Even in het kort. Ben met de 1e bevallen in het ziekenhuis, met behulp van de vacuumpomp. Binnen een uur was hij er. De weeen waren erg heftig. De vk zei al eigenlijk te heftig en te snel voor een 1e bevalling. De kleine had in het vruchtwater gepoept en de navelstreng om zijn nekje. Was dus pure noodzaak, en moest accuut naar het ziekenhuis. Was allemaal heel erg hektisch. En ook wel erg angstig. Een mooie zwangerschap en een angstig einde om het zo maar te zeggen. Gelukkig is het goed afgelopen en hebben we een gezonde zoon. Nu ben ik zwanger van de 2de, en zie eigenlijk best wel erg op tegen de bevalling. Ben best wel een beetje bang ervoor. Heb besloten om nu poliklinisch te bevallen. Het zekere voor het onzekere. Zijn er onder jullie ook vrouwen die zo'n hektische bevalling hebben meegemaakt en erg opzien tegen de bevalling van een volgend kindje. En hoe gaan jullie hiermee om? Hoor graag jullie reacties. Alvast bedankt! Groetjes Yvonne.
Hoi, hoi, Ja bij ons 1e kindje ging de bevalling gewoontjes en toen zakte de weeen ineens, heb ik een weeenopwekker gehad, hielp niet echt, ze konden mijn aders ook niet goed vinden dus na 5 keer prikken hadden ze eindelijk beet, kindje gezond op de wereld, wachten op de placenta, echter door de laatste perswee was de naald eruitgeschoten en werd mijn hand erg dik, ik nog heel droog hoort dit zo, maar nee, nog wat prikken rechtstreeks om weeen op te wekken, hielpen niet. De placenta bleef zitten en na heel veel bloedverlies mocht ik niet meer persen en zou ik geopereerd worden, na verwijdering was het meteen bezoekuur, geen pretje als je net uit die nacose wilt ontwaken, mijn ijzer wat al net voor de bevalling te laag was geworden was nu zo laag dat ik bijna niks meer kon en heb nog een dag moeten wachten op 2 zakken bloed. De kraamtijd was een hel, de verzorgster moest eigenlijk wat langer blijven, dat kan als het niet goed gaat met de moeder. maar dat ging niet en dus waren manlief en ik (en na 8 dagen kon ik nog net een plasje op de wc beneden doen en snel weer naar boven, want dan werd het zwart voor de ogen) moesten het zelf maar opknappen, we hebben het gehaald , maar ben van mening dat dit dankzij onze nuchtere kijk en elkaar de gehele tijd op te beuren en complimentjes te geven we erdoorheen gesleept zijn. Tja en toen die 2e hele snel ging het maar van de 6 uur durende bevalling ben ik ruim 3 uur bij 9 cm ontsluiting blijven hangen, stormweeen, nee geen pretje, baby lag schuin, dus uiteindelijk op een zij gaan liggen, ik dacht dat mijn baarmoedermond enkele cm. inscheurde , maar daarna kwamen de persweeen heel super krachtig en hield aan 1 stuk door, nu kon ik niet genoed adem halen om flink te kunnen persen, maar zodra er 1 kans was was het ook zo gepiept, ik ben een dagje gebleven, omdat ik toch bang was dat het weer niet goed zat echter nu ging het zo goed dat ik na de bevalling gewoon 3 uur heb STAAN praten, mijn ijzer was super hoog en er was geen reden om te blijven, maar een beetje angst was er wel, heb daarna nog een beetje problemen gehad met dat de baarmoeder niet goed wilde krimpen maar na een homeopatisch middeltje kwamen wel weer wat flinke krampen (na 7 dagen zit je er eigenlijk niet echt op te wachten maar ach ja) en hele brokken vielen eruit en toen ging het weer goed, gelukkig, nu ben ik van de derde zwanger heb veel meegemaakt in het afgelopen 1,5 jaar en mijn angst is super groot, erger dan bij de 2e, ga ik het wel overleven is regelmatig mijn gedachte, dat het kind er heelhuids uitkomt staat voor mij al vast, maar hoe ik eruit ga komen daar denk ik liever niet aan. Nee geen leuke gedachten, maar ik weet uit ervaring dat ik met de 1e na de bevalling al problemen kreeg met hele grote angstaanvallen over doodgaan van kinderen, je man, mezelf of andere belangrijke familieleden. Ik heb ze wat kunnen overwinnen, maar in de zwangerschap gaan die hormonen weer zo tekeer dat ik ze weer heel sterk heb en door die problemen van zeker de laatste 1,5 jaar is het nu nog eens extra versterkt. Ach ik heb nu zo mijn dips ze duren een tiental minuten en ik probeer me dan maar op iets anders te focussen, en toch in de betere perioden er met anderen erover te praten. Geen pretje, maar ik zet me over die angsten zoveel mogelijk heen, ben veel bezig ook met de kids en het huishouden, er niet teveel bij stilstaan en erop vertrouwen, eigenlijk hopen dat het allemaal wel goed zal komen en als dat niet zo is, je kunt er toch niks aan verranderen, dus ermee leren leven en doorgaan. Tuurlijk de angst blijft diep van binnen zitten, maar als je er niet teveel aan denkt en je op andere leukere dingen focust op die momenten gaat het best wel. Dus focus je op de kleine die er al is, knuffel hem nog meer en probeer (net als ik) van je zwangerschap te genieten, neem vooral genoeg rust en slaap en optijd eten, want ik heb gemerkt dat als ik niet geod genoeg heb gegeten, gerust of geslapen heb, dat de symptomen dan veel erger, heftiger en angstvalliger zijn. Hormonen he, ik heb er last van en hoop na de geboorte (en 9 maanden verder) weer wat op mijn eiegen ik te lijken, een sterke jonge vrouw met 3 schatten van kinderen, die (ook omdat het een beetje moet) het prima alleen met haar gezin kan redden zonder veel hulp van anderen, want dat is ook nog een klein kwaaltje in de zwangerschap ik voel me niet begrepen door de mensen die me het dichtst bijstaan, ik voel geen steun en krijg veel te weinig hulp, als het echt nodig is, van hen, maar mij man en schatten van kindjes helpen me gelukkig wel erdoorheen, zover dat voor hen mogelijk is. Heel veel succes, hoop dat je er wat aan hebt. Geniet van alles om je heen, bedenk dat het altijd erger kan en zeg tegen jezelf af en toe, "meid stel je niet zo aan en zet je er overheen", doe ik ook. Hahahaha groetjes
Bij mij is het ongeveer net zo gegaan bij de 1e als bij jou. Ik moest ook ineens naar het ziekenhuis omdat ze in het vruchtwater gepoept had. Ze is geboren met vacuümpomp. De navelstreng zat ook om dr nekje en toen ze net geboren was, deed ze niet veel De kinderarts heeft haar flink door elkaar gerammeld en later beademd en toen ging het weer wel. Ik heb haar de eerste 2 1/2 uur dat ze er was niet eens meer gezien, omdat ze naar de kinderafdeling was allemaal aan slangetjes en metertjes enzo. De 2e is zeer vlot gekomen gewoon thuis in de slaapkamer. De verloskundige was nét op tijd boven om haar op te vangen! dit was echt ook een superbevalling, dus mijn angst voor nog een keer hetzelfde als bij de 1e was niet terecht gelukkig! Ben benieuwd hoe het bij nummertje 3 zal gaan Ik moet i.i.g. de verloskundige bellen bij de eerste wee die ik voel! Anders is ze waarschijnlijk weer te laat
Tjee ik heb dat ook hoor, angst voor een derde bevalling.Mijn bevallingen waren niet leuk, sterker nog een regelrechte ramp. nu twijfel ik of ik me dit allemaal nog wel aan moet doen. Maar ja elke zwangerschap en bevalling is weer anders! Ik ben vooral bang om een nabloeding te krijgen en het niet te overleven, net zoals aardbei. Toch durf jij er weer voor te gaan, ik ben nog steeds vreselijk bang! Terwijl ik nog nooit een nabloeding heb gehad! Geen idee wat dat is......
Op zich ben ik niet zozeer bang voor de 'bevalling' zelf. Alleen dat er iets niet goed gaat waardoor ik de kleine (bijna) verlies of ik mankeer zélf wat.
ja je bent volledig overgeleverd aan de mensen die je begeleiden. Je hoort zulke nare verhalen, akelig gewoon. Ik zelf ben ook niet zo vreselijk bang voor de bevalling, ik heb er al twee op de wereld gezet. Alleen inderdaad voor de kleine is het pittig. Maar ik ben nu ook bang dat ik zelf wat overhou. Of erger nog het niet overleef. Ergens is het niet echt reeel om daar bang voor te zijn, de kans is erg klein maar toch je gaat toch wel even nadenken. Ik hoop trouwens niet dat je nu bang bent gepraat. Want dat is niet de bedoeling hoor. De meeste bevallingen gaan gewoon goed!
Ik begin nu ook meer angst te krijgen. Had het voorheen helemaal niet, maar nu het dichterbij komt, denk ik aan alles wat er mis zou kunnen gaan. Ben sowieso een controle freak, en een bevalling heb je helaas niet in de hand. Ga er maar eens met mijn VK over praten. 2 weken geleden vroeg ze nog of ik bang was voor de bevalling, toen kon ik nog nee zeggen, nu is het toch wel anders.
Een bevalling lijkt mij niet zo fijn, om 't maar ff zo te zeggen. Ik denk dat ik, tegen de tijd dat ik zou moeten bevallen (ik ben nu niet zwanger, hoor, maar probeer me in te leven), daar ook best bang voor ben. Op zich heb ik wel een hoge pijngrens, maar je hoort zoveel nare verhalen enzo. En ik ben klein en mijn vriend is heel groot, dus straks krijgen we een hele grote baby! Dan wordt 't nog lastiger. Maar ja, liever ook geen keizersnee ofzo, dan maar gewoon als 't ff kan, via de normale weg. Maar ik zou er wel enorm tegen op zien, denk ik.
Ik heb geen enge bevalling gehad, en ik ben hier ook helemaal niet bang voor geweest. Ik had en heb er nu weer vreselijk veel zin in! Ik ben dan ook blij dat ik al bijna op de helft ben hoor..
Die dingen moet je niet lezen, Ik denk dat het misschien niet echt fijn is voor sommige mensen om steeds die enge dingen te lezen. Het is echt meer dan alleen een angst voor de bevalling die jij hebt, het is meer een fobie voor ...... Ben je nu al met iemand aan het praten?
Je bent me voor Bosi Wil idd ook even benadrukken dat je jouw angsten NIET kunt vergelijken met een gezonde angst voor de bevalling.
Heel simpel, relativeren! Tuurlijk zijn er nare dingen, maar ik besef me ook dat er velen voor mij zijn geweest! Ik besef me ook heel goed dat het meestal goed gaat! Daarnaast ben ik niet iemand die bangig is. Ik heb niet gauw angsten (nou ja.. spinnen zijn de uitzondering hoor). En ik onthou niet alleen de slechte verhalen maar ook de goede. Overigens lees ik alle verhalen, ook de nare en daar heb ik dus helemaal geen moeite mee. Ik krijg dus ook niet iets over me van "als mij dat maar niet overkomt", want dat heeft geen zin. Je weet niet wat je zal overkomen, hoe het je zal gaan lukken, hoe het "bevalt", maar om me nu vooraf druk over te maken.. nee, dat heeft totaal geen zin! Ik kan er toch niets aan doen denk ik dan..
De nare verhalen hoor je nu eenmaal vaker. Vrouwen die een nare bevalling hebben gehad, willen dat natuurlijk ook graag kwijt. Iemand die een perfecte bevalling heeft gehad, heeft hier minder behoefte aan.
Ik hoorde laatst van een meid, pas bevallen van haar eerste, dat toen ze bevallen was, ze aan haar man vroeg: ,,Was dat alles?'' Die had echt zo iets van: '':ODoe normaal!'' Zo kan het dus ook.
zoiets riep ik dus ook! Haha.. tijdens het hechten riep is.. "Als dit het is, dan wil ik er nog wel 10"... Ik moet zeggen, ik heb er ook maar 8 uur over gedaan. Ik weet dus niet hoe ik zou praten als ik er 19 uur over gedaan zou hebben..
Tis idd wat Daphne zegt. Als je een nare bevalling hebt gehad wil je graag je verhaal kwijt. Ik was wel bang voor m'n tweede bevalling omdat de eerste ook niet helemaal goed verlopen was. Was die wel goed verlopen dan had ik waarschijnlijk minder tegen de 2e bevalling opgezien. Helaas viel m'n 2e bevalling ook tegen. Maar ik moet wel zeggen, je bent het best snel weer vergeten hoor . Silly
A. ik heb inderdaad met diverse mensen gesproken. Met huisarts en Gynaecoloog. Ondanks kan ik mijn FOBIE maar niet goed uit mijn hoofd zetten. Ik voel me ook vreselijk verantwoordelijk voor mijn gezin. Ik heb bij beide een ZEER moeilijke bevalling gehad, vooral bij mijn laatste kind! Dwarsligger via de natuurlijke weg! Misschien dat dit toch een rol speelt bij het ontstaan van mijn angst! Toen ik het verhaal hoorde, gingen gelijk mijn haren overeind staan. In ieder geval heb ik met de gyneacoloog afgesproken dat ik bij een eventuele volgende zwangerschap/bevalling voll de regie in eigen handen heb! Ik ga voor de controles ook niet naar de verlosk maar naar de gyn en de bevalling zal in ziekenhuis gebeuren onder zijn supervisie. Ook wordt er bij ons aan actief nageboorte tijdperk gedaan. Kortom genoeg controle dus.....maar toch blijft het knagen!
A. ik heb inderdaad met diverse mensen gesproken. Met huisarts en Gynaecoloog. Ondanks kan ik mijn FOBIE maar niet goed uit mijn hoofd zetten. Ik voel me ook vreselijk verantwoordelijk voor mijn gezin. Ik heb bij beide een ZEER moeilijke bevalling gehad, vooral bij mijn laatste kind! Dwarsligger via de natuurlijke weg! Misschien dat dit toch een rol speelt bij het ontstaan van mijn angst! Toen ik het verhaal hoorde, gingen gelijk mijn haren overeind staan. In ieder geval heb ik met de gyneacoloog afgesproken dat ik bij een eventuele volgende zwangerschap/bevalling voll de regie in eigen handen heb! Ik ga voor de controles ook niet naar de verlosk maar naar de gyn en de bevalling zal in ziekenhuis gebeuren onder zijn supervisie. Ook wordt er bij ons aan actief nageboorte tijdperk gedaan. Kortom genoeg controle dus.....maar toch blijft het knagen!