Ik ben een happy mama van 2 prachtige meiden van 2 jaar en bijna 7 maanden! Het zijn plaatjes en allebei zulke schatjes! Maar toch ben ik regelmatig zo gestressed! Ik zie dan alleen maar de negatieve dingen en word snel boos op mijn oudste. Ik ben altijd moe, maar volgens mij hoort dat bij het mama zijn. Mijn (a.s.) man werkt in de horeca, dus is er niet rond etenstijd en bedtijd. En dat zijn echt vreselijk gestressde momenten hier. Als de één niet huilt, gilt de ander wel. En als ze op bed liggen, kan ik zeker nog wel 5 keer naar boven omdat de jongste altijd huilt. Dus ook geen avond voor mezelf. Overdag raak ik al in stress als ik boodschapjes moet doen of met de hond uit moet. Wanneer ga ik dat doen? Neem ik beide meiden mee of snel in het slaapje van de jongste (een klein rondje met de hond, gene boodschappen natuurlijk )? Ik word zo moe van mezelf! 's Nachts wordt de oudste bijna altijd wel een keer wakker en de jongste vaak wel twee keer. Mijn man hoort het niet, ik word al wakker van een zucht (ook sinds ik mama ben) dus het heeft geen zin om mijn man erop uit te sturen, ik ben toch al wakker. Maar daardoor ben ik wel erg moe. Ik heb weinig tijd voor mezelf, mijn leven bestaat uit werken, kinderen, huishouden en als ik geluk heb 2x per week sporten. Als de symptomen van overspannen zijn google, komen ze me bekend voor. Of ben ik gewoon een drukke mama? Herkennen jullie dit, het zo gestressed zijn? Is dit gewoon een tropenjaar of ben ik echt zo'n stresskip? Moet nu weer rennen, de jongste gilt weer alles bij elkaar...zucht...
Wat rot dat je er zo doorheen zit! Ik weet hoe het voelt. Onze situatie is vergelijkbaar, mijn meiden zijn 2,5 en 10mnd (en de jongste slaapt nog steeds niet door) en mijn man zit vaak in het buitenland voor zijn werk. Ik heb heel lang gespannen rond gelopen mezelf wijs gemaakt dat het erbij hoort, tot ik lichamelijke klachten kreeg. Toen ze de oorzaak niet konden vinden werd ik doorverwezen naar de psycholoog. Nu ben ik daar sinds een maand onder behandeling en het heeft mijn ogen echt geopend. Bij mij kwam de woede uit het feit dat ik gewoon geen ontspanning in mijn leven had (net als jij!) en dat ik onrealistische eisen aan mezelf stel (dat heeft weer een andere oorzaak maar dat terzijde). Ik ben erg blij dat ik deze stap heb gezet en ga me langzaam aan weer beter voelen. Ik wilde dit met je delen en ik hoop dat je er iets aan hebt. Sterkte ermee!
Wat rot voor je dat je zoveel stress ervaart. Ik kan er (gelukkig) niet uit ervaring over mee praten. Maar ik wil je wel raad geven. Als je het voor je gevoel echt niet meer trekt en je herkend veel symptomen van overspannen zijn dan zou ik toch een afspraak met de huisarts maken om het te bespreken. Als je overspannen dreigt te raken is het zo dat hoe eerder je erbij bent hoe sneller het ook weer te fixen is. Mss kan de ha je doorverwijzen naar een deskundige oid. Dikke knuffel. Het is ook niet niks denk ik met 2 kleintjes, een hond, werk, man, etc.
Meiden, dank voor het lezen en reageren! @princess Onze situaties zijn inderdaad erg herkenbaar. Ik denk ook dat het erbij hoort, maar ik wil me gewoon niet zo voelen. Ik wil niet aldoor gespannen en boos zijn. Die eisen aan mezelf, hier ook! Alles moet netjes zijn, de was gedaan, gezond koken, keuken schoon, noem maar op! @Mamaloe Je hebt gelijk, misschien is het ook beter om eens aan de bel te trekken. Eens kijken wat mijn huisarts erover zegt. Het zal zo fijn zijn om me gewoon weer eens happy te voelen!
Mijn zoontje is nu 4 maand geweest en ik heb ook al t gevoel gehad van stresssssss! Zoontje had reflux en darmpkrampjes dus veel geween en ik geef borstvoeding dus nauwelijks slaap. Uiteindelijk heb ik voor mezelf besloten wat minder perfectionistisch te zijn en af en toe mijn ogen es goed dicht te knijpen en mijn zoontje even bij de grootouders onder te brengen om tijd voor mezelf of samen met mijn man te hebben. En ook ergens een luisterend oor zoeken waarbij je even kan uitblazen.
hier ben ik ook bang voor mochten wij nog een kindje krijgen...mijn man is muzikant dus ook veel in de avonden weg...ik vind het nu al lastig met een moeilijke slaper! ik zou er geen twee moeten hebben haha! ik denk wel dat het een beetje bij het moederschap hoort met twee kleine kindjes...maar je moet jezelf wel in acht nemen. misschien af en toe wat yijd voor jezelf nemen en een oppas inschakelen? of een moeder/schoonmoeder/zus/nicht zodat je een uurtje kan slapen???
enne van dat perfectionisme: ik heb het na een jaar losgelaten en heb nu een werkster genomen voor een keer in de week! een luxe die ik mezelf nooit toestond hahaha! ik moet zeggen: heerlijk! en verder doe ik de kleine dingetjes elke dag iets en als het huis een keer niet aan kant is, jammer dan. niets meer zo perfect want daar ging ik bijna aan onderdoor!!!
@ Mukkie: goeie beslissing! We wonen nu nog in een appartement en hebben nauwelijks opbergruimte dus onze living staat echt vol net zoals de badkamer. Om dan wat orde te houden, is bijna onmogelijk. Ik kom hier dus soms echt gek maar ja,heb nu besloten het wat los te laten.
ik herken het wel, hier een dreumes van 2 en een baby van 6 weken. Mijn man werkt ook wisselende diensten dus hier ook vaak rond de hectische tijden alleen. Morgen komt de oppas en gaan we samen een dagje de stad in. Ik kijk er echt naar uit. Hopelijk zo nog wat uurtjes rust, maar ik kan het je wel aanraden. Wat meer tijd voor jezelf inbouwen en vooral denken, deze drukke tijd wordt ook weer minder naarmate ze ouder worden. Sterkte en succes, i kweet hoe je je voelt.
Ik herken het ook. Mijn dochter is 2 jaar en 3 maanden en mijn zoontje 3.5 maand. Ben sinds 4 weken weer aan het werk en ik weet soms ook niet hoe ik het moet doen ze verwachten ook dat ik extra me best doen na 16 weken vrij in hun ogen. Wat ik wel doe op me vrije dagen is met de dubbele kinderwagen boodschappen doen ook al is het slecht weer, die wandeling is toch wel ff ontspanning voor mij. Ik baal er ook van dat ik snel boos word op de oudste als ik zo moe ben. Sporten zou ik ook wel willen maar ik ben gewoon te moe einde van de dag. Ik heb met mijn man wel nu de afspraak dat hij elke dinsdag en zaterdagnacht eruit gaat. Zodat ik die nachten kan slapen, desnoods op de bank. Dat werkt wel een beetje vind ik. Als je je zo blijft voelen zou ik toch wel even met je ha alles bespreken, ik wil dat ook wel gaan doen als ik me zo blijf voelen. Bij mijn eerste voelde ik me de eerste 6 maanden ook niet helemaal happy, hoop dus dat het bij mij straks na de 6 maanden weer beter gaat. Sterkte in iedergeval!
Dank voor jullie fijne reacties! Het ligt aan mezelf en hoe ik er zelf in sta, maar het is heel fijn om te weten dat er meer meiden zijn die zich zo voelen met een druk leven met kleine kinderen! Ik moet ook meer voor mezelf gaan doen, dat zal een hoop schelen. Ik geloof wel dat ik daar een leukere mama van word... Dit ga ik proberen, blijft het slechter gaan, dan ga ik toch maar eens met de ha praten!