poeh zeg....ik had me van te voren niet kunnen bedenken wat al die hormonen met een mens kunnen doen. mijn vriend is net kwaad weggelopen, is een biertje drinken bij een vriend terwijl we hadden afgesproken dat we samen zouden zijn vanavond. ik ben volgens mij ook echt onmogelijk. ik kan in een keer zo boos worden, het lijkt wel of ik daar echt geen controle over heb. heeft iemand hier ervaring mee? hoe vergaat het andere zwangeren in hun relatie? aan de ene kant heb ik te doen met mijn manneke want ik weet dat ik niet de makkelijkste ben maar aan de andere kant denk ik ook van hou maar ff rekening met me hoor, voor jou verandert er op het moment niks terwijl ik in een achtbaan zit lijkt wel. een heel verhaal, maar het lucht wel op! x claudje
hey meis, ik vind het heeeel normaal hoor dat je schommeld met je hormonen! ik heb een vriendin die toen ze zwanger was regelmatig het hele huis op zn kop zette. die maakte zoveel hormoon aan dat ze het soms niet meer in de hand kon houden hahaha ik heb heel braaf nog mezelf gedragen tot nu toe en leon maar preken over mijn goede gedrag. maar daar begint nu ook verandering in te komen. ook ik heb wel eens moodswings. en ook ik denk dan hetzelfde als jou: ik ben toch zwanger! maar aan de andere kant moet je wel rekening houden met je mannetje. hij kan ook niks aan je hormoontjes doen. maar jij ook niet
ik weet ook wel dat ik rekening met hem moet houden. het is voor hem allemaal nog zo onwerkelijk....hij ziet aan mij dat ik alsmaar zo moe ben, en hij doet hartstikke zijn best en dan kom ik weer aan met mijn gezeur. maar ik heb hem nu gewoon heel erg nodig en nou is hij er niet. en op het moment ben ik nou eenmaal erg egoistisch. ik denk heel de tijd van het gaat nu even om mij. heel erg maar ik kan er niks aan doen. ik ben wel blij dat ik mijn manneke niet ben hahaha voor hun is het natuurlijk ook moeilijk. wat een geklaag maar dat is af en toe wel ff lekker
Niet helemaal waar, hij moet er opeens aan gaan wennen dat ie zelf het 'jochie' niet meer mag blijven, vader worden brengt heel wat veranderingen met zich mee. Wellicht heeft hij het er wel net zo moeilijk mee als jij, maar dan op een andere manier. Vraag hem zoveel mogelijk wat hij van alles vindt en probeer op een zeer subtiele (vrouweigen ? ) manier zijn aandacht te vestigen op de kwaaltjes waar jij nu door heen moet. Hij voelt nou eenmaal niks en mannen zijn al zo slecht in gedachten lezen. Wees lief voor hem en laat hem in zijn waarde, hij zal zijn verantwoordelijkheden zelf wel vinden. Enneh, kom maar rustig hier je gal spuien hoor, wij vrouwen snappen het allemaal veel beter. grinnik
Hey, Ik ben dan niet zwanger...maar spuit geregeld hormonen die doen of ik zwanger ben.... En ik plof soms ook om niks hoor...mijn mannetje begrijpt het gelukkig en laat me redelijk met rust. Ik zit rustig om niks te janken hoor....ben het intussen wel gewend! Het gaat weer over...mooi vooruitzicht toch? hihi Veel plezier met je zwangerschap! Elmo
Jaja, heel herkanbaar. En voor je vriend: maak je borst maar nat want dit kan nog tot een maand of 9 na de bevalling aanhouden. Ik had het in mijn zwangerschap ook, om niks uit je vel springen, opeens kunnen huilen om niks, enorm uit je slof schieten, schelden, vooral om medelijden vragen en vervolgens chagerijnig rot op roepen... enz. Echt waar, het gaat een keer over en probeer intussen samen van de zwangerschap te genieten. Groet van Kiki
Ik kan me nog zo goed herinneren dat ik ruzie begon te maken om niks en dat mijn tot dan toe allesbegrijpende man het zat was en ertegenin begon te gaan....ruzie natuurlijk. Precies wat ik op dat moment wilde...nou, huilen, tranen met tuiten natuurlijk, stampend en briesend de trap op, ik werp mezelf op bed, ga nog harder janken terwijl ik nog roep dat hij er niets van begrijpt....kijk ik op mijn dekbed, zie ik daar van die grote klodders mascara op zitten en ik krijg toch de slappe lach! Mijn man stond me echt aan te kijken alsof ik gek geworden was, met zo'n blik van...het zal wel.... Nee hoor, heel herkenbaar.... Nou had ik de mazzel dat mijn man een engelengeduld met me had, want als ik in zijn positie had gezeten had ik mijzelf allang een spreekwoordelijke schop onder mijn kont gegeven. Zwangere vrouwen zijn echt geen pretje om mee in een huis te wonen, lijkt me... En wat hiervoor ook al is gezegd, voor hem veranderd er inderdaad ook heel erg veel. Misschien niet zoals bij jou, maar emotioneel toch zeker. Het schijnt zelfs dat mannen zelfs ook last kunnen hebben van plotselinge humeurwisselingen, heb ik wel eens gelezen...
Hier absoluut geen problemen bij mijn eerste zwangerschap niet en nu ook niet, ik ben wel af en toe wat wisselvallig en kan even wat sneller uit mijn slof schieten, maar ik heb het zelf van mij door en mijn man weet het dus we lachen er een seconde later samen om. Ook tijdens mijn bevalling heb ik hem niet voor van alles uitgescholden en kan me er ook niet eens bij voorstellen dat vrouwen dat doen, hun man overal de schuld van geven en zo.. tis ook mijn schuld had ik mijn benen niet wijd moeten doen Nee hier dus echt geen veranderde relatie gelukkig! (zowel dan alleen in positieve zin)
Poeh... die eerste 3 maand waren voor m'n vriend ook drama hoor (en voor mezelf natuurlijk ook) Veel onredelijkheid van mijn kant en onbegrip van de kant van m'n vriend. Veel huilen en zielig doen etc. etc. Maar.... gelukkig is het bij mij na die eerste periode een heel stuk beter geworden! Op wat uitschieters na af en toe
Ik heb er gelukkig geen last van, van die hormonen. Huil nu wel nog sneller bij films... maar verder ben ik gewoon wie ik normaal ben.
Ik heb ook wel eens dat ik heeel heeel erg moet huilen, en dat dat op een gegeven moment over gaat in heel erg lachen, dan voel ik me net een psychiatrisch patiënt.
Hier nog zo eentje! Ik word af en toe echt moe van mezelf... Gelukkig heeft manlief ook een hele grote hoeveelheid geduld en hij 'buigt mee', zoals hij zelf zegt. Af en toe als ik weer eens uit mijn dak ga zegt hij:'Schat, heb je wel door dat ik op dit moment aan het meebuigen ben?' Tja, dan moet ik ook wel weer lachen. Maar ze kunnen knap lastig zijn, die hormonen, mijn advies: maak geen woorden meer vuil aan hetgeen er gebeurd is, ga lekker naar bed en als hij thuiskomt nog even lekker kroelen om het weer goed te maken.... Succes. Groetjes, Anakin.
meiden ik begrijp jullie volkomen, maar heb er zelf geen last van. wel kan ik als ik iets zieligs zie op tv echt enorm janken, maarja dat is meer lachwekkend. wat een aanrader is, laat je vriend het boekje van Kluun lezen 'help ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt' daar staat bijvoorbeeld in dat de man moet meeveren. Lees het boekje ook zelf!!!! nu ben ik wel iets lichtgeraakter, maar ik weet ook dat mijn partner daar op een goeie manier op reageert. kijk hij kan olie op het vuur gooien, dan kan ik denk ik ook ontploffen. of hij kan zich ietwat inhouden omwille van de sfeer. Niet dat hij niks meer tegen me in brengt, maar niet meer zo heftig in ieder geval. in het boekje noemen ze dat meeveren, als ik een wat lichtgeraakte bui heb, kijkt mijn mannetje me aan en beweegt van achter naar voren. de eerste keer vroeg ik wat hij (*^$&%$ aan het doen was. Nou zegt ie ik ben aan het meeveren. Vervolgens hebben we een half uur in de slappe lach gezeten. Maar ik geloof ook wel dat er bij mannen heel erg veel veranderd hoor. het is voor een goed doel toch sterkte ermee meiden!
Dat boek is idd een supertip. Zelf heb ik weinig last van m'n hormonen, huil iets sneller bij een film, maar verder eigenlijk niet.
Dat boekje van Kluun is echt een supertip! Een echte aanrader. Mijn vriend leest normaal gesproken helemaal nooit maar zelf hij heeft dit boekje binnen een week uitgelezen zo leuk en begrijpelijk is het om te lezen. Ik heb het zelf ook gelezen en bijna alle dingen kloppen ook.
ik ben wat emotioneler als ik een film zie of naar liedjes luister maar in het algemaan heb ik weinig last van de hormoontjes. Ik kan ook eens boos zijn om iets kleins maar mijn man zwijgt dan en laat me doen! Dit is ongeveer 3 keer voorgevallen in de hele zwangerschap (tot nu toe!) . Voor een man veranderd er ook veel hoor! Mijn man is echt aan het meezwangeren. Is zelfs plots gek van augurken! Ik totaal niet. In het begin snapte hij precies niet dat er een kindje op komst is maar sinds hij hem gezien heeft en vooral gevoeld heeft is hij helemaal gek van ons kleintje. Hij legt er veel zijn hand op als hij beweging ziet. Jullie maken beiden een grote verandering mee, dus geef elkaar de tijd om te wennen en probeer mekaar te begrijpen!
Onze relatie is sinds dat ik zwanger ben nog beter geworden dan hij al was... Wij hebben zoiezo al niet vaak ruzie maar nu echt helemaal niet meer lijkt wel. We zijn het natuurlijk niet altijd eens.. Maar ik vind het zo opvallend dat de relatie nu zoveel veranderd op een positieve manier, ik had altijd verwacht dat het wat slechter zou worden.. Ik hoop dat het zo blijft..
Oei... tja... wat kan ik zeggen over die 'fijne' hormoontjes.... Af en toe ben ik een echte 'Miss Bitch' Totaal niet redelijk, vindt ik mezelf zielig, jank ik om de domste dingen, ben/wordt ik chagie om helemaal niks, doe ik afstandelijk en tegelijkertijd wil ik dan juist dat hij een arm om me heenslaat en zegt dat 'het allemaal wel weer goed komt'. Vriendlief snapt er af en toe helemaal niks van, en gaat er juist tegen in Resultaat is dan ook: knallende ruzie! Resultaat daarvan is dat ik weer in de lach schiet, en dan snapt meneer er helemaaaaaaaaaaaal niks meer van.... Behalve die rare uitspattingen waar ik af en toe last van heb, is onze relatie beter dan ooit! We genieten ook vol op!
Hoi meiden, Nou iher zit er nog eentje hoor, kan zo giga uit mijn slof schieten.. laat ik het zo zeggen, ik ben echt iemand die geen blad voor de mond neemt en mijn manneke is zo lief en zachtaardig die zal noooooooooooit tegen mij schreeuwen die gaat eerder huilen omdat hij dan verdrietig is dat ik zo doe... helaas is dit nog een beetje een nasleep van mijn vorige relatie.. (die jongen was niet zo lief zeg maar tegen mij) dus het lijkt nu zeg maar dat ik altijd DAT voor wil zijn, terwijl dat helemaal niet hoeft bij mijn mannetje. Maar ben nog steeds op ontdekkingsreis hoor, en ooit komt de dag dat ik echt tot 10 kan tellen... maarn u heeft ie dubbel pech... de hormonen gieren hier ook door mijn lijf en ik ga smijten met dingen.... al zoek ik het tegenwoordig wel goed uit, dingen van mijzelf gooi ik kapot hahahahha... Maar jaaaaaaaaaaa komt wel goed hoor, voor onze mannetjes is het ook echt niet gemakkelijk, voor hun wordt ook alles anders.. we praten gelukkig wel goed met elkaar dus dat scheelt en hij vergeeft mij gelukkig wel altijd.... want we houden supersssssssssss van elkaar.... Nou toedelssssssssssss
Geweldig boekje! Zelfs mijn vader heeft hem in een middag helemaal gelezen. En maar grinniken op de bank! Verder hier nog geen last van hormoontjes, mijn mannetje vindt me zelfs een stuk zachter en liever (ben nogal bitchie). Wel ben ik erg emo, en de mannelijke beschermende rol vult hij graag in. Maar wat niet is, kan nog komen.