19 en zwanger...

Jeetje NotSoSure, wat heftig voor je! Dat blijft toch een heel persoonlijke beslissing voor jou en je vriend. Ik kan er persoonlijk niet over meepraten, ik was een stuk ouder bij mijn eerste kindje. Maar zelfs toen vond ik het moeilijk om een "geschikt" moment in mijn leven te vinden.
Hopelijk krijg je hier wat reacties van hoe jonge moeders het ervaren hebben en helpt het je bij je keuze. Sterkte!

 

Hoi,

Volgens mij moet je de vraag stellen: 'wat vind IK er van dat ik zwanger ben?" Het maakt niet uit wat anderen er van vinden. Jij wordt moeder en wat een ander daar van vindt moet je naast je neerleggen. Het helpt je toch niets. Je moet je niets aantrekken van wat familie zegt. De ene familie is voor, de andere tegen, dus wat je ook beslist, het is toch niet goed voor de één of de ander. Maak zelf eerst een keuze en daarna samen met je vriend.

Wat betreft je andere vragen: Je wereld stort niet in als je even moet stoppen met je opleiding. Je kunt best even stoppen en de studie later weer oppakken. Het gaat erom wat je WIL, en wat je wil kun je.

Succes met een eventuele keuze.

 

Hey Nottosure,

Wat een toestand joh, deze zwangerschap is jou dus ongepland 'in je schoot' geworpen. Ik kan me voorstellen dat het hele verwarrende gedachten en gevoelens bij je oproept. Ik denk dat je heel goed moet afgaan op jouw eigen intuitie en gevoelens. Kijk goed wat voor gevoelens er in je lichaam optreden als je denkt aan de twee opties die je hebt. Misschien voel je iets in je buik of ergens anders in je lichaam wat heel duidelijk een richting aangeeft.

Ik kan me voorstellen dat jouw ouders zich erg ongerust maken over je en dat ze je liever een nog wat onbezorgdere tijd zouden gunnen. Het zal ook niet altijd eenvoudig en zeker in deze fase van je leven en de omgeving waarin je verkeerd (WO-studenten) zal je zeker niet een doorsnee-leventje hebben als de baby komt. Ik denk echter zeker dat je het zal kunnen redden. Maar nogmaals: het gaat helemaal en alleen om jouw gevoel en beslissing en niet om de mening van anderen!

Mijn vriendin en haar man kregen ook vrij jong voor onze vriendengroep al hun kinderen. De zwangerschap was niet gepland en kwam dwars door de pil heen. Haar zoontjes zijn inmiddels 11 en 9 jaar oud. Haar man was toen nog niet afgestudeerd aan de Kunstacademie en heeft toen op dat moment noodgedwongen zijn studie moeten opgeven om te gaan werken. Zij had al wel haar studie af. Het waren pittige jaren voor ze. Haar man is intern doorgegroeid en heeft via zijn werk nog een opleiding tot Art Director kunnen volgen. Hij is zeer succesvol. Oftewel: er zijn meerdere wegen naar Rome. Juist nu wij met al onze kleintjes zitten krijgen zij alweer meer vrije tijd. Het waren pittige jaren voor ze, maar ze hadden het niet anders willen doen.

Veel succes met je beslissing de komende tijd en laat je vooral niet leiden door anderen.

 

ik ben ook jong moeder geworden maar ik vind het echt heerlijk.
ik ben nu 21 en mn dochter 2,5. ik was 17 toen ik zwanger raakte,18 toen ik beviel.
Het is maar net wat je zelf wilt. Wij hadden er wel bewust voor gekozen en ik volgde geen opleiding.

Je moet voor jezelf beslissen wat Jullie willen en niet wat een ander erover zegt. Je kan altijd na de bevalling weer naar schoolgaan. Ook deeltijds.Doet je vriend ook nog een opleiding of werkt hij?
Je hebt ook scholen waar een kinderopvang in zit.
Maar je moet ook denken waar je dan gaat wonen met kindje en hoe je alles gaat bekostigen.

heel veel succes en als je vragen heb kan je me pben

 

Zoals de anderen ook al zeiden: Wat wil jij? Kunnen jullie het samen aan?

Ik ben net 21 en ook door de nuvaring heen zwanger geworden, in het laatste jaar van mijn bachelor en met een goede relatie. Wij hebben de keuze gemaakt om het kindje te houden,wat de mensen om me heen ook zeiden, en nu is iedereen blij met onze keuze. Ook over je studie zou ik me niet teveel zorgen maken, ik doe ook een WO-studie en vind het vooralsnog goed te doen. Mijn moeder heeft zelf ook gestudeerd toen ik en mijn zusje al geboren waren en ook gewoon haar diploma gehaald. Daarbij denk ik dat je je niet teveel moet laten beinvloeden door de vreemde eis tegenwoordig dat je carriere MOET maken. Doe wat goed voelt en word gelukkig lijkt me een gezondere instelling!

Ik neem aan dat je heel erg bent geschrokken en je moet je dan ook voorstellen dat ook je ouders heel erg schrikken van het idee en niet meteen in een ondersteunende rol kunnen zitten. Uiteindelijk schikken zij zich ook in je keuze, het is immers jouw leven.

Nogmaals dus, blijf bij jezelf en bespreek het goed met elkaar, want als jullie voor dit kindje kiezen, worden jullie een gezinnetje!

 

meis ik denk dat je even de knop om moet zetten en niet moet vragen wat de wereld ervan vind! maar wat JIJ vind en voelt
en super dat je vriend je blijft steunen!

niemand maar dan ook niemand heeft daar verder mee te maken ook de ouders niet
Je bent aan de ene kant al 19 aan de andere kant pas 19
maar elke 19 jarige is anders de een heel volwassen de ander nog een echt puber

en verder betreft je vragen
wij zijn gaan samen wonen toen we 17 waren (samen vanaf ons 13de)
ik heb zelf mijn opleidingen versneld gedaan en manlief heeft nog een opleiding gedaan toen wij een kinderwens hadden wij waren op dat moment 18/19 alleen bij ons is het totaal anders uitgepakt en bleek er medische hulop erbij nodig te zijn

 

heej..

Ik ben zelf ook moeder van een dochtertje ben door de pil hen zwanger geworden.
En was 18 toen ik beviel.
Mijn moeder was tegen het weghalen van het kindje. En de familie van mijn vriend blee aandringen dat ik het weg zou laten halen.
Ik heb gewoon alles voor mijn vriend en ik op een rij gezet.
Alles met mijn vriend besproken.
En we woonden al samen. En hadden alles voor elkaar.
Dus heb ik besloten om het te houden.
En nu heb ik na de bevalling van mijn dochter het wel heel zwaar gehad.
Maar ben blij dat ik het gedaan heb.
De keus die moet je zelf maken met je vriend erbij.
Ik ben nu 19 en heb na de bevalling van mijn dochter een spiraaltje laten zetten en ook daar door ben ik wederom zwanger geworden.
Schrikken natuurlijk maar wel besloten om het te houden.
De keuze die je maakt is voor het kindje.
En zou eens op eenrij gaan zetten wat je je gezin te bieden hebt.
Beide keuzes zijn zwaar. Maak dus voor jezelf de juiste keuze
Maar je komt er wel uit echt waar!

 

hey meis,

Ik heb geen oordeel over meiden die jong zwanger worden, bewust of onbewust. Ik vind het juist heel goed en "volwassen" dat jij en je vriend hulp gaan zoeken bij het Fiom en dat jij hier je verhaal plaatst om te horen wat voor meningen er nog meer zijn.
Wat betreft je studie, ik ben in mijn stagejaar zwanger geworden van de eerste, dit heeft mij een vertraging van een jaar opgeleverd. Ik had totaal geen moeite om de studie weer op te pakken ( hbo maatschappelijk werk) Ik maakte nog een tentamen met 38weken zwangerschap hihi.
Het is maar net hoe gedisiplineerd jij bent, hoe graag wil je afstuderen. Ik was in mijn afstudeerjaar zwanger geraakt van nr 2, mijn vriend verliet mij bij 12wk zwangerschap, daar stond ik dan met een kindje van 10mnd en een buikje. Maar ik ging door, ik heb mijn diploma gehaald met een zwangerschap van 30weken en ik was en ben nog steeds super trots op mezelf.
Als je iets echt heel graag wil, dan lukt t je ook!

Ik hoop dat de gesprekken met het Fiom jullie meer duidelijkheid geven. Welke keuze je ook maakt, ik vind je nu al heel dapper en ik zal ook aboluut geen oordeel hebben over jullie keuze.
Ik wil je heel veel sterkte wensen en waar een wil is, is een weg.

groet fontana

 

He meid ik ben met 23 jaar zwanger geworden...
En begin net aan een studie op het HBO....
Nu is het zo dat ik 24 weken was toen ik begon en nu ondertussen 34 weken en ik moet zeggen dat ik geen puf meer heb.... Ik heb daardoor 2 tentamens niet gehaald.... Ik merk wel dat ze op school niet echt op prijs stellen als je zwanger bent en verwachten teveel van je...
Dus het is wel vermoeiend.

Nu is het zo dat ik van mijn verloskundige rustig aan moet doen eigenlijk per maandag moet stoppen met school.. verlof...

dus eerder dan ik had gewild.
maar ja het is niet anders.

succes veel liefs

 

Hier bewust zwanger, maar nog wel studerende! Het voordeel van WO is dat je niet vast zit aan een curriculum, en je dus makkelijk evt een blok "vrij" kan nemen, of bv maar 1 vak kan volgen, dit is handig mocht bv je zwangerschap vrij zwaar vallen.

Na de bevalling kan je ook gewoon nog studeren, met kinderopvang of evt. een gastouder is er veel te regelen. Je hebt relatief weinig les (denk ik, want dat is bij mij zo) en veel zelfstudie. Er zijn veel oplossingen te bedenken. Informeer bij je universiteit wat er te regelen valt, je bent echt niet de eerste of enige student die zwanger is.

In mijn geval ga ik veel thuis studeren, en op de dagen dat mijn kindje de hele dag bij de opvang is, kan ik mooi studeren in de bibliotheek bijvoorbeeld, ik regel de dagen voor de opvang ook zo op de dagen dat ik les heb, vaak ligt dat wel redelijk vast. Mocht er toch onverhoopt iets tussen komen, dan redt zich dat ook wel weer. ik heb nu uitgerekend dat we 3 dagen opvang/oppas nodig hebben. 1 dag ben ik thuis, en 1 dag is mijn man thuis.

Je kunt ook googlen op "studerende moeders", en ik geloof dat er hier nog een aantal meiden zitten die moeder zijn (of worden) en nog studeren.

 

Hier ook een eerste jaars WO-studente, word volgende week 20. Bij ons is het alleen wel een bewuste keuze geweest. Ik doe t/m het tweede blok mee en ga in september gewoon weer verder waar ik gebleven ben.

Het is opzich heel goed te combineren met school, ik ben naar de studieadviseur geweest en ze kunnen een hoop voor je regelen. (en daarom is het voor mij dus ook geen probleem om langer over het eerste jaar te doen, wat normaal gesproken niet kan) Ze houden goed rekening met je en er kan een hoop aangepast worden.

Als je nog vragen hebt, kan je me altijd even pb'en!

 

en wat vinden jullie zelf? ik hoor enkel de argumenetn uit je omgeving. in mijn werk als manager zorg heb ik vaak te maken met jonge vrouwen van jouw leeftijd en heb 3x ongewenste zwangerschap mee gemaakt. de ene jonge dame kent alle verantwoordelijkheid en neemt die ook: meisje van 17 die mbo verpleegkunde deed een zoon baarde, geen steun van haar ouders en inmiddels bij ons in dienst is als part time verpleegkundige en een zoon van 4 heeft als alleen staande moeder. een andere vrouw dacht het op te lossen door zich in het weekend te laten gaan met alcohol en dan denk ik dat je verkeerde keuzes maakt

affijn om een lang verhaal kort te maken, wat vind je zelf en wat vind je partner? een studie is ook deeltijd te volgen en dat zijn praktische zaken waar oplossingen voor bedacht kunnen worden. voordeel van jong moeder zijn is dat je flexibel en gedreven bent. ook als je een academische baan zoekt straks hoeft een kindje niets in de weg te staan sterker nog je zal hem opvoeden met mentaliteit
bedenk wel dat een beslissing definiteief is en alle verantwoordelijkheid vraagt (ook als je de zwangerschap af zal breken) maar uit je verhaal lees ik dat je een pienter wijze jonge vrouw bent, laat je dan min mogelijk leiden door wat anderen vinden en zelfs wat andere moeders (to be) vinden heel verdrietig als het niet voor ons allemaal is weg gelegd maar daar heb jij nu even niets aan het gaat om jou en de juiste keuze.

ik denk dat het met wat aanpassen goed te combineren is maar het is een hele verantwoordelijkheid, en ebdenk goed dat met wat voor beslissing ook jij wel verder moet met je leven....

ik snap jouw ouders, die willen maximale mogelijkheden maar sommige zaken zijn niet voorzien in dit leven en ik denk ook dat als jij een keuze maakt je ouders je bij zullen staan, in ieder geval je schoonouders wel.

heel veel succes!!

laat je nog eens weten hoe het met je is?

 

erg moeilijk jullie relatie klinkt wel aardig stabiel denk er goed over na voordat je een keuze maakt veel sterkte

 

Wat vervelend dat je ongepland in deze situatie bent gekomen.

Je vraagt hoe we tegen een 19 jarige zwangere aankijken:
In eerste instantie denk ik: jong..! Maar als ik alleen al jou verhaal en vragen lees, dan lees ik iemand die een goede en verantwoorde keuze wil maken. En daarbij: hoe een ander erover denkt, zou niet moeten boeien. Het is jullie leven en jullie keuze.

Ik zou dan ook proberen de keuze bij jou en je vriend te houden. Iedereen heeft weer een andere mening en vooral ouders die dicht bij je staan, kunnen het daardoor (goedbedoeld) erg moeilijk maken.

Probeer alles eens op papier te zetten. Hoe wil je het gaan aanpakken? Wie gaat er voor het kindje zorgen? Hebben jullie de financiele middelen?

Natuurlijk is het heel naar dat er mensen zijn die heel graag zwanger willen raken en waar het niet lukt. En dat het bij jullie door de anticonceptie gebeurt. Maar probeer daar niet aan te denken bij je keuze. Jammer genoeg is dat de werkelijkheid, natuur..

Ik wens je heel veel succes met je keuze. Praat er met je vriend over en kijk tot welke beslissing jullie komen. Als je een keuze hebt gemaakt en je blijft twijfelen, dan denk ik dat het niet de goede keuze is. Als je na het kiezen wat rust vind, dan zal het de juiste keuze zijn. (vergeet alleen niet dat als je het kindje houdt, het altijd spannend zal blijven)

 

Ik ben nu zwanger en heb mijn bachelor Psychologie wel al in mijn zak, maar mijn master moet ik nog aan beginnen. Nu is mijn situatie net iets anders omdat ik ook naar het buitenland ben verhuisd, maar zelf ga ik nu mijn opleiding via internet afmaken. Ik denk Dat het studeren en een kindje of zwangerschap heel goed te combineren is, JUIST op WO niveau omdat je zo vrij wordt gelaten. Hoe verder je bent hoe meer keuzevrijheid je hebt, en als je dus je eerste jaar al af hebt voor je kindje geboren wordt maakt dat het er alleen maar beter op.

Verder moet je inderdaad kijken naar wat je ZELF graag wilt! En laat je geen abortus aanpraten door anderen, want ik kan je uit ervaring vertellen dat je daar je leven lang spijt van zult hebben als je er zelf niet achter staat.

Volg je hart!

En je vriend is echt een topper, dat hij achter je staat wat je ook beslist!

 

meid je klinkt als een inteligent dapper vrouwtje

Ik acht jou eigenlijk prima in staat om een kindje op te voeden en een studie te volgen. Het voordeel van jong zijn is dat je energie hebt. Je kunt nog nachten doorhalen en overdag een goed cijfer op je test halen.

als je 30 bent lukt dat al een stuk minder goed geloof me

luister niet teveel naar je omgeving maar luister naar jezelf. je omgeving draait wel bij als je je keuze gemaakt hebt.

heel veel sterkte met dit moeilijke dilemma.

 

Hier ook een (nog jongere dan jij!) jonge moeder. Toen ik 15 jaar oud was ben ik door een gescheurd condoom zwanger geraakt. Dit was met mijn eerste vriendje en de eerste keer dan ik met iemand naar bed ben geweest.. Ik heb er voor gekozen om mijn zoontje te houden.

Mijn toenmalige verkering wou en wil er niks meer te maken hebben, dat vond ik prima. Ik heb mijn school afgemaakt, vervolgopleiding afgemaakt, werk inmiddels, ben getrouwd en heb de 2e op komst. Al met al helemaal prima uitgepakt!

Ik denk dat in alle adviezen die je hebt gekregen de essentie is dat je een keuze maakt waar jij volledig achter staat. Als je dit doet, zal het echt allemaal wel goed komen.

Succes met je keuze!

 

@notsosure: ik ken een paar meiden via een forum waar ik al heel lang mee praat die zwanger zijn geworden (een aantal bewust) terwijl ze nog studeren.
Het schijnt goed te doen te zijn. Je krijgt daarnaast ook nog extra vergoeding voor je kleintje omdat je studeert. Daarnaast zijn er heel veel dingen mogelijk om het studeren ook te laten slagen.
Dus je studie halen, moet lukken denk ik.

Het blijft een moeilijke beslissing als je er niet voor gekozen hebt nu zwanger te worden. Maar een kindje weghalen is niet niets, het zou best een hele impact op je leven kunnen hebben, ook later.

Ik hoop dat je de juiste keuze kunt maken. Ik ben zelf (net) 23 en net klaar met studeren en ben ook zwanger. Dus leeftijd vind ik er zelf niet echt toe doen. Volg je eigen gevoel.

Heb je al een echo gehad?

Succes !

 

@notsosure. Ik heb hetzelfde meegemaakt toen ik studeerde. Dwars door de pil heen zwanger geworden. Uiteindelijk heb ik besloten om het kindje weg te laten halen. Verschrikkelijk. Het allermoeilijkste wat ik ooit heb moeten doen. Het is bijna 10 jaar geleden en ik denk er nog dagelijks aan. Voor mij is het uiteindelijk de beste beslissing geweest, maar er gaat geen dag voorbij dat ik er geen spijt van heb. Heel veel sterkte.