Ik vind het zeker geen onzin. Vaak maak je als partnerszijnde bepaalde keuzes voor het gezin. Bijvoorbeeld de man werkt en maakt carrière en de vrouw blijft thuis bij de kinderen. Als een man dan besluit om zijn vrouw te verlaten, misschien wel voor een ander, dan staat deze vrouw letterlijk met lege handen. Ze kan de woning niet betalen, en heeft geen recht op een uitkering behalve bijstand maar daar valt ook niet echt van te leven. Als je al jaren uit de arbeidsmarkt ligt, en je bent al wat ouder dan is het niet makkelijk om een baan te vinden. In dit soort gevallen vind ik partneralimentatie niet meer dan terecht. Kan trouwens ook vice versa zijn als een vrouw carrière heeft gemaakt en ze samen besloten hebben dat de man huisman wordt.
Jeetje, wat een kortzichtige antwoorden weer (niet allemaal hoor). Ik vind het goed dat ze kritisch kijken hoor, maar dan wel naar de specifieke situatie. In ons geval bijvoorbeeld hebben we er voor gekozen dat ik thuis ben aangezien onze zoon een beperking heeft. Ik denk niet dat we ooit uit elkaar gaan, maar stel van wel, de meest logische oplossing is dan toch nog steeds dat ik thuis zou zijn voor onze zoon (en dochter op komst)? Een parttime baan zou inmiddels wel mogelijk zijn als deze flexibel genoeg is, maar fulltime gaat gewoon niet voor beide ouders hier. Nou ja, zelfs in het zeer onwaarschijnlijke geval dat we ooit uit elkaar gaan, zal mijn man ook zonder de verplichting van alimentatie willen bijdragen als dat het beste is voor onze kinderen. En nee, ik zou niet van hem verwachten dat hij me tot in den treure blijft onderhouden, uiteindelijk verdwijnt vast (en hopelijk) de noodzaak zoveel thuis te zijn. Trouwens, als je samen de keuze maakt dat een van de twee thuis blijft en dus al die jaren geen carriere heeft kunnen opbouwen, komt diegene ook op een heel ander punt in de arbeidsmarkt, met een veel lager salaris. Ik vind zoveel jaren samen, zoveel jaren alimentatie helemaal niet zo'n gek idee, dat geeft de starter op de arbeidsmarkt wat ruimte om te groeien. Ik zal nooit meer zoveel kunnen groeien dat ik hetzelfde als mijn man zou gaan verdienen, dat is toch ook mede de keuze van mijn man in onze situatie? Natuurlijk ben ik het ermee eens dat het niet juist is als er door exen misbruik van zo'n regeling gemaakt wordt, maar voor diegenen die zo hard roepen dat ze wel voor zichzelf kunnen zorgen: wees blij dat jullie situatie zo is dat dat zomaar gaat zonder anderen te veroordelen!
Het zuigt de betalende partij vreselijk uit. Het is haast onmogelijk om wanneer er een scheiding is, de betalende partij naast kinderalimentatie (wat logisch is en niet ter discussie) ook nog eens jarenlang partneralimentatie EN eigen onderhoud moet betalen. Je moet dan wel zo vreselijk veel verdienen om daar je hoofd boven water te houden dat ik het een draconische maatregel vind. Het gevolg is veelal dat de ontvangende partij redelijk door kan gaan met het leven wat die gewend is, maar dat de betalende partij jarenlang krom ligt, om aan alle betalingsverplichtingen te voldoen. Ik vind dat gewoon niet eerlijk en ook niet van deze tijd. Je kunt als partners idd een keuze maken met betrekking tot het gezin, maar daar ben je dan zelf ook nog bij. Die keuze is je niet opgelegd, daar heb je zelf ook voor gekozen en ik vind dat je daarin ook een (groot) stuk eigen verantwoordelijkheid hebt. Soms kunnen keuzes die samen gemaakt zijn, niet meer doorgaan. je kunt niet kiezen om, wanneer je jarenlang thuis bent geweest voor de kinderen, daarmee door te gaan in de scheidingssituatie. De omstandigheden zijn daar gewoon niet naar, en dan pas je je aan. Je hebt idd een gat in je arbeidsverleden, en dat betekent dan dus ook dat je op een ander niveau werk moet zoeken. C'est la vie! En dat geld zeker wanneer er in de scheiding wordt besloten tot co-ouderschap. Dan vind ik het helemaal van de zotte dat er partneralimentatie moet worden betaald.
Hier heb je ook een punt daarom vind ik het een goede tussenoplossing als er een tijdslimiet aan partneralimentatie vast zit. Dit om er voor te zorgen dat er wel enige druk zit op het zoeken van een baan en zodat de andere partij niet jarenlang "krom" hoeft te liggen. Ik wil ook nog even terug komen op het stukje van keuzes maken. Als je in een relatie zit dan maak je bepaalde keuzes op basis van vertrouwen en als teamzijnde. Je gaat er namelijk niet vanuit dat je relatie stukloopt. In ons geval heeft mijn man een baan waarbij hij veel uren moet werken, het is niet optioneel om te minderen en daarbij zit hij ook regelmatig in het buitenland. Ik kan dus niet fulltime werken. Wij hebben niet voor kinderen gekozen om ze de hele week, dag in dag uit, naar een dagopvang te laten gaan. Dus ik werk minder dan mijn man en ik kan geen grote carrière maken. Maar ik ben er wel voor de kinderen, dat is grotendeels mijn werk, ik krijg er alleen geen geld voor, wel heel veel liefde en daar doe ik het voor.
het merendeel van de vrouwen die financieel afhankelijk is en gaat scheiden kan helemaal niet rustig achterover hangen en geld ontvangen. Het merendeel komt er bekaaid vanaf en kan met moeite rondkomen. En daarom komen er allerlei toeslagen en budgetten om te zorgen dat ze rond kunnen komen. Ik vind het compleet idioot dat mensen samen het besluit nemen dat een van de partners het beste (veel) thuis kan blijven en dat het dan allemaal ons geld is. Maar als de liefde over is dan is het opeens niet meer gezamenlijk geld. Je hebt samen het risico genomen, het lijkt mij niet meer dan logisch dat je gezamenlijk de gevolgen draagt als een van beide partners een (groot) gat in het cv heeft. Ik vind het dus vreemd dat partneralimentatie afgeschaft zou worden. Samen keuzes maken en gevolgen dragen tijdens het huwelijk betekent ook samen deze gevolgen dragen als je gaat scheiden. Als je het belangrijk vindt dat een ouder ft thuis is bij de kinderen als je getrouwd bent, dan zou je het ook belangrijk moeten vinden als je niet meer getrouwd bent.
Ik ben het absoluut niet met je eens. Maar goed...iedereen denkt anders. Als het wettelijk niet meer wordt geregeld dan zou ik het via de notaris regelen middels een contract. Ik vind dat mensen veel te individueel en egoïstisch een relatie of huwelijk in gaan. Liefde moet de drijfveer zijn en niet een verbintenis om je eigen individuele genot na te jagen. ( mooie spullen...status...kinderen omdat dit zo hoort....) Mensen moeten een keuze kunnen maken...werken of niet werken. En als het dan toch helaas mis mocht gaan moet het geregeld worden dat beide mensen er daarna weinig hinder van ondervinden. Al dan niet geregeld via de overheid. ( zelf via contract kan ook)
In een gezamenlijke beslissing ben je er als individu nog altijd zelf bij, dus blijft het een persoonlijke beslissing die ieder voor zich maakt in het leven. En 5jaar lang geld van iemand blijven vragen alleen maar omdat ze ooit getrouwd waren vind ik in eerste instantie vooral zelfbelediging. Die persoon kiest er dan bewust voor om afhankelijk te blijven.
Bij zo'n verdeling heeft niet alleen de vrouw een achterstand na een scheiding. Een man blijft dan 10-0 achter te staan in de tijd met kinderen en de ouder-kindrelatie omdat ie waarschijnlijk fulltime+ weg moest zijn om het gezin te onderhouden. Hoe compenseert de vrouw na een scheiding die achterstand voor haar man? Is het dan niet eerlijk dat zij fulltime gaat werken zodat de ex tijd met zijn kinderen kan inhalen?
Dus eigenlijk zie je het als een straf ... Feit is dat het gros van de vaders (want die zijn meestal degene die betalen) het financieel moeilijk hebben omdat ze naast kinderalimentatie ook nog eens partneralimentatie moeten betalen. Ze hebben zelfs geen luis om dood te drukken terwijl de andere partij het gewoon goed heeft financieel. En dat vind ik echt ronduit asociaal. Ik ben het met je eens dat veel mensen trouwen for all the wrong reasons, maar waar twee kijven hebben twee schuld. En daar heb je zelf een verantwoordelijkheid in. OOK als je samen hebt heb besloten in betere tijden dat je thuis zou blijven voor de kinderen. Volgens mij is de regeling in stand gekomen in de jaren 60 of 70 waar de traditionele rol man/vrouw in het huwelijk een stuk anders lag dan tegenwoordig. Ondertussen zijn we in de 21e eeuw aanbeland en mag daar ook naar geleefd worden vind ik.
Soms moet je afwegingen maken in een relatie. Mijn man vindt zijn werk leuk maar hij moet zijn baan opgeven als hij bijvoorbeeld maar 35 uur of minder wilt werken. Dus hebben wij de keuze gemaakt dat hij voor zijn carrière gaat en ik meer thuis ben. Ik werk in de uren dat hij thuis is. Dit wil overigens niet zeggen dat hij de kinderen nooit ziet, op zaterdag is het papadag bijvoorbeeld, dus er is genoeg qualitytime voor hen. Als wij uit elkaar gaan, dan ga ik sowieso proberen om fulltime aan de slag te kunnen. Ik wil niet financieel afhankelijk zijn van iemand met wie ik niet meer in een relatie zit. Helaas zal het niet zo gemakkelijk gaan als dat sommige hier denken. Het is moeilijk om banen te vinden en dit te combineren met kinderen. Daarbij zal mijn man graag zijn baan willen behouden dus zullen de kinderen toch meer bij mij zijn. Dit is allemaal iets waar wij dan samen aan uit moeten komen met behulp van eventuele kortdurige partneralimentatie. Maar dit vind ik allemaal doemdenken, wij gaan er natuurlijk niet van uit dat onze relatie stuk loopt, anders zouden wij bepaalde keuzes ook niet maken.
Op zich ben ik het met je eens, mannen zouden veel meer tijd moeten krijgen om vader te kunnen zijn. De realiteit is echter dat het merendeel van de huwelijk in Nederland gebaseerd zijn op een 1,5 verdiener model, waarbij de vrouw verre van financieel onafhankelijk is. De gaten in de cv van de vrouw zijn niet op te vangen. Hoewel ik vind dat beide partners hier met open ogen inlopen en dat het gewoon niet slim is om jezelf zo afhankelijk te maken, is het net zo niet slim van de man om zijn vrouw zo afhankelijk te laten worden. En dus lijkt het mij niet meer dan logisch dat hij na het huwelijk net zo hard de financiële gevolgen van de keuzes draagt. Het alternatief is trouwens vaak dat men deels afhankelijk wordt van de staat, persoonlijk heb ik daar nog meer moeite mee. Als de ex-partner het financieel kan dragen lijkt mij dat reëler dan dat er geld vanuit ons allen betaald wordt.
Hoewel er absoluut vaders zijn die nauwelijks tot niet kunnen rondkomen ivm alimentatie verplichtingen, is dat gewoon niet het gros. Meestal komt de vrouw er het slechtst vanaf, financieel gezien dan.
Maar waarom wordt na de scheiding maar 1 ex-partner gecompenseerd voor de nadelen van de gezamenlijke keuzes die ze maakten tijdens hun huwelijk? Deze keuzes heeft bepaalde nadelen voor beide partijen, en het is hartstikke krom om alleen de vrouw te compenseren na een scheiding. Niet iedere man bouwt een geweldige carrière op. Een vent die bijv 10jaar lang 60uur per week in de bouw heeft gewerkt zodat ie in zijn eentje gezin kon onderhouden, moet na zijn scheiding een soort 'boete' blijven betalen aan zijn ex die hem blijkbaar de kans gaf om dag en nacht op de bouwplaats te werken. En dan spreekt men achteraf alleen over de achterstand op de arbeidsmarkt voor de vrouw. Misschien had die man ook iets anders kunnen bereiken als ie daar ruimte voor kreeg, en niet volledig verantwoordelijk was voor alle financien? Niemand compenseert hem in de gevolgen van hun keuze, hij krijgt het alleen maar zwaarder. Van andere kant: veel vrouwen verwachten of een betalende ex, of aanvullingen uit toeslagen, heffingen of uitkeringen.
De vrouw wordt wel degelijk ook gestraft, pensioengat waar je u tegen zegt, verlies van inkomen die ze nooit meer inhaalt. Het is toch logisch dat haar ex dat dan een stukje aanvult? Het merendeel van deze vrouwen komt niet meer in de buurt van het eerdere inkomen, dus ja ik vind dat hij daar dan mede verantwoordelijk voor blijft.
Je maakt samen de keuze voor kinderen. Dan moet je ook samen de consequenties onder ogen zien, ook als je uit elkaar gaat. De man heeft niet alleen de nadelen. Mijn man heeft zijn carrière en baan aan mogen houden. Ik heb een eigen bedrijfje maar ik schik naar mijn man zijn werk. Als hij in het buitenland zit heb ik geen inkomsten omdat er iemand bij de kinderen moet blijven. Dat is een keuze van ons beide. Ik bouw geen pensioen op, ook een keuze en een nadeel. Je kunt het als dom zien maar ik zie het als een stuk vertrouwen en teamwork. Ik zou niet fulltime willen werken samen met mijn man en onze kinderen dagelijks willen afdroppen bij een opvang. Als ik financieel afhankelijk wil zijn van mijn man dan moet ik eisen dat hij zijn baan opgeeft. Doe ik niet, daarvoor hou ik te veel van hem. Dus wiens nadeel is het dan?
Heb ik ergens gezegd dat een man 'alleen' de nadelen heeft? Volgens mij ben ik gewoon een van de weinige die het niet alleen maar vanuit de perspectief van een vrouw bekijkt als het op scheiding aankomt. Een man heeft niet 'alleen' de nadelen, maar OOK nadelen van zo'n systeem. En dat schijnen de meeste vrouwen voor het gemak te vergeten.
Ik bekijk het niet alleen vanuit het perspectief van een vrouw, in mijn eerste post zeg ik al dat dit vice versa geldt. Jij hebt het alleen over de nadelen van het betalen van partneralimentatie omdat diegene die moet betalen dan "krom" ligt. Ik zeg dat het in sommige situaties gewoon terecht is dat een partner alimentatie krijgt. Hoe kom je er bij dat de meeste VROUWEN vergeten dat een man nadelen heeft bij het betalen van partneralimentatie? Mij lijkt het me nogal logisch dat beide partijen nadelen hebben bij een scheiding.
Volgens mij haal je mij dan in verwarring met iemand anders , want mijn hele punt gaat helemaal niet om de geldkwestie en het betalen alimentatie door de man.
Dit bericht. In mijn optiek hebben beide partijen nadelen in de meeste situaties, ondanks partneralimentatie. Er zijn natuurlijk ook situaties waarbij partneralimentatie wordt uitgebuit. Daarom zou per situatie bekijken de beste oplossing zijn. Dit is helaas niet haalbaar dus is een tijdslimiet denk ik het verstandigst.