Aangezien alle topics vanaf 4 september weg zijn en ik het erg fijn vond mijn hart te luchten, begin ik mijn topic die ik enkele dagen geleden startte weer opnieuw... Ik vertelde dat ik zo onzeker was en mezelf een slechte moeder vond en heeeeel erg op zag tegen de eerste dag (a.s. maandag) dat ik alleen met mijn zoontje zou zijn. Ik huilde wat af... De kraamtranen zijn inmiddels een stuk minder! Het zorgen voor de kleine gaat ook erg goed. Wel vind ik het nog steeds een eng idee dat ik er straks alleen voor sta. Wat nou als hij gaat huilen en ik krijg hem niet stil... dan kan ik mijn man niet om hulp vragen. Verder heb ik geen familie en bij mijn schoonfamilie voel ik me niet genoeg op mijn gemak. Ook dat vind ik een enge gedachte. Ben echt ALLEEN straks...
Hoi Zindy, Aller eerst van harte gefeliciteerd met de geboorte van je zoontje. Ik kan me heel goed in jou angsten verplaatsen! Ik was ook erg bang toen ik er alleen voor stond, er niemand weer was. Kraamhulp weg, minder kraamvisite en dan moet je alles alleen doen! Ik was ook erg bang dat hij zou gaan huilen en ik hem niet stil zou krijgen. Hem veel met mij vriendin aan de telefoon gezeten en nu denk ik .... maakte ik me daar zo druk om? Het is een baby en ik kon hem toch troosten, liedjes zingen ... alles uit de kast halen om het goed voor hem te doen? Ik was zo moe van mijn bevalling dat het alleen zorgen voor hem, des te meer op mij afkwam. De moeheid brak me en dat heeft zo'n 3,5 maand aangehouden. Wat mij erg geholpen heeft is mijn angst van mij afschrijven. Misschien een lekker muziekje aan? Als de kleine huilt, misschien kun je hem dan lekker op ke blote huid leggen? Mijn zoontje vond dat geweldig en zo zaten er uren de eerste dagen. Ik luisterde veel muziek ter ontspanning, had ook voor hem een winnie de poeh muziekje. En ik heb heel vaak tegen mezelf gezegd: Het komt goed! Niet altijd was het even makkelijk om daar hou vast aan te hebben. Maar nu kan ik zeggen dat het idd goed is gekomen. Als je kleine echt niet wil gaan slapen, kun je proberen hem in badje te doen?! Natuurlijk kan da niet altijd wanneer hij huilt, maar misschien komt het zo uit en lukt het om daarna te gaan slapen! Wat mijn zoontje erg fijn vond was met zijn buik op mijn hand liggen en zijn hoofdje hangt dan een beetje naar voren/beneden. Zijn ruggetje is boven en zijn ogen kijken naar voren en benenden. Ik hoop dat je deze uitleg snapt ... dit was voor mijn kind de ideale oplossing! Ook werd hij rustig wanneer ik mijn hand op zijn buik legde, tegen hem sprak ... zodat hij mijn stem kon herkennen! Probeer zo veel mogelijk je rust te pakken, wanneer je dit kan! Ik hoop dat ik je een beetje heb kunnen helpen. Ik zou willen dat ik meer kon doen, want kan me je angst zo goed voorstellen, ik had precies hetzelfde! Heel veel succes en sterkte! Schrijf het van je af wanneer je ergens mee zit, wanneer angsten de overhand krijgen! Weet dat je niet alleen bent! Dikke knuffel, Ise Bo
Oooh, wat herken ik dit zeg... Zo voelde en voel ik me ook hoor... Mijn partner werkt ook gewoon full-time, dus doordeweeks sta ik er helemaal alleen voor...Ik krijg dan wel af en toe wat huishoudelijke hulp van mijn moeder, maar voor de baby sta ik er helemaal alleen voor... En op zulke momenten dacht ik dan altijd, er zijn miljoenen moeders me voor gegaan,waarom zou ik het dan niet kunnen??? Tsja, tips kan ik je daarin dus niet geven, ik kan ze zelf juist wel gebruiken, maar misschien scheelt het te weten dat je niet de enige bent die zich zo voelt...
Hey Zindy, ik herken wat je zegt. Ik vond het ook eng in het begin. Je bent nog een wrak van de bevalling, labiel als wat en dan heb je opeens een MEGA-verantwoordelijkheid. Maar onthoud; jij bent de allerbelangrijkste voor je zoontje. Alleen jij kan hem geven wat hij zo nodig heeft. Tuurlijk kan je man dat ook maar hij heeft 9 maanden in jouw buik gezeten! Dus ookal ben je alleen, jij bent ook degene die het het best kan. Probeer daarop te vertrouwen. En het komt heus weleens voor dat hij huilt en dat je even niet weet wat je moet, maar daar kom je echt doorheen. Heb ook weleens van die dagen gehad dat ik blij was dat mijn man thuis kwam... En als ik het echt moeilijk had probeerde ik te denken: de tijd gaat zo snel als je een kindje hebt, voor ik het weet is dit over en kruipt ze het huis rond.
Meid echt er is bijna geen mama op de wereld die zich niet zo gevoeld zal hebben. Ik deed en dacht altijd van alles.... - het zal niet altijd zo blijven. - ze zal niet altijd blijven huilen - op een gegeven moment valt ze echt wel in slaap - morgen is weer een nieuwe dag, een nachtje slapen helpt altijd zoveel! - mn vriend komt altijd weer thuis en dan kan ik lekker m'n hart luchten! En wat je vooral niet moet doen is Ver vooruit kijken! Want daar heb je echt niets aan. Je weet echt niet hoe de dag van morgen eruit zal zien. Dan kan de wereld er echt totaal anders uit zien! Bekijk het echt gewoon per dag!! En als ons moppie huilt vanwege krampen of vanwege onverklaarbare redenen en ik ben altijd bang dat ze er wat aan overhoudt... Maar de volgende dag ligt ze gewoon weer te lachen en brabbelen in haar ledikant. Niets aan het handje dus! Succes, probeer niet zover vooruit te kijken! Het gaat je echt wel lukken hoor!! En heb je wel wat vrienden die je kunt bellen om je hart te luchten? En anders kun je het CB bellen of gewoon lekker hier je zorgen uiten!
Bedankt voor de reacties! Niet te ver vooruit kijken is inderdaad iets wat ik af ga schaffen. Elke dag is een nieuwe dag en elke dag is anders. Dit scheelt me wel! Ik ga ook geen verwachtingen meer hebben. Ik voel me vandaag een stuk zekerder. Onze kleine huilt helemaal niet meer (alleen de eerste 2 nachten). Hij huilt alleen als er echt iets is, maar meestal ben ik er zo vroeg bij dat ik het huilen voor ben. Hij huilt bijvoorbeeld als hij honger heeft of een vieze broek. Met krampjes laat ie merken dat hij er last van heeft, met misschien een klein kort huiltje, maar stopt daarna meteen. Hij is eigenlijk een heel zoet kind! Ben ik erg blij mee, maar ook een beetje gespannen... alsof het de stilte voor de storm is... Of zijn er ook baby's die gewoon niet veel huilen?
Ja er zijn er meer! De mijne namelijk! Die huilde ook alleen wanneer hij honger had of een poepluier, haha want de kleine hield helemaal niet van die poepluiers! dat zat er al van jongs af aan in, haha! Mijn ventje was in het begin echt heel makkelijk, veel slapen en bijna nooit huilen ... en toch voelde ik me mega onzeker! Ook ik probeerde per dag alles te bekijken en wist: We komen hier doorheen en straks lach ik om de tijd dat ik zo bang was om alleen met hem te zijn! Ik wil je heeeeel veel succes morgen wensen! Het gaat vast allemaal goed en ik hoop dat jou dat vertrouwen gaat geven! Zet 'm op!!!
Vandaag is toch je eerste dagje alleen? Hoe gaat het tot nu toe? Fijn in elk geval dat de kraamtranen wat beter zijn en je het wat zonniger ziet allemaal! Komt echt helemaal goed. En als je het even niet weet, kun je ons altijd een berichtje sturen!! En niet vergeten: enjoy your day
Ik kan me goed herkennen in dit topic... Onze dame is nu ruim 2 weken oud en de afgelopen 2 dagen zat ik met haar alleen thuis. Geen familie in de buurt (we wonen in Nieuw-Zeeland) en mijn moeder is een week geleden terug naar NL gevlogen. Ze was overgekomen voor de bevalling maar madame was 15 dagen te laat... Ik ben nog steeds behoorlijk bang dat ik het 'fout' doe met Miriam, alhoewel ze een vrij makkelijke baby is! Ze eet en slaapt goed, alleen eet ze zo gulzig dat ze er wind van krijgt en een erg volle maag, wat ook oncomfortabel is. Na de voeding ben ik dus altijd even bezig om haar rustig te krijgen. Volgens mijn VK zijn die onzekere gevoelens heel normaal, komt door de hormonen en het feit dat die kleine je wereld op zijn kop zet. Met zo'n 3 maanden (als ze de 'grote' groeispurt gehad hebben) vallen de dingen ineens op hun plek. Voor de rest: geniet van de kleine dingen, en kijk naar de stijgende lijn. Elke dag gaat een stukje beter dan de vorige
Gelukkig gaat het super! Hij is een hartstikke zoet kind, ik herken zijn geluidjes/huiltjes, troosten lukt goed, drinken nu ook... Hij is echt heel zoet. Huilt niet... krijst alleen een beetje als hij honger heeft, maar dat is logisch. Ik voel me echt een stuk beter! Ben alleen wel bekaf... maar ook dat hoort erbij
Ik vond het ook wel een beetje een eng idee, de eerste dag dat ik alleen met de kleine zou zijn. Man op het werk, kraamhulp weg. Zeker omdat ik nog niet helemaal hersteld was van de knip en nog erg moeilijk liep. Maar ik heb er uiteindelijk juist van genoten om alleen te zijn met de kleine en lekker zelf voor hem te zorgen! Lekker aantutten en knuffelen. Hier trouwens ook een baby die niet veel huilt. Als hij huilt heeft hij meestal een reden en is hij dus makkelijk te troosten: honger, vieze luier of mama-honger. Toch zijn er ook wel momenten hij huilt zonder duidelijke reden. Of dat het iets is waar we niks aan kunnen doen. Maar ook al krijg je hem om dat moment niet stil: het is toch een goed gevoel dat hij lekker bij me ligt. Ook al kan ik hem niet laten stoppen met huilen, ik weet wel dat hij zich in ieder veilig voelt in mijn armen. Op die manier troost ik hem toch.
Dat is ook zo. Van te voren was ik alleen bang dat hij bijv. de hele dag zou huilen en ik hem niet stil zou krijgen en door zou draaien (stom...). Onze kleine huilt echt alleen met een reden. We kunnen hem altijd vrij rap troosten. Alleen met krampjes is hij soms echt verdrietig, zo zielig....
Nou, ik voel me ondertussen al wat zekerder, het enige wat ik elke ochtend hou is een soort van "examenvrees". Zo'n knoop in je buik wat je ook hebt vlak voor een examen oid...Maar als ik dan eenmaal op gang ben dan gaat het gewoon allemaal goed eigenlijk...
die dag en gevoelens die jij beschrijft heb ik vandaag dus ook...kan ik het allemaal wel alleen strakjes? en wat nou als ik helemaal niet voor 2 kindjes kan zorgen in mijn eentje? maar ik probeer het echt even los te laten, en nog even van de kraamzorg te ''profiteren'' om zoveel mogelijk bij te komen. en kraamtranen laat ik ook maar gewoon over me heenkomen.