Hoi Hoi Allemachtig wat moest ik veel terug lezen. Vanmorgen gewerkt tot 10.30 uur en nu aan het bijkomen. beetje spierpijn in de benen van het werken vanmorgen denk ik. Heerlijk paasweekend.Zo nu even dochter verschonen stinkt een beetje. Knuffel en Femke veel sterkte meiden denk aan jullie , ook al kennen we elkaar niet. Dikke knuffel.
Knuffel is er weer hoor. Heb inderdaad net eerst even in een ander topic gereageerd. Wilde voor jullie uitgebreid de tijd nemen. En was ook bang dat de tranen wel weer zouden komen, dus vandaar eerst iets anders, en nu jullie..... Meiden wat zijn jullie allemaal lief. Bedenk even dat wij elkaar nog nooit gezien of echt gesproken hebben!!! Ik vind het helemaal top. Ik zat er vanmorgen echt helemaal doorheen. Zoals eerder al vermeld donderdagavond bloeding, vrijdag overdag bijna niets. Nu dus weer gisteravond bruin verlies, en vanmorgen bijna niets. Tussen dat bijna niets dan wel een heel klein beetje helder rood, de rest was "oud". De spanning in mijn boobs (en dus de enorme gevoeligheid) is bijna weg. Daarom ben ik er ook van overtuigd dat ik niet meer zwanger ben (dit zij mijn HA ook al). Waar ik nu dus heel erg mee zit is dat de ongi niet doorzet. Ik ben zo enorm boos op mijn lijf. In het verleden heeft mijn lijf me al vaker in de steek gelaten. Op medisch gebied heb ik niet echt mazzel. Geen dramatische dingen hoor maar als ik een medicijn slik (bijvoorbeeld tegen hooikoorts) dan heb ik last van bijna alle bijwerkingen en waarschijnlijik ook de zeldzame... Dat soort dingen. In september na een hele tijd klachten een hernia-operatie en het herstel schiet maar niet op. Op mijn werk heb ik een hoop gedoe gehad wat veel onzekerheid opleverde. Ik ben het gewoon even helemaal zat. Ik had zo gehoopt dat deze zwangerschap een soort van ommekeer teweeg zou brengen. Eindelijik weer wat positiefs. Eindelijk iets wat energie oplevert in plaats van kost (op de lange termijn dan). Maar ja, ook dit was mij/ons niet gegund. Ik was vanmorgen dan ook echt even helemaal uit het veld geslagen. Het leek wel een soort paniek-aanval. Wist echt niet meer waar ik het zoeken moest. Mijn vriend heeft echt heel erg zijn best gedaan om me te troosten, maar ja hij weet niet zo goed wat ie moet zeggen. Op dit soort momenten vind ik het voor hem nog erger dan voor mezelf. Het is mijn lijf wat niet wil en hij zit met de gebakken peren. Hij zegt wel dat dat niet zo is, maar zo voelt het soms voor mij. Ik heb de afgelopen jaren zoveel ellende gehad, ik vind dat ik nu wel eens recht heb op een beetje geluk. maar dat zit er schijnbaar nog niet in. Ze zeggen altijd dat iemand krijgt wat hij/zij hebben kan.... Men zegt dan ook weleens tegen mij dat ze mij zo sterk vinden omdat ik uit alles wel weer iets positiefs haal. Dat is nu dus gewoon even op. Ik zou het liefst even helemaal verdwijnen en pas weer tevoorschijn komen als ik me weer een heel stuk beter voel (laten we zeggen over een half jaar of zo). Jullie hoeven je echt geen zorgen te maken dat ik straks van een brug spring of zo hoor! Ik weet dat dit gevoel zometeen weer weg is maar alle hormonen zitten me even in de weg,.... Hopelijk gaat het vandaag bij jullie wat beter. Dan kan ik me daar weer even aan optrekken. Ik wilde jullie nog een keer bedanken voor alle "steun-berichtjes". Ik ben er zelf inmiddels wel voor 99,9% van overtuigd dat ik niet meer zwanger ben en dus binnen kort weer bij jullie op of achter de sofa kom zitten (als jullie dat nog wel willen na dit hele verhaal). Verder hoop ook ik snel wat te horen van Femke (en uiteraard ook van de rest hoor....).
Ik was er dus ook, maar had niet zo'n heel vrolijk berichtje achter gelaten. Heb ik je nu weggejaagd???
Nee tuurlijk niet meid. Ik zag alleen onderaan mij eigen naam. En het is juist goed als je het van je afschrijft.
Knuffel, ik snap helemaal hoe je je voelt. De grond wordt letterlijk onder je voeten weggeslagen, maar meid, er komt echt een tijd dat je weer kan lachen om kleine dingen en dat je de toekomst weer rooskleurig inziet... Nu mijn miskraam in november zat ik er ook zo doorheen, totdat ik weer verder ging kijken. In december had ik weer (dacht ik ) een positieve test, alleen bleek naderhand dat dit niet was van een nieuwe zwangerschap maar van een stukje weefsel dat ze "vergeten" waren. Na die tweede curettage heb ik echt vier dagen in bed huilend doorgebracht en toen kon ik weer opkrabbelen. Zorg goed voor jezelf en verlies elkaar niet uit het oog, je relatie is ook enorm belangrijk. Dit doorsta je samen, alleen gebeurt het allemaal in jouw lichaam. Ik hoop op een wondertje voor je, bel je dinsdag de VK voor een echo?? Dan pas heb je echte duidelijkheid. Sterkte meid, ik leef enorm met je mee..
En nu maar weer wachten op de bank. Gisteren bij de a.h paaseitjes ingeslagen. Lekker Gaan jullie nog wat leuks doe met de pasen. Wij blijven lekker thuis en heel misschien nog een bakkie bij schoonouders.
Hey ladies, iedereen al misselijk van de paaseitjes? Ik kan nu echt geen paasei meer zien..... @knuffel; ook voor jou komt die tijd dat je weer kan stralen, wanneer is altijd maar de vraag waar jij alleen een antwoord op weet. Sta er wel voor open en blijf geen doemdenker. Dinsdag even de vk bellen voor een echo, dan weet je waar je echt aan toe bent nu is t blijven gissen. @lentebloempje; vriendlief moet gewoon werken (horeca) dus ik ga gezellig alleen met Jamie naar mijn ouders, waar ook mijn zusje en haar vriend komen en dan met z'n allen steengrillen..... mmm heb nu al trek. @mvl; tuurlijk zit t bij jou goed, dit is echt niet besmettelijk gelukkig. @femke; al nieuws is t gestopt?
niemand meer hier? nou dan kom ik later weer even terug.... dan maar aan de huishoudelijke klus... (vond de ZP altijd wel een goed excuus om daaraan te ontsnappen, maar helaas)
Ben ik helemaal met je eens, vind ook altijd wel iets een excuus en ZP is er wel een heel leuk excuus....
Lieve Knuffel, heel fijn om weer wat van je te horen meis, al is het een heel verdrietig berichtje... Ik weet precies hoe je je voelt, ik kan me al je emoties zo goed voorstellen. En dat je nu met deze zwangerschap eindelijk het gevoel had dat het een ommekeer zou zijn en dat dit dan ook nog tegen zit Tis allemaal zo oneerlijk he. En tja dat iedereen altijd zegt dat je zo positief bent en overal een goede draai aan weet te geven...dat zal allemaal best wel, maar uiteindelijk heeft iedereen een breekpunt he, en dat punt is bij jou nu aangekomen. Heel herkenbaar, ik had dat na Luna* ook en nu nog soms, als mensen tegen me zeggen dat ik zo sterk ben dan denk ik ook wel eens ja je had me gisteren moeten zien bijvoorbeeld. Dus laat alles gaan meid, alle emoties, hormonen helpen ook niet echt mee natuurlijk, alle woede, verdriet, onmacht en het gemis om je kleintje. want ook al was het nog heel klein, op het moment dat je een positieve test in handen hebt, hou je al van dit kleintje in je buik! En dat je man aangeeft dat hij het net zo beleeft, dat is alleen maar heel lief. Tuurlijk is het voor hem anders, maar ik vind echt dat hij ontzettend zijn best doet. Mijn man heeft me eigenlijk helemaal niet gesteund toen ik een miskraam kreeg. Hij kon het niet begrijpen, het verdriet niet voorstellen. Dus ook al weet je (en alle andere meiden die hetzelfde hebben meegemaakt), dat het voor hem heel anders is, toch vind ik het super dat hij zo zijn best doet en met je meevoelt! Ik
Oh.ging iets mis, maar ga hier lekker verder! ik vroeg me al af of je alweer erover durft te denken zwanger te willen worden. na mijn miskraam en nu Luna* was dat gevoel ook zo sterk, ik wilde het alleen nog maar veel liever! Dus lieverd, neem je tijd, maar kom maar alvast lekker bij ons op de bank. Je hoeft er echt niet achter te gaan zitten hoor! We zullen je eens lekker vertroetelen! Oh ja, ik wilde ook nog zeggen., na mijn miskraam heb ik een echo laten maken om te kijken of ik helemaal schoon was. Misschien is dat ook een idee voor jou??? Dikke knuffel van mij!
@Knuffel, logisch dat je het nu op het moment gehad hebt... ik had het ook na mijn miskraam, ik stortte voor mijn gevoel ook even in...mijn lichaam faalde weer voor mijn gevoel...je bent zo boos op je lichaam... maar goed, de mensen kunnen wel zeggen dat je sterk bent, voor je gevoel is het helemaal niet zo... maar voor de buitenwereld is het zo anders dan dat je je werkelijk voelt. @MVL, hier ook niet zoveel klachten... als ik stil zit, voel ik bijna niets... maar op het moment dat ik dan weer wat doe, heb ik het idee dat ik een vrouwtje van 80 ben en ben ik moe. Maar goed, ik ben al wat minder bezig met het idee dat het fout zou zijn..maar echt blij en genieten van de zwangerschap kan ik nog niet. Ik hoop dat het volgende week dinsdag (13 april) wel gaat doordringen als we hopelijk een mooie echo in handen hebben op 7wk4dg... Maar inderdaad...garantie heb je nooit.... ook niet na een goede echo helaas. Maar we bijven moed houden!!!! Het gaat zo vaak goed, dat mogen we ook niet vergeten!!! (probeert deze zenuwmuts zichzelf wel tien keer op een dag te vertellen ) @Femke, hoe is het met jou? @ Meiden op de wachtbank: dikke knuffel en lekkere paaseitjes bij de thee!!!! Ik heb eens een vraagje hoor...kunnen jullie zien wie er allemaal online is om te schrijven op het topic, of kijken jullie gewoon elke keer terug naar de berichten???? * voor de kakelkipjes die elke keer op elkaar reageren en paaseitjes doorgeven* En als je een pm wil sturen, hoe zoek je dan de persoon op??
Bedankt voor je lieve woordenk. Het is fijn te weten dat ik niet alleen sta (dat klinkt heel vreemd, want dat betekent dat anderen dit ook meegemaat hebben en dat is natuurlijk helemaal niet wat ik graag wil). En over mijn vriend: hij is echt mijn held. Hij geeft mij zoveel steun als ik nodig heb. Nu dus ook weer. Ik zou dan ook niet weten wat ik zonder hem zou moeten...... Natuurlijk is het voor hemanders, dat is een feit. Maar hij zegt dat ook, dat hij niet zo goed weet hoe mij te troosten omdat hij niet weet wat de juiste woorden zijn. En dat zegt voor mij op dat moment dat alles. Wat vervelend om te horen dat jou man jou niet gesteund heeft. Ik hoop dat je toen wel andere mensen om je heen had die je wel steunden. Of zat je toen al op ZP bijvoorbeeld. Ik ervaar het hele "ZP-gebeuren" ook echt wel als steun. Hier zijn mensen die weten wat je meemaakt en je dus vanuit ervaring steunen (mensen zoals jij, en anderen hier). En wat blijf jij toch een schat. Na alles wat je meemaakt toch nog anderen tot steun zijn.. Geweldig. Een dikke zoen en knuffel voor jou. En uiteraard ook voor de rest van de geweldige meiden hier!
Je kan idd zien wie er online is. Bij je vriendenlijst als het bloemetje roze is. maar ik lees altijd wel alles terug en dan open ik word ernaast en reageer ik op iedereen,. was een tip van iemand anders hier, maar vond het wel een goed idee eigenlijk! Een berichtje stuur je door naar de pagina van iemand toe te gaan en dan heb je een veldje waarop je kan klikken met stuur bericht geloof ik. naja de rest spreekt voor zich dan!
Ik wil zeker wel weer zwanger worden! Het hoe en wanneer... Tja. Eerst dit maar afwachten. Ik ga dinsdag het ziekenhuis denk ik maar bellen voor een echo, of kan ik dat ook bij mijn VK doen (ik heb haar nog nooit gezien alleen aan de telefoon gehad o een afspraak te maken die ik nu dus af moet zeggen....).
Knuffel, ik heb eigenlijk de miskraam voornamelijk alleen gedaan. Dat was idd wel moeilijk. Op mn werk wisten ze ook niks en terwijl ik mn miskraam had ben ik een cursus BHV gaan doen. Achteraf natuurlijk waanzin, maar goed, soms weet je het zelf ook niet he! Wel super iig dat je man je zo goed kan steunen en dat wij hier ook een beetje kunnen steunen en helpen! Dat blijkt ook wel als je terugkijkt hoeveel meiden hier vanochtend alleen even zijn komen kijken of er nieuws was van jou of Femke... We zijn gewoon echt een hele fijne stel meiden samen, zowel in leuke, maar gelukkig, zo blijkt nu ook in minder leuke tijden! schrijf het maar allemaal van je af hier hoor! Ook daar zijn we voor! Liefs en knuffel! (ook voor je man, want dat is volgens mij een super lieverd!!!)
Hebben ze bij de vk een echo apparaat? Ik zou denk ik idd je vk bellen en anders als ze er geen hebben het ziekenhuis. Maar dat zullen ze je zelf ook wel vertellen, Je wil nu natuurlijk precies weten hoe het ervoor staat en je hebt groot gelijk!!!
Marjolein, wat vervelend dat je man toendertijd niet zoveel steun kon geven na je miskraam. Mijn man was er ook best van slag van...hij zei later ook tegen me dat het er heel hard inhakte... hij heeft zelfs gevraagd aan zijn baas of hij elke avond thuis kon zijn de week na mijn mk. (hij is internationaal chauffeur en vaak een hele week van huis) Dat vond ik zo'n fijn gevoel...