Heb geen tips voor je maar wilde je wel ff een hart onder de riem steken! Mijn mannetje had hier gelukkig geen last van, hij was zelfs de gene die me vroeg met de pil te stoppen, maar het lijkt me zo onwijs naar als je denkt er samen voor te gaan dat je zulke reacties krijgt.. En die condooms... Pfff Naja dikke knuf in ieder geval!
Ik moet misschien bij mijn situatie nog wel even vermelden dat ik er al een hele tijd mee liep, met mijn kinderwens en mijn vriend ook maar bleef zeggen: later... Maar het laatste gesprek dat we hadden ging ik er wel met een andere instelling in. Ik had voor mezelf besloten dat als er niet een datum gezegd werd om te beginnen dat ik het dan zou uitmaken. Dat heb ik tegen hem toen niet gezegd, want wilde het niet als chantagemiddel gebruiken. Maar ik had voor mezelf wel besloten dat mijn kinderwens blijkbaar sterker was dan mijn liefde voor hem. En ik hou heeeeeeel veel van hem, dus kun je nagaan. In mijn hoofd zat toen een stemmetje dat zei: je wordt er ook niet jonger op (ben 28, hij 29). Dat zal bij jou misschien niet gelden, maar kan me wel voorstellen dat je (ook al hou je heel veel van iemand) op een gegeven moment klaar bent met je de hele tijd kut te voelen. Gelukkig zei mijn vriend dat hij het goed vond als ik stopte met de pil.
Mijn man was eerst ook niet gelijk enthousiast. Wel als iets voor 'later'. We hebben bij het afsluiten van de hypotheek anderhalf jaar geleden wel rekening gehouden met de komst van een kindje. Met de keuze van het huis ook wel. Maar verder was het nog niet concreet. Ik wilde wel, had het er ook steeds vaker over. Maar hij zag t allemaal nog niet zo. Ik denk dat als je de instinctieve drang (kriebels) niet hebt, dat het lastiger is. Als ik er over nadenk en puur praktisch denk, is een kind best een hele onderneming, hele verantwoordelijkheid, gaat je een hoop pijn en verdriet kosten, gaat je nachtrust eraan, moet je je prive-leven drastisch omgooien etc. Dus ja... om die dingen loop ik er ook niet warm voor. Maar ja... gewoon het gevoel wat je krijgt als je denkt aan een kindje van jezelf... daar vallen alle theoretische argumenten volledig bij in het niet. En hoewel mijn man nog steeds moeite heeft om er enthousiast over te zijn, omdat hij zich er totaal geen beeld bij kan vormen, merk ik wel dat hij er wel voor gaat. Ik weet dat hij zich vastlegt, dat hij blij zal zijn als ik zwanger ben. Maar het is ook best wel eng, dat onbekende. Die enorme beslissing waarvan je geen idee hebt waar je aan begint. Vergeet niet dat als jij zegt dat je voor een kindje wil gaan, jij ook al een heel traject hebt doorlopen in je hoofd. Hij begint dan pas met aan het idee te wennen... ook als het al eerder ter sprake is gekomen.
Velen van zijn vrienden hebben al kinderen en dan zeg ik altijd: Goh xxxx mag wel trots zijn op z'n zoon. Zo'n schatje, je zou er zo verliefd op worden, lijkt helemaal op z'n papa! Ik hemel ze helemaal op haha, in de hoop dat hij jaloers wordt ofzo (helpt trouwens niet maar bon, ik kan hem wel een steekje onder water geven op die manier ) Een vriend van hem heeft ook eens gezegd dat als mijn man mij niet zwanger wil maken, dat hij het wel zal doen EN natuurlijk heb ik dat aan mijn mannetje verteld. Hij kon er niet echt mee lachen (maar ik wel!) Ahja, ik kan nu wel lachen enzo, maar ik word er stilletjesaan ook wanhopig van hoor. (twijfel zelfs op dit moment of ik niet gewoon weg moet gaan bij hem )
hey meis , erg vervelend zeg. En dat is een niet leuke reactie van je vriend, en dat is nog zacht uitgedrukt. Ik denk ook dat ie een beetje bang is..of hoe zeg je dat... miss goed over praten. en zeggen dat je dat helemaal NIET leuk vind dat hij nu zo doet. En dat je er serieus voor wilt gaan.. en net wat je zegt, het kan ook even duren miss, dat weet je niet. Goed gesprek aan gaan en zeggen hoe je erover denkt. en of hij ook wel serieus is.