Hallo Dames, Graag wil ik hier iets van me afschrijven.En jullie ongezouten mening is welkom. Mijn vriend en ik hebben twee zoons. Een zoon van net 4 jaar en een zoontje van net 2 maanden. En ik heb nog een dochter van 20 jaar uit een eerdere relatie. Vlak na de geboorte van onze jongste zoon.Hebben we af en toe wat woordenwisselingen met elkaar.Dit vanwege slaapgebrek. Nu is het volgende aan de hand.Als we woordenwisselingen hebben . Loopt mijn vriend de deur uit en laat mij met onze kinderen achter.Dit is meestal in de avonduren.Dan komt hij terug en zegt dan niks.Hij heeft dan iets gedronken (niet veel) en gaat dan slapen.En laat mij achter met de kids.Hij slaapt de hele nacht door en laat mij met de nachtvoedingen zitten.Dit doen we normaal gesproken 50/50 .Ook het huishouden.Hij hoort wel de baby huilen maar komt zijn bed dan niet uit . In de ochtend ben ik doodmoe van de gebroken nachten.En hij komt dan zijn bed uit.Hij heeft dan een goede nacht weg en pakt dan weer wel zijn verplichtingen op.Hij doet dan of er niks is gebeurd,bied zijn exuexcu niet aan.En hij gaat al helemaal niet een gesprek met mij aan. Nu ben ik al een aantal keren begonnen over dit onderwerp.En dan bied hij wel zijn excuses aan en belooft dat hij dit niet meer zal doen. Maar het gebeurd telkens weer na een meningsverschil of woordenwisseling. Ik ben echt teleurgesteld in hem. Want hij last dan onze jongste stikken.En ik vind dat hij onze kinderen dan gebruikt om mij terug te "pakken" . Ik ben nu bang wanneer de volgende keer zal zijn.En er is op dit gebied geen vertrouwen op dit moment. Ik ken hem namelijk niet zo.Hij is een liefdevolle betrokken vader. Maar dat laat nu soms te wensen over. En het voelt op dit moment dat ik mijn kinderen niet recht aan kan kijken.Omdat ik weet wat hij soms doet.Dit vind ik heel lastig. Graag jullie mening/ advies. Alvast bedankt.
Heb je met hem gesproken waarom hij weg loopt? Is hij bijvoorbeeld bang te ontploffen door het gebrek aan slaap?
Wat vervelend dat hij dan weggaat en jou zo achterlaat.. Enige advies wat ik kan bedenken is op een rustig moment hierover het gesprek aangaan en aangeven wat dat met jou doet en vragen waarom hij dit doet denk ik..
Dan zou ik het toch samen proberen te achterhalen. Misschien word het dan voor hem teveel in zijn hoofd. Uit jouw tekst haal ik niet wanneer jij jouw rust pakt. Is dat dan in de ochtend als hij het weer oppakt of pakken jullie het dan weer 50 50 op? Ik zou goede afspraken maken wanneer wie aan zijn rust kan komen om spanningen niet op te laten lopen.
Nou die had ik de eerstvolgende keer lekker een nachtje laten logeren ergens, desnoods op de stoep maar die had er bij mij de zelfde avond er niet terug in gekomen. Weglopen tijdens ruzie is zo laf, en je lost er niets mee op. Dat kinderachtige gedrag had ik niet getolereerd en daar meteen korte metten mee gemaakt. Het is een volwassen kerel en niet een jongetje wat in groep 5 zit. Daar mag hij zich best wel naar gedragen. En los daarvan is het geen goed voorbeeld voor je kinderen.
Mijn man moet ik ook vaak met rust laten na een woordenwisseling. (hij zorgt wel gewoon voor de kinderen!) Heeft hij thuis wel geleerd hoe je hiermee omgaat als er onenigheid is? Mijn man komt uit een heel andere cultuur en opvoeding en daar werd ook nooit over gevoelns gepraat. Sommige mensen hebben een ander voorbeeld gehad thuis dan wij bijv.
De volgende keer ging ik weg denk ik. En liet ik hem de pleuris krijgen. De volgende dag.kwam ik dag terug, en zou vragen of hij dat een volwassen oplossing vond. Zo ja; dan blijf jij dat doen. Zo nee; dan kan het praten beginnen.
Zowel bij hem en bij mij thuis werd er niet gesproken als we boos waren. Maar ik vind dit geen excuus voor zijn gedrag.Ik wil juist dat we dit doorbrrken door het anders te doen.Ook zeker voor de kinderen. Maar als hij niet meewerkt is het heel lastig.Ik snap ook niet dat hij gewoon de draad kan oppakken.na dit gedrag.Voelt hij Zich dan niet schuldig.
Blijven praten want dit kinderachtig gedrag. Hij is een ouder en dus verantwoordelijk. Weglopen, niet terugkomen en je baby negeren is gewoon niet oké. 'Ik weet niet waarom ik dat doe' is geen antwoord en zou ik niet accepteren.
Het verklaard alleen wel waarom iemand zo doet. En van daaruit zou ik wel samen naar een oplossing gaan zoeken.
Dat hij even weg loopt oke, misschien heeft hij dat even nodig om weer tot rust te komen. Maar jullie daarna volledig negeren, en heel de nacht door slapen en niet voor de kinderen zorgen en daarna zn leven weer oppakken of er niks is gebeurd?! sowieso snap ik niet hoe die dat doet, maar ik zou proberen rustig met elkaar erover te praten en toch blijven vragen waarom hij dit doet.. Sterkte!
Ik vind reacties als dat het kinderachtig is of dat hij er niet in zou komen, of juist zelf vertrekken wel erg kortzichtig. Ik vind het goed dat je het wil oplossen. Ik zou proberen op een rustig moment over te praten en niet in het heetst van de strijd. Wellicht zit er wat anders achter, is het hem echt even teveel op dat moment of weet hij gewoon echt niet wat hij kan doen of zeggen. Hopelijk komen jullie er uit!
Helaas heel herkenbaar. Mijn man loopt ook altijd weg. Gek word ik er van... Krijgen het na 11 jaar nog steeds niet anders. Ik accepteer het nu, laat hem maar afkoelen. En praat er later wel over. Maar krijg dit gedrag er echt niet uit dus heb me er maar bij neergelegd.
Ik snap je frustratie, persoonlijk zou ik dit gedrag ook vreselijk vinden. Ongeacht je achtergrond zitten jullie toch wel in een situatie die ik zelf als stressvol zou beschouwen. Iedereen gaat daar op zijn manier mee om. En hoewel je bepaalde gedragingen best als gewenst of ongewenst kunt bestempelen, moet je er rekening mee houden dat mensen gewoon niet onder alle omstandigheden zich gedragen zoals zou moeten of zoals ze misschien zelf ook wel zouden willen. Zeker als er slaapgebrek en of sterke emoties in het spel zijn. Er komt een hoop wederzijds begrip en goede communicatie bij kijken denk ik. Blijf erover praten, maak duidelijk wat het met jou doet en probeer je in te leven in elkaar gevoelens. In deze situatie zou ik geloof ik af en toe mijn moeder, zus of goede vriendin bellen en even flink zeuren over wat een hork mijn man soms kan zijn en dan weer proberen het samen op te lossen. Het is niet altijd makkelijk en je hoeft niet alles te accepteren, maar mensen maken er soms ook wel meteen een drama van. Hem eruit zetten of iets dergelijks vind ik best ver gaan. Over een tijdje komt er weer wat meer stabiliteit in je gezin en dan kun je de dingen ook weer wat beter handelen samen...
Jullie zullen samen tot iets moeten komen waar julie je beiden in kunt vinden. Dat het op een bepaalde manier hoort ben ik het niet mee eens. Zelf zit ik met het tegenovergestelde. Er blijft een vervelende sfeer hangen en ik krijg mijn vriend dan niet overtuigt dat het goed zou zijn als hij even een bakkie koffie bij zijn ouders zou doen. Praten kan ik niet direct en soms komt de ruzie van vermoeidheid en overprikkeling en dan hoeft er niet gepraat te worden, maar moeten we gewoon even wat meer rust in ons hoofd krijgen.
Oh ik zou juist willen dat mijn man dan gewoon even voor een paar uurtjes weg zou gaan. Overigens zou het nooit in mijn man opkomen om onze zoon dan maar te negeren als wij een woordenwisseling hebben.
Ik ben mijn man gaan bellen....ik zit hier met onze kinderen en jij loopt de deur uit?! Wat gebeurd er als ik dat zou doen? Waarom laat je me hier alleen verantwoordelijkheid voor zijn?! Hij presteerde het om zelfs dat te negeren. Tot dat het uit de hand liep. Toen benoemd dat onze relatie aan een draadje hangt en hij een verantwoordelijke vent moet zijn. En dat ik hem zijn kinderen niet af neem, nooit, maar dat hij het dan zonder mij mag doen, als ik nu ook alles alleen mag gaan doen. En als we woorden hebben, dan praten we dat uit. Maar met kinderen loop je niet de deur uit om de ander er maar mee te laten zitten. Lekker makkelijk. Jij kan geen kant op.
Dat hij even wegloopt om af te koelen ok, maar dat hij de kinderen negeert is natuurlijk not done. Ik zou dus eerst afspreken dat dat niet meer gebeurt. Dat het gewoon niet ok is en dat kinderen daar echt wel iets van meekrijgen. Je bent altijd vader, ook als je boos bent of een discussie niet kan handelen. Hij zal moeten leren die twee dingen te scheiden en als het ware boven zijn gevoelens gaan staan. Moeilijk, maar het is het waard. Verder niet te veel op elkaars huid zitten; slaapgebrek is killing voor je relatie. Als ik echt echt moe ben, ga ik expres niet over 'moeilijke onderwerpen' praten. Want ik zie alles dan veel negatiever en zwarter in en het slaat dan makkelijk om in een zinloze en eindeloze discussie.