwemmen. Ik moest al die dingen wel doen anders zou de zaak eronder lijden. En dat terwijl ik in die periode misselijk, duizelig en noem maar op was. Maar dat heeft me allemaal sterk gemaakt. Ik weet namelijk dat het allemaal goed komt met mij. Ik heb niks verkeerds gedaan. Nu schrok ik 1,5 maand geleden toen hij opeens normaal begon te doen en zelfs over het kind begon te praten. Hij accepteerde het ineens wel... Tenminste dat hij de vader is dan. Hij wou persé het geslacht weten en had het over namen ik vond het erg vreemd.. Ik kan begrijpen dat hij het ook moeilijk heeft gehad, maar dan is dat nog geen reden om mij zo slecht te behandelen. En nu heeft hij het de laatste weken niet meer over het kind. Hij vraagt nooit hoe het met me gaat (de zwangerschap), hij praat niet meer over hoe en wat. Zelfs de naam interesseert hem niet meer. Wanneer ik ernaar vraag of over dit onderwerp begin dan geeft hij korte antwoorden of reageert hij niet. Hij zegt ook steeds dat hij het niet kan geloven dat ik moeder wordt (hij heeft het niet over zichzelf) en hij praat nu in de zin dat zijn kind hem later toch wel komt opzoeken. Hij is dus erg verandert en ik krijg geen hoogte van hem. Het lijkt alsof hij er nu niks mee te maken wil hebben. Hij heeft het ook alleen over dat hij binnenkort weggaat en dat we afscheid zullen nemen (met een glimlach). Nu heb ik hem laatst gevraagd wat zijn rol straks is, omdat ik niks aan zijn vaagheid heb. Daarop antwoordde hij dat hij het niet weet. En wanneer ik vraag of ik hem moet laten weten of het kind geboren is zegt hij dat ik dat zelf moet weten.. Ach meiden, het is ook nog een klein kind. Ik vraag me af wat ik nu het beste kan doen? Ik geef hem sowieso geen aandacht meer. Ik ben net verhuisd, heb veel nieuwe spullen moeten kopen en vroeg aan hem of hij bereid is iets te kopen voor de kleine. Hij gaf aan dat die het erg moeilijk heeft en dat hij alles zou geven al hij geld had. Ik geloof daar niks van. Hij gaat elke week shoppen en gaat elk weekend uit. Maar goed je kan iemand niet dwingen iets te kopen toch Daarnaast had ik goede contacten met zijn familie, maar toen dit gebeurd was heb ik van niemand wat gehoord. Tot nu toe heeft niemand gevraagd hoe het met me gaat. En om wat? Omdat ik voor mijn kind heb gekozen. Hij zegt ook altijd dat ik ervoor gekozen heb. Met die woorden probeert hij altijd aan te geven dat ik alles zelf moet regelen. Ik begrijp dat niet, waren toch 2 mensen voor nodig om zwanger te raken Wat zal ik nu doen meiden? Ik ben namelijk van plan om vanaf nu niet meer over de kleine te praten en ik vraag me af of ik hem later wel of niet moet laten weten of de kleine geboren is. Met hem praten heeft geen zin meer.. Ik wil de komende tijd aan mezelf denken en voorbereiden op wat er gaat gebeuren, maar soms denk ik: is dat wel eerlijk voor hem? Als ik dus niks zou laten weten? Hij praat ook niet meer over de bevalling of hij daarbij moet zijn. Dat deed hij eerst wel, maar hij is nu erg gesloten. Iemand tips?
tsja.. Moeilijk hoor. Ik snap dat je er gewoon helemaal klaar mee bent. dat kinderachtige gedoe, dat getwijfel en die ondertoon van " jij hebt voor je kind gekozen". belachelijke vent als je het mij vraagt.. maargoed daar was je zelf denk ik ook al achter. Ik zou hem in zijn eigen sop gaar laten koken. Hoe moeilijk het ook is je zult het een keer los moeten laten want inderdaad dwingen gaat ook moeilijk. Zou hem laten weten wanneer de kleine wordt geboren de de rest aan hemzelf overlaten. Maar jij moet je er niet meer druk over maken! is helemaal niet goed voor je en op deze manier kan je ook niet van je zwangerschap genieten kan ik me voorstellen. probeer (hoe moeilijk ook) toch nog even te genieten. Deze tijd krijg je nooit meer terug en de mensen die niet naar jou en jij kindje omkijken zijn het niet waard! klinkt cliche maar het is echt waar! veel sterkte toegewenst!
@Sakinah Je hebt ook gelijk hoor. Hij is mijn energie niet waard. Het grappige is dat we geen ruzie hebben en normaal tegen elkaar kunnen doen. Daarom begrijp ik er ook helemaal niks van. We werken nog samen, eten & drinken samen maar over dit onderwerp kan er gewoon niet gesproken worden.
Wat ik even niet begrijp, misschien lees ik eroverheen, maar probeerden jullie samen zwanger te worden of is het een ongepland gelukkig ongelukje? Zou nogal een verschil maken voor zijn reactie.
Of het nou gepland is of niet dat boeit niet, hij heeft het recht niet om je zo te behandelen! En ja, tuurlijk, hij zal wel geschrokken zijn, maar hetzelfde geldt voor jou. Daarbij heeft ie alle tijd gehad om aan het idee te wennen ondertussen en zich als een volwassene kerel te gaan gedragen. Het is in pricipe heel simpel: wil hij het kind in zijn leven hebben? Ja? Prima, daar zitten bepaalde (ongeschreven) regels aan vast. Namelijk: verantwoordelijkheidsgevoel, (wederzijds) respect en op een volwassen en duidelijk manier met elkaar omgaan. Geen vage antwoorden, geen gelul en geen struisvogelpolitiek! Wil hij het kind niet? (en dan weer wel en toch maar niet?): opzouten en laat hem pas terug komen wanneer het allemaal wat 'minder moeilijk' voor hem is Makkelijk lullen, weet ik, maar heeft voor mij geholpen. Een kind heeft een stabiele basis nodig en jij je rust. Met zulk onvolwassen, en onvoorspelbaar gedrag maakt ie jullie al bij voorbaat kapot. Moet je dus niet toelaten! Liever gelukkig alleen met je kind dan jullie leven te laten vergallen door een lul van een vent die te egoistisch is om in te zien dat er straks een kleintje van hem afhankelijk is.
Wat een rotsituatie. Hoe heb jij gereageerd toen je ex over namen etc begon? Stond je daar wel voor open? Het lijkt me voor hem ook niet makkelijk nog verwikkeld te zijn in een gevecht met jou over de zaak etc en dan wel positief te zijn over zijn kindje. Al zou hij dat natuurlijk wel moeten zijn, maar ja. Hopelijk komen jullie er uit. Heb je al besloten of hij bij de bevalling mag zijn?
Makkelijk lullen, weet ik, maar heeft voor mij geholpen. Een kind heeft een stabiele basis nodig en jij je rust. Met zulk onvolwassen, en onvoorspelbaar gedrag maakt ie jullie al bij voorbaat kapot. Moet je dus niet toelaten! Liever gelukkig alleen met je kind dan jullie leven te laten vergallen door een lul van een vent die te egoistisch is om in te zien dat er straks een kleintje van hem afhankelijk is.[/QUOTE] Dankjewel Ik had ook geen zin om op bovenstaande reactie te reageren. Mensen die dit meegemaakt hebben begrijpen mij het beste. Ik heb voor mezelf al besloten dat ik schijt aan hem heb. Hij moet er mee leren leven. Wou het topic ook verwijderen, maar weet niet hoe.
Ik vond het erg raar toen hij over namen begon. Zelfs toen hij persé het geslacht wilde weten. Ik had het hem pas verteld toen ik 26 weken was dus had het 6 weken niet gezegd, maar hij bleef doorzeuren. Ik gaf ook aan dat ik het nut niet zag om hem dat te vertellen, omdat hij er toch niks mee te maken wilde hebben. Maar goed, uiteindelijk toch verteld. Hij is heel vaag, hij had het toendertijd wel over of hij bij de bevalling moest zijn, maar hij maakte zijn zin niet af en daarna heb ik nooit meer wat gehoord. Kijk ik ga er ook niet over beginnen. Heb ik wel eens gedaan, maar dan krijg ik antwoorden waar ik niks aan heb. Het enige wat verandert is is dat hij nu wel aangeeft dat het zijn kind is. Dat van de zaak en het kindje houdt hij erg goed gescheiden. Zoals ik al zei werken we gewoon samen en dat verloopt ook goed. Hij houdt alleen niet zoveel rekening met me, maar dat is niet erg.
ik vind dit heel moeilijk voor jou..ik kan niet begrijpen dat iemand eerst zoveel om je geeft, dat je dan zwanger raakt en er dan niks mee te maken wil hebben.. hij is hier mede verantwoordelijk voor..hij heeft hem er zelf ingehangen (sorry dat ik zo bot ben) dus moet hij ook zijn verantwoordelijkheid dragen.. ook al denk ik dat je beter af bent als je dit alleen doet of met iemand die ECHT om je geeft.. er zijn vast in je omgeving gnoeg mensen die je graag willen helpen..!! succes en veel sterkte.. (sorry als ik bot over kom, vind het gewoon erg kinderachtig van hem om zijn rug naar je te keren) 1ding meis, geniet asjeblieft van je zwangerschap hij is het niet waard om dat te verzieken..