Zwanger na een vlindertje

Beste ,

Wij zelf hebben ook onze dochter verloren dit jaar op 2-07 Met 40 + 2 dagen zwangerschap. Helaas mocht het niet zo zijn, en ze wordt elke dag nog gemist. Dit gemis groei je nooit overheen , en je kan het ook niet vervangen. Maar onze liefde is daardoor wel groter geworden, we hebben zo veel liefde te geven. En we willen graag zorgen voor, en wij gaan er ook weer voor. Afgelopen 12 weken heb ik in het gips gezeten ( gebroken voet ) met operaties van dien. Als de medische molen rondom mijn voet voorbij is, wat ik zelf verwacht over 1 1/2 maand. Dan gaan wij er weer voor, wij wilde er eigenlijk zelfs eerder voor gaan. Maar mijn voet kwam er tussen door, misschien had het gewoon moeten zijn , dat we nog even moesten wachten. Ik merk ook wel dat het voor mijn lichaam ook goed is om te wachten. Dus ook wij gaan er weer voor, nergens hoef je je schuldig over te voelen. Straks heeft het mooie engeltje weer een extra broertje en of zusje om over te waken en naar te kijken vanaf het prachtige wolkje.

Hierbij een digitale knuffel, ik weet wat je mee maakt. en ik weet ook voor de volle 100% dat wij weer mama gaan worden van een mooi gezond en huilend hummeltje.

 

Niet helemaal dezelfde situatie, want ik ben inmiddels al zwanger... maar ik herken je gevoel wel. Dat je je schuldig voelt. Maar dat hoeft helemaal niet, is een heel normaal gevoel. Naast dat je je zoontje bent verloren, ben je ook afscheid aan het nemen van het beeld van je kinderwens wat je had (beetje raar geformuleerd, maar hoop dat je snapt wat ik bedoel ).
Je zoontje krijg je nooit meer terug, en een broertje of zusje zal hem ook nooit vervangen, maar de kinderwens blijft.

Wat mij hielp was om vooraf met m'n gynaecoloog een 'plan van aanpak' te hebben, qua controles etc. Weet je bijv. iets over een eventueel herhalingsrisico? Zowel de mutatie van je kindje als de pre-eclampsie?
En heb je verder hulp voor de verwerking? Bijv. psycholoog? Hoor ook soms maatschappelijk werk vanuit het ziekenhuis langskomen. Niet hoeft natuurlijk, maar ik vond het erg fijn om soms m'n ei kwijt te kunnen bij iemand die er helemaal buiten staat (naast m'n familie/vrienden).

Ohja, ook heb ik veel aan het boek Altijd een kind te kort, zwanger (worden) na overlijden kindje. Ook het stukje voor de zwangerschap in het boek vond ik erg fijn om te lezen (ook toen ik nog niet zwanger was). Erg herkenbaar allemaal. Pak het nu ook regelmatig erbij.

Neem ook de tijd om te herstellen.. mentaal vond ik het erg lastig, wanneer kun je een nieuwe zwangerschap aan? Heb daarin gewoon m'n gevoel gevolgd. Lichamelijk merk ik dat deze zwangerschap zwaarder is, zat een half jaar tussen m'n bevalling en positieve test. Maar kan natuurlijk ook komen omdat het psychisch zwaarder is.

Nogmaals (in ander topic ) heel veel sterkte en een dikke knuffel! Als je vragen hebt, stel ze gerust!

 

Heel herkenbaar! Wij verloren onze dochter kort na de geboorte. Ik wilde het liefst gelijk weer zwanger zijn. Ik miste mijn buik, mijn zwangerschap, mijn baby!
Om mijn lichaam te laten herstellen heb ik mezelf verplicht om te wachten. Na 7 maanden weer naar het ziekenhuis gestapt en begonnen met IUI. De 4e behandeling, precies een jaar later, was ik weer zwanger.

Ik hoop dat 2018 jullie een gezonde baby geeft. En dat jullie daar dan dubbel van genieten (zoals wij ook doen van onze zoon)

 

Wij zijn onze dochter na bijna 16 weken zwangerschap verloren.
Ik herken je gevoel heel erg. Ik mis mijn dochter verschrikkelijk en eigenlijk wil ik gewoon háár terug, maar de wens voor en het verlangen naar een broertje of zusje voor onze oudste is alleen maar groter geworden..

Wij hebben 5 januari gesprek over het plan van aanpak met de gyn en dan kijken we hoe we er op dat moment in staan. Of we er dan meteen voor gaan weet ik nog niet.. dat ligt echt aan mijn gevoel na het gesprek. Want hoe graag ik ook wil, ik moet me mentaal ook sterk genoeg voelen voor een nieuwe (en ongetwijfeld hele spannende) zwangerschap.