Ik ben nu 13 weken zwanger en heb vorige week m'n eerste echo gehad. Wat bijzonder allemaal! Kan niet geloven dat er echt een kindje in mij zit! Alleen nu ruim een week na die echo komen toch alle twijfels net zo hard weer terug als voor de echo... Ik heb afgelopen maandag gekleurde afscheiding in mijn onderbroek, volgens de vk is het een ader die gesprongen is. Dat kan wel kloppen want toen ik aan het tillen was zondag, voelde ik meteen dat ik dat niet had moeten doen. Het resultaat was duidelijk, ik me natuurlijk meteen voorgenomen dat ik vanaf nu een heel stuk rustiger aan doe. Toch had ik afgelopen donderdag weer een beetje rare kleur (oranje), wel heel weinig hoor, eigenlijk stelt het niet zoveel voor. Maar toch genoeg om me zorgen te maken... De huisarts maar gebeld, want de vk was al van kantoor, en die vertelde me dat ik rustig aan moet doen. Heb maar meteen m'n werk gebeld en ben vrijdag thuis gebleven en doe eigenlijk niets op een dag alleen een beetje op de bank hangen. M'n ouders zijn gister langs geweest en hebben m'n hele huisje opgeruimd! Zodat ik me daar niet aan hoefde te ergeren, en ik echt rust nam en niet stiekem ga stofzuigen ofzo! (wat een lieverds he!) Ook heb ik zo´n doppler gebeuren gekocht, mijn ouders gaan zondag op vakantie, en ik zou het leuk vinden als zij het hartje al konden horen. Helaas is er helemaal niets te horen!!! Tja het zal dan toch nog wel te vroeg zijn, maar ik maak me soms wel een beetje zorgen...
Dit is denk ik heel erg herkenbaar voor de meeste zwangeren.... Ik dacht dat mijn zorgen zouden verdwijnen na de eerste onzekere 3 maanden, maar dat was niet zo . Ik ben de hele zwangerschap blijven denken: Eerst maar eens een gezond kindje in mijn armen, en dan pas kan ik genieten...(en dat viel toen nog niet mee, want onze dochter was te klein en moest nog ruim 2,5 weken in het ziekenhuis blijven). Vrienden van ons hebben vorig jaar een kindje verloren bij de geboorte (navelstreng om de nek), en dat kon ik maar niet van me af zetten. En weet je, dan is die kleine er straks, en dan maak je je weer om andere dingen zorgen. Zo werkt het nu eenmaal, maar vergeet tussen het piekeren door niet ook een beetje te genieten!
Volgens mij blijven we ons allemaal zorgen maken vanaf het moment dat we zwanger zijn: Gaan de 1e 3 maanden goed, blijft het daarna zitten, hoe gaat het met de bevalling,is het kindje gezond, kunnen we wel opvoeden, krijgt het geen 'verkeerde' vriendjes, blijft het van de drugs af, krijgt het een leuke partner enz enz enz. Volgens mij ben je vanaf je zwangerschap je zorgeloze leventje kwijt. Maar daar hebben we zelf voor gekozen toch?? Ik dacht ook, als ik maar eerst de 3 maand voorbij ben dan is het over: neit dus ik blijf het eng vinden, maar goed dat zit noueen maal in me en ik ben niet de enige ben ik alwel achter! Groejes Safian
Safian78, dat wilde ik ook zeggen! Vanaf nu zullen er altijd redenen zijn waar we ons zorgen om gaan maken. Maar dames, mijn advies, ga niet teveel piekeren dat is ook niet goed. Soms ga je je onnodig veel zorgen maken, terwijl alles goed komt. En ja als er iets mis gaat, dan heb je dat toch niet in de hand. Het komt zoals het komt.. denk ik maar. Deze gedachte stelt me wel gerust.
o omeid ik herken dit zo, ik had de 25juli een echo gehad toen was alles goed en toen 5 aug weer een laten maken wnat ik ben zo bang dat t weer niet goed is wederom alles goe mar na 2 dagen nemen de twijfels weer toe echt heel vervelend. en zon doppler t kan heel goed dat je nog niks hoorde verkeerde plek geluiterd etc etc. ik probeer nu echt mezelf voor te nemen om me er even bij neer te leggen want je maakt jeeigen gek en onrustig.
ik geloof dat iedereen deze twijfels wel heeft. ik voel het nu iedere dag bewegen, en als ik dan een dag druk ben en daardoor niets gevoeld heb kan ik ook zo onzeker voelen. en wat betrefd die dopler apparaten, een heleboel apparaten geven vanaf 20 weken een goed resultaat!