Zo mijn eerste werkdag zit er op. vannacht heel weinig geslapen, kon de slaap niet vatten en mijn kleine lieverd wilde om een uurtje of 4 ook weer drinken. gelukkig kon ik daarna nog even een uurtje weer in slaap vallen tot kwart voor 6. Voordat ik wegging Yara nog even wakker gemaakt om te laten drinken. Vind ik toch best wel moeilijk hoor! Ik gun het haar zo om lekker haar eigen ritme te houden. Papa heeft het trouwens ook maar makkelijk, die kan lekker gewoon doorslapen tot ze voor de tweede keer wakker wordt. Papa moest vanmiddag weer werken, dus die heeft haar voordat hij weg ging weer bij mij op school gedropt. We slepen haar dan wel mee voor mijn gevoel. (auto in, auto uit) Maar goed, ze ligt nu lekker te pitten dus dan kan ze weer bijkomen. En het is gelukkig een uitzondering. De klas was best chaotisch. Ik moet met mijn nieuwe collega nog even de weg vinden. En met de kinderen natuurlijk, een aantal ken ik toch nog niet. Gelukkig zijn het wel lieverds en mijn werk vraagt te veel aandacht om Yara te missen. Kolven ging.. zozo. Niet al te slecht maar ook maar de helft van een voeding. Nou ja, misschien went het nog en de deur kon nu ook niet op slot bij gebrek aan sleutel, dus het zou kunnen dat het nog weer beter gaat na wat meer ervaring. Ik heb ook nog wel een klein beetje voorraad om slechte opbrengst een beetje op te vangen.
Ben ik weer, werd even bij de wieg geroepen Ik vind het moeilijk om in te schatten hoe het nieuws is aangekomen bij mijn vader. En bij mijn moeder ook natuurlijk, want ook voor haar is het erg ingrijpend. We moeten maar hopen dat de dementie niet hard gaat. Zeker is in elk geval dat het in het beginstadium is. Komende weken nog meer onderzoeken en de uitslagen van de poliepen in de darmen en eventueel wel/niet glutenallergie.
Zo de verjaardag zit er op, Rosanne ligt lekker in haar bedje te slapen. Die viel als een blok in slaap. Ze keek haar ogen vanochtend uit toen ze alle slingers en ballonnen zag. Ze wist alleen niet wat ze met alle aandacht aan moest en was in het begin erg huilerig. Pakjes uitpakken wilde ze ook niet, terwijl ze normaal dol is op scheuren van papier. Maar nee hoor papa en mama moesten alles uitpakken en ze zat met een treurig gezicht tussen de cadeautjes. Maar ze is flink verwent een vtech stoeltje van ons boekjes bumba knuffel een soort hamertje tik met ballen en een hamer badponcho een leuke koe knuffel telefoon fisherprice blokken plastic blokken om mee te bouwen een loopfietsje kleertjes little people poppetjes en geld van mensen die niet wisten wat ze voor haar moesten kopen We hadden een bumba taart voor de visite en voor Rosanne zelf een slagroomtaart. Met de taart heeft ze aardig lopen kliederen, jammer genoeg niet flink er in geslagen. De eerste keer dat haar vingertjes in de slagroom gingen trok ze een gezicht van bah dat voelt niet fijn.
Zo zag ze er uit tijdens het taart eten. Welkom trouwens hier Lotuss, ik lees in het andere topic wel mee dus weet al een beetje van je. Ik ga hier nu zelf even op de bank hangen, ben aardig moe.
Gefeliciteerd Cindy! Wat een mooi meisje in haar Jottum jurk! Ik heb hem ook voor m'n dochter van bijna twee.
Cindy, van harte met de 1ste verjaardag van Roseanne! Leuke compilatie heb jij ook gemaakt, dan kan je goed zien hoe ze elke maand veranderen hè. Ik moest wel lachen om dat pruillipje tussen die berg cadeaus, hahaha. Hey Lotus, ook hallo hier! Best wel wennen hè Anna, weer beginnen met werken. Hoeveel dagen werk je nu? Het kolven in die omgeving zal waarschijnlijk wel een kwestie van wennen zijn, goed dat je een noodvoorraadje hebt. Komt Alzheimer meer in jouw familie voor? Bij mij wel, mijn oma van moeders kant had het ook (heel ernstig). Voor mijn moeder natuurlijk hét schrikbeeld, maar waarschijnlijk heeft zij een andere vorm van dementie. Ik vind het best moeilijk om te beseffen en te realiseren dat mijn moeder (mijn vader leeft al niet meer) in de laatste fase van haar leven zit. Het grote afbouwen is al begonnen, ze kan veel dingen al niet meer goed. Is jouw moeder in fysieke en geestelijke staat om je vader lang op te kunnen vangen?
Heey Natas! Lijkt me ook heel moeilijk, wat je moeder betreft. Moet er ook niet aan denken...maar jij vast ook niet. Sterkte!
Cindy, Gegeliciteerd met je kleine grote meid. Dat is toch wel een echte mijlpaal zeg! Vind al die fotootjes ook erg leuk. En dat koppie tussen de kadoos. Ja, al die aandacht kan voor een kind wel overweldigend zijn he! In mijn familie komt niet echt bevestigde dementie voort. Hoewel mijn oma voor haar dood niet echt meer helder was. Het kan Alzheimer zijn wat mijn vader heeft, maar het kan ook vasculaire dementie zijn. Ik weet niet of het ook door de infarctjes kan komen. Over erfelijkheid is ook niet gesproken. Mijn moeder is lichamelijk sterk, maar ze heeft wel veel last van haar benen. Knieeen en heupen. Mijn vader heeft nu ook nog geen verzorging oid nodig. Samen redden ze het nu nog prima, maar mijn moeder kan nu al wel eens "gek van mijn vader" worden. Voor haar is het daarom ook wel fijn als ze er een dagje uit is en bij Yara kan zijn. Net als nadenken over de snelheid van het opgroeien van onze kindertjes is het confronterend om na te denken over het feit dat onze ouders boven de 70 niet meer heel lang hebben. Ik ben al blij dat Yara nog al haar grootouders heeft, ook al zijn die inmiddels allen tussen de 70 en 80. Maar het is helaas, onrealistisch te denken dat ze er allemaal nog zullen zijn, als ze volwassen wordt. Dat is best verdrietig om je te realiseren ja. Mijn vroegere buurvrouw is in haar laatste fase nu, ongeneeselijke kanker. Mijn buurmeisje en oudste vriendinnetje is nu daarom in Nederland, na ongeveer 7 jaar. (ze woont in Australie) Heel leuk om haar weer te zien, met haar dochtertje. Maar zo moeilijk om je te realiseren hoe verdrietig het voor hen is. Dit weekend gaat ze al weer terug en daarna ziet ze haar moeder hooguit pas weer wanneer ze echt op sterven ligt. pffffff...
Cindy, wat is jullie kleine dame lekker verwend, die kan nog wel even voort met al die cadeaus. En zo te zien heeft ze er heerlijk van genoten. Leuk ook die compilatie van foto's. Erg leuk om te zien hoe die kleintjes veranderen in een jaar tijd. Anna, wat een naar nieuws voor je vader. Het is inderdaad te hopen dat hij niet te hard achteruit gaat. Het lijkt me vreselijk om te zien hoe een ouder wegglijdt in een dementie. Of zoals je buurmeisje met haar moeder meemaakt dat ze kanker heeft. Voor zover het een voordeel heeft, is het enigste voordeel van een (lang) ziekbed dat je nog afscheid van de betreffende persoon kunt nemen. Mijn moeder is indertijd onverwacht overleden en er zijn zaken die ik nog graag met haar had willen uitpraten. Helaas heeft dat niet zo mogen zijn. Onze kinderen hebben als grootouders alleen hun oma van papa's kant en opa van mama's kant. Oh nee, ik mag niet jokken. M'n vader is hertrouwd en zijn vrouw wordt door Alyssa oma genoemd. Vandaag is Alyssa voor het eerst ook op vrijdag naar het kinderdagverblijf geweest en ze viel er goed met de neus in de boter. 1 van de juffen ging na 2 jaar weg, die tracteerde op cake en de juf die op haar groep zat deed vandaag die groep voor het laatst en trakteerde de kids op patat. Alyssa's lievelingseten. Nu gaat ze er alleen op vrijdagochtend heen, maar zodra er plek is zal ze de hele dag gaan.
Nog even een brutaal vraagje in het kader van marktonderzoek. Ik denk erover om wat nieuwe kleding op te nemen in m'n assortiment. Willen jullie deze link eens bekijken en laten horen wat jullie ervan vinden en of het ook iets zou zijn wat jullie eventueel zouden willen aanschaffen? Het betreft zomerkleding voor volgend jaar. De kleding die ik nu verkoop valt onder de zgn. laagsegment kleding, dit valt onder midden segment. Wordt dus wel flink wat duurder dan wat ik nu heb, maar het zijn wel allemaal 2 tot 4-delige setjes. Prijzen zullen variëren van ongeveer 20 tot 40 Euro per setje, afhankelijk van het merk. De schoentjes zullen zo rond de 20 Euro uitkomen. Het zijn kwalitatief erg mooie schoentjes, die je zo in de wasmachine kunt wassen. Even laten drogen met een flinke prop papier erin om ze in model te houden en ze zijn weer als nieuw.
Dag dames, Ben ik ook weer. Ik ga eerst even hier op reageren en daarna misschien de rest lezen. Jullie hebben alweer zoveel geschreven! Inez, wat een heftig verhaal. Ik kan me je angst en zorgen om de ontwikkeling van Alyssa natuurlijk helemaal voorstellen, begrijp precies wat je bedoelt. Fijn dat ze zich zo goed ontwikkelt! Ook voor mij fijn om te lezen dat het wegebt. Dat heb ik af en toe ook al wel, maar soms komt het dus wel in volle hevigheid weer boven. Het is wat hè, als je pasgeboren wondertje van je weggehaald wordt? Ik heb in ieder geval een goede bevalling gehad, een schreeuwend wonder uit me zien komen en haar nog lekker in een bedje naast me gehad voor ze weg was. Denk dat zo'n spoedkeizersnee erg traumatisch kan zijn en dat je kind dan ook meteen weggehaald wordt, brr. En wat stom (ja, weet even geen ander woord) dat ze dan bij een volgende zwangerschap geen maatregelen nemen. Als ze toch weten dat zoiets kan gebeuren, dan lijkt het me logisch dat ze er alles aan doen om te voorkomen dat het gebeurt. We hebben de middelen hier, daar moet dan toch gebruik van gemaakt worden? Ik kan me heel goed voorstellen dat je man niet nog een kind wil omdat hij dit niet nog een keer wil meemaken. Dat had ik in het begin ook heel sterk, dat ik me niet kon voorstellen dat ik nog een keer zwanger zou kunnen zijn, omdat ik me dan 9 maanden zorgen zou maken en ook al zou alles goed gaan, steeds maar zou denken dat dat geen garantie is en dat we pas ech weten dat het goed is als het kind eruit en er echt niets aan de hand is. Maar intussen kan ik me ook voorstellen dat jij nog wel een kind wilt, want intussen heb ik ook wel het idee dat ik wel zou willen weten hoe het is als het wel goed gaat. Maar ja, je hebt geen garantie dat het goed gaat. Wel zou je met deze twee ervaringen volgens mij kunnen EISEN dat het kind eerder gehaald wordt. Toch echt raar dat ze zeggen dat het moet en dat het dan niet gebeurt. Ik vind wat jij meegemaakt hebt behoorlijk heftig. En juist doordat ik iets soortgelijks meegemaakt hebt, kan ik me indenken hoe heftig het was en hoe radeloos en machteloos je je gevoeld moet hebben. En dan ook nog twee keer... Het valt niet te vergelijken, ieder "geval" staat op zichzelf en het gaat wel om je kind. En vooral bij de eerste heb je geen idee wat je overkomt, want zo had je het niet bedacht. Wat ik heel moeilijk vond, was dat ik in het begin me niet zoveel voor kon stellen bij "dit is mijn kind". Wat moest ik dan voelen bij zo'n roerloos lijfje in de couveuse? En dan had ik haar nog op schoot gehad en helemaal levend meegemaakt na de bevalling. Weet je, in eerste instantie dacht ik toen ik daar op de afdeling was en al die ieniemienie te vroeg geboren kindjes zag dat die ouders het toch maar meer getroffen hadden dan wij, omdat zij tenminste wisten wat er aan de hand was met hun kind en het met heel veel vroegertjes wel goed komt. Maar al na een paar dagen sloeg dat om, omdat we wel in de gaten kregen dat er heel veel met die ieniemienie kindjes aan de hand kon zijn en dat sommige ouders echt maanden in zo'n Ronald MacDonald huis zaten en ook al die maanden in angst zaten of het wel goed zou komen. En toen vonden we dat we het toch maar getroffen hadden met onze meid van dik 7 pond, ons kleine vechtertje dat het wel zou redden. Sommige dingen vallen niet met elkaar te vergelijken. En misschien hebben we het wel nodig om te denken dat anderen het moeilijker hebben, omdat we zo graag willen dat het goed gaat met ons eigen kind. Met ons eigen kind gaat het trouwens uitstekend. Woensdag naar CB geweest met papa: 8800 gram bij 72 cm, dus ze groeit lekker door. Nu is ze op het kdv, want mama is wel thuis, maar die gaat binnenkort weer studeren en heeft dan één keer in de twee weken op vrijdag college. Begint pas over drie weken, dus de komende weken kan ik op vrijdag even lekker andere dingen doen.
Cindy, van harte gefeliciteerd met de verjaardag van Rosanne. Geweldige foto's! Vooral die van je meisje tussen de cadeaus. Haha, arm kind! En die taart! Vorige week werd mijn neefje één en mijn zusje had ook speciaal voor hem een taart gemaakt. Geweldig, hoe ze daar dan mee gaan kliederen! Volgens mij heeft hij bijna niets binnengekregen. Rosanne wel? Natas en Annna, het lijkt me erg moeilijk om dat proces mee te maken met je ouders. Sowieso moeilijk om te zien dat je ouders ouder worden, vind ik, zeker als je kinderen hebt. Ik hoop dat jullie hen nog lang bij jullie mogen hebben! Sterkte! Annna, ik sta niet voor een groep, maar geef les op de middelbare school. Ik geef Nederlands in de bovenbouw van havo en vwo. Dit jaar vwo 4, vwo 5 en vwo 6 en twee havo 5 klassen. Meestal heb ik er ook nog een havo 4 bij, maar omdat ik nu ga studeren heb ik een klas minder. Wel heel ander werk dan jij doet, denk ik. Ben jij intussen weer wat gewend? Ik vind zo'n eerste week altijd maar niets, ben veel te veel zelf aan het woord vaak, omdat ik toch van alles moet uitleggen over wat we gaan doen enzo. Alleen V5 heb ik na een kwartier al aan het werk gezet en dat was wel heel fijn! En nu dus lekker een dagje studie . Ben even wat dingen aan het voorbereiden, ben blij dat ik daar even rustig de tijd voor heb. Lotus, welkom hier. We kennen elkaar nog niet, omdat ik niet met het andere topic heb meegeschreven, maar ik denk dat we elkaar snel genoeg leren kennen. Alles goed met je kleine?
Hinke, dat hadden wij ook, toen Alyssa nog op de couveuse-afdeling lag. In eerste instantie zie je alleen de kindertjes waar het allemaal beter mee gaat, later kijk je verder en zie je de kindjes die er heel wat beroerder aantoe zijn. Ik heb zelf trouwens m'n KS zelf niet als traumatisch ervaren. Ik was alleen maar blij dat ze ingrepen. Ik vond het alleen wel jammer dat ik haar niet heel even mocht zien voor ze met haar aan de gang gingen, al was het maar even in een flits, maar ze hadden haast. Wat ik wel heel vervelend vond was dat me niet verteld werd wat er allemaal gebeurde. Lig je daar maar een beetje te liggen, ze zijn je aan het dichtmaken, je kunt geen kant op en in een andere ruimte zijn ze met je kind bezig. Daar werd ik nogal onrustig van. Mijn man was er bij toen ze met haar bezig waren. Hij vond het wel een beetje naar om te zien allemaal, maar hij was wel blij dat hij erbij mocht zijn. En ik ook zodat hij me kon vertellen wat er allemaal was gebeurd. De voornaamste reden dat hij niet voor nog een kind wil is dat ik sinds eind 2001 chronisch moe ben. Daarvan ben ik redelijk hersteld, maar de zwangerschappen gaven wel een behoorlijke terugval. Naast z'n drukke baan kon hij ook thuis de afgelopen jaren ook nog eens bijna alles doen omdat ik daar de energie niet voor had. En na Alyssa's geboorte ging het herstel aanzienlijk sneller dan na Yelina's geboorte. Pas sinds een maand of 2 kan ik zeggen dat het weer lekker gaat allemaal. Verstandelijk gezien kan ik hem dus geen ongelijk geven hierin. En eerlijk ben ik ook best wel bang geweest dat het deze keer niet goed zou komen, dat ik zo moe zou blijven. Maar gelukkig is het toch nog weer allemaal redelijk goed gekomen. Het blijft alleen altijd uitkijken met wat ik doe en eet. Da's jammer, maar wel goed mee te leven.
Jaaah Dombo! Heel leuk de kleding! Mij heb je als klant hoor! Ik koop zelf liever wat duurder omdat het er dan meestal ook wat mooier uitziet. Hou nu eenmaal van mode, ook voor mezelf en vind het niet erg als het wat meer kost. Moet wel kunnen natuurlijk, wat niet gaat, gaat niet. Maar vroeger, toen m'n jongens klein waren en ik had wat minder had, maakte ik heel veel zelf. Zagen ze er toch altijd uit om door een ringetje te halen, al was het wel wat meer werk. Dank je Hinke, ja gaat heel goed met haar! Ze groeit prima en is een rustige baby. 's Avonds wil ze nog wel eens onrustig zijn maar dat is normaal voor zo'n kleine baby. Beetje buikpijn ook vaak maar net niet zo erg dat ze ervan moet huilen. Wordt al minder ook, ze slaapt nu ook al vaak de hele avond. En af en toe slaapt ze door, zomaar een paar dagen achter elkaar. Luxe hoor!