Hoi, Ik wil jullie wat vragen. Ik heb een achterneefje dat volgens mij een stoornis in het autistisch spectrum heeft. Nu heb ik daar niet zo heel veel verstand van, maar ik zie wel dat mijn neefje anders is dan andere kinderen. Hij is op tijd en op natuurlijke wijze geboren, is bijna 4 en gaat na de zomervakantie naar school. Van het weekend zag ik hem en het gaat gewoon niet goed met dat jongetje. Wat ten eerste opvalt, is dat hij niet lekker in zijn vel zit en zich daar ook bewust van is. Hij is heel verdrietig, is niet blij en huilt om het minste of geringste. Hij heeft twee intellectuele ouders, is enigst kind en was altijd heel slim, wereldwijs. Hij praat op een volwassen manier. Als hij bijv. aan een leeftijdgenootje vraagt om te spelen, gaat dat zo: "Euh, zou jij heel misschien het wel of niet leuk vinden om met mij te spelen? Ik euh, bedoel, zou dat denk ik wel heel erg leuk vinden enzo." Met een hoge monotone piepstem, heel geforceerd. Zo overdreven praten zijn ouders dus echt niet! Zo communiceren kinderen van 3/4 ook niet; die gáán gewoon met elkaar spelen. Hij is enorm bezitterig, jaloers. Als er een ander kindje met zijn speelgoed speelt (dus niet afpakt!) gaat hij een pruillip opzetten en uithuilen bij mama. Die troost hem vervolgens omdat hij volgens haar die emotie mag hebben. Ja, tuurlijk mag je voelen wat je voelt, maar zijn ouders gaan er wel heel erg in mee. Eigenlijk vind ik dat ze dit gedrag op deze manier goedpraten. Zijn moeder regelt vervolgens dat hij het treintje of autootje terugkrijgt en vervolgens stopt hij het weg en speelt er zelf helemaal niet meer mee. Hij gaat echt huilen om het minste of geringste. Hij wil niet aangeraakt worden. Ik zat hem en mijn zoontje van een afstandje te observeren en mijn zoontje, die hij goed kent, reed met een treintje over zijn been en hij verstijfde gewoon; ik zag dat hij dit heel onprettig vond! Hij is ook preuts. Hij was op het potje geweest (drama op zich) en hield zijn hand voor zijn piemel, viel me op. Zijn ouders zijn best vrij, gaan ook naar de sauna enzo. Ik zag dit van een afstandje, de enige die op dat moment in de buurt was, was mijn zoontje, maar die was druk aan het spelen. Hij maakt geen oogcontact en kijkt naar de grond, hij loopt ook gebogen, beetje scheef ook. Hij loopt bij een kinderfysio omdat hij moet 'aarden'. Hij is heel afwezig/dromerig. Tijdens het eten hangt hij scheef en wiebelt een beetje en staart naar de lucht en hoort niks; je moet hem meermaals vragen of hij nog iets wil eten of drinken. Hij heeft een passie en dat is de serie van die trein. Hij kent alle karakters bij naam, wat ze doen enz. Hij heeft er alles van. Hij kan slecht tegen veranderingen. Met reizen blijven zijn ouders minimaal twee dagen op 1 plek omdat hij anders overstuur raakt. Hij kon op zijn tweede goed praten en had een passie voor taal. Nu heeft hij een enorme faalangst en wil hij niks weten van taal, alfabet etc. Die faalangst uit zich ook in het zindelijk worden. Dat gaat heel slecht; hij wil geen luier om, want dat is falen en hij is zo gespannen van het goed moeten presteren op het potje (van hemzelf) dat hij het of laat lopen of een uur op het potje zit zonder dat er iets komt. Ik heb mijn nicht gezegd het even los te laten, maar dat kan niet, want over minder dan 2 maandeen gaat hij naar school. Er heerst in dit gezin nu een heel negatieve sfeer. Ik kan er niet zo goed meer tegen. Ik wil er met mijn nicht over praten, maar dat gaat niet; zij ziet het niet. Ik werd zaterdag echt boos omdat ze imo echt veel te ver meeging in verdriet om niks, huilbuien om niks. Ik snap dat mijn neefje zich niet lekker voelt en daar kan je als ouder hem in steunen, maar tegelijkertijd kan je ook het ongepaste, ongewenste gedrag benoemen. Als mijn zoontje zo bezitterig zou zijn, zou ik zeggen dat hij moest delen. Dat deed ze keer op keer niet en ik vind dat ze daarmee mijn neefje een vrijbrief geeft voor dit gedrag. Het is voor andere kinderen ook raar; waarom doet hij zo? Is een heel verhaal geworden, maar ik zit ermee en wil graag helpen, maar ik weet niet hoe. Ik heb zelf wel een idee wat er aan de hand is, maar ik ben benieuwd hoe jullie het zien. Bedankt alvast!
Mensen die zelf zo'n kind hebben zien dat vaak niet, wacht nog maar een paar maanden, als hij op school zit zullen ze binnen een paar maanden zeggen dat ze onderzoek moeten doen voor dat jochie. Ik heb dit ook meegemaakt maar heb toch de keuze gemaakt dat de school het zou 'openbaren' zodat ik gewoon 'de vriendin' bleef.
Mmm ja, daar zit wat in, ik wil er ook geen ruzie over (maar moet erg op mijn tanden bijten). Maar ik denk dat het ventje het zo heel moeilijk gaat krijgen op school; hij zal zich onbegrepen voelen en misschien zelfs buitengesloten, want op een schoolplein geldt het recht van de sterkste en als dan zijn stepje wordt afgepakt, kan hij niet een kwartier in de armen van zijn moeder gaan huilen. Nu zit er een goed vriendje van hem op die school, die is een jaar ouder en ze komen een jaar lang bij elkaar in de klas. Hij voelt zich veilig bij dit idee, maar wat als dat vriendje met ander kindjes wil spelen? Een jaar is veel op die leeftijd, dat andere jongetje daar kijkt hij erg tegenop heb ik begrepen.
Overigens wat bij onze dochter goed helpt tegen krokodillentranen is dat ze op de gang moet uithuilen en als ze klaar is weer binnen kan komen. Geen straf dus.. Uithuilen (en dat er dan ook even bij melden zodat er geen verwarring ontstaat) Soms wordt het eerst erger... Maar het werkt wel. (en nee.. Ze zit nooit uren op de gang.. Meestal paar minuten dan)
Ja, maar jouw dochter heeft geen 'stoornis in het autistisch spectrum', toch? Ik begrijp de voorzichtigheid, maar ik denk dat je op deze manier (het langdurig en diep knuffelend troosten) het kind niet helpt. Ja, je mag verdriet hebben, maar je mag een kind ook helpen door sociale omgangsvormen en gewenst gedrag uit te leggen. Nu voelt het kind zich gesterkt in zijn gedrag en ik denk dat dat niet goed is. Over minder dan twee maanden valt die veilige haven van bij mama thuis weg en dat kan nog wel eens hard aankomen, ben ik bang.
De dingen die ik heb laten staan herken ik erg terug in mijn zoontje. De rest van de dingen lijken meer voor te komen uit het gedrag van ouders.. Grote verschil is dat mijn zoontje juist wel heel vrolijk is, maar wel soms erg moeilijk in de omgang met leeftijdsgenoten en faalangstig is en zich dan erg onbegrepen voelt. Zoals jij als voorbeeld geeft hoe hij vraagt of een ander kindje wil spelen, zo zou mijn zoontje het precies hetzelfde kunnen vragen, zonder piepstemmetje, dat dan weer wel. Hij wil evengoed stoer doen, maar dan voor andere kinderen op een véél te wijze manier. Hij wordt dus niet 'stoer' gevonden en is dan zwaar beledigd. Hij heeft alleen vriendjes 8+. Ik had dit zelf ook. Dit was bij mij geen autisme, maar hoogbegaafdheid. Als daar verkeerd op wordt gereageerd door ouders, denk ik dat je dan dus ongeveer krijgt wat er nu met jouw neefje ongeveer gebeurt.... Ik zeg absoluut niet dat dit het is, maar dit zou dus ook een optie kunnen zijn. Hopelijk komen ze er op tijd achter, bij mij dus ook pas aan het eind van de basisschool.
Wat fijn dat je het herkent. Klinkt vreemd, maar ik denk wel dat je begrijpt wat ik bedoel! Dit neefje is slim en voelt zich dus onbegrepen doordat hij te volwassen, te netjes, te geforceerd bezig is. Zijns inziens vraagt hij dus beleefd of een kindje met hem wil spelen en kinderen vinden hem dus vreemd. Mijn zoontje is heel makkelijk en heeft daar geen last van, maar na een paar uur kan ik die vervelende sfeer door dat continue gejank echt niet meer aan. Mijn zoontje is hoogsensitief en kan nogal last krijgen van een negatieve of gespannen sfeer. Daar blijft hij dan mee zitten, maakt zich dan zorgen om zijn neefje en wil dan steeds terug om te troosten en wordt daar dan mee wakker. Op zijn 3e verjaardag werd hij zelfs een beetje gepest door twee vriendjes: een bijdehand broertje (iets ouder) en zusje (iets jonger). Toen ging me opvallen dat hij anders is. Volgens zijn moeder is hij heel sociaal en outgoing, maar dat is hij dus echt niet!
Ik weet ook niet zo veel over autisme hoor, maar hij komt idd wel érg zelfbewust en overbeschermd over. Vreemd dat de ouders hem niet stimuleren om te delen. Maar ze willen het kennelijk zelf niet zien en dan kan er denk ik ook beter een buitenstaander (school dus) mee aankomen, dan een bekende.. Gaat hij nu helemaal niet naar een psz of kdv trouwens? 'Preutsheid' herken ik wel een beetje. Mijn dochter wil bijna altijd alléén op de wc zitten, vooral als ze moet poepen. Op de psz poept ze volgens mij ook (bijna) niet, ze houdt t op tot thuis. Verder schaamt ze zich trouwens niet hoor, ze loopt graag naakt rond. Heel veel kindjes weten al die namen van favo-series, dat vind ik niet zo apart. Mijn dochter kent die treinen ook, terwijl ze er maar af en toe naar kijkt. Ik denk niet dat het heel raar is dat een kind het moeilijk vindt om op een vakantie iedere dag ergens anders te zijn. Dus minstens 2 dagen op een plaats vind ik zeker niet overdreven! Iig al met slapen zou ik voor mijn dochter ook niet steeds op een andere plaats willen zijn. Ook het reizen is best wel spannend en belastend (mijn dochter heeft al 2x in het vliegtuig moeten overgegeven, 1x in de bus. Terwijl ze normaal nooit last heeft van reisziekte en niet snel spuugt. Was ook door oververmoeidheid denk ik, want het is dan ook een uur huilen voor ze omvalt van de slaap) Tja, mijn dochter huilt snel als ze moe is, en dan heeft ze ook vooral troost en begrip nodig. Maar dit klinkt wel anders. Wel erg sneu dat je ziet dat hij zo verdrietig is en niet lekker in zijn vel.. Ik zou me dr ook erg ongemakkelijk bij voelen om dat zo te zien. Ik zou het denk ik voorzichtig proberen met 'vind je niet dat hij ook moet leren delen dan?' Maar verder zou ik de 'conclusies' overlaten aan school of wanneer ze er zelf over begint. Kan best dat ze wel voelt dat er iets niet klopt, maar nog niet wíl inzien..
Arevinol; hij gaat 2 dagen naar het kdv en heeft het daar niet naar zijn zin, is een drama, keer op keer weer. Hij heeft daar ook geen vriendjes. Over die vakantie: mijn zoontje is erg gevoelig, maar gewoon een nachtje bij papa en mama in een hotel of chambre d' tijdens doorreis naar Zuid-Europa is geen probleem hoor. Als we langer zouden blijven, zou het 'afscheid' juist moeilijker worden. Maar eigenlijk hebben we helemaal geen problemen met op vakantie gaan. Mijn zoontje huilt alleen als hij echt pijn of verdriet heeft of idd oververmoeid is, dan is hij heel prikkelbaar. Janken om 'niks' daar houd ik niet van. En al helemaal niet als er speelgoed gedeeld moet worden, maar gelukkig kan mijn zoontje heel goed delen; zijn favo bal, zijn lekkerste hapje: geen probleem! Over die serie: knettergek daarvan. Dat is de rode draad in zijn leven. Hij heeft die personages in zijn hoofd. En dat is geen fase, nee, dat duurt al twee jaar! En ik heb eens gegoogeld; er zijn wel meer dan 50 personages geloof ik! Ook al die onbekende karakters kent hij. Ik weet het niet, heb al eens voorzichtig wat hints gegeven, maar er heerst gewoon een spanning omtrent het onderwerp, niet fijn.
Wat ik ook wel appart vind is dat de psz er niets mee doet? Zou hij daar dit gedrag niet vertonen? Lijkt me ook niet want je zei dat dit steeds een drama isWant hier op de psz zijn ze juist erg goed in het signaleren van dit soort dingen en word dat ook besproken enzo. Maar ik snap dat je wilt helpen en er iets aan wilt doen maar ik zou wel heel voorzichtig daarmee zijn en miss wel beter wachten tot hij op school zit, dan word het toch wel gemerkt lijkt mij Wat je miss wel zou kunnen doen, als hij zo gaat huilen om een speeltje als dit samen is met jou zoontje, dan kan jij miss een x zeggen van nee samen delen net als hoe jr met jou kindje zou doen zegmaar miss dat die moeder het dan ook snapt/ doorkrijgt en dan van nee je hoeft niet te huilen want jij speelt hier mee en jou zoontje dan daarmee en dat is samen delen en juist leuk want dan kun je samen spelen! En dan kijken hoe zijn moeder reageert ofso?
Met psz bedoelde ik kdv, daar gaat hij al zijn hele leven naartoe. Hij heeft daar geen aansluiting. Volgens mijn nicht gaan er 'gelukkig' geen andere kindjes naar de basisschool waar hij naartoe gaat. Ik weet niet of het goed is dat dat onderscheid nu al zo gemaakt wordt. Ik ken toevallig wat andere kindjes op dit kdv, had mijn zoontje er ook graag gebracht, maar ze hebben daar niet de optie van 1 dag. Het staat goed aangeschreven. Gekke is dat ik geen enkele moeite heb om vreemde kinderen in de speeltuin bijv op een positieve manier aan te spreken op hun gedrag. Punt is dat het toch dat je dat bij familie en vrienden minder gauw doet, ik althans wel. Ik wil daar toch niet over in de clinch raken met de ouders en die kans is aanwezig, dat voel ik gewoon. Eerlijk gezegd heb ik even helemaal geen zin om ze te zien. Wat heeft mijn zoontje eraan als het zo moet? Hij kijkt erg naar hem op, maar is tegelijkertijd gevoelig voor de sfeer (achteraf). Dan maar even niet samen spelen. Ja, het wordt vakantie en het zou leuk zijn om dingen samen te doen (enige familie die in de buurt woont) maar ik houd van positiviteit en vrolijkheid en dit, nee bah!
mja ik denk dat die ouders wellicht te maken hebben met een kindje dat qua niveau enigzins uitsteekt boven de andere kinderen... (evt. met daarbij nog een extra sociaal probleem.. maar dat is een 2e) en dan is het logisch dat kdv stom is, dat je geen aansluiting hebt etc en dus ook dat je nooit leren delen of samen spelen.. en als je als ouders daar adn gewoon in mee gaat.. heeft dat denk ik geen positief effect maar ik ben geen psycholoog oid.. het zijn alleen conclusies die je als buitenstaander makkelijker trekt dan als ouder want als ouder denk je toch dat je het goed doet wellicht dat het beter gaat als je met je neefje wat gaan doen zonder zijn ouders? en wellicht heeft hij met jouw zoontje net zo veel aansluiting als met zn "klas"genootjes op het kdv.
Ik zou hun niet aanspreken op het feit dat jij denkt dat er wel eens van autisme sprake zou kunnen zijn. Als dat zo is komt het er op de basisschool wel uit. Persoonlijk denk ik dat hij meer last heeft van de beschermende opvoeding van zijn ouders. Misschien kun je hem in de vakantie een keertje alleen bij jou uitnodigen om te kijken hoe hij het doet als papa en mama niet in de buurt zijn. We spelen allemaal rollen in ons leven (moeder, kind, werknemer of werkgever, patiënt etc) het kan heel goed zijn dat hij zich op deze manier gedraagt omdat zijn ouders er bij zijn. Als ik alleen maar aandacht van mijn moeder krijg als ik ga huilen, tja dan ga ik toch overal om huilen. Wat betreft het niet willen delen en jaloerse gedrag, dat is iets wat zijn ouders moeten aanpakken en corrigeren.
Mijn zoontje is ook erg slim en steekt qua intelligentie ook uit boven de kindjes op de psz (op kdv is nog maar 1 ouder kindje en die is ook behoorlijk slim). Mijn zoontje is erg sociaal en kan met ieder kind spelen; ouder, jonger, jongen, meisje, kinderen van elk niveau (onze psz ligt in een achterstandswijk en daar 'voelt' mijn zoontje niks van). ik denk dat mijn neefje beperkt wordt in zijn "zijn" omdat zijn ouders de verkeerde conclusies trekken. het zijn lieve mensen en ze troosten ook uit liefde, maar je kan daarmee ook een ongewenst, tegengesteld effect creëren. Zo maken ze hem niet weerbaar voor de -soms harde- wereld waar hij over twee maandjes toch echt naartoe gaat.
Bedankt. Iedereen bedankt overigens. Ik laat het er maar even bij. Over mijn neefje alleen uitnodigen: lijkt me geen goed plan, mijn nicht zou zich gepasseerd voelen. Het is geen buurvrouw oid. 'k Zou wel willen, want denk dat hij dan een stuk minder jankerig is. Of het wordt 1 groot drama, dat kan natuurlijk ook.
vind ik ook.. maar als je dat als leek aangeeft bij die ouders komt dat toch niet over alsof je het goed bedoeld... kun je net zo goed door school laten doen. en hij gaat toch al bijna naar school.... dus het is niet alsof dat nog jaren gaat duren dan
eeh daantje weet je nog hoe ik je "afkatte" toen je dat bij mij opperde en dat terwijl wij er nog wel redelijk open voor stonden. Ik denk ook niet (nav wat ik lees) dat de ouders de ts dit in dank zullen gaan aannemen. En aangezien hij binnen afzienbare tijd toch naar school gaat zou ik dat dus gewoon even afwachten.