Zwanger maar neerslachtig

Ik heb t ook gehad de eerste ongeveer 12 wk van mn zwangerschap. Ik kon gewoon niet blij zijn. Zelf dacht ik dat t lag aan de 3 miskramen maar denk dat t de hormonsters zijn. Hopelijk is het bij jou ook snel voorbij...

 

Ik herken die neerslachtigheid wel een beetje. Al komt het hier vooral door de reacties van anderen op mijn zwangerschap.
Verder heb ik vorig jaar 2 miskramen gehad waardoor ik ook wel onzeker ben. Ik probeer me op het positieve te richten.

 

Ik heb dat neerslachtige bij mijn eerste zwangerschap ook heel erg gehad...precies wat jij zegt. Deze zwangerschap ook wel wat maar niet zo extreem. Ik ben uiteindelijk naar een maatschappelijk werkster gegaan omdat ik inderdaad ook dacht dat er iets mis was en zij zei tegen me dat sommige vrouwen een soort allergische reactie krijgen op de veranderingen van hormonen en daarom extreem neerslachtig kunnen worden. Misschien dat je ook kan gaan praten met een maatschappelijk werkster.

 

Ik herken het wel hoor. Ik hoop dat het tijdelijk is en na de 12 weken over gaat.
Vanmorgen rond 9 uur viel er iets op m'n teen en ik stortte dramatisch op de bank: alles zit me tegen vandaaaaaaaag 😭
Ik voel me zo naaaaaaaaaar, brul...

Ik steek het maar op de spanning van de eerste weken, bang zijn voor een miskraam in combinatie met misselijkheid en vermoeidheid.

Maar met iemand praten kan natuurlijk nooit kwaad. Wie weet helpt het je dingen in het juiste perspectief te zien.

Wie weet straks als we de baby's voelen schoppen zijn we in de 7e hemel en stralen we van geluk.

Komt goed meid!

 

Echt heel herkenbaar hoor!
Mijn eerste zwangerschap had ik dit gevoel ook erg sterk. Mensen feliciteerde mij, en het voelde niet eens leuk/goed.

Ik was ook heel bang een postnatale depressie te krijgen, maar gelukkig klaarde mijn humeur op zodra ik de kleine voelde schoppen, maakte echt een hoop goed!

Veel sterkte! Ik hoop dat je snel wat verbetering voelt! Ik kon goed bij vk terecht met mijn gevoelens, ik hoop jij ook!

Je bent echt niet alleen of gek, iedereen is anders en jammer genoeg voor ons geen roze wolk.....

 

Ach zo herkenbaar. Na een paar miskramen eindelijk blijven zwanger, maar de eerste 10 weken was ik zo down. Snapte er niks van. Zou toch dolenthousiast moeten zijn? Ik huilde veel. Het komt denk ik door de hormonen. Toen mijn vriend zei dat ik misschien maar beter kon accepteren hoe ik me voelde ipv het te willen veranderen ging het beter.
Relax, het is tijdelijk. Sterkte

 

Herkenbaar! Ik was de hele zwangerschap heel emotioneel. Niks was goed. Heel hormonaal allemaal en zodra m'n dochter geboren was alles weer prima (en nee mijn lichaam is niet zoals die van de filmsterren). Ik heb echt het gevoel dat ik al die hormonen tijdens de bevalling eruit heb geperst.

 

Zijn vooral de hormonen hoor! En de onzekerheid.
Het is je eerste? Dat is vooral heel spannend want je wou/wil het zo graag en dan ga je ineens twijfelen, ben ik wel klaar voor dit alles?

Maar dat hoort er helaas bij en denk dat veel vrouwen het herkennen hoor..

Maar de hormonen die kunnen flink met je spelen!
Het trekt ook wel weg hoor maar kan goed dat ze bij bepaalde week ineens weer terug zijn , tegen het einde bijvoorbeeld en zelfs na de bevalling nog..

Ik zou er vooral veel over praten en op tijd in grijpen als het te word want sommige vallen wel in een depressie.

 

Herkenbaar hoor!
Heb het op en af deze hele zwangerschap door gehad en het valt vooral samen met het lichamelijk ellendig voelen.
Vorige zwangerschap was het erger dan nu maar deze keer komt er een hoop oud zeer boven en dat in combinatie met de hormonen maakt me ook niet echt de gezelligste.
Maar mijn ervaring is dat het direct of vrij snel na de bevalling weer stukken beter gaat en wat hierboven al gezegd werd; accepteren dat je je zo voelt helpt al een heleboel.
Het maakt het gevoel niet perse weg maar als je het accepteert dan is het makkelijker te dragen.
Hou vol, het is écht tijdelijk!

 

Ik herken het wel. Kon elke dag wel janken. Oke ik was daarnaast ook steeds heel erg misselijk. Wat natuurlijk ook erg naar is.

Maar wat je ook zegt, een vriendin van me is net bevallen. En na drie dag is haar buikje al weer zo strak als daarvoor. Ik durf te wedden dat ik helemaal uitgelubbert ben. Kan me daar zo verschrikkelijk aan storen.

Maar sinds mn 13de week heb ik het idee dat het toch wel wat minder word... Ook ben ik niet misselijk meer. Dus daar zou het ook deels aan kunnen liggen.

Ondanks dat ik vaak down ben, probeer ik er toch ook van te genieten.

Succes met je zwangerschap

 

Heel erg herkenbaar.. En ik ben zó blij te lezen dat ik niet de enige ben!! Bedankt dat je dit topic hebt geopend, voor mij even heel erg prettig. Hier dus precies dezelfde gevoelens.. Wat resulteert in een bijna echtscheiding omdat manlief echt NIKS goed kan doen in mijn ogen, dochterlief ontloop ik het liefst omdat ik echt bang ben dat ik een keer uitval tegen haar.. Zo gemeen en zo oneerlijk, die rot hormonen. Ik zou ook zo graag willen genieten maar ook hier door eerdere miskraam niet geheel 'onbesmet' zegmaar.

Pfoeh, wat fijn dit. Klinkt een beetje raar misschien, maar het is echt heeeel fijn dat er meer mensen zijn die deze gevoelens hebben èn durven delen!
En nog fijner om te lezen dat 't wel weer overgaat!

 

Ik snap jou gevoel wel!

Ik heb ook niet mijn droombaan of vriendenkring waar ik van droom.
En al die modellen en beroemde mensen hebben prive trainers en hongeren zich uit, wie zegt dat hun gelukkig zijn ?

Gras is altijd groener aan de overkant! Zeggen ze wel eens.
Je hebt een mooie dochter en straks nog een kleine wonder dat is het meest waardevolle wat je kan hebben. Je kan alsnog een cursus doen of iets om een betere carrière of hobby te krijgen in je toekomst.

Sommige hebben een droombaan veel geld maar iemand die echt van ze houd? Nee niet altijd.

Het is lastig om niet altijd zwart te denken.
Neem een lekkere warme douche en duik lekker onder je dekens

Maar goed ik heb zelf dus ook die periodes dat ik alleen zo kan denken hoor en dan is het ineens weer over en dan komt het is een keer terug.

Zijn gewoon moeilijke momenten! Hoop dat je je snel wat beter voelt en probeer toch ook te genieten!

 

Hoe lang ben je nu zwanger ? Ik had het ook tot 14 weken. Denk dat het hcg hormoon zorgt voor dat naar gevoel. Ik werd er ontzettend gemeen van. Gelukkig niet naar mijn man toe of mensen om wie ik geef, maar wel naar ieder ander.

Geef jezelf de tijd en neem nou geen afstand van je dochter. Leg haar uit dat je je even niet zo goed voelt en betrek haar bij de leuke dingen.

Je stelt je absoluut niet aan. En dat gevoel van niets bereiken. Ik ben zwanger en nog steeds niet afgestudeerd. Ik heb een simpel baantje nu en ben zwanger. Ik heb overgewicht... Geloof me, dat gevoel nutteloos te zijn had ik ook . Maar ook dat ging weg. Er groeit een klein baby'tje in je. Je lichaam weet precies wat het moet doen en je kan zoveel meer aan dan je denkt. En straks komt weer dat moment dat je in de spiegel kijkt en je je trots voelt op dat superlichaam van je.

 

Hormonsters!! Heb ze ook gehad.
Ik was snel geïrriteerd en emotioneel.
Vervelend dat jij er ook last van hebt.
Wat mij hielp was mensen waarschuwen voor mij hormonsters, dan had ik het gevoel dat ik minder op mijn tenen hoefde te lopen. Dat gaf mij wat lucht waardoor ik weer minder heftig reageerde.

 

Hormonen doen heel veel met je..
Zeker dingen die je mee hebt gemaakt en dacht afgesloten te hebben kunnen de kop weer opsteken.
Na je zwangerschap kan dit zomaar over zijn.
Ook onzekerheden worden versterkt..

Enne, een carrière.. Ik ben liever eerst moeder hoor.
En 2 dagen na je bevalling weer een kinder lichaampje hebben..?
Troost je, daar zijn er maar weinig van!
Of je moet 6x in de week een personal trainer aan je deur hebben staan en die kunnen betalen.

Dat jij je dochtertje een keer hebt laten huilen maakt je echt geen slechte moeder hoor, maar menselijk!
Koppie op meid.

Ik heb deze zwangerschap ook dat als mensen me feliciteren en helemaal blij zijn dat ik denk: oke... Pfffff
Het is toch weer een hele verandering en er komt ontzettend veel op je af.
Het ene mens/lichaam heeft wat meer tijd nodig om hier aan te wennen dan het ander..

Komt echt wel goed hoor meid!
Niet teveel aan je onzekerheden toegeven en je hormoontjes af en toe gewoon even laten voor wat het is.
Een maatschappelijk werker is zeker geen slecht plan, heeft mij bij mijn eerste zwangerschap ook erg geholpen.

Succes.. Maar ik vind je volledig "normaal"
(In zoverre een zwangere vrouw normaal kan zijn dan he )

 

Hoi , hier ook weinig blije gevoelens. Na 2 miskramen nu ook weer 7.5 week zwanger en helemaal niet blij. Geen roze maar een donkere wolk. Was ik eerst bang dat het niet goed was omdat ik niet misselijk was en nu geen ochtend maar een 24 uurs misselijkheid.. Grapjes kan ik nog maar heel weinig hebben. Het was zelfs zo erg dat ik begon te denken of ik een miskraam erg zou vinden. Tot ik wakker werd op een ochtend zonder misselijkheid en toen was er direct de angst dat het weer mis was. Gelukkig zit er dus wel een goed gevoel ergens verstopt onder die vervelende hormonen. Dus hoop zo dat die hormonen samen met de misselijkheid snel weg zijn en ik eindelijk een blijer gevoel krijg. Maar ik ben ook blij te lezen dat er meer dames last van hebben. Want dit soort gevoeles zijn vaak taboe want je hoort blij te zijn met zo'n wonder. Maar het is behoorlijk frustrerend als je die gevoelens niet gelijk hebt. Daarom sterkte aan iedereen die op een donkere wolk zit en dat die hopelijk snel opklaart.

 

Ik heb gisteren dit topic al gelezen en ik voel me sindsdien een stuk beter. Wat het al niet met je kan doen om te weten dat je niet de enige bent! Ik ben nu 7 weken zwanger van de tweede, heel gewenst, maar ik ben ook niet blij. Ik probeer maar steeds een verklaring te vinden, maar een heel logische kan ik niet vinden. Toch hormonen dus..? Wel kan ik me heel moeilijk voorstellen hoe het straks is om van 2 kindjes zoveel te houden. Ik zie het op de een of andere manier helemaal niet voor me. En bij mij hangt het ook echt samen met misselijkheid en vermoeidheid. Voor dat begon was ik namelijk wel heel erg blij.

 

Ik ben 4 keer zwanger geweest, 3 voldragen, 1 miskraam.

In mijn 2e zwangerschap was ik psychisch een wrak. Pfff, ik heb me wat afgejankt. Kon niets hebben, was om alles in tranen en zag niets meer zitten. Ik herkende het gevoel van een periode in mijn leven dat ik flink overspannen was en dat joeg me angst aan. Was bang voor depressie, kreeg paniekaanvallen... Echt, ik herkende mezelf niet meer terug!

Ik voelde me lichamelijk ook slecht, dat hielp niet mee . Ik zat bijna iedere controle bij VK te huilen dat ik me zo ellendig voelde . Toen zei VK al tegen me, "je hebt blijkbaar veel last van de psychische effecten van hormonen". Ze hebben mij toen aangeboden om te gaan praten met maatschappelijk werk, maar ik had genoeg steun/luisterende oren in mijn omgeving.

Voelde me een compleet ander mens meteen na de bevalling. En afgezien van wat spaarzame kraamtranen helemaal niet neerslachtig meer. Bij nacontrole VK herkende ze me nauwelijks terug , ik leek in de verste verte niet op die vrouw die zij 9 maanden hadden gezien .

De andere zwangerschappen had ik dit helemaal niet zo...