Hoi allemaal, ik ben benieuwd of er mensen zijn die ervaring hebben met het zwanger willen worden ,terwijl ze ME/CVS hebben. NA jaren van huisartsenbezoek,bloedtesten,en vooral heel heel moe zijn, is bij mij een paar maanden geleden ME geconstateerd. Aan de ene kant fijn dat ik eindelijk weet wat er met mij is, aan de andere kant géén fijne diagnose. Je hebt (zoals bij vele ziektes) verschillende vormen hiervan, en ik kan alleen maar blij zijn, dat ik niet de zwaarste vorm heb(alleen maar op bed liggen), maar ik ben wel veel en vaak moe. Ik ben inmiddels een traject ingegaan, via mijn werk om het werk weer te hervatten, en heb al een hoop geleerd over mijn grenzen, en wat ik wel en niet aan kan,en het gaat dus steeds beter. Ik heb een stressvolle baan, waarin ik besloten heb, om een grote, stressvolle taak te laten vallen, en minder te gaan werken.Mijn vriend en ik willen heel graag kinderen, en hebben besloten om "te beginnen". Juist door deze diagnose is mijn blik op het leven nog meer veranderd. Ik weet dat mijn privé leven, mijn partner en ik, die zijn belangrijk, die basis moet goed zijn. Ik leef niet om te werken, maar werk om te leven. Maar toch heb ik er wel een beetje moeite mee naar mijn werk toe. Omdat ik er nu al twee keer, een langere tijd uit ben geweest, en dan hopelijk straks wéér een paar maanden eruit ben.(een veel leukere reden, dan wel) Ik ben benieuwd of er mensen zijn die dit herkennen, of ook hebben mee gemaakt? Liefs Vita
ik heb helaas ook ME....en wij zijn ook serieus bezig. Ik ben door behandeling erg vooruit gegaan en durf t nu aan...al is t natuurlijk een stuk zwaarder straks als met gewone energie...maar de wens is te sterk om te negeren! Begrijp uit jouw stukje dat je pas sinds een paar maanden de diagnose hebt? En je werkt ook nog...fulltime?? Ik ben dus al een jaar of 13 ziek, en heb de diagnose zon 10 jaar. Ben door verschillende fases gegaan en ook heel slecht geweest en op een gegeven moment ook helemaal gestopt met werken. ( na afstuderen bleek werken echt niet te lukken) Zon 2 1/2 jaar geleden bij een dokter in Utrecht terecht gekomen en door behandeling verschrikkelijk opgeknapt! Wereld van verschil al zit veel werken er nu nog steeds niet in. Wel enkele uren per week werk als zelfstandige maar ik richt me nu voorledig op t zwanger worden en houd er ook wel rekening mee dat t heel zwaar gaat worden..het zwanger zijn en daarna...maar heb ik er voor over. En mijn vriend staat er ook helemaal achter en SAMEN gaan we ervoor. Dat is denk ik t allerbelangrijkste
Hoi Zon, de diagnose is bij mij een paar maanden geleden pas vastgesteld, terwijl ik al jaren opzoek ben naar een antwoord. Ik kan niet precies zeggen hoe lang, want het is er langzaam ingeslopen,maar zeer zeker zo'n 6 jaar, en waarschijnlijk wel al langer. Ik werkte 32 uur, maar ben vorig jaar volledig in elkaar gezakt. Ben er toen zo'n 8 maanden uit geweest, en ging begin dit jaar weer positief aan de slag,maar na 2 maanden was het weer klaar. Ik ben nu niet zo ver gezakt als vorig jaar,maar ik wilde wel persé een antwoord. Ik begon me echt "gek"te voelen. Ik ben nu bezig met een traject, wat me zeer zeker helpt. Ik leer beter mijn grenzen te herkennen,accepteren en daar naar te handelen. De belasting en belastbaarheid weer in balans krijgen. Mijn kinderwens is zeer groot, en ook al jaren. In mijn vorige relatie zat dat er niet in, maar met mijn huidige partner zeker wel!We willen allebei heel graag, alleen vind ik het eng omtrent de ziekte en mijn werk. Ik ben nu mn werk weer aan t opbouwen,maar sta aan t begin daarvan.(3 uurtjes per week). Ik ga sowieso minder werken, en mijn doel is om 27 uur te werken. Of dat gaat lukken?ik heb geen idee,maar ik ga ervoor. Mijn partner staat er gelukkig ook heel erg achter,en inderdaad, wat je zegt SAMENmoet je het doen.Ik weet niet (als het zo ver is)hoe men op mn werk gaat reageren, maar dat zie ik dan wel weer. Het belangrijkste vind ik thuis, en ons, en wij moeetn dit aan kunnen. Gelukkig hoor je ook veel ME patienten, die tijdens de zwangerschap juist extra energie krijgen door de hormonen, dat geeft hoop! Als ik jouw verhaal zo lees, heb jij het al behoorlijk lang en heftig zeg,jeetje. wat fijn voor je dat je een arts hebt gevonden die je geholpen heeft! Wat voor arts was dat, en hoe heb je dat gedaan? Ik wens je heel veel sterkte, en zal voor je duimen!heel goed van je dat je ervoor gaat, en het aandurft,en je wens niet opzij zet!liefs vita