Sinds ik een miskraam heb gehad wil ik zo graag proberen opnieuw zwanger te worden, ondanks dat ik nog studeer. Mijn man ziet dit niet zitten dus ik zal geduld moeten hebben maar het spookt de hele dag in mijn hoofd. Is er een manier om van mijn wens af te komen? Ik schaam me er ook een beetje voor eigenlijk Ik had gehoopt dat het vanzelf over zou gaan maar dat lijkt nog niet te gebeuren.
Bij mij is het nooit over gegaan totdat ik bevallen was van mijn zoontje. Als iets een wens is dan zal je dat niet zo snel kwijt raken, maar laat je gezonde verstand jou helpen. Ik probeer je even met dit bericht even in mijn schoenen te plaatsen. Ik ben zelf een jonge moeder zoals je kan zien aan de leeftijd en ik studeer nog. Al ben ik nu bezig met afstuderen. Die situatie is zwaar en onzeker. Ik zou het niemand aanraden. Ik zou adviseren te wachten. Het is heerlijk om moeder zijn, maar door een studie krijg je zo weinig tijd om er echt van te genieten en daar baal ik enorm van. Je wilt gewoon echt je kindje groot zien worden, maar dat lukt bijna niet. Je zit op school, aan je huiswerk op werk of bij stage. al die tijd zonder je kleine. Als je dan thuis komt dan wil je met je kleine knuffelen en spelen, maar op de achtergrond blijven je hersenen bezig met school. Als de kleine slaapt ben jij nog bezig met je huiswerk. Het halen van deadlines is lastig, dus je loopt sowieso studievertraging op. Ook is je concentratie niet 100%.
Sorry, misschien dat je dit niet wilt horen maar ik denk dat wanneer je moedergevoel eenmaal is aangewakkerd dit altijd bij je blijft. Ik denk dus niet dat he van je wens af komt. Het enige wat ik kan adviseren is om je te concentreren op andere dingen zoals studie en misschien een 'planning' te maken voor de toekomst. Succes meis.
Ja ik vrees het ook! Bedankt voor de tip. Ik probeer me te concentreren op mijn studie maar het is lastig omdat ik steeds aan mijn wens moet denken en het helpt ook niet echt dat zoveel mensen om me heen wel zwanger zijn. Op dit moment kan ik bijvoorbeeld mijn tijd heel goed gebruiken voor verslagen en nu zit ik weer op die 'stomme' zwangerschapspagina
De wens zal niet weggaan.. Ik denk dat het helpt om te kijken naar welke dingen je nog graag wil , zoals je studie afmaken? Wat zekerheid hebben qua werk? Etc.. dan is het misschien iets makkelijker om het los te laten. Of de voors en tegens opschrijven.
Ik ben ook 20, en nu zwanger. Ik heb deze wens ook enorm lang gehad en er een half jaar geleden voor gekozen om ervoor te gaan. Wel wonen wij samen, hebben we een vast inkomen en ga ik vanaf volgend jaar een avondstudie doen ipv hele dagen school. (Zit nu al even niet meer op school maar heb ervoor gekozen eerst te gaan werken). Ik durf uit ervaring te spreken dat de wens inderdaad niet zomaar weg zal gaan, maar als de situatie er niet naar is het helpt om je te concentreren op de dingen die je nog belangrijk vind om te bereiken. En het moet natuurlijk ook van beide kanten komen. Succes! En ontzettend naar van je miskraam..
Ik heb de wens altijd wel gehad heeft niks met leeftijd te maken, de wens blijft, maar denk dat het voor jouw verstandig is om met je man erover te praten en de voors en tegens voor nu tegen elkaar af te wegen. Denk dat je dan diep van binnen weet of het nu op dit moment verstandig is om bewust voor een kindje te gaan of niet. Maar niet voor schamen blijf erover praten als je ermee zit
De wens zal niet snel weggaan zoals de anderen ook al zeggen ik had eigenlijk vrij snel nadat mijn man en ik een relatie kregen die kinderwens, ik was toen nog geen 17. Uiteindelijk 20 toen we trouwden en 3 maanden later zwanger. Heb de wens dus 3 jaar uitgesteld. Ik was 21 toen m'n dochter werd geboren. Maar ik moet er dan bij zeggen dat ik niet meer op school zat. Ik denk als je een opleiding combineren wil met een kindje dat je echt een goede doorzettingsvermogen nodig hebt. Ik kan het niet, ik heb een thuisopleiding gestart en kan gewoon de zin er niet in maken om aan huiswerk te beginnen Maar wanneer je man nog geen kinderen wilt houd het al snel op natuurlijk.. Dus word het een kwestie van je gevoel negeren en wachten tot hij er ook klaar voor is (ik heb ook een half jaar moeten wachten tot hij nu voor een 2e wilde gaan) maar weg zal het helaas niet gaan
Hier ook een jonge moeder ben nu 29 Was20toen ik me oudste zoon kreeg Heb al vanaf jongs af aan gehoopt jong moeder te worden Inmiddels heb ik 4 kinderen in de leeftijd van 8jr 7jr 5jr en 9 maanden Ik zie dat je een miskraam gehad hebt hoe reageerde je man/vriend dArop dan ? Ik zou er wel over praten als het blijft knagen overal is een oplossing voor
Maak een plan voor de toekomst en spreek af wanneer jullie voor een kindje gaan. Zie elke stap die je neemt als een stap dichterbij het vervullen van je wens. Hier kreeg ik in de zomer van 2012 heel sterk een kinderwens. Mijn man was er nog niet aan toe, ik had geen baan en financieel kon het nog wat beter. Toen afgesproken dat we in april 2013 verder zouden kijken. Toen was de tijd ook nog niet daar. Wel afgesproken dat ik in januari 2014 zou stoppen met de pil en dan in mei ervoor gaan. In januari gestopt met de pil en toen had mijn man zoiets van: Laten we het gewoon maar proberen. Het was in 1x raak. Ik ben blij dat we gewacht hebben. Financieel zijn we er op vooruit gegaan en ik heb wat werkervaring op kunnen doen. Wat mij heel erg hielp was dat ik een datum had om naartoe te leven. Intussen hebben we nog een mooie vakantie gehad (een die we niet snel met kinderen zouden doen) en gewoon genieten van elkaar. En heerlijk de dingen doen die je met kinderen niet meer kan doen: spontaan keer uit eten, lang uitslapen of de hele zondag films kijken. Zorg dat je je papiertje haalt. Met een kind is het niet onmogelijk, wel heel moeilijk. Liever nu ff wachten en straks volop kunnen genieten dan nu voor een kind gaan en straks allemaal stress van het combineren van studie en kind. Een verantwoordelijke volwassene kan een verlangen uitstellen.
Ik denk dat iedere vrouw dit gevoel kent (met een babywens) en zoals bovenstaande ga ik precies hetzelfde zeggen. De wens is niet hetzelfde als realiteit. Een kind heeft meer dingen nodig dan liefde en aandacht, ook een stabiele basis tussen 2 ouders en ook een financiele basis. De eerste basis is niet stabiel omdat je vriend dit nog niet ziet zitten en jij wel, betekent niet dat je relatie onstabiel is hoor! Verder is er ook nog een financiele basis, deze is niet alleen voor het moment zelf maar ook voor de toekomst. Hoe zie jij jezelf in de toekomst, met je vriend en wat wil je voor je kinderen? Wil je ze alles kunnen geven of wil je dat het gaat, maar wel moeilijk is? Dit soort vragen moet je jezelf stellen voordat je je wens in vervulling wilt laten gaan. (zelf wilde ik rond mijn 25ste moeder worden, toen kreeg ik iets met mijn man en raakten we verzeild in hevige schulden, 2 jr heeft het geduurd voordat wij uit de schulden waren en onze basis financieel goed was, ik was uiteindelijk 28 toen mijn dochter geboren was en 31 mijn zoon, en ik ben blij dat ik het toen niet doorgezet heb)
Ik ben 25 en moeder geworden op me 20ste Hier ook een miskraam en toen was het gevoel zo sterk van "we gaan door!" Jammer dat je vriend er nog niet klaar voor is maar respecteer dat en heb "geduld" misschien kan je vragen of hij een kinderwens heeft? En als hij dan ja zegt weet je in ieder geval dat hij ook wilt, alleen niet nu. Een kinderwens krijg je niet weg hoor! Hoop ook voor je dat als jullie er voor gaan (vroeg of laat) het snel mag lukken
Hallo, Ik wilde ook al beginnen met kinderen op jonge leeftijd. Ik ben nu 25 en nu gaan we pas echt beginnen. Vreselijk naar van je miskraam en ik snap zeker dat je het wilt proberen maar zoals anderen hierboven hebben geschreven denk ik dat het "verstandig" is om eerst al je zaakjes op orde te hebben. Studeren met een kindje is heel wat moeilijker dan zonder. Misschien kan je het met je vriend over je verlangen hebben en bepaalde planning maken? Als je bv klaar bent met school en een half jaartje werkt dat jullie dan beginnen? Zo hebben wij het uiteindelijk gedaan. We wilde eerst beide een baan vinden die we leuk vinden, en een mooi huis. Dat hebben we nu en daarom beginnen we er nu bewust aan. Soms is geduld echt een schone zaak en zeker als je vriend nog wil wachten zou ik dat in acht nemen. Hoop dat je hier wat aan hebt
Ik was 20 toen ik zwanger raakte van de eerste en zat nog op school. 21 bevallen en daarna nog 3 studies gedaan en allemaal een diploma van gehaald. Vind mezelf geen doorzetter maar gewoon doen denk ik. Als ik jou was zou ik t wel echt bespreken met je man. Jong mama zijn heeft zoveel voordelen. Ik stond er trouwens die tijd ook nog eens alleen voor dus denk dat het met een partner ( die helpt) nog gemakkelijker zal zijn
Ik bedoelde de kleine . Zelf ben ik ook jong Je mag altijd een pb sturen als je even je hart wil luchten want ik ken je situatie maar al te goed. Ik ben zelf ook een ukkie kwijt en dat maakte toen een gat in mijn hart wat verlangde om gevuld te worden