Zo moeilijk....

Jaren terug dacht ik: als ik ooit zelf kinderen krijg, stop ik met werken of zoek ik een andere baan. Ik werk nl in de kinderopvang, en het voelt voor mij zo rot om mijn eigen kindje weg te moeten brengen, om dan voor de kids van anderen te gaan zorgen....

Ik leerde mijn man kennen in Turkije. Hij kwam naar Nederland, kreeg eerst een visum van 1 jaar, en daarna 1 voor 5 jaar (waarvan 1 jaar nu voorbij is). Zolang mijn man geen NL paspoort heeft, zullen we dit visum moeten blijven verlengen. Daarvoor moeten we bepaalde dingen aan kunnen tonen, waaronder bijvoorbeeld een minumum inkomstenbron met een vast contract. Mijn man werkt ook, al bijna 2 jaar, maar heeft een jaarcontract wat begin dec afloopt (en dan waarschijnlijk weer met 1 jaar verlengd wordt. Dat zal dan tevens de laatste keer zijn, want het mag 3 keer verlengd worden, daarna moet het vast worden, of moet hij uit dienst treden). Mijn man's visum is dus verleent op basis van mijn vaste contract.

Ik werkte 32,5 uur per week, en neem nu een deel ouderschapsverlof op. Als zeker is dat mijn man's contract verlengd wordt, ga ik nog meer ouderschapsverlof opnemen. Ik ben nu nog niet aan het werk, dit is mijn laatste week thuis. wanneer ik ga werken gaat onze dochter naar een gastouder

Zo staan de zaken er dus voor, en op zich allemaal goed geregeld.Ware het niet, dat ik met een grote steen in mijn maag rondloop. Ik zie er niet als een berg tegen op om weer te moeten gaan werken, maar als tig bergen. Ik vind ons hummeltje nog zo klein, en ze hangt ook erg aan mij(heb haar afgelopen zaterdag een dagje nar mijn ouders gebracht, vanwege een cursus voor mijn werk. Ze was 's avonds doodmoe en in en in verdrietig), ik ben er zo beroerd van dat mijn eerste werkdag weer in zicht komt, dat ik er 's nachts niet van slaap, en dit nu schrijf met tranen in mijn ogen.
Begrijp me niet verkeerd: ik heb een leuke baan, maar het voelt gewoon niet goed. Daarnaast voelt het ook, alsof ik geen keus heb. Financieel zou het geen probleem zijn om te stoppen met werken, mijn man verdient meer dan genoeg. Maar omdat zijn visum dus afhangt van mijn contract, kan ik nu niet doen wat mijn hart me ingeeft.
Ik zou kunnen stoppen met werken, en het risico nemen. Misschien krijgt mijn man volgend jaar een vast contract, en kan hij zelf zorg dragen voor dat visum. Maar wat als dat niet zo is? Ander werk vinden is voor hem nog niet zo makkelijk, hij beheerst de NL taal te beperkt. Ook is het werk wat hij nu doet geen droombaan, die hij nooit meer zou willen missen, want als hij iets beters kon vinden, was ie er gisteren nog vertrokken. Ook dat maakt het heel dubbel...

Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik nu moet doen, en denk ook niet dat iemand hier het antwoord voor mij heeft. Maar ik wilde toch even van me afschrijven. Misschien heeft een ander voor een soort gelijk dilemma gestaan, en ik ben erg benieuwd hoe zij dat dan opgelost heeft.
Iedereen zegt tegen mij, dat dit gevoel wel over gaat als ik straks eenmaal weer aan het werk ben. Ik hoop het, maar ik heb er eerlijk gezegd een hard hoofd in...

 

Helaas denkt de IND er zo niet over: geen vast contract is geen verblijfsvergunning....
Bedankt voor je opbeurende woorden! Jij hebt inderdaad ook geen keus. Ik hoop dat je, als het zover is een oplossing kunt vinden die bij je/jullie past!

 

@moontjejl

Dank je wel!
Ik ben blij te horen dat jij achteraf blij bent met je keuze!
Mijn kindje gaat trouwens niet mee naar mijn werk. Dat is niet toegestaan, omdat wij maar 1 groep hebben, en zij bij mij in de groep zou zitten (dit hebben we gehad met een collega, en hebben dat als onprettig ervaren).
Wat ook meespeelt is dat ze op het werk nogal moeilijk doen. Ik zou ma-di-do gaan werken(weet ik ook pas sinds 2 maanden), en nu is de maandag ineens geen optie meer. Of ik niet op vrijdag kan. Maar op vrijdag heb ik dus geen opvang voor mijn dochter. Ik heb van dit gezeur al slapeloze nachten gehad.
Toen was het eindelijk allemaal geregeld (gisteren pas) voor de komende 3 weken, en nu gooit mijn man's werk roet in het eten (hij werkte in ploegen en zou dus ook een deel van de opvang op zich nemen, maar moet nu ineens weer alleen overdag werken, en dan ook langere dagen. Dus ik moet alles weer omgooien...).
Heb inmiddels besloten dat ik vanaf 1 januari slechts 2 dagen per week ga werken. Dat idee geeft mij ietsje meer rust. Nu nog zien te 'overleven' tot die tijd...

 

@miloux

Lief, dank jewel!
De eerste werkdag zit er inmiddels op!
Wou dat ik het kon melden, maar nee, het viel helaas niet mee. Ik begon met een huilbui op mijn werk, en eindigde met een huilbui thuis. Mijn dochter was helemaal van slag vanavond en gooide er ook nog een ontzettende huilbui tegenaan (zeg maar gerust krijsbui) voordat ze insliep vanavond. Nog geen uur later werd ze alweer huilend wakker (terwijl we haar normaal gesproken de hele avond niet horen). Doet pijn...
Ik zoek ondertussen wanhopig verder naar de juiste oplossing, wie weet is er nog wel een optie waaraan ik nog niet heb gedacht....

 

@hanan

Dat weet ik, maar of ik, of hij zal een vaste baan moeten hebben bij verlenging en aangezien hij dat niet heeft momenteel (tijdelijk contract), durf ik mijn vaste contract nog niet de deur uit te doen....