Ik heb een hele geschiedenis achter de rug met mijn vorige zwangerschap... Ik kreeg namelijk cholestase en hoorde een weekend van tevoren dat ik die maandag ingeleid zou worden... Lukte eerst niet verpleegster die zei als het morgen niet lukt stoppen ze er mee... Was helemaal niet waar want mijn dochter moest eruit ivm risico na 37 weken... Uiteindelijk is mijn dochter heel snel geboren toen het eenmaal begonnen was (in tegenstelling tot mijn oudste, knip vacuüm pomp etc.) nou goed dochter geboren met 37+2 mocht eerst niet naar huis want ze wou niet plassen uiteindelijk na 2 dagen eindelijke naar huis... Kraamweek waarin ik veel te veel veel te snel weer dingen deed (achteraf ernstige pnd) onder andere na 2 dagen met baby en al in de bakfiets, geen kvz die me tegenhield in tegendeel ze moedigde het aan... (Na 2 dagen nu denk ik was ik helemaal gestoord!) veel last van mijn kuit maar ja kramp bij bevalling zou wel een gescheurd spiertje zijn, maar las toen op dit forum over longembolie trombose etc... Dus ik dat vragen aan vk en kvz nee dat was het echt niet... Kvz weg eindelijk echt genieten totdat ik op de 11e benauwd werd en toch maar tegen het advies van de vk die zei tot na het weekend te wachten naar de ha post geweest... Gelijk door naar de seh en 5 dagen in het ziekenhuis gelegen met een trombose been en longembolie... Op het randje.... En nu.... Al een paar maanden gestopt met bloedverdunners, stabiel met antidepressiva, en we moesten nadenken over definitieve stappen als er toch geen kids meer wilden... We wilden geen kids meer dus veel gepraat en nagedacht... Ivm trombose geen pil en spiraaltjes bleef ik van bloeden Tot we op een avond in bed lagen en ik vroeg aan mijn man, wat als dit alles niet was gebeurd zou je dan nog een kindje willen... Ja zegt mijn man heel graag zelfs... Ik ook... O... Nu willen we het beiden heel graag... En nu.... Nu hebben we 1 april een afspraak staan met de gyn om alles te bespreken, de kans dat de cholestase terugkomt en ik ingeleid wordt is zeer hoog... Ik moet waarschijnlijk vanaf maand 3 fragment spuiten een bloedverdunner, echt rotprikjes en na de bevalling in ieder geval 3 maanden... Verder moet ik waarschijnlijk overstappen naar een andere antidepressiva... De ha ziet kwa emotionele dingen en stabiliteit geen bezwaren... Nu de andere zaken nog bespreken... Vreemd om de keuze van wel of geen baby te laten afhangen van iemand in het ziekenhuis, vreemd maar wel noodzakelijk want ik heb 2 prachtige dochters die hun moeder niet kunnen missen... Nu zijn er mensen die dit lezen die zullen denken waarom het risico lopen en dat snap ik voordat wij over definitieve oplossingen nadachten dacht ik hetzelfde... Maar door daarover na te denken kwamen we erachter dat onze kinderwens voor ons beiden nog niet vervuld is... 1 april zijn we 4 jaar getrouwd, 1 april maken we de beslissing of we voor nog een kindje gaan... Spannend!!
Ik kan me je gevoel wel voorstellen. Ik vind het juist goed dat jullie samen eigenlijk aangegeven hebben nog wel een kinderwens te hebben, en juist het advies vragen van de gyn. Dat betekent juist ook dat jullie er over hebben nagedacht, zowel over het definitief niet meer als over het toch wel maar niet ten koste van. Ik denk dat jullie een weloverwogen beslissing zullen maken, na jullie gesprek met de gyn. Ik duim ervoor dat jullie een positief antwoord krijgen!