Zondag heb ik hele heftige ruzie gehad met mijn vriend. Ik ga liever niet in op de details. Maar het was behoorlijk heftig. Ik ben weg gegaan en alleen op voorwaarde dat hij het huis zou verlaten ben ik terug gekomen. De ruzie werd zo heftig dat ik niet kan praten met familie en vrienden erover. Nu zorg ik alleen voor mijn 10 maanden ouden zoontje terwijl ik ondertussen 14 weken zwanger ben. Ik ben erg moe maar ik ga door. Ik wissel tussen opluchting dat hij hier niet is, twijfel over hoe nu verder en verdriet. Maandag had ik uren aaneen dat ik alleen maar kon huilen. Ik heb niet echt vrienden en geen familie waar ik op kan bouwen. Als ik kies om zonder vriend verder te gaan dan moet ik in mijn eentje verhuizen, verven etc terwijl ik ondertussen ook nog voor mijn zoontje moet zorgen. Ik heb ook geen idee wat ik op dit moment met de kattenbak aan moet. Toeslagen en huur bij het alleen gaan heb ik berekend. En financieel zal het krap worden maar we zullen het wat dat betreft wel redden. En dat zijn dan nog de praktische dingen. Ik voel zo'n afkeer om mijn vriend weer te zien na hoe hij zich heeft gedragen. Verder is het te stil in me. Te stil om goed na te denken over hoe nu verder. Ik weet niet wat ik probeer te bereiken met dit bericht. Aan de ene kant wil ik er helemaal niet over praten en aan de andere kant voel ik me uiterst eenzaam op dit moment.
Heel veel sterkte... Klein dingetje: Kattenbak kun je gewoon doen met handschoenen en daarna goed je handen wassen...
Heel veel sterkte! Ik weet niet waar je woont of waar je eventueel heen wilt verhuzen, anders wil ik wel een handje helpen
En praktisch: op MP kleertjes, speelgoed, etc kopen. Doe ik ook en heb altijd mooi spul voor een prikkie kunnen kopen. Kattebak met handschoenen verschonen en dan handen wassen. Voor de rest rustig aan. Denk aan jezelf en je kleintjes! Het zal niet makkelijk worden zonder partner maar je komt er wel
Heftig, meid!! Misschien wil je dit niet horen, maar ik wil het toch wel even zeggen Niks van aantrekken als het niet zo is, maar toch he.... Zou het ook kunnen komen door de hormonen dat het nu zo heftig voelt?? Ik heb tijdens de zwangerschap ook meerdere keren op het punt gestaan om weg te lopen of mijn man de deur uit te trappen en ook in de periode na de bevalling heb ik dat meerdere keren gedacht. Maar nu ons zoontje wat groter is en de hormonen tot rust zijn gekomen ben ik zó blij dat ik het niet heb gedaan.... Nu pas zie ik hoe mijn blik af en toe vertroebeld werd door de hormonen en door de drukte van een babytje. Het is ook gewoon een enorm pittige tijd. Ik zeg niet dat het zo is in jouw geval hoor, misschien heeft je ex / partner wel iets gedaan wat echt onvergefelijk is, maar ik wilde het toch even zeggen
Bedankt voor de lieve reacties. Zoizo koop ik veel via mp. Helaas zijn de prijzen daar het afgelopen jaar wel erg hoog geworden en begint het steeds vaker te lonen om toch in de uitverkoop bij de hema oid te kopen. Ik wou dat het een kwestie van hormonen was. Dat zou het een stuk makkelijker maken.
Ik hoor veel goede ervaringen met weggeefhoeken op Facebook. Mijn ouders hebben daar gratis oa een orgel en een nette tv vandaan! Is er echt niemand die je ermee in vertrouwen kan nemen? Misschien maatschappelijk werker benaderen? En iemand hier had al hulp aangeboden, misschien dat hier iemand is die inderdaad een handje wil helpen. Ik weet niet in welke regio je woont? Heel veel sterkte!!
Ik vind het lastig om de hulpverlening te benaderen. Maar ik vind het zoizo lastig om hulp te accepteren. Te vaak de verkeerde mensen om me heen gehad. En ook hulpverleners meegemaakt die het niet echt beter op hebben gemaakt. Ironisch genoeg heb ik zelf een propedeuse hulpverlening...
Meid, zoek toch hulp. De ruzie met je vriend klinkt heftig. Zoek en aanvaard hulp omdat he het je kinderen verplicht bent. Misschien is dat makkelijker voor je, dat je weet dat je het voor je kinderen doet. sterkte!
Goed gezegd hoor... Dit was in mijn geval ook zo. Ongelofelijk hoe het weer kan veranderen als alles weer wat rustiger is geworden. Ik heb n gi-gan-tische ruzie met mn man gehad. Ik was er helemaal klaar mee en herkende hem niet meer. Nu kan ik t bij wijze van spreken niet eens meer herinneren. Maar op t moment zelf wijtte ik dit echt niet aan de hormonen en misschien is dit ook niet bij jou t geval. Maar zwangerschap en kleine kinderen maken het er niet nakkelijker op. succes meid!!
Sorry ik zie de berichten nu pas. Hij is inmiddels thuis en de rust is weder gekeerd. Ik heb een aantal voorwaarden gesteld waarop hij terug mag komen en het ziet ernaar uit dat het helpt. Zo mag hij geen druppel meer drinken. En ben ik duidelijk geweest in dat ik zijn ouders gewoon echt niet meer over de vloer wil. Die brengen nogal wat onrust met zich mee. Hij is vrij om erheen te gaan hoor. Maar hier hoeven ze niet te komen. Uit zichzelf is hij niet meer gegaan. En ik merk dat hij minder frustratie heeft doordat hij er niet meer tussenin staat. Ik heb niet terug gelezen of ik verteld heb dat hij autisme (trekken) heeft. In het begin van alles raakt hij opgefokt. Nieuw huis, eerste zwangerschap, tweede zwangerschap etc. Op een gegeven moment kan hij het voor zich zien en dan kan hij op een soort van rails ernaar toe doorreiden. Dat geeft hem rust. Zorgt er wel voor dat ik eigenlijk weinig spontaans meer doe omdat ik bang ben voor hoe hij erop reageert. Ik probeer zo voorspelbaar mogelijk te zijn. Ik ben wel bang voor de periode als de nieuwe kleine er net is. Maar ja ik kan ook niks voorspellen en dat moet ik ook niet willen. De kleine is gek op zijn vader. En ik wil zo lang mogelijk mijn best doen om hem en straks hun een gezin met papa en mama te bieden. Maar ik heb wel het gevoel dat er iets kapot is gegaan. Ik doe mijn best om het te helen. Maar dat is vrij lastig met iemand die meer naar binnen leeft. Voor hem is liefde meer een soort van werkende machine. Waar de routine meer voor veiligheid en verbinding staat.