Na een half jaar proberen was het op 26 februari zover... Een positieve test! Zo gelukkig zoals je op dat moment bent, is niet met woorden te beschrijven... We waren toen 'al' 5 weken zwanger! Vanaf dat moment komt er een soort leeuwinnen gevoel over je heen. Je kindje is het allerbelangrijkste en wil je beschermen met je leven. Alles ging voor de wind toen. Ik voelde me heerlijk zwanger, geen extreme kwalen en geen onrust gevoel. Op 4 april eindelijk de 1e echo! 9 uur in de ochtend.. Dat zal ik nooit meer vergeten. Na lang wachten (half uur!) waren we dan eindelijk aan de beurt om voor de eerste keer ons kindje te mogen zien. Zenuwachtig keek ik naar het scherm, totdat de verloskundige niks meer zei.. "Ik hoor niks" is alles wat ik nog heb verstaan. Later moesten we een keuze maken. Of afwachten of via medicijnen. Na toch 4 dagen te hebben gewacht werd het emotioneel te zwaar en zijn we naar de gyn geweest voor de medicijnen. Via die weg hebben wij de volgende dag afscheid genomen van ons kindje. Nu 3 maanden later kan ik het een plaatsje geven. Ik wens iedereen veel sterkte die ook een verlies heeft moeten meemaken! "Jij was er nog maar net, we wisten net van je bestaan. Ons leven op z'n kop gezet, maar je bent van ons weggegaan. Toch heb ik je gekend, al mocht ik het maar even weten. Waar je nu ook bent, ik zal je nooit vergeten.."